You were never really here (2017, ελληνιστί, «Δεν ήσουν ποτέ εδώ»)

Βαθμολογία 4 /5 

Δευτέρα απόγευμα προς βραδάκι, η καλύτερη μέρα για σινεμά. Λίγος κόσμος, χαλαρή διάθεση, καθόλου πιτσιρικαρία στα πίσω καθίσματα να σχολιάζουν και να δημιουργούν αναταραχή και καλή παρέα να μοιραστείς τους κουβάδες με τα ποπ-κορν (δίκαιη μοιρασία...80% εγώ, το υπόλοιπο 20% δικό σας)!!

Όταν μάλιστα η ταινία αποδεικνύεται ένα μικρό διαμαντάκι, τότε ακόμα καλύτερα. Τέτοιο μας προέκυψε η νέα ταινία της Lynne Ramsey που αποδεικνύει το ιδιαίτερο ταλέντο της στη σκηνοθεσία και στη δημιουργία μίας μοναδικής ατμόσφαιρας. Ο πρωταγωνιστής μας, Joe (Joaquin Phoenix) είναι ένας βετεράνος πολέμου με ψυχολογικά προβλήματα που ζει με την γηραιά και άρρωστη μητέρα του, σε έναν δικό του κόσμο που ακροβατεί ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο (ή τουλάχιστον στη λυτρωτική σκέψη γι’ αυτόν). Η δουλειά του είναι να βρίσκει και να σώζει μικρά κοριτσάκια των οποίων τα ίχνη έχουν χαθεί. Η βία γι’ αυτόν είναι μια καθημερινότητα και του βγαίνει φυσιολογικά όπως και η άγνοια κινδύνου, κάτι που τον κάνει τον καλύτερο υποψήφιο για αυτή τη δουλειά. Όταν αναλαμβάνει να βρει το κοριτσάκι ενός ισχυρού παίκτη της πολιτικής, τα πράγματα θα πάρουν μια διαφορετική τροπή αφού αυτός και όλοι οι συνεργάτες του θα βρεθούν μπλεγμένοι και κυνηγημένοι από ακόμα ισχυρότερους παράγοντες.

"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Χωρίς Αντίο

Έρχεται Πάσχα. Για την ακρίβεια έρχονται οι διακοπές με αφορμή το Πάσχα. Τι θα κάνω? Θέλω να κοιμάμαι για να μην σκέφτομαι και για να μην θυμάμαι. Κι όμως θα ξεκολλήσω από τα σεντόνια μου. Θα πάω επιτέλους μετά από τόσους μήνες στο πατρικό μου σπίτι. Θα ανέβω τα σκαλοπάτια. Θα φτάσω μπροστά από την πόρτα της μάνας μου από συνήθεια που δεν λέει να φύγει. Θα πάω να ανοίξω την πόρτα της κι εκείνη δεν θα ανοίγει πια. Μια φωνή θα λέει μέσα μου : η μαμά σου δεν μένει πια εδώ! Έχει πεθάνει. Δεν υπάρχει πια. Πότε θα το πάρεις χαμπάρι επιτέλους? Οκ.. θα ανέβω στο δικό μου διαμέρισμα. Θα είμαι ψύχραιμη και μέσα μου η ψυχή μου θα ουρλιάζειιι. ... μαμά!!!!

"Της Νύχτας Μυστικά" από τη Σμαραγδή Μητροπούλου

Σμίγουν τα κύματα;

Αργά αργά το φως δίνει τη θέση του στο σκοτάδι.  Ακόμα μία νύχτα μοναχική, απ’ αυτές που θα ακολουθήσουν δίχως εσένα πια. Καθισμένη στο πιάνο παίζω ασταμάτητα… μελωδίες… τις δικές μας μελωδίες. Οι αναμνήσεις πάνε να θολώσουν στον καθρέφτη της μνήμης κι εγώ πασχίζω να τις κρατήσω ζωντανές, σαν να ήταν χθες, σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Ταξιδεύουν τα χέρια επάνω στα πλήκτρα… και πάλι… και πάλι…

Έτσι και τότε… σ’  εκείνο το μικρό βιεννέζικο καφέ… ο χώρος γέμισε από την παρουσία σου.

 Η μουσική… «Τα κύματα του Δουνάβεως»… σαν το κύμα της αγάπης σου.

1 2  στροφή…  1 2  στροφή…

Χορεύω μαζί σου στους ρυθμούς του βαλς. Μοναχά εσύ κι εγώ… τίποτε άλλο δεν υπάρχει κι ούτε ποτέ θα υπάρξει.

