Σκυτάλη του Τρόμου - Αγγελική Μαρίνου

Με την υπογραφή και επιμέλεια της Σοφίας Κραββαρίτη

 

Αγγελική Μαρίνου

Αγγελική, σε καλωσορίζουμε με χαρά στη "σκυτάλη του τρόμου" όπου βρίσκεσαι μετά από πρόσκληση - πρόκληση Παναγιώτη Ζερβού, και θέλουμε να μας πεις ποιο ήταν το βιβλίο που χαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη σου και για ποιο λόγο έκανε τη διαφορά από τα υπόλοιπα που έχεις διαβάσει. Υπάρχει κάποιο σημείο στην πλοκή του, που πιστεύεις πως δε θα ξεχάσεις ποτέ;

Σας ευχαριστώ πολύ που μου δίνετε το βήμα αυτό και σας εύχομαι καλή συνέχεια στη στήλη και στην εν γένει δραστηριότητά σας. Το αγαπημένο μου βιβλίο τρόμου είναι αναμφίβολα η συλλογή των διηγημάτων του H.P. Lovecraft "7 Παράξενα Διηγήματα" των εκδόσεων Ωρόρα, σε επιμέλεια του Γ. Μπαλάνου και περιέχει τα παντοτινά αγαπημένα διηγήματα "Ο δροσερός αέρας" και "Ο παρείσακτος". Όσο όμως κι αν ο Lovecraft αποτελεί από μόνος του σχολή, όσο κι αν παραμένει ο αγαπημένος μου συγγραφέας με τη βουβή του διαμαρτυρία απέναντι στον σύγχρονο κόσμο, σήμερα θα ήθελα να αναφερθώ, μέσω της στήλης σας, στο μέλλον της λογοτεχνίας του τρόμου κι όχι στο παρελθόν. 

Ένα σύγχρονο έργο τρόμου, το οποίο, αν όχι με σημάδεψε, σίγουρα με συγκλόνισε, είναι "Η Εξορία του Προσώπου" του Π.Μ. Ζερβού, εκδόσεις Nightread, 2017. Το βιβλίο αυτό, μιλά για τον ανθρώπινο αφανισμό. Όχι μέσω εξωγήινης παρέμβασης ή δια αδέσποτου μετεωρίτη, όχι από φωτιά και λαύρα, αλλά μέσω μιας ύπουλης και υπόγειας εξοντωτικής διεργασίας που διαχωρίζεται σε τέσσερις "εποχές": της πολιορκίας, της επίθεσης, της απουσίας και της απόρριψης. Δε θα διαλευκάνω το τοπίο σχετικά με τα τέσσερα στάδια, μη θέλοντας να προδώσω βασικά στοιχεία του βιβλίου, θα επισημάνω, ωστόσο, ότι στη διαδικασία αφανισμού δεν υπάρχει καμία σπλαχνικότητα. Κάθε έννοια ολότητας κι ανθρώπινης αξιοπρέπειας καταλύεται οριστικά. Κάτι άλλο που κάνει το βιβλίο ιδιαίτερο, είναι πως ο συγγραφέας διατηρεί το πολυτονικό, πράγμα που δίνει ένα πολύ ιδιαίτερο αισθητικό αποτέλεσμα και που (ω, κεραυνός), μόλις συνειδητοποιώ ότι θυμίζει τον αγαπημένο μου Lovecraft, έναν άνθρωπο που αρνήθηκε να συνυπάρξει με τους συγχρόνους του και παρέμεινε προσκολλημένος σε πράγματα που θεωρούνταν από πολλούς παρωχημένα. Κάθε κεφάλαιο έχει αυτοτέλεια και τελειώνει με μια αξιομνημόνευτη, βιβλική σκηνή, η οποία δίνει τη σκυτάλη στην ακόμα πιο δυσοίωνη συνέχεια. Ο δεύτερος λόγος που το βιβλίο για μένα θα είναι σημείο αναφοράς είναι επειδή διαδραματίζεται στη γενέτειρά μου, στον Πειραιά και μου δημιουργούνται αναπόφευκτοι συνειρμοί. Ο συγγραφέας παντρεύει το γλυκό με το ζοφερό και οι ήρωες παραμένουν θύματα ηθελημένα, αν και τελικά το μήνυμα που αφήνει, είναι αυτό της ανθρώπινης αλληλεγγύης, μέσα στην οποία μπορεί να κρύβεται δειλά η σωτηρία.

Επίσης... ποιος/α θα είναι ο/η επόμενος/η συγγραφέας που θα πάρει από το χέρι σου την... "σκυτάλη του τρόμου;"

Η επόμενη συγγραφέας, στην οποία επιθυμώ να παραδώσω την σκυτάλη, είναι η Γιούλη Αναστασοπούλου.