Το νέο τραγούδι του Gio-T με τίτλο "Ακόμα σ' αγαπώ"

Αν για κάτι μπορούμε να υπερηφανευόμαστε είναι ότι πάντα δίναμε βήμα σε νέους καλλιτέχνες να παρουσιάζουν τη δουλειά τους. Είναι χαρά μας λοιπόν, να σας παρουσιάσουμε έναν ακόμα νέο τραγουδιστή-δημιουργό και το καινούργιο του τραγούδι.

Ο λόγος για τον Gio-T, έναν 25χρονο φοιτητή του οικονομικού τμήματος του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Παίζει πιάνο και ασχολείται και με την μουσική παραγωγή. Είναι ράπερ, μουσικός, τραγουδοποιός και έχει κάνει live εμφανίσεις τόσο στη Θεσσαλονίκη όσο και στη Θεσσαλία. Η μουσική με την οποία ασχολείται είναι η pop, RnB, hiphop και nu disco. Γράφει τραγούδια για τον ίδιο ή για άλλους καλλιτέχνες με ελληνικό ή αγγλικό στίχο.

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

"To Crystal Palace του Paxton" του Νίκου Βιτωλιώτη

Μιας και είναι οι μέρες τέτοιες, που το Champions League και από κοντά και το Europa League έχουν φτάσει στους ημιτελικούς και μιας και από τις οκτώ συνολικά ομάδες που συνεχίζουν, οι τέσσερις είναι αγγλικές, τι θα λέγατε για λίγο ποδόσφαιρο; Ωχ, ακούω μύριες γυναικείες φωνές να διαμαρτύρονται: «Πάλι μπάλα:». Καλά, καλά, εγώ φταίω που δεν το έθεσα σωστά. Περιμένετε και θα δείτε. Υπάρχει σύνδεση της μπάλας με την αρχιτεκτονική. Όχι, όχι, δεν θα σας μιλήσω για ποδοσφαιρικό γήπεδο, μα για κάτι άλλο. Προσέξτε λοιπόν, πώς θα φτάσουμε στο ζητούμενο.

            Το  θέμα των ημερών είναι το Champions League, σωστά; Και αυτό, έχει ένα μικρό αδελφάκι που το λένε Europa League, έτσι; Σε αυτό το τελευταίο, οι δυο από τις ομάδες των ημιτελικών, η Chelsea και η Arsenal είναι απ’ το Λονδίνο, συμφωνείτε; Μέχρι εδώ καλά λοιπόν, τίποτα το δύσκολο. Αλλά από το Λονδίνο είναι και άλλες ομάδες που παίζουν στην Premier League, την Α’ εθνική δηλαδή της Αγγλίας. Δεν αναφέρομαι στην Tottenham ούτε στη West Ham, αλλά σε μια λιγότερο γνωστή ομάδα, την Crystal Palace. Πώς, δεν τη γνωρίζετε; Α, οκ, την έχετε απλώς ακούσει. Ναι, ναι, αυτή που προχθές έριξε τρία στην συμπολίτισσά της, εκείνη με τα κανόνια. Λοιπόν, γυναίκες και άντρες, αναγνώστριες και αναγνώστες, όσοι γνωρίζετε αυτή τη λονδρέζικη ομάδα και όσοι μόλις