"Σκιές του μυαλού" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Το μάτι του ταξίδεψε στο άπειρο μπλε. Εκείνο το βαθύ μπλε που ένιωθε να του αγκαλιάζει τις αισθήσεις. Ο ουρανός κρεμόταν από πάνω του μέσα στη συννεφιασμένη του φορεσιά. Μια κατά τ` άλλα, υπέροχη μέρα. Κι αυτός μοναχικός ταξιδευτής πάνω στο μικρό του πλοιάριο να μη ζει για τίποτα άλλο, παρά μόνο για την επιθυμία, την τόσο καλά κρυμμένη μέσα του όλα τα χρόνια της ζωής του. Η θάλασσα τού τραγουδούσε τον γλυκό της σκοπό, στέλνοντας τις μελωδίες της στον μπλε σύντροφό της που την καμάρωνε από ψηλά. Κι αυτός, οργισμένος πειρατής τραβούσε για το μικρό νησί που όσο πλησίαζε, ένιωθε να κατευθύνεται πάνω του. Ήταν βραχώδες και με την πρώτη ματιά έμοιαζε αφιλόξενο. Μόνο που εκείνος ήξερε καλά πως δεν έμοιαζε, αλλά ήταν πράγματι αφιλόξενο. Ο σκοπός του ήταν να το κουρσέψει, να το λεηλατήσει, να το διαλύσει ολόκληρο αν χρειαζόταν, αρκεί να έπαιρνε πίσω αυτό που του στέρησε όλη του τη ζωή. Τον πατέρα του. Μάταια οι άλλοι προσπαθούσαν να τον πείσουν πως ίσως χάθηκε στη θάλασσα. Αυτός ήξερε. Τον θυμόταν να του αφηγείται πάντα διαφορετικές ιστορίες από τα συνηθισμένα παραμύθια. Μέσα σε αυτές ήταν και ο θρύλος "του νησιού της κατάρας" όπως το αποκαλούσαν. Μόνο που κανείς δεν πίστευε πως είναι απλά ένας θρύλος. Κανείς δεν πλησίαζε, κανείς δεν ήξερε τι συμβαίνει, αλλά και κανείς δεν ήθελε να μάθει. Ο πατέρας του όμως γνώριζε. Αμέτρητα βράδια τον άκουγε να φυλλομετρεί και να μουρμουρίζει. Κάποιες νύχτες μάλιστα, τον είχε ακούσει να μονολογεί "η απειλή, έρχεται η απειλή. Πρέπει να προλάβω". Δεν καταλάβαινε τότε, αν και φοβόταν λίγο. 

Annihilation (2018, ελληνιστί «Αφανισμός»)

Βαθμολογία 2,5 / 5

Παρασκευή βράδυ και αποφάσισα να δω μια ταινία για την οποία είχα διαβάσει αρκετά, θετικά και αρνητικά, οπότε μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Συνδυάζει εξωγήινους, την επιστήμα και ολίγον τι από θεωρίες συνομωσίας για το τέλος του κόσμου (στο όχι και τόσο μακρινό μέλλον αν δεν αντιμετωπιστεί το πρόβλημα).

Η ιστορία μας ξεκινάει με την πρωταγωνίστρια Lena (Natalie Portman) να ξυπνάει σε καθεστώς περιορισμού και να ανακρίνεται. Μέσα από την αφήγησή της και με διαρκή flashback μαθαίνουμε ότι έχουν κατέβει οι εξωγήινοι και έχουν καταλάβει ένα μικρό μέρος κάπου στην Αμερική που όμως εξαπλώνεται. Όσες ομάδες έχουν μπει σε αυτή την περιοχή δεν έχουν επιστρέψει παρά μόνο ο σύζυγος της Lena, Kane (Oscar Isaac). Η Lena ως σούπερ ντούπερ βιολόγος θα ενταχθεί σε μία ομάδα 5 γυναικών που θα προσπαθήσουν να αποκαλύψουν την αλήθεια αλλά θα έρθουν αντιμέτωπες με παράξενους εχθρούς, με ένα διεστραμμένο φυσικό περιβάλλον και με τους ίδιους τους τους εαυτούς.

"Ίχνη της Καρδιάς" από τον Χρήστο Κεσκίνη

Στο δικό μας δέντρο

Δώδεκα! Η ώρα που βγαίνουν τα φαντάσματα. Δε φοβάμαι φυσικά. Είμαι και πάλι εδώ. Στο μέρος μας! Σε περιμένω δίπλα στο δέντρο που φυτέψαμε, όταν ήμασταν παιδιά. Θυμάσαι; Τι λέω ο τρελός; Πώς θα μπορούσες να το ξεχάσεις; Εδώ, κάτω από αυτό το δέντρο γίναμε ζευγάρι. Εδώ χαράξαμε τα αρχικά μας και ορκιστήκαμε αιώνια αγάπη και αφοσίωση. Εδώ έγινες δική μου για πρώτη και τελευταία φορά. Όλη μου η ζωή βρίσκεται γύρω από αυτό το δέντρο. Σε περιμένω. Όπως και τότε.... Το σπίτι σου ήταν σκοτεινό από ώρα. Αν και κανένα φως δεν άναβε, εγώ σε περίμενα. Μου είχες πει ότι θα ερχόσουν, όταν όλοι θα κοιμόνταν. Σε είδα μετά από λίγο. Φορούσες το νυχτικό σου. Παρά τα μαύρα σύννεφα στον ουρανό, δε φοβόσουν την βροχή. Άλλωστε σου άρεσε τόσο πολύ… Ήρθες προς το μέρος μου και σε αγκάλιασα τρυφερά. Έτρεμες… Από το κρύο; Από ανυπομονησία; Από φόβο: Δεν ξέρω. Το μόνο που ήξερα τότε ήταν πως, αν δεν ήμουν τόσο ερωτευμένος μαζί σου, θα σε ερωτευόμουν ξανά εκείνη τη στιγμή. Μία νύμφη του δάσους που έχασε τον δρόμο της για να πέσει στην αγκαλιά μου. Σε φίλησα ξανά και ξανά θέλοντας να σου δείξω την αγάπη μου. 

"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Μόνικα

Κοίτα πως πέρασε έτσι ο καιρός. Έπιασε η άνοιξη κι εγώ ακόμα νιώθω στα ακροδάχτυλα μου απαλές νιφάδες από χιόνι. Βλέπεις είναι που η μνήμη της καρδιάς μου είναι ακόμα στο τότε. Τότε που σε συνάντησα για πρώτη φορά. Το τελευταίο δρομολόγιο του μετρό είχαμε πάρει και οι δύο. Κατεβήκαμε από το βαγόνι. Εσύ μπροστά μου. Με τα μαύρα μακριά μαλλιά σου, με ένα κόκκινο φόρεμα και με ψηλοτάκουνες γόβες. Έτρεχες ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια προς την έξοδο. Δεν έβλεπα το πρόσωπο σου. Κι όμως έτρεξα ασυναίσθητα πίσω από εσένα. Σε πρόλαβα έτσι όπως έβγαινες στο πεζοδρόμιο. Σκόνταψες και εγώ σε αγκάλιασα για να μην πέσεις.

Black Panther (2018, ελληνιστί «Μαύρος Πάνθηρας»)

Βαθμολογία 3,8 / 5

Τα τελευταία χρόνια, οι ταινίες της Marvel αποτελούν χρυσωρυχείο για την ίδια και κάτι σαν κινηματογραφική σειρά με σχεδόν 2μηνιαία επεισόδια (εντάξει, υπερβάλλουμε λίγο αλλά δεν απέχει από την πραγματικότητα). Η ταινία «Black Panther» είναι η πρώτη σόλο για τον συγκεκριμένο υπερήρωα και η πρώτη με μαύρο ήρωα αλλά και σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα μαύρο καστ.

Η ιστορία ξεκινάει ουσιαστικά από τη δολοφονία του βασιλιά της Wakanda, T’ Chaka (John Kani) την οποία παρακολουθήσαμε στην ταινία Captain America: Civil War και περιγράφει αφενός το έθνος της Wakanda, μία τεχνολογικά εξελιγμένη χώρα της Αφρικής, αποκομμένης όμως από τον υπόλοιπο κόσμο, αφετέρου την προσπάθεια εδραίωσης της βασιλίας του γιού του νεκρού βασιλιά, T’Challa (Chadwick Boseman) όπου έχει να αντιμετωπίσει τόσο εσωτερικούς εχθρούς όσο και εξωτερικούς με κυριότερους αρχικά τον Ulusses Klaue (Andy Serkis) και στη συνέχεια τον Erik Stevens (Michael B. Jordan). Για πρώτη φορά στην ιστορία του έθνους της Wakanda τίθεται ποικιλοτρόπως το δίλημμα της αποκάλυψης στον υπόλοιπο κόσμο της πραγματικής εικόνας αυτής της αφρικανικής χώρας. Ο κάθε ήρωας για τους δικούς του σκοπούς...από την απόλυτη κυριαρχία έναντι των υπόλοιπων χωρών μέχρι την παροχή βοήθειας στους φτωχούς και κατατρεγμένους του πλανήτη που βρίσκεται εν μέσω σοβαρής ανθρωπιστικής και μεταναστευτικής κρίσης.

"Της Νύχτας Μυστικά" από τη Σμαραγδή Μητροπούλου

Άρωμα Περγαμόντο

Έλεγα να ρίξω την αυλαία κι ας μείνει η παράσταση μισή....και θα έφευγα αθόρυβα, κρυμμένη στις σκιές, ψάχνοντας μιαν άλλη Ιθάκη. Μα η ψυχή μου κραύγαζε: Μείνε....η Ιθάκη σου είναι εδώ κι ας φαίνεται πτωχή μα και τραχιά κάποιες φορές. Κι απάντησα στη νύχτα: Θα μείνω! Μέχρι τη στιγμή που πια ουρανός δε θα υπάρχει!

«Μέχρι τη στιγμή που πια ουρανός δε θα υπάρχει», είπε σιγανά κι άφησε το στυλό στην άκρη.

Είχε αρχίσει να πέφτει σκοτάδι…

Άνοιξε τη ντουλάπα της. Τι να διαλέξω για απόψε; σκέφτηκε.  

Πέρασε στα πόδια της ένα μαύρο καλσόν, φόρεσε ένα φόρεμα μπορντό λίγο πάνω απ’ το γόνατο και κρέμασε στο λαιμό της ένα μακρύ, ασημένιο κολιέ. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. Ήταν όμορφη, σωστό θηλυκό!

Έβαλε ένα ποτό. Άγγιξε το ποτήρι με τα χείλη της κι άφησε το καυτό υγρό να κυλήσει ως τα σωθικά της.  Πέρασε τη γλώσσα της πάνω απ’ τα χείλη της και πήρε μερικές σταγόνες που τρεμόπαιζαν στις άκρες τους. 

Με αργές κινήσεις έκλεισε πίσω της την πόρτα.

"Σκέψεων Μυστικά" από τη Σοφία Κραββαρίτη

# Ήμουν μόνη μου για καιρό, ψάχνοντας και γυρεύοντας το δικό μου φως...
Είχα μια πίστη μέσα μου βαθιά ότι όλα τα όνειρά μου θα βγουν αληθινά...
** Ψάχνοντας ένα ταίρι μοναδικό, ήρθες εσύ κι έμαθα πως είναι το αίσθημα το μαγικό...
Ένιωσα την καρδιά μου στα φώτα λουσμένη και σε λάτρεψα γλυκιά αγαπημένη.
# Άνοιξαν για μένα οι πύλες του παραδείσου και το μοναδικό που θέλησα, μια ζωή μαζί σου...
Πλημμύρισαν τα μάτια μου από δάκρυα χαράς, μα εσύ τα σκούπισες και μου είπες, ποτέ πια δε θέλω να πονάς.

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

"Η Αγάπη θα έχει τις Θυσίες της" των Μαίρη Τσίλη και Κωνσταντίνου Ντεκουμέ

Το να συνταιριάξουν οι πένες δύο διαφορετικών ανθρώπων και να γράψουν από κοινού είναι κάτι δύσκολο. Μα όταν συμβεί είναι μαγικό! Χάρη στα Koalakia blog γνωριστήκαμε εμείς. Ο Matthew και η Μαίρη. Σαν συνεργάτες του blog με εντελώς διαφορετική στήλη ο καθένας από εμάς. Και να που μας έδεσε μια εσωτερική επιθυμία και ανάγκη για να ξαναγράψουμε τα αστέρια μαζί με τον δικό μας τρόπο μέσα από την ιστορία μας. " Πάντα σε ιστορίες, τραγούδια, ποιήματα, βιβλία, η αγάπη εξυμνείται ως κάτι το υπέροχο και φανταστικό το αθώο.. Όμως... Πολλές φορές σε πληγώνει και σου δείχνει ένα άσχημο πρόσωπο το οποίο δεν έχει ποτέ εμφανιστεί ή εμφανίζεται σπάνια.... Με αυτήν την ιστορία προσπαθούμε να δείξουμε το μυστικό αυτό πρόσωπο..." Ένα μεγάλο ευχαριστώ και από τους δυό μας στα Koalakia blog για την ευκαιρία να μας φέρει κοντά και για την φιλοξενία των γραπτών μας. 

Μαίρη Τσίλη Κωνσταντίνος Ντεκουμές

"Η Αγάπη θα έχει τις Θυσίες της" 

"Ίχνη της Καρδιάς" από τον Χρήστο Κεσκίνη

Χρόνος Νεκρός

Πέρασαν μήνες... Χρόνια ίσως... Και το μυαλό μου κολλημένο στο τότε! Λες και  χρόνος δεν κυλησε ξανά. Λες και η Γη σταμάτησε για πάντα να γυρνά.

Το βλέμμα μου να σε κοιτά γεμάτο ελπίδα και προσμονή, το σώμα σου να με απομακρύνει χωρίς επιστροφή! Είμαι δικός σου... είμαι αλλού! Και αγαπάω να με μισείς! Όσο μισώ που σ’ αγαπαώ!

Πόσο να αντέξω χωρίς καρδιά; Αφού τη δική μου την πήρες μακριά! Και η αγάπη, μια σκέψη παλιά. Πόσο να αντέξω χωρίς μυαλό;

Συνέντευξη της συγγραφέως και ποιήτριας Χρύσας Νικολάκη

Η συνεργάτιδα του blog μας Σμαραγδή Μητροπούλου μας συστήνει ακόμα έναν αξιόλογο άνθρωπο της ελληνικής λογοτεχνίας και ποίησης, την Χρύσα Νικολάκη μέσα από μια εφ όλης της ύλης συνέντευξη που συνοδεύεται από ένα σύντομο βιογραφικό. Αφορμή αποτέλεσε το νέο βιβλίο της με τίτλο "Θαλασσινή Κερκόπορτα".

Χρύσα, καλημέρα και να σε καλωσορίσω κοντά μας. Πες μας κάποια πράγματα για σένα, ώστε να σε γνωρίσουμε καλύτερα.

Από μικρό παιδί με μάγευαν τα βιβλία, από τότε που ο πατέρας μου καθόταν δίπλα μου τα βράδια και μου διάβαζε τα κλασσικά εικονογραφημένα. Με μάγευαν οι μύθοι, τα ξωτικά, οι νεράιδες και όλα τα απόκοσμα, μεταφυσικά στοιχεία….

Σύστησε μας με λίγα λόγια το νέο σου βιβλίο.

Το βιβλίο μου  “Θαλασσινή Κερκόπορτα”, εμπεριέχει τα πρώτα μου ποιήματα, τα οποία χαρακτηρίζω επί το πλείστον ως λυρικά. Αγαπώ την θάλασσα, τη λατρεύω,  και το μυστήριο …από εκεί προέκυψε και ο τίτλος.

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου Έλληνες και ξένοι συγγραφείς και πως επηρέασαν –εάν επηρέασαν- το έργο σου;

Ο Παπαδιαμάντης, ο Ρίτσος, o Καρυωτάκης με την Πολυδούρη και από πεζογράφους ξεχωρίζω από Έλληνες τον Βιζυηνό. Σε σύγχρονους ξεχωρίζω τον Καλπούζο και την Ζαίρη.

 Από ξένους είναι πολλοί, αγαπώ την Αγκάθα Κρίστι, τον Έ.Α. Πόε και φυσικά τον Λάβκραφτ.

"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Φτηνά Κραγιόν

Ξόδεψα τόσο χρόνο και τόσες λέξεις για να σου μιλώ. Μπερδεύτηκαν οι νύχτες με τις μέρες μου. Τα ίδια μου τα δάχτυλα έκαψαν τα σωθικά μου από τις σπίθες που τα λόγια μου πετούσαν. Να κοίτα για παράδειγμα τι έγραφα για σένα αγάπη μου : Για φαντάσου λέει, κάποια στιγμή να δω τα μάτια σου από κοντά και να γίνουν γη και ουρανός μου. Για φαντάσου λέει, κάποια στιγμή να ακούσω την φωνή σου και να γίνει μουσική μέσα στην ψυχή μου. Για φαντάσου λέει, να μπορούσα να σε αγκαλιάσω κιόλας. 

"Της Νύχτας Μυστικά" από τη Σμαραγδή Μητροπούλου

Τελευταίο Γράμμα

Αγαπημένε μου,

Ξημερώνει σε λίγο, μα οι δείχτες του ρολογιού σαν να ‘χουνε κολλήσει. Κι είναι καιρός τώρα που μιλώ μοναχά με τη σιωπή σου. Όσο κι αν προσπαθώ, είναι σαν να πέφτω επάνω σε τοίχο.

Άκου πόσο δυνατά βουίζει ο άνεμος απόψε! Έφερε ως την πόρτα σου ένα κομμάτι χαρτί, ζαρωμένο… γεμάτο μ’ εκείνες τις λέξεις που ίσως ποτέ δεν διάβασες… ούτε ένιωσες. Πολλές φορές ήρθε η αγάπη μου να σου χτυπήσει το παραθύρι! Απόκριση καμιά! Κι εγώ παλεύω να σφαλίσω την ψυχή μου και να μαζέψω τα κομμάτια… μήπως και λυτρωθώ από την ανάμνηση ενός ονείρου που κράτησε τόσο λίγο… από την ανάμνηση ενός ονείρου που ίσως δεν το είχα ποτέ. 

"Σκιές του Μυαλού" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Τις Φθινοπωρινές ανατολές τις περνούσε πάντα στην προβλήτα. Και όχι σε μία οποιαδήποτε προβλήτα, αλλά στην "προβλήτα με τα δέντρα" όπως την αποκαλούσε. Ντυμένη με τα πεσμένα φύλλα, έμοιαζε με θλιβερό κάδρο που περίμενε ένα ζεστό βλέμμα να χαϊδέψει τη δυστυχία του. Κι εκείνος σα να το `ξερε, ήταν πάντα εκεί. Να μελαγχολεί μαζί του. Ο μόνος λόγος που έμενε ζωντανός, ήταν εκείνος ο ήλιος που κρυφοκοίταζε πριν βγει, ελέγχοντας πως ήταν όλα έτοιμα να τον υποδεχτούν. Η φύση ξυπνούσε μ` ένα νωχελικό χασμουρητό, ανυπομονώντας ν` αποτινάξει το σκοτάδι από πάνω της.
"Καλημέρα" του έλεγε γλυκά, αφού προηγουμένως μικρές δροσοσταλίδες τής χάιδευαν τη γλυκιά της όψη για να ξυπνήσει καλά.
Ο ήλιος έκανε την είσοδό του εντυπωσιακά, ντύνοντας την πλάση όλη με τα υπέροχα χρώματά του, χαρίζοντας απλόχερα την ομορφιά στο βαρύ τοπίο του Φθινοπώρου. Αυτό τον κρατούσε. Εκείνος ο ήλιος. Κι εκείνα τα κόκκινα σαν αίμα, φύλλα στην προβλήτα.

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

“Ιλλινόι” από τη θεατρική ομάδα Νοσταλγία, μία ακόμα θεατρική εμπειρία!

Παίζεται στο θέατρο Rabbithole, από 13/2-18/3/2018

Η.Η. Ηolmes και το κολαστήριό του

Η θεατρική ομάδα Νοσταλγία μας έχει κακομάθει και έχει δημιουργήσει προσδοκίες. Προσδοκίες όχι για τίποτα σούπερ σενάρια ή ονειρικές ερμηνείες (όχι ότι στα συγκεκριμένα θέματα παίρνει κακό βαθμό – το αντίθετο θα έλεγα). Αλλά προσδοκίες για θεατρικές εμπειρίες που δεν συναντάμε συχνά σε άλλα θέατρα (ίσως πουθενά στην Ελλάδα). Έτσι μετά τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη πέρυσι και το θεατρικό «Αντεροβγάλτης» σε 4 επεισόδια, φέτος αναμέναμε κάτι εξίσου  πρωτότυπο. Και δεν μας διέψευσαν…

 Official Trailer της παράστασης

Φέτος, λοιπόν, η θεατρική ομάδα καταπιάνεται με τον πρώτο (καταγεγραμμένο και καταδικασμένο) κατά συρροή δολοφόνο στις Η.Π.Α., τον Χολμς και το τελευταίο του βράδυ στο κάστρο-ξενοδοχείο του πριν συλληφθεί (για κλοπή αλόγων αρχικά). Μέχρι εδώ όλα καλά και φυσιολογικά. Υπάρχουν όμως δύο στοιχεία που κάνουν την παράσταση μοναδική. Το πρώτο είναι το γεγονός ότι ουσιαστικά μιλάμε για 2 επεισόδια. Στην πρώτη παράσταση με τίτλο «Γηγενείς» βλέπουμε την ιστορία μέσα από τα μάτια των εργαζομένων του ξενοδοχείου και κυρίως των νεαρών κοριτσιών που εργάζονταν εκεί. Στη δεύτερη παράσταση με τίτλο «Ξένοι» (που καλό θα ήταν να δείτε κολλητά με την πρώτη μιας και παίζονται εναλλάξ) διεισδύουμε ακόμα περισσότερο στην προσωπικότητα και κυρίως την ψυχοσύνθεση του Χολμς αφού η ιστορία μας παρουσιάζεται μέσα από συγγενικά πρόσωπα ή άτομα που βρίσκονταν στο στενό του περιβάλλον. Το δεύτερο κλου είναι η όλη σκηνοθεσία-σκηνογραφία αφού ολόκληρο (κυριολεκτικά) το θέατρο έχει μετατραπεί σε διάφορους χώρους του ξενοδοχείο εξ ου και η παράσταση χαρακτηρίζεται ως περιπατητική. Οι θεατές χωρίζονται σε ομάδες των 10-15 ατόμων και με διαφορά 15 λεπτών ξεκινούν ένα ταξίδι στα άδυτα του κάστρου του Χολμς.

"Μουσικά Ταξίδια" του Νίκου Ιωαννίδη

“FUTURE SHOCK” – Herbie Hancock

(Columbia CK65962)

Λίγοι μουσικοί της jazz έχουν καταφέρει με τη μουσική τους να διεισδύσουν στο πολύ ευρύτερο  κοινό της pop μουσικής και να ακουστούν από ραδιοφωνικούς σταθμούς που διαμορφώνουν – ή για να είμαστε πιο ακριβείς – διαμόρφωναν κατά κύριο λόγο τους πίνακες επιτυχιών του Billboard. O Stan Getz ήταν, σίγουρα, ένας από αυτούς με τις bosa nova μελωδίες του και ο Cannonball Adderley. Σε αυτή τη μικρή ομάδα σίγουρα έχει θέση και ο Herbie Hancock.

Γεννημένος το 1940 και έχοντας θητεύσει στο δεύτερο κουιντέτο του Miles Davis, με ήδη σημαντική παρουσία στο χώρο της jazz, το 1963 συνθέτει το “Watermelon Man”, που ηχογραφημένο από τον αφροκουβανό περκασιονίστα Mango Santamaria γίνεται μεγάλη επιτυχία. Το κομμάτι αυτό ξαναηχογραφείται από τον ίδιο το 1973 με το jazz-funk σύνολό του, τους Headhunters, και επαναπροσεγγίζει ακροατήρια που δεν είχαν σχέση με το μουσικό χώρο, από τον οποίο προερχόταν.

"Ίχνη της Καρδιάς" από τον Χρήστο Κεσκίνη

Ο Τρελός

Και αν είμαι τρελός, που το κακό;
'Ενα κομμάτι μου λέει πως δεν θέλει να αλλάξει -το άλλο παράτα τα όλα και κοίτα μπροστά.
Και αν είμαι σχιζοφρενής , που το κακό;
'Ενα κομμάτι μου όλο τον κόσμο αγαπά - το άλλο απλά με πάθος μισεί!

"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Μονόπρακτο Ψυχής

Νύχτωσε νωρίς. Δεν με νοιάζει. Την ψυχή μου αγκαλιάζει η μοναξιά. Δεν με νοιάζει. Έτσι κι αλλιώς είχα υποψιαστεί ότι ξανά θα έρθει μια βροχή από σιωπή. Ούτε αυτό με νοιάζει. Ανάβω τσιγάρο και βάζω ποτό. Τα συναισθήματα μου είναι τόσο αδέξια άποψε και όμως τόσο επιδέξια μπορώ να αγκαλιάσω εμένα. Αυτό με πειράζει. Θέλω να μιλήσω στον εαυτό μου και τρέμουν τα λόγια μου. Κι αυτό με πειράζει. Χαζή είναι απόψε η νύχτα και ανόητο θα είναι το πρωί που θα έρθει. Νιώθω τόσο αμήχανα. Δεν με αντέχω. Με επισκέπτονται οι στιγμές που ήμουν τρυφερή, ευαίσθητη, γλυκιά και ρομαντική. Που να ξέρατε όλοι εσείς ότι εκείνες τις στιγμές ήμουν πιο σκληρή με το είναι μου, πιο πολύ από όσο μπορεί να ήταν η μοίρα μου σκληρή με εμένα. Θέλω να σβήσω τα σημάδια μου για αυτό και αφήνω να με κάψει το τσιγάρο μου. Στα δάχτυλα μου για να μην μπορώ να γράψω. 

Αποτελέσματα Διαγωνισμού OSCARS 2018

Σήμερα ολοκληρώνεται ο φετινός κύκλος των OSCAR για το blog μας με την ανακοίνωση του νικητή του διαγωνισμού μας. Από τους σχεδόν 100 συμμετέχοντες, μόλις οι 10 κατάφεραν να μαντέψουν σωστά τους νικητές και των 6 κατηγοριών. Έτσι, τα e-mail τους μπήκαν σε μια λίστα και με τη βοήθεια του site www.random.org έγινε τυχαία κατάταξη.

Στην παρακάτω εικόνα μπορείτε να δείτε την τυχαία κατάταξη που έβγαλε η ηλεκτρονική κλήρωση για τους 3 πρώτους και φυσικά τον νικητή του διαγωνισμού μας...

"Της Νύχτας Μυστικά" από τη Σμαραγδή Μητροπούλου

Όλα σαν όνειρο μαζί σου 
σε άλλον κόσμο, σ' άλλη εποχή 
τότε που ένα κομμάτι ουρανού στα χέρια κράτησα.
Μία φορά κι έναν καιρό; Για πάντα;
Στο μέτρημα του χρόνου χάθηκα.
Σε πήρε η νύχτα 
μικρή νεράιδα του γιαλού και της σελήνης.

"Σκέψεων Μυστικά" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Ήρθες κι ένα δυνατό φως με έλουσε και τύλιξε την καρδιά μου σαν διάφανο πέπλο...
Μια άγρια μοναξιά χύθηκε έξω από το δωμάτιο μην έχοντας μούτρα να σταθεί κοντά μου...
Ήρθες και η νύχτα της ψυχής μου έδωσε την θέση της σε μια ανατολή γεμάτη χρώματα...
Η ελπίδα μου άρχισε να κάνει δειλά τα πρώτα της βήματα... και ένας πόνος αλήτης πήρε τους δρόμους της ερημιάς... αποκαμωμένος έσβησε και όλες οι αισθήσεις γιόρτασαν...

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

Οι μεγάλοι νικητές των βραβείων OSCAR

Με λαμπρότητα (όπως πάντα) και χωρίς ευτράπελα (όχι όπως πάντα) έκλεισε και τυπικά η περσινή κινηματογραφική σεζόν με την απονομή των βραβείων OSCAR στις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Μίας χρονιάς που χαρακτηρίστηκε από ταινίες-διαμάντια αλλά κυρίως από εξαιρετικές ερμηνείες μεγάλων ηθοποιών.

Μεγάλος νικητής της βραδιάς, ο Guillermo del Toro με το παραμύθι του "The shape of water" που κέρδισε 4 βασικά αγαλματίδια. Από κοντά η Δουνκέρκη του Christopher Nolan με 3 αγαλματίδια σε τεχνικές κατηγορίες όμως ενώ η ταινία "Three Billboards Outside Ebbing, Missouri"επιβεβαίωσε το εκπληκτικό του καστ κερδίζοντας 2 αγαλματίδια ερμηνείας. Άλλα τόσα κέρδισε και το "Blade Runner 2049" για τη φωτογραφία και τα ειδικά εφέ. Ο Gary Oldman σε μια ερμηνεία καριέρας κατέκτησε το χρυσό αγαλματίδιο στην κατηγορία Α' Αντρικού Ρόλου και η Allison Janney επιβεβαίωσε τα προγνωστικά στην κατηγορία Β' Γυναικείου Ρόλου. 

Ας δούμε αναλυτικά όμως όλες τις κατηγορίες...

Τα OSCARS των αναγνωστών του blog

Ολοκληρώθηκε μετά από περίπου 1 μήνα ο διαγωνισμός μας για τα OSCARS 2018. Σας ζητήσαμε να προβλέψετε τους νικητές των 6 βασικών κατηγοριών και να λάβετε μέρος στην κλήρωση για να διεκδικήσετε ένα DVD της επιλογής σας. Πριν μάθουμε όμως τους φετινούς νικητές αλλά και τον τελικό νικητή του διαγωνισμού μας, ας δούμε τα αποτελέσματα του γκάλοπ. Άραγε θα πέσουμε μέσα στις προβλέψεις μας;

ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΤΑΙΝΙΑ

"Ίχνη της Καρδιάς" από τον Χρήστο Κεσκίνη

Η ζωή είναι ωραία!

«Η ζωή είναι ωραία» σκέφτηκε ο Βασίλης χαρούμενα. «Τι μπορεί να πάει στραβά; Έχω ένα όμορφο σπίτι στο νησί, γεμάτο λουλούδια μπαλκόνι, μια πολύ καλή δουλειά και εκείνη να με περιμένει.» Αλήθεια δεν μπορούσε να ζητήσει τίποτε άλλο. Όταν πριν από δύο χρόνια ερχόταν στο  νησί για να καλύψει τη θέση του δασκάλου, πίστευε πως τα επόμενα χρόνια θα έκανε αγγαρεία για να συμπληρώσει τα μόρια και να φύγει το συντομότερο δυνατό. Τώρα, είχε ζητήσει η θέση του να γίνει μόνιμη. Και ήταν σίγουρος πως θα γινόταν. Άλλωστε ο υπάλληλος του Υπουργείου Παιδείας μόνο που δεν έτριβε τα χέρια του, όταν κατέθεσε τα χαρτιά του. Δάσκαλος σε απομονωμένο νησί!

"Μοντερνισμός" του Νίκου Βιτωλιώτη

Πόσες φορές δεν σας έχει τύχει όταν δεν καταλαβαίνετε κάτι, όταν σας φαίνεται ότι σας διαφεύγει κάποιο βαθύτερο νόημα από αυτό που διαβάζετε, είτε είναι ένα απλό άρθρο σε εφημερίδα, είτε ένα υπηρεσιακό σημείωμα στη δουλειά σας, είτε ένα βιβλίο τελοσπάντων να αναφωνήσετε: ΤΙ ΕΝΝΟΕΙ Ο ΠΟΙΗΤΗΣ;;;; Κάμποσες φορές, σωστά; Κι εγώ το ίδιο σας διαβεβαιώνω, κυρίως όταν σκάσει μύτη καμιά υπηρεσιακή εγκύκλιος που την έχει συντάξει νομικός, ξέρετε, από κείνους που σου αραδιάζουν μια παράγραφο χωρίς τελεία, μόνο με κάτι κόμματα, και ψάχνεις εσύ να δεις πού το πάει, ποιο είναι το υποκείμενο, ποια η δευτερεύουσα πρόταση, τι εννοεί στην τελική ο ποιητής…

Κι όμως, η ποίηση δεν ήταν πάντα έτσι, τουλάχιστον όχι μέχρι τα μέσα του 19^ου αιώνα. Οι ποιητές έως τότε, απ’ την αρχαιότητα κι εντεύθεν, άλλοτε διηγούνταν μια ηρωική ιστορία, άλλοτε εξιστορούσαν κάποιον μεγάλο έρωτα, άλλοτε θα σκάρωναν αστεία ή δεικτικά στιχάκια για να διασκεδάσουν και για να διδάξουν τους ακροατές ή τους αναγνώστες τους, πάντα όμως σε γλώσσα απλή και κατανοητή. (όμως, ήρθε ο κύριος Μπωντλαίρ και όλα αυτά άλλαξαν δια παντός). Μέσα σε λιγότερο από μισό αιώνα, η ποίηση κατέστη δυσνόητη, προκλητική, πολλές φορές απροσπέλαστη για τον μέσο άνθρωπο. Κι έτσι, οι κοινοί θνητοί που δεν μπορούσαν να προσεγγίσουν τα βαθύτερα νοήματα των μοντερνιστών δημιουργών κι έμεναν στην απ’ έξω, άρχισαν να τους ψιλοειρωνεύονται και ν’ αποκαλούν «ποίηση» όχι μόνο ό,τι ωραίο, με πλούσιο και σπάνιο λεξιλόγιο, με καινοφανείς συντακτικούς και λεκτικούς τύπους αλλά και ο,τιδήποτε δεν μπορούσαν να καταλάβουν με τη μία. Όμως, ας κάνουμε μια προσπάθεια να μπούμε στα μοντερνιστικά ποιητικά άδυτα και να δούμε μπας και καταλάβουμε κάτι από όλα αυτά τα περίεργα. Στο κείμενο που ακολουθεί, θα γίνει μια συνοπτική παρουσίαση των ποιητικών εξελίξεων μετά τα μέσα του 19^ου αιώνα και στη συνέχεια, με σημείο αναφοράς ένα ποίημα του Τρεκλ κι ένα του νομπελίστα Έλιοτ, αισιοδοξούμε να τελειώσουμε την ανάγνωση λίγο σοφότεροι. 

"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Γυναίκες του Πόθου

Είναι νύχτα. Το ποτήρι μου γεμάτο αλκοόλ. Ουίσκι με πάγο και δάκρυ. Το παράθυρο ανοιχτό. Φυσάει στο πρόσωπο μου. Είμαι γυμνή. Αγγίζω τα δυό μου στήθη. Η ηδονή με παραπλανεί. Είσαι κι εσύ γυμνή. Σκύβεις επάνω μου κι όμως εγώ είμαι που το δικό σου στήθος προσκυνώ. Τα χείλια σου στάζουν έρωτα. Τα φιλάω μα ακόμα διψώ. Η λογική έχει μεθύσει. Η όποια ενοχή είναι σε παραλήρημα. Η ψυχή τρυπάει το κορμί. Είμαστε μόνο δύο σώματα γυμνά και το μόνο που μας απομένει να κάνουμε είναι έρωτα ανάγωγο. Χανόμαστε μαζί μέσα στον ίδιο οργασμό.