Αυτή τη φορά αποφάσισα να γράψω μια μέρα
μετά το παιχνίδι. Χωρίς συναισθηματισμούς και μακριά από την ένταση του αγώνα.
Αν και η γυμνή αλήθεια είναι πως σήμερα ο πόνος από τον αποκλεισμό είναι
μεγαλύτερος. Σήμερα, καταλαβαίνουμε πόσο μεγάλη ευκαιρία είχαμε να πάμε για
πρώτη φορά στις 8 καλύτερες ομάδες του κόσμου. Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα
από την αρχή…
Ο Σάντος, στο τελευταίο του παιχνίδι
στον πάγκο της εθνικής, εμπιστεύθηκε κάτω από τα δοκάρια τον Καρνέζη, ο οποίος προερχόταν από
τραυματισμό. Η αλήθεια είναι ότι στην κανονική διάρκεια του παιχνιδιού, με εξαίρεση
το γκολ και δυο-τρεις φάσεις, ήταν ένας απλός θεατής. Στην ψυχοφθόρα διαδικασία
των πέναλτι δυστυχώς δεν απέκρουσε κανένα. Δεν φέρει ευθύνη γι` αυτό φυσικά
μιας και είναι καθαρά θέμα τύχης και ημέρας. Ίσως το γεγονός ότι ήταν αδρανής
καθ` όλη την διάρκεια του ματς συντέλεσε αρνητικά.
Στο κέντρο της άμυνας δέσποζαν οι μορφές
των Παπασταθόπουλου και Μανωλά. Πραγματικά, δεν γνωρίζω πολλές
ομάδες, τόσο σε εθνικό όσο και συλλογικό επίπεδο, που να έχουν καλύτερο
αμυντικό δίδυμο. Δυνατά κορμιά και οι δύο, ταχύτατοι και όποτε προωθούνται στις
στημένες φάσεις είναι κίνδυνος-θάνατος. Ο Σωκράτης ήδη πρωταγωνιστεί στην
Μπουντεσλίγκα, ενώ ο ολυμπιακός φαντάζει πολύ μικρός για να κρατήσει τον Κώστα
Μανωλά. Προσωπικά, εάν ήμουν πρόεδρος της Ντόρτμουντ θα τα έσκαγα να έφερνα κι
αυτόν στο Westfalenstadion και για μια δεκαετία σχεδόν θα έλυνα το αμυντικό μου
πρόβλημα. Στο συγκεκριμένο παιχνίδι και οι δύο ήταν από τους καλύτερους στον
αγωνιστικό χώρο, με αποφασιστικές επεμβάσεις όποτε χρειαζόταν. Επιθετικός με το
όνομα Κάμπελ απλά δεν υπήρχε στον αγωνιστικό χώρο. Μάλιστα, ο Παπασταθόπουλος
μας έστειλε στα ουράνια με το γκολ που έβαλε λίγο πριν σφυρίξει ο διαιτητής.