"Της Νύχτας Μυστικά" από τη Σμαραγδή Μητροπούλου

Ένα κουτί...μια ζωή (Μέρος Β')

Ο Μπίλυ και η Λούσι. Δυο αδέλφια. Η παρουσία της Κλάρα τους χώριζε, ενώ θα έπρεπε να τους ενώνει. Ο Μπίλι εισέπραττε την απέχθεια και την αδιαφορία της… η Λούσι την αγάπη και το ενδιαφέρον της.

Αντίθετα με τη μητέρα τους, η Λούσι λάτρευε τον αδελφό της και του το έδειχνε με κάθε τρόπο: με το χαμόγελό της, με τις αγκαλιές, με τα χάδια και τα πεταχτά φιλιά που του έδινε. Κι εκείνος γαντζώθηκε πάνω της απελπισμένα, κάνοντάς την κέντρο της ζωής και της ύπαρξής του.

Κάποια στιγμή… δεν θυμόταν ακριβώς πότε!... η Λούσι άρχισε να πρωταγωνιστεί τις μοναχικές του νύχτες στα όνειρα και στις φαντασιώσεις του. Φορές-φορές μια φωνούλα μέσα του τού έλεγε “μη, μη μπαίνεις σε επικίνδυνα μονοπάτια!”… μα δεν έβρισκε τη δύναμη να τιθασεύσει αυτά που ένιωθε, ούτε και τολμούσε να τα εξωτερικεύσει. 

"Σκιές του Μυαλού" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Αγαπητοί φίλοι, σας ενημερώνουμε ότι έγινε μια μικρή αλλαγή στο πρόγραμμα των μόνιμων στηλών του blog μας...οι δύο στήλες της Σοφίας Κραββαρίτη μετακομίζουν μαζί κάθε Τρίτη ...Σκιές του Μυαλού και Σκέψεων Μυστικά θα εναλλάσσονται. Τη μία βδομάδα θα μεταφέρεστε στον μαγικό και μυστήριο κόσμο της ποίησης ενώ την άλλη θα βουτάτε στην πληρότητα της πεζογραφίας.

Ήταν ένα ακόμη βράδυ όπως όλα σε αυτή την πόλη. Τα κτίρια και τα σπίτια φωτισμένα, κάτι που φάνταζε μάλλον περίεργο, δεδομένου της προχωρημένης ώρας. Οι δρόμοι ήταν έρημοι και όλα έδειχναν πως οι κάτοικοι μάλλον ξενυχτούσαν μέσα στα σπίτια τους, κρίνοντας από τον φωτισμό.
Κι όμως, υπήρχε κάτι τρομακτικό στο όλο σκηνικό. Ίσως να 'ταν η άγρια νύχτα που τα σύννεφα την έκαναν μέχρι και αποκρουστική. Μπορεί βέβαια σε αυτό να συνέβαλαν και τα κλαδιά των ψηλών δέντρων που ξεπρόβαλαν με θράσος πάνω από τις στέγες κάποιων κτιρίων και έμοιαζαν ν' απειλούν τον ουρανό ή να συμμαχούν μαζί του, ποιος ξέρει...
Ίσως από την άλλη, να ήταν ο δρόμος. Το πλακόστρωτο απλωνόταν τεράστιο μπροστά από τα σπίτια και οι πέτρες σε κάποια σημεία είχαν μεγάλα ανοίγματα ανάμεσά τους, δίνοντάς του μια όψη ανατριχιαστική. Τα ανοίγματα νόμιζες πως θα ρουφούσαν το κάθε σου βήμα αν πατούσες μέσα. Ίσως τελικά να συνέθεταν όλα μαζί το σκηνικό του τρόμου.

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

"Μα που είναι αυτή η Μελίνα" του Γεράσιμου Μοσχόπουλου Μέρος 3ο

Για ακόμα μία φορά ψηφίσατε για την συνέχεια της ιστορίας μας. Αποδειχτήκατε κάπως ανυπόμονοι και δεν αφήσατε τον καπετάνιο μας να ξεκουραστεί αλλά θελήσατε σε ποσοστό 66,7% να ρωτήσει αμέσως τον φίλο του για τη Μελίνα...για να δούμε που τον οδηγήσατε...

Χωρίς να ξεκουραστεί μια στάλα και όλο αγωνία ρώτησε τον γνώριμο από τα παλιά καπετάνιο:

«Καπετάν Φουρτούνα ξέρεις που βρίσκεται η Μελίνα; Την ψάχνω ολημερής κι ολονυκτής εις τριπλούν!» κι ο Φουρτούνας απάντησε όντας φουρτουνιασμένος από μεθύσι:

«Την τελευταία φορά που την είδα, ορκίζομαι πως ήτανε στο νησί των σειρήνων. Χικ,χικ!» κι αμέσως μετά πρόσθεσε:

"Μουσικά Ταξίδια" του Νίκου Ιωαννίδη

Μία καινούργια στήλη, μουσική αυτή τη φορά, γεννιέται στο blog μας με τον Νίκο Ιωαννίδη να μας ταξιδεύει σε ιδιαίτερους μουσικούς προορισμούς. Για αρχή πηγαίνουμε μέχρι την γειτονική Ιταλία και γνωρίζουμε μία συλλογή με δημιουργίες των μεγαλύτερων συνθετών κινηματογραφικών τραγουδιών...Morricone, Piovani και Rota...

Τα πολλά λόγια φαίνονται περιττά, όταν αναφερόμαστε σε γίγαντες της κινηματογραφικής μουσικής, όπως ο Ennio Morricone (γεν. 1928 )-  με εκατοντάδες συνθέσεις για τη μικρή και τη μεγάλη οθόνη, τιμημένος με δύο βραβεία Oscar (τιμητικό το 2007 και το 2016 για την ταινία του Quentin Tarantino "The Hateful Eight"), 3 βραβεία Grammy, 3 Χρυσές Σφαίρες και πλήθος άλλες σημαντικές διακρίσεις- και ο Nino Rota (1911-1979) - με αξέχαστες δημιουργίες για τις ταινίες του Fellini  "La Strada", ''Dolce Vita", "Il Gatopardo", "Rocco e i suoi fratelli" και τη σειρά του Francis Ford Coppola ''Il Padrino" (''Ο Νοννός"), για τη δεύτερη συνέχεια της οποίας κέρδισε το Οscar το 1974 και τόσες άλλες.

"Ίχνη της Καρδιάς" από τον Χρήστο Κεσκίνη

Τόσα χρόνια πώς μπορώ και ζω μακριά σου; Νόμιζα πως θα ζούσα δίχως έρωτα. Πόσο λάθος έκανα. Ναι, η καρδιά μου χτυπούσε,  ανέπνεα,  έβλεπα,  έτρωγα και έπινα. Όμως δεν ζούσα! Επιβίωνα, μέχρι να έρθεις στη ζωή μου…  Περίμενα, πείθοντας τον εαυτό μου ότι είμαι καλά. Χωρίς Έρωτα. Χωρίς Αγάπη. Χωρίς Ευτυχία. Χωρίς πνοή. Τυφλός σε μια σκοτεινή σπηλιά. Ένα ξερό χωράφι που περίμενε την μπόρα, αν και ποτέ δεν τον είχε ακουμπήσει ούτε ψιχάλα. 

Contratiempo (2016, ελληνιστί «Αόρατος Επισκέπτης»)

Βαθμολογία 4,5 / 5

Η αλήθεια είναι ότι ο ευρωπαϊκός κινηματογράφος δεν είναι το φόρτε μου. Αλλά υπάρχουν κάποιες εξαιρέσεις όπως ισπανικά αστυνομικά θρίλερ, ιταλικές κωμωδίες καταστάσεων, γαλλικές ρομαντικές κομεντί ή στιβαρές γερμανικές κοινωνικές. Οπότε ο «Αόρατος Επισκέπτης» που εμπίπτει στην πρώτη κατηγορία ήταν σίγουρα στα must των ταινιών που έπρεπε να παρακολουθήσω. Συνυπολογίστε το γεγονός ότι άκουσα τα καλύτερα από διαφορετικές πηγές πληροφόρησης, οπότε καταλαβαίνετε...

Ο πρωταγωνιστής, Adrian Doria (Mario Casas) πλούσιος, όμορφος, επιτυχημένος και άπιστος, ξυπνάει μέσα σε ένα ξενοδοχείο με το άψυχο σώμα της ερωμένης του στο μπάνιο και 100.000 ευρώ αραδιασμένα γύρω από αυτό. Όταν καταλαβαίνει ότι κινδυνεύει η οικογένεια και η φήμη του, αφού κατηγορείται για τον φόνο, προσλαμβάνει την κορυφαία δικηγόρο στο είδος της, Virginia Goodman και υπό την ασφυκτική πίεση της δικηγόρου του θα αναγκαστεί να διηγηθεί μία ιστορία που τελικά φαίνεται να συνδέεται άμεσα με τον φόνο της ερωμένης του, Laura Vidal (Barbara Lennie). Απέναντί του θα έχει το ζεύγος Garido, τους γονείς του νεαρού Daniel που αγνοείται.

"Μα που είναι αυτή η Μελίνα;" του Γεράσιμου Μοσχόπουλου (Μέρος Β')

Μετά από μερικές ημέρες όπου είχατε την ευκαιρία να επιλέξετε εσείς τη συνέχεια της ιστορίας, ήρθε η ώρα να δούμε το δεύτερο μέρος και να αποφασίσουμε εκ νέου για τη συνέχεια του....σε ποσοστό 80,8% θελήσατε ο καπετάνιος να πάρει το δάκρυ της Μελίνας από τη γοργόνα...

Ο Καπετάνιος πήρε στα χέρια του το δάκρυ, το οποίο είχε παρθεί από την θάλασσα. Πόσο αγριεμένα έμοιαζαν τα ταλαιπωρημένα από την ζωή στα καράβια χέρια του μπροστά σε αυτά τα μικροσκοπικά απαλά χέρια της γοργόνας! Βιάστηκε να βάλει το δάκρυ στο στόμα του και μόλις το γεύτηκε, φώναξε με την βραχνή φωνή του:

«Μπλιαχ, θα αναγνωρίζω πάντα αυτήν την γεύση, αφού είναι από τα βρωμόνερα  του λιμανιού του Πειραιά! Θέτω πλώρη κατά κει και ξεκινώ την αναζήτηση!»

Μοιράστηκε πολλές φορές το πηδάλιο με τον τιμονιέρη για να τον ξεκουράσει. Ένας λοστρόμος και φίλος από τα παλιά τού έκανε παρέα με την μουσική του, καθώς πήρε μια άρπα στα χέρια του και τραγούδησε:

Δελτίο Τύπου για το νέο βιβλίο της Αριάδνης Δάντε "Ψάχνοντας την ερμηνεία"

Από τις εκδόσεις Τσιπούπολη

Το νέο βιβλίο της Αριάδνης Δάντε, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Τσιπούπολη με τίτλο «Ψάχνοντας την ερμηνεία» (Αριάδνη Δάντε, Εκδόσεις Τσιπούπολη, Εικονογράφηση: Τάνια Πεχλιβανίδου, ISBN: 978-82037-5-4, τιμή πώλησης: 13€) έχει στόχο να γνωρίσει στους αναγνώστες τις σημαντικές έννοιες της ασφάλειας των δεδομένων και τους διάφορους κινδύνους ασφαλείας που μπορούν να ανακύψουν κατά τη χρήση του Διαδικτύου.

Η συγγραφέας με τη χρήση έμμετρων στοιχείων ξετυλίγει με όμορφο τρόπο την περιπέτεια της θείας Μνήμης, η οποία δεν έχει «θωρακίσει» πλήρως τον υπολογιστή της και οι μικροί -αλλά και μεγάλοι- μας φίλοι βλέπουν πόσο εύκολα μπορεί ο πονηρός Ενρίκε να της δημιουργήσει προβλήματα. 

Στο τέλος του βιβλίου, η Αριάδνη -μέσω του κυβερνοπλίτη Ζήση Συμπολίτη- συστήνει τρόπους προστασίας από τους κινδύνους του Διαδικτύου. Το βιβλίο ανήκει στη σειρά «Μαθαίνω Πληροφορική δίχως Υπολογιστή» και απευθύνεται σε παιδιά άνω των 9 ετών, εφήβους και ενήλικες.

 

"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Ο άλλος μου εαυτός

"Μια φορά κι έναν καιρό είχα έναν φίλο μου καλό που ήταν άνθρωπος ρομαντικός και αγαπούσε την αγάπη, και άρχισε να την μαθαίνει σαν την αλφαβήτα, και την διάβαζε σαν να διάβαζε κείμενα από το αναγνωστικό. 

Πίστεψε ότι την έμαθε και έτσι ήσυχα και απλά άρχισε να την συλλαβίζει και ύστερα ακόμα σαν ποίημα να την λέει και να την σκορπάει στους ανθρώπους που στο διάβα του συναντούσε. 

Μια φορά κι έναν καιρό αυτός ο φίλος μου, τρελάθηκε. Έτσι είπαν οι νεράιδες του παραμυθιού και τα ρεφρέν των τραγουδιών που άκουγε, γιατί πληγώθηκε και έχασε ότι αγαπούσε και γιατί κανείς δεν καταλάβαινε την αγάπη έτσι όπως την ένιωθε αυτός. 

Oscars 2018: Οι φετινές υποψηφιότητες

Έφτασε η εποχή που αγαπάμε περισσότερο στο blog (άντε μαζί με Ιούλιο - Αύγουστο που έχουμε τον διαγωνισμό ελεύθερης γραφής). Η ώρα των φετινών βραβείων OSCAR πλησιάζει και ο αγαπημένος θεσμός που φέτος κλείνει τα 90 χρόνια ζωής μας χαρίζει τροφή για σκέψη (και ιδέες για Movie nights)!!! Το πρώτο στοίχημα για φέτος κέρδισε η ταινία "Shape of Water" που εξασφάλισε 13 υποψηφιότητες ενώ  ακολουθεί το "Dunkirk" με 8.

Προς το παρόν δείτε τις υποψηφιότητες σε όλες τις κατηγορίες και μείνετε συντονισμένοι για τον φετινό διαγωνισμό μας με θέμα τα OSCARS...

"Της Νύχτας Μυστικά" από τη Σμαραγδή Μητροπούλου

Ένα κουτί...μια ζωή (Μέρος Α')

Στους τοίχους του δωματίου 23 της πολυτελούς νευρολογικής κλινικής “Saint Mary” της μικρής πόλης Α…, κάπου στα βόρεια της Νέας Αγγλίας, κυριαρχούσε το κόκκινο σε διάφορες αποχρώσεις, άλλες πιο απαλές κι άλλες πιο έντονες. Ακόμα κι οι κουρτίνες, το κάλυμμα του καναπέ, τα σκεπάσματα του κρεβατιού είχαν το κόκκινο χρώμα της φωτιάς.

Η “ένοικος” του, η Κλάρα, περνούσε ώρες ολόκληρες κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο, ιδιαίτερα όταν σουρούπωνε.  Έτσι και τώρα, καθόταν στην ίδια θέση, με βλέμμα ανέκφραστο, ψιθυρίζοντας με φωνή που μόλις ακουγόταν: «Απόψε! Απόψε! Απόψε!»

"Σκέψεων Μυστικά" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Κι όμως όλα τα θυμάμαι...
Όταν έλεγες ότι το ξημέρωμα θα με βρει στην αγκαλιά σου...
Τότε που με κοίταζες στα μάτια και μέσα τους καθρεφτίζονταν τα στεγνά μου χείλη, που γύρευαν να ξεδιψάσουν με μια σταγόνα μόνο αγάπης...
Θυμάμαι που γύρευα ένα τόσο δα κομμάτι ύφασμα να ντύσω τη γύμνια της καρδιάς και με τύλιξες με τον μανδύα σου, ζεσταίνοντάς μου την ψυχή...

"Μα πού είναι αυτή η Μελίνα", μία διαδραστική ιστορία από τον Γεράσιμο Μοσχόπουλο

Όταν ο αγαπητός φίλος του blog Γεράσιμος Μοσχόπουλος πρότεινε την ιδέα της διαδραστικής ιστορίας η απάντηση ήταν άμεσα θετική. Ως blog αυτό που πάντα επιθυμούσαμε ήταν να βάζουμε τους αναγνώστες στη θέση του οδηγού είτε μέσα από διαγωνισμούς είτε μέσα από διάφορα γκάλοπ. Έτσι λοιπόν, το επόμενο βήμα μας είναι η διαδραστική ιστορία του Γεράσιμου με τίτλο "Μα που είναι αυτή η Μελίνα;" όπου οι αναγνώστες μας θα έχουν την ευκαιρία να ψηφίζουν κάθε φορά ανάμεσα σε 2 πιθανές πορείες της ιστορίας μέσα από το ειδικό γκάλοπ που θα υπάρχει στο τέλος κάθε ανάρτησης. Σήμερα κάνουμε την αρχή με το πρώτο μέρος της ιστορίας και την πρώτη απόφαση που πρέπει να λάβετε...

Μέρος 1ο

Ο Καπετάνιος ταξίδευε με το πλοίο αναζητώντας την αγαπημένη του. Καθώς πάφλαζαν τα κύματα στην πλώρη του καραβιού, ξεπήδησε στην επιφάνεια της θάλασσας μια γοργόνα, που του μίλησε μειλίχια:

«Τι νοσταλγείς ναυτικέ;» 

κι εκείνος καθόλου δεν ξαφνιάστηκε από την παρουσία της, αφού ήταν έμπειρος θαλασσόλυκος κι επιπλέον είχε δει άπειρες από αυτές στη μπανιέρα του, όταν ήταν μικρό παιδί. Βέβαια, ήταν πλαστικές, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία. Της απάντησε σα να του έλειπε ένα κομμάτι του εαυτού του:

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

"Λογοτεχνικός Ρομαντισμός" του Νίκου Βιτωλιώτη

Στην Ευρώπη του 18^ου αιώνα τα λογοτεχνικά ρεύματα δεν είναι σαφώς διακριτά. Σε πολιτικό επίπεδο κυριαρχεί ο Διαφωτισμός με βασικά χαρακτηριστικά το κριτικό πνεύμα, τη χρήση της λογικής και την κυριαρχία του εμπειρισμού. Στη λογοτεχνία παρατηρείται μια σταδιακή στροφή προς το συναίσθημα και την ευαισθησία. Το μυθιστόρημα ως είδος εξακολουθεί να αναπτύσσεται, χωρίς ν' αποτελεί ακόμα ιδιαίτερα σημαντική λογοτεχνική κατηγορία. Κυριαρχούν η αγγλική και η γαλλική γραφή με αυξανόμενη πολυφωνική θεματολογία που σχετίζεται με τις παραστάσεις της ανερχόμενης αστικής τάξης. Η ανακάλυψη νέων κόσμων εκφράζεται μέσα από τα ταξιδιωτικά μυθιστορήματα ενώ δημοφιλές είναι και το βιογραφικό αφήγημα. Τα δύο αυτά είδη περιλαμβάνουν έργα που θα μπορούσαν να ενταχθούν και στο λεγόμενο «μυθιστόρημα διάπλασης» στο οποίο έχουμε την αφήγηση της διαπαιδαγώγησης - κοινωνικής και συναισθηματικής - ενός νέου ανθρώπου. Από τα μέσα του 18^ου αιώνα η λογοτεχνία στρέφεται προς την έκφραση του «εγώ». Νέα μυθιστορηματικά είδη ξεκινούν όπως το ελεγειακό μυθιστόρημα όπου κυριαρχεί και εξυμνείται το ερωτικό συναίσθημα. Επίσης παρατηρείται μια πιο σκοτεινή μυθιστορηματική γραφή με στοιχεία ελευθεριότητας και διαστροφής στα έργα του Ντε Σαντ και του Λακλό. Το είδος του «επιστολικού μυθιστορήματος» που αναδείχθηκε με τις Περσικές Επιστολές (1712-1720) του Μοντεσκιέ (1689-1755), μέσα από την αλληλογραφία των πρωταγωνιστών του επιτυγχάνει μιαν αληθοφάνεια ενώ η αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο από τους συντάκτες των επιστολών προαναγγέλει τον αυτοβιογραφικό λόγο. Χωρίς να είναι κάτι το πρωτόγνωρο, ο σύγχρονος αυτοβιογραφικός λόγος θεωρείται ότι ξεκινά με το έργο του Ρουσώ Εξομολογήσεις (1776-1778), το οποίο εξεδόθη μετά το θάνατό του. Η ελευθερία στην έκφραση που επικαλέστηκε ο Διαφωτισμός βρήκε στο μυθιστόρημα την καλύτερη εφαρμογή της. Ως είδος βρήκε μεγάλη ανταπόκριση στο γυναικείο αναγνωστικό κοινό ενώ είναι το λογοτεχνικό πεδίο όπου παρατηρούνται και γυναίκες δημιουργοί.

"Ίχνη της Καρδιάς" από τον Χρήστο Κεσκίνη

Το φιλί

Η ημέρα που σε γνώρισα ήταν λαμπερή, παρά την βροχή που έπεφτε και τα μαύρα σύννεφα στο ουρανό. Τι σημασία έχει ο καιρός , όταν η καρδιά σου χτυπάει δυνατά; Όταν με πλησίασες ένιωσα την γη να φεύγει κάτω από τα πόδια μου. Τι ωραίο συναίσθημα! Τα πρώτα σου λόγια μάγεψαν το μυαλό μου. Η φωνή σου ένα ξόρκι αιώνιας αγάπης, με παγίδεψε στον έρωτά σου. 

"Σκιές του Μυαλού" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Άδειες ράγες σε μουντό τοπίο. Σκοτεινά τούνελ διαδέχονται το ένα το άλλο. Μυαλό φορτωμένο από την πρέζα, χαμένο σε μια ουτοπία που τον γέμιζε γαλήνη σ' έναν κόσμο που τον καλωσόριζε η λήθη. Φυσικά υπήρχαν στιγμές που επανερχόταν για λίγο στην αγριότητα της πραγματικότητας. Για πολύ λίγο όμως. Και σε αυτό τον κόσμο ήταν δυστυχισμένος επειδή τα ναρκωτικά τού είχαν ρουφήξει όλη τη ζωή από μέσα του και το ήξερε αυτό. Μπορούσε να το αναγνωρίσει εκείνες τις λιγοστές στιγμές της διαύγειας. Κι έτσι, επέλεγε τους ονειρικούς κόσμους στους οποίους τον προσκαλούσαν οι χημικές ουσίες. Δεν ήταν μεγάλος. Γύρω στα τριάντα υπολόγιζε, όταν μπορούσε τουλάχιστον να το κάνει. Είχε όλη τη ζωή μπροστά του να καταστραφεί. Γιατί ικανότητα για κάτι άλλο δεν προβλεπόταν. Ο κόσμος τον αντιμετώπιζε με οίκτο. Ήταν καλό παιδί. Ποιος ξέρει τι τον έφτασε σε αυτό το σημείο...

"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Η μπαλάντα ενός τρελού ερωτευμένου. 

 23 Σεπτέμβρη. Ημέρα της επιτυχίας μου ή αλλιώς της επιδέξιας ευτυχίας μου. Εσύ κι εγώ μαζί στην πλατεία Βικτωρίας. Να με κοιτάς, να σε κοιτώ. Να με αγγίζεις και να μου λες να μην τρέμω. Να γελάμε μαζί και να φιλιόμαστε. Και να παίζει μια μπάντα λίγο πιο εκεί. Να σε παίρνω στα κρυφά και να σου κάνω έρωτα έτσι όπως ήθελες εσύ. Στα κρυφά και πέρα από την φασαρία της πλατείας. Να χάνομαι μέσα σου για να κερδίζεις εσύ εμένα και όλου του κόσμου την ηδονή. 10 Γενάρη. Ημέρα της αποτυχίας ή αλλιώς της αδέξιας αυτοχειρίας μου. Εσύ κι εγώ στην πλατεία Συντάγματος. Να με κοιτάς με βλέμμα στεγνό κι εγώ να σε κοιτώ με αγάπη. Έβαλε κρύο να λες κι εγώ να σε αγκαλιάζω για να σε ζεστάνω. Και αμέσως μετά ίσα που πρόλαβε να τρέξει η παραγγελία για έναν καφέ που μου έριξες στα μούτρα γιατί δεν μπόρεσα να σε κάνω πιο επιθυμητή από ποτέ . Τόσο ταξίδι για να συναντήσω ένα πιστόλι στον κρόταφο. Πλήρωσα και εισιτήριο κιόλας για να σκοτωθώ. Και το πιστόλι κύλισε από τον κρόταφο μου και με βρήκε στο χαμόγελο μου . Έφυγες ξαφνικά. 

"Της Νύχτας Μυστικά" από τη Σμαραγδή Μητροπούλου

Σαν παλιό παραμύθι

Στεκόταν αμίλητη. Το βλέμμα της χαμένο στον ορίζοντα. Πού και πού ένα δάκρυ κύλαγε από τα μάτια της κι έπεφτε στο έδαφος.

Σκοτείνιαζε. 

Κούνησε ελαφρά τα χείλη της, τραγουδώντας σιγανά έναν μουσικό σκοπό, που έμοιαζε να ανήκει σε μία άλλη εποχή.  Άλλωστε και  το ντύσιμό της, ο τρόπος που μιλούσε, οι κινήσεις της… έμοιαζαν σαν να είχαν ξεπηδήσει από τις σελίδες ενός παλιού κιτρινισμένου βιβλίου με παραμύθια.

Κάθε πρωί η παράξενη μελωδία που τώρα σιγοτραγουδούσε γέμιζε το μοναχικό της δωμάτιο, μέσα απ’ τον πολυκαιρισμένο δίσκο ενός παλιού γραμμοφώνου.

Κρίμα! Τόσο νέο κορίτσι… τόσο όμορφο…, έλεγαν οι κάτοικοι της μικρής κωμόπολης που ζούσε, κουνώντας με οίκτο το κεφάλι τους. 

Πράγματι, η ομορφιά της ξεχώριζε. Τα μεγάλα καστανά μάτια της, τα μακριά κατάμαυρα μαλλιά της, το λευκό αλαβάστρινο δέρμα της… σαν πριγκίπισσα   του παραμυθιού έμοιαζε.

Κι ας μη χαμογελούσε ποτέ.   

"Σκέψεων Μυστικά" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Ξέρεις τι ήθελα; Το τρυφερό σου χάδι. Αυτό που κρατούσε μαχαίρι και με χάραξε.
Γύρευα την αγκαλιά σου. Την ίδια αγκαλιά που έγινε τανάλια και με έσφιξε μέχρι που δεν είχα άλλη πνοή.
Αποζητούσα ένα σου φιλί να μου δώσει ζωή και να με αναστήσει, την ίδια στιγμή που τα χείλη σου έχυσαν δηλητήριο στο στόμα μου κι έφτασε ως την καρδιά μου και την σάπισε.
Έψαχνα την αγάπη σου σε χαμένους κόσμους μοναξιάς και ανείπωτης ερημιάς...
Δυο λόγια να διώξουν την θλίψη ζήτησα κι εσύ μου χάρισες κουβέντες που βυθίζουν μέσα σε ωκεανούς απογοήτευσης...

Dolores O’ Riordan: 1971-2018, Τα σημάδια ήταν εκεί...Were you Listening?

Αν με ρωτήσει κάποιος ποιο συγκρότημα θεωρώ ότι είχε την μεγαλύτερη επιρροή από την εφηβεία μου (όταν και πραγματικά άρχισα να καταλαβαίνω τι άκουγα και άρχισε το ξεκαθάρισμα των μουσικών μου επιλογών), το πρώτο όνομα που αβίαστα θα βγει από τα χείλη μου είναι The Cranberries. Ο λόγος ένας και έχει ονοματεπώνυμο...Dolores O’Riordan. Στις 15 Ιανουαρίου 2018, μόλις στα 46 της απεβίωσε αφήνοντας πίσω της μερικά από τα κλασικότερα τραγούδια της δεκαετίας του 1990 και εμένα εμβρόντητο για αρκετή ώρα απλά να ακούω τραγούδια της στο youtube.

Γεννήθηκε το 1971 στην επαρχία Limerick της Ιρλανδίας και όπως η ίδια είχε δηλώσει από τα 5 της άρχισε να ασχολείται με τη μουσική. Αρχικά τραγουδώντας και στη συνέχεια από την ηλικία των 12 συνθέτοντας τα δικά της τραγούδια. Μόλις στα 18 της το 1989  έγινε μέλος του συγκρότηματος The Cranberries (αρχικά ονομαζόταν The Cranberry Saw Us), μαζί με τους Noel Hogan, Mike Hogan και Fergal Lawler. Η μοναδική φωνή της αλλά και τα ιδιαίτερα τραγούδια τους, τόσο σε στίχους όσο και σε μουσική, γρήγορα έφεραν μεγάλη αναγνωρισιμότητα στο συγκρότημα. Από το πρώτο κιόλας άλμπουμ τους με τίτλο «Everybody else is doing it, so why can’t we?” το 1993 γνώρισαν μεγάλη εμπορική επιτυχία. Τραγούδια όπως το Linger και το Dreams θεωρούνται αξεπέραστα και κλασικά. Το 1994 κυκλοφόρησαν το δεύτερο άλμπουμ τους με τίτλο “No need to argue” με ακόμα δύο εμβληματικά τραγούδια του συγκροτήματος, το πασίγνωστo Zombie και το συγκινητικό Ode to my Family. 

"Απλά και Συντομα" από την Αριάδνη Δάντε

"Firemagination" από τον Κωνσταντίνο Ντεκουμέ

Μέρος 6ο: Συμμαχία

Εφόσον η Θάνατος με κλώτσησε μέσα απο την πύλη ξεκινάω να πέφτω χάνοντας τριγύρω μου την αίθουσα με τις πύλες στις οποίες βρισκόμασταν πριν απο λίγο. Βλαστημάω καθώς χάνω την ισορροπία μου και δεν βρίσκω πάτωμα όπου πέφτω.. Περίμενε ... Κοιτάζω κάτω και βρίσκω μόνο το κενό, τον γαλανό ουρανό και τα λευκά σύννεφα και τον άνεμο ο οποίος φυσάει με ορμή προς το έδαφος.

Ουρλιάζω διότι πέφτω και μάλλον ξέχασε ότι εγώ , σε σύγκριση με άλλα άτομα που πολύ πιθανόν να μάζεψε,  δεν μπορώ να πετάξω !! Προσπαθώ με κάποιον τρόπο να βρω κάτι, απο κάπου να πιαστώ αλλά εφόσον κυριολεκτικά πέφτω απο τα σύννεφα δεν υπάρχει τίποτα. Σίγουρα θα έχετε δει σε ταινίες ή σειρές που όταν κάτι πέφτει απο τον ουρανό αρχίζει να αποκτά έντονη θερμότητα και μοιάζει σαν να βγάζει φλόγες . Σωστά ;;  Αυτό αληθεύει, μπορώ να σας το πω με σιγουριά. Καίγομαι σαν την Κόλαση !!! Τι έχουν πάθει όλοι και με πετάνε απο κάπου ψηλά ;; Πιστεύω ότι θα πεθάνω πάλι μα καθώς πέφτω νομίζω πως βλέπω κάτι. Μοιάζει με έναν άνθρωπο, έναν άνθρωπο που πετάει.

Δύο πράγματα περνάνε απο το μυαλό μου ενώ πέφτω και τον βλέπω να περνάει ξυστά απο δίπλα μου. Ή ότι είναι όντως η στιγμή του Θανάτου μου και ήρθε να με πάρει για να με πάει στον Παράδεισο ένας Άγγελος, πράγμα αδύνατον γιατί είμαι σχεδόν σίγουρη πως πάω απευθείας Κόλαση, ή ότι είναι ένας απο αυτούς τους ανθρώπους που σκαρφαλώνουν σε γκρεμούς και πηδάνε απο εκεί φορώντας μια ειδική στολή που τους κάνει να μοιάζουν με ιπτάμμενοι σκίουροι. Καθώς πετάει ακριβώς απο κάτω μου, κάνοντας μια εξαιρετική μανούβρα σκέφτομαι πως άμα ίσως πέσω πάνω του θα μπορέσει με κάποιο τρόπο να μας προσγειώσει ασφαλείς και τους δύο. Μετά βέβαια θα πρέπει να απαντήσω πως διάολο βρέθηκα να πέφτω απο τον ουρανό, θα ακολουθήσει δηλαδή μια πάρα πολύ άβολη συζήτηση αλλά απο το να ξαναπεθάνω και να με μαζεύουν με το κουταλάκι είναι καλύτερη επιλογή.

"Ίχνη της καρδιάς" από τον Χρήστο Κεσκίνη

Θα περιμένω!

Γαμώ το! Δεν αξίζει όλος αυτός ο πόνος. Κουράστηκα. Είναι νύχτες που οι λύκοι δεν ουρλιάζουν, γιατί φοβούνται από τα ουρλιαχτά της ψυχής μου. Κάποια στιγμή, η αγάπη θα φύγει από την καρδιά μου και ίσως τότε είμαι ελεύθερος ξανά. Κάποια στιγμή, τα γυαλιά του έρωτα θα βγουν ….. αν και θα προτιμούσα να βγάλω πρώτα τα μάτια μου. Κάποια στιγμή, το μυαλό μου θα είναι ελεύθερο να ερωτευτεί κάποια άλλη…. αν και ελπίζω να πεθάνω πριν συμβεί. Εμείς οι δυο ξένοι… Αν άκουγες όσα το μυαλό μου σου ουρλιάζει, θα τρελαινόσουν....

"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Όταν το κορίτσι αυτό αγάπησε το αγόρι εκείνο! 

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένα αγόρι που αγάπησε ένα κορίτσι. Όμως το κορίτσι δεν το ήθελε γιατί ήταν ένα αδύναμο κι ευαίσθητο αγόρι. Πέρασαν τα χρόνια. Το αγόρι μεγάλωσε και έγινε άντρας. Το κορίτσι μεγάλωσε και έγινε γυναίκα. Το αγόρι που έγινε άντρας είχε μέσα του την πληγή από εκείνο το κορίτσι που δεν τον ήθελε. Κι έτσι όπως είχε γίνει άντρας πια, άρχισε να παλεύει με βουνά για να μαζέψει πέτρες για να κλείσει την παλιά πληγή. Λύγιζε σίδερα με τα δύο του χέρια επάνω στην φωτιά και τα έβαζε κι αυτά μέσα στην πληγωμένη του καρδιά. Μέχρι που έγινε ένας γίγαντας δυνατός, που έτρεμαν όλοι μόλις τον έβλεπαν. Το κορίτσι που μεγάλωσε και είχε γίνει γυναίκα, δεν ένιωθε τόσο όμορφη πια. Της είχαν κλέψει την ομορφιά οι πρίγκηπες των παραμυθιών που είχε πιστέψει. Και η ψυχή της ήταν τόσο άδεια τώρα. Σαν ένας πίνακας ζωγραφικής χωρίς την ζωγραφιά του επάνω σε ένα τοίχο που γκρεμιζόταν. Και όλο μίκραινε και κόντευε πια να χαθεί γιατί σχεδόν κανείς δεν μπορούσε να την δει.

"Της Νύχτας Μυστικά" από τη Σμαραγδή Μητροπούλου

Βροχή

Δεν με τρομάζει το σκοτάδι
εδώ και καιρό έχω κάνει φορεσιά μου τη νύχτα.

Δεν με φοβίζει η βροχή
φίλη μου γκαρδιακή και με λυτρώνει
απ’ ό,τι ακόμα με πονάει.
Μη με ρωτάς γιατί αγαπώ τη βροχή
άσε με μόνο μ’ ένα φιλί τις σταγόνες της να μαζέψω
φυλαχτό στο λαιμό να τις κρεμάσω
για να θυμάμαι.

"Σκέψεων Μυστικά" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Άκου με... Πονώ από την έλλειψή σου...
Κοίτα με... Έσπασα σε κομμάτια... Μπορείς άραγε να τα μετρήσεις;
Πες μου... Μπορεί η κραυγή να ταξιδέψει, να σε φτάσει;
Αλήθεια... Σε ποια από τις μοίρες να ρίξω τις ευθύνες για την λαβωμένη μου ψυχή; Ποιος μπορεί να μου πει;
Άραγε... Πόσους τεχνητούς πόνους ακόμαμε θ' αντέξει η ελπίδα μου μέχρι να γεννήσει το ψέμα της αγάπης σου;
Να ήξερα μόνο... Ποιος με τοποθέτησε εδώ σ' έναν τόπο άνυδρο, ενώ η καρδιά μου διψά;
Ποιες σειρήνες με οδήγησαν στις θάλασσες των ματιών σου και βούλιαξα στ' απύθμενα νερά των ονείρων μου;

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

"Η χιονόμπαλα" από τη Βάσω Καρλή

(Συμμετοχή στον Χριστουγεννιάτικο Διαγωνισμό Γραφής)

Παγερή νύχτα Δεκέμβρη και  η μικρή Αννούλα δεν έχει  ύπνο.

 Το μυαλουδάκι της φορτωμένο με σκέψεις πολλές.

Προβληματιζόταν, τι να γράψει στον Αϊ-Βασίλη. Αλήθεια ή ψέματα;

Aυτή τη χρονιά, τσακωνόταν συνέχεια με τον αδερφό της. Δεν άκουγε καθόλου τη μαμά και το μπαμπά της, και οι επιδόσεις της στο σχολείο, δεν ήταν και οι καλύτερες.

 Αν γράψει όμως ψέματα, εκείνος τριγυρίζει ανάμεσά μας. Άρα θα ξέρει.

Μήπως όμως προλαβαίνει να τα διορθώσει όλα; Απελπισμένη την έπιασαν τα κλάματα. Για να ξεχαστεί έκλεισε τα μάτια. Ένας περίεργος χτύπος στο τζάμι του παραθύρου, την τάραξε. Πλησιάζοντας  κοντά, έκπληκτη είδε μια μικρή χιονόμπαλα δίχως μάτια, μύτη  και αυτιά, παρά μόνο με στόμα.

- «Σε παρακαλώ άνοιξέ μου, κρυώνω πολύ».

- Πράγματι, η Αννούλα της άνοιξε αμέσως.

- Είμαι πολύ κουρασμένη και ταλαιπωρημένη.

 Ας  τα πάρουμε όμως τα πράγματα απ’ την αρχή. 

"Το Κορίτσι του Σταθμού" από τον Φίλιππο Φιλίππου

(Συμμετοχή στον Χριστουγεννιάτικο Διαγωνισμό Γραφής)

   Την έβλεπαν καθημερινά από το  απέναντι κτήριο να στέκεται  μπροστά στο παράθυρο και να τους χαιρετά με χαμόγελο. Οι εργαζόμενοι μεταξύ τους το συζητούσαν και το σχολίαζαν. Ένιωθαν ότι τους έφτιαχνε την μέρα.  Κανείς  τους δεν ήξερε κάτι  για το μικρό κορίτσι. Τους ήταν αρκετό το ότι τους παρακολουθούσε με χαμόγελο και  τους χαιρετούσε. 

      Η δουλειά στον σιδηρόδρομο απαιτούσε αρκετή προσοχή. Μόλις τα τρένα προσέγγιζαν το κτήριο, το μικρό κορίτσι τους χαιρετούσε με χαμόγελο. Οι οδηγοί ανταπέδιδαν με σφυρίγματα  από τις σφυρίκτες τους και χαμόγελα. Ποτε της δεν έλειψε, πότε δεν τους εγκατέλειψε! Πάντα ήταν εκεί για να τους χαμόγελα και να τους  χαιρετά.

    Μέσα από το γυάλινο παράθυρο που στεκόταν το μικρό κορίτσι η μητέρα της εργαζόταν  σε μια εταιρία. Άλλωστε αυτός ήταν ο λόγος που το κοριτσάκι  βρισκόταν εκεί. Μη έχοντας που να τη αφήσει την έφερνε μαζί της στη δουλειά. Η ίδια την έβλεπε να χαιρετά τα τρένα που περνούσαν με χαμόγελο. Όμως ποτε της δεν είχε φανταστεί τι διαστάσεις  είχε πάρει μεταξύ των εργαζομένων, οι οποίοι την έψαχναν καθημερινά για ένα χαμόγελο, ένα χαιρέτισμα, για να τους φτιάξει την μέρα.

"Η Μανταρινίτσα" από τη Λένα Μαυρουδή Μούλιου

(Συμμετοχή στον Χριστουγεννιάτικο Διαγωνισμό Γραφής)

Ένας ολοπράσινος κήπος γιομάτος από οπωροφόρα δέντρα, κατάφορτα από ευλογημένους καρπούς. Οι πορτοκαλιές και οι μανταρινίτσες στις δόξες τους αυτήν την εποχή και όχι μόνον για τους λόγους που είναι ευνόητοι, αλλά και για μια πρόταση της κυρίας του σπιτιού που μας γοήτευσε.

 ΑΝΤΙΚΑΤΕΣΤΗΣΕ ΦΕΤΟΣ ΤΟ ΚΟΜΜΕΝΟ  ΈΛΑΤΟ ΤΟΥ ΕΘΙΜΟΥ, ΜΕ ΤΗ ΦΟΥΝΤΩΤΗ ΜΑΝΤΑΡΙΝΙΤΣΑ ΤΗΣ.

Καταπράσινη, κατάφορτη με χρυσές μπαλίτσες και ανάμεσα στα κλαδιά της λαμπιόνια που αναβοσβήνουν στον ρυθμό της Χριστουγεννιάτικης μουσικής, Μια εικόνα ειδυλλιακή μέσα στην έναστρη Χειμωνιάτικη νύχτα. Στη βάση του πανέμορφου μοσχοβολιστού δέντρου, μια Φάτνη κατάλληλα προστατευμένη από τη βροχή που τούτες τις μέρες πέφτει άφθονη.

   Μου εκμυστηρεύτηκε η φίλη, ότι δεν άντεχε πια να βλέπει δάση ολόκληρα από ‘’μωρά’’ έλατα, πεταμένα στους δρόμους με τα πέρας των εορτών. Για έναν ολόκληρο μήνα ή και λίγο πάρα πάνω, τα δεντράκια τα αγαπάμε, τους  τραγουδάμε, τα στολίζουμε όντας ήδη νεκρά κομμένα βίαια από το φυσικό τους περιβάλλον, ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΤΑ ΞΕΧΝΑΜΕ ΌΛΑ, ΚΑΙ ΔΕΝ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΤΗΝ ΏΡΑ ΝΑ ΈΡΘΕΙ ΤΟ ΦΟΡΤΗΓΟ ΤΟΥ Δήμου να τα μαζέψει για να μην δίνουν έστω αυτήν την απάνθρωπη εικόνα της απονιάς. Τόση ομορφιά, θυσία στο βωμό του ανθρώπινου εγωισμού, της ανθρώπινης ευχαρίστησης, όπως ακριβώς με τα πουλερικά και τα αρνιά το ΠΑΣΧΑ.

"Επένδυση Χρόνου" από τη Βασιλική Δραγούνη

(Συμμετοχή στον Χριστουγεννιάτικο Διαγωνισμό Γραφής)

Όταν ο Στέφανος επέστρεψε αργά από τη δουλειά του την προπαραμονή των Χριστουγέννων, βρήκε τον επτάχρονο γιο του να τον περιμένει μπροστά στην πόρτα.

«Μπαμπά, μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση;» είπε ο Μπίλλυ.

«Ναι, τι θέλεις;» απάντησε ο Στέφανος, μάλλον κουρασμένα.

«Μπαμπά, πόσα χρήματα κερδίζεις σε μια μέρα;»

«Αυτό δεν σε αφορά. Μπορώ όμως να μάθω το λόγο που με ρωτάς;»  ρώτησε με περιέργεια ο Στέφανος.

«Απλά πρέπει να ξέρω. Σε παρακαλώ, πες μου, πόσα κερδίζεις σε μια μέρα;» τον παρακάλεσε ο Μπίλλυ.

«Αφού λοιπόν πρέπει να ξέρεις, Μπίλλυ, κερδίζω 50 ευρώ τη μέρα», του απάντησε ο πατέρας του.

«Ω», είπε το παιδί και κατέβασε το κεφάλι του με απογοήτευση.

«Μπαμπά, μπορείς σε παρακαλώ να μου δανείσεις 20 ευρώ;» πρόσθεσε ο Μπίλλυ νευρικά.

Ο Στέφανος έγινε έξαλλος: «Αν ο μόνος λόγος που ρωτάς είναι για να αγοράσεις ακόμα ένα χαζό Χριστουγεννιάτικο παιχνίδι ή κάποια άλλη ανοησία, τότε καλύτερα να πας κατευθείαν στο δωμάτιό σου και να σκεφτείς πόσο εγωιστικά φέρεσαι. Δεν εργάζομαι σκληρά κάθε μέρα για τέτοιες βλακείες».

"Τα Χριστούγεννα αλλιώς..." από την Μαρία Καφφέ

(Συμμετοχή στον Χριστουγεννιάτικο Διαγωνισμό Γραφής)

     "Δεν υπάρχει τίποτε πιο θλιβερό σε αυτόν τον κόσμο από το να ξυπνάς τα Χριστούγεννα το πρωί και να μην είσαι παιδί."...

   Σκέφτηκα και χάθηκα στις σκέψεις μου..ξανά..έκλεισα τα μάτια μου....πίσω 60 χρόνια με είδα παιδί ήμουν δεν ήμουν 10 χρονών..δίπλα στο τζάκι...κοίταζα τις φλόγες.Έξω έπεφτε χιόνι,έκανε φοβερό κρύο.Τα σχολεία είχαν κλείσει λόγω της κακοκαιρίας...-Μαμά..Μαμά ρώτησα πως θα έρθει ο Αγιος Βασίλης με τέτοιο κρύο και τέτοιο χιόνι;..Δέν θα μπορέσει να έρθει;

   Κοίταζα μία τις φλόγες που τρεμοπαίζαν και μία το χίονι που έπεφτε ασταμάτητα και σκέπαζε τις στέγες ,τα σπιτια, τα δέντρα.Ήταν όλα κάτασπρα έξω..

  -Μην ανησυχείς θα έρθει και θα σου φέρει και πολλά δωράκια και γλυκά μου απάντησε μελιστάλαχτα  η μανούλα..Ήταν τα τρίτα Χριστούγεννα χώρις τον μπαμπά...Και ακόμη περίμενα να έρθει..Δεν θα ξεχάσω εκείνη την μέρα που μπήκε μέσα κλαμμένη η μαμά. Ήξερα ο μπαμπάς ταξίδευε συχνά μακρυά και έκανε μέρες να επιστρέψει. Μου έλειπε αφόρητα αλλά έκανα υπομονή. Μια μέρα με πήρε η γιαγιά απο το σχολείο..αντι για την μαμά.

"Χριστουγεννιάτικο Τηλεφώνημα" από τον Νίκο Κομπολάκη

(Συμμετοχή στον Χριστουγεννιάτικο Διαγωνισμό Γραφής)

Από τα δώδεκα της χρόνια η Χριστίνα παλεύει με την αιμοκάθαρση. Από τότε έχασε και τα δυο της νεφρά και κάνει κάθε δεύτερη μέρα την απαραίτητη επίσκεψη στο νοσοκομείο. Κάθε φορά που μπαίνει στο μηχάνημα για να καθαρίσει το αίμα της, παραμένει εκεί τρεις βασανιστικές ώρες.

            Τα χρόνια πέρασαν, τέλειωσε το σχολείο και τη σχολή λογιστικής, και τώρα πια στα είκοσι πέντε της χρόνια, άρχισε να δουλεύει στο λογιστικό γραφείο των γονιών της.

            Η ζωή της είναι δύσκολη στην καθημερινότητα της. Δεν μπορεί να πάει ένα ταξίδι πάνω από μια ημέρα. Με το να πρέπει να κάνει μέρα παρά μέρα αιμοκάθαρση, οι υποχρεώσεις της στη δουλειά συσσωρεύονται και πρέπει να καταβάλει διπλάσιο κόπο για να τις διεκπεραιώσει. Αντιμετωπίζει φοβικά τις ερωτικές της σχέσεις, τρομάζει στην ιδέα να κάνει κάποια στιγμή οικογένεια και οι φίλοι που έχει επιλέξει να έχει στη ζωή της δεν ξεπερνούν τα δάχτυλα του ενός χεριού της.

            Έχει μπει στη λίστα με τα άτομα που περιμένουν να βρεθεί ένα μόσχευμα εδώ και δεκατρία χρόνια. Η διαδικασία της μεταμόσχευσης είναι αργή και ψυχοφθόρα. Τα μοσχεύματα είναι σπάνια, και πρέπει να βρεθεί και ο πιο συμβατός στη λίστα. Υπάρχουν άνθρωποι που περιμένουν και παραμένουν στη λίστα για όλη τους τη ζωή. Σαν να περιμένουν να γυρίσει ένα αγαπημένο τους πρόσωπο από τον πόλεμο, το οποίο άφησε στην μάχη την τελευταία του πνοή.

"Τα Χριστούγεννα των εξετάσεων!" από την Αλεξάνδρα Ασημάκη

(Συμμετοχή στον Χριστουγεννιάτικο Διαγωνισμό Γραφής)

Σε μια απομακρυσμένη αίθουσα ενός λυκείου στέκονταν μετά βιας ένα ψεύτικο έλατο. Οι μαθητές με πρόφαση το στόλισμά του τοποθέτησαν πρόχειρα τα σπασμένα στολίδια και άδειασαν βιαστικά το τοπίο. Οι μέρες περνούσαν και η αποκρουστική εικόνα του μόνο Χριστούγεννα δε θύμιζε, τα παιδιά πιεσμένα από το άγχος των εξετάσεων αδιαφορούσαν πλήρως για την κατάστασή του και μετρούσαν αντίστροφα τις μέρες για το κλείσιμο του σχολείου. Ένα πρωινό σαν όλα τα γκρίζα οι μαθητές με την είσοδό τους στην τάξη αντίκρισαν το απίστευτο! 

"Φωνές των Χριστουγέννων" από τη Δήμητρα Χατζημιχαηλίδου

(Συμμετοχή στον Χριστουγεννιάτικο Διαγωνισμό Γραφής)

Παραμονή Χριστουγέννων και εγώ μέσα. Ξαπλωμένη σε ένα κρεβάτι άδειο πια απ’ τη μεριά, που άφησες να κρυώνει, με τις κουβέρτες να τυλίγουν το κεφάλι μου και πιέζοντας με αυτές τα αφτιά μου. Αυτά που κρατάω σφραγισμένα για να μην ακούω φωνές χαρούμενες συνοδεία ποτηριών, που τσουγκρίζουν ζωηρά στα ρεβεγιόν των διπλανών σπιτιών.

Πήγε τρεις και εγώ ξύπνια ακόμη με τα μάτια ανοιχτά μέσα στο σκοτάδι της κουβέρτας μου, σταμάτησα να πιστεύω στον Άγιο των Χριστουγέννων. Μια πίστη που κρατούσε τριάντα χρόνια και έκανε τους άλλους να γελούν περιπαικτικά κάθε που το άκουγαν. Μπορεί να μην τον είχα δει ποτέ μπροστά μου, μπορεί τα χειροποίητα κουλουράκια, που άφηνα σε ένα τραπεζάκι δίπλα στο δέντρο, να έμεναν άθικτα, αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι ανήκε στη σφαίρα του παραμυθιού, όπως όλοι μου φώναζαν. Μπορεί, σκεφτόμουν με αφέλεια, που σχημάτιζε στο πρόσωπό μου ένα στραβό χαμόγελο, να μην εκτιμά το ταλέντο μου στη ζαχαροπλαστική, όπως και πολλοί άλλοι, που έκαναν απέλπιδες απόπειρες να μου δείξουν ότι απολαμβάνουν τις κάπως άνοστες δημιουργίες μου. Εξακολουθούσα να πιστεύω ότι υπάρχει γιατί, έτσι μαγικά, ό,τι ζητούσα τις μέρες εκείνες μου το έδινε.

"Εκεί σταματάει ο νους..." από τη Νίκη Μπλούτη

(Συμμετοχή στον Χριστουγεννιάτικο Διαγωνισμό Γραφής)

 Ξημερώνει. Το φως της αυγής βάφει το δωμάτιο με τα πιο ωραία χρώματα. Ποτέ δεν έτυχε να δω τόσο όμορφο ξημέρωμα. Μια γλυκιά αίσθηση με τυλίγει. Μαλακώνει το μέσα μου. Γυρνάω το κεφάλι μου και κοιτάζω την αγαπημένη μορφή της γυναίκας μου που κοιμάται στην πολυθρόνα στο πλάι μου. Όμορφη που είναι στο φως της αυγής, ψελλίζει μέσα μου μια τρυφερή φωνή.

  Έντεκα μέρες με σήμερα. Ξημερώνουν Χριστούγεννα κι εμείς είμαστε ακόμα εδώ. Εμείς και εκατοντάδες άλλοι άνθρωποι σαν κι εμάς. Άρρωστοι, που έχουν ανάγκη από περίθαλψη. Χθες το πρωί ήρθε η χορωδία του Δήμου και μας είπε τα κάλαντα.  Συγκινήθηκα βαθιά. Το ίδιο και οι άλλοι ασθενείς. Αποφεύγαμε να κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον στα μάτια για να μην προδοθούμε. Εδώ μέσα καταλαβαίνεις περισσότερο τις γιορτές επειδή σου λείπουν τα συνηθισμένα. Αυτά που θεωρείς δεδομένα δηλαδή. Το σπίτι και η θαλπωρή του, τα γλυκά που ψήνονται στο φούρνο και μοσχοβολάει το σπίτι, οι ετοιμασίες για τη μεγάλη γιορτή. Όλα στο σπίτι φαντάζουν τόσο απλά.

"O Clint Eastwood βαριέται" από την Κατερίνα Κρυστάλλη

(Η 3η σε αξιολόγηση συμμετοχή του διαγωνισμού μας είναι το κείμενο "Ο Clint Eastwood βαριέται" από την Κατερίνα Κρυστάλλη) 

  Είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς. Όλοι φοράμε τα καλά μας. Εκτός από εκείνον. Δεν είναι ότι φοράει παλιά ρούχα, αλλά δεν είναι ντυμένος με κάτι που θα φορούσες για να γιορτάσεις την αλλαγή του χρόνου. Στέκεται απέναντι μου, δε με έχει δει. Εγώ κάνω πως πίνω ένα μπλε ηδύποτο με λευκές και κόκκινες ομπρέλες. Ένα ποτό που μου θυμίζει την Αμερικάνικη σημαία. Τα μάτια μου είναι καρφωμένα επάνω του. Μοιάζει με τον Clint σε μεγάλη ηλικία. Έχει μια παλιά ουλή δίπλα στο στόμα.

            Βαριέται αφόρητα. Αυτός ο άντρας έπρεπε να βρίσκεται αλλού. Το νιώθει και ο ίδιος. Ακουμπάει την μπύρα του στον πάγκο και ο χρόνος παύει να υπάρχει. Ακούω τις κινήσεις του.      Κανένας άλλος ήχος δεν υπάρχει πια για μένα. Μόνο ο ήχος που κάνει εκείνος. Βγάζει την ταμπακιέρα του από την τσέπη και ακούω τα αλουμινένια ελάσματα της όταν την ανοίγει. Ακούω τα ακροδάχτυλα του που γεμίζουν το φίνο τσιγαρόχαρτο με καπνό. Μπορώ μόνο να φανταστώ πως θα είναι. Βαρύς και μυρωδάτος σαν κολόνια, σαν την ομιλία του.

"Τα Μολυβένια Στρατιωτάκια" από τη Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη

(Στη 2η θέση του διαγωνισμού μας βρέθηκε το κείμενο της Μαριάντζελας Ψωμαδέλλη με τίτλο "Τα μολυβένια στρατιωτάκια")  

 

Ντιν νταν. Ντιν νταν. Μισάνοιξε τα μάτια του. Το πρωινό φως τον τύφλωσε και τον έκανε μονομιάς να τα ξανακλείσει. Κάλλιο να μην ξημέρωνε αυτή η μέρα. Χριστούγεννα. Ποιός να του το’ λεγε ότι φέτος θα τα πέρναγε στη μέση του δρόμου. Κατσούφιασε στη σκέψη των νέων δεδομένων. Πώς τα κατάφερε έτσι;

Στην αρχή έχασε τη γυναίκα του, το στήριγμά του. Ανέλαβε βέβαια ο Θεός να την προσέχει. Τον πήρε όμως από κάτω και δεν είχε όρεξη ούτε να φάει, ούτε να δουλέψει. Έχασε το μαγαζί και το σπίτι του. Ότι βιος του απέμεινε, το ξόδεψε στο πιοτό από το μαράζι του. Στο γιο του δεν είπε κουβέντα για την κατάντια του. Απλά εξαφανίστηκε από προσώπου γης. Ήταν καλύτερο να τον νομίζει νεκρό παρά να τον δει να κάνει παρέα με ποντίκια και αδέσποτα. Άλλωστε, ο Δημήτρης ζούσε στο εξωτερικό, είχε τη δική του οικογένεια πια και τον επισκεπτόταν πολύ σπάνια.

"Χριστουγεννιάτικες Καρδιές" του Ιωάννη Μπαχά

(Ποδαρικό στο νέο έτος με το κείμενο που αναδείχθηκε ως το καλύτερο στον Χριστουγεννιάτικο Διαγωνισμό Γραφής του blog μας)

         

  

Το ελικόπτερο προσγειώθηκε στην οροφή της φαραωνικής έπαυλης που δέσποζε στο κέντρο του κτήματος. Το μέγαρο ήταν φωταγωγημένο. Το ιατρικό προσωπικό κατέβηκε και άρχισε να τρέχει για το εσωτερικό του κτηρίου μεταφέροντας με αγωνία το πολύτιμο τρόπαιο του.

          Οι εκατοντάδες ζάμπλουτοι  καλεσμένοι για το χριστουγεννιάτικο ρεβεγιόν της δυναστείας των Ροκφέλλερ έμεναν σιωπηλοί περιμένοντας μέσα στην τερατώδη πολυτέλεια της έπαυλης το ιατρικό ανακοινωθέν για την επισφαλή υγεία του επικεφαλής του Οίκου. Ο Τελετάρχης είχε εκπονήσει δύο πλήρη προγράμματα. Ένα για την ευτυχή έκβαση της μεταμόσχευσης και ένα για την απευκταία. Η ορχήστρα και οι διάσημοι τενόροι θα πλημμύριζαν τους αχανείς χώρους με εύθυμες ή θλιβερές μελωδίες αναλόγως. Οι σεφ μαγείρεψαν εκλεκτά εδέσματα για κάθε περίπτωση ενώ τα στίφη των δημοσιογράφων θα λάμβαναν το κατάλληλο δελτίο τύπου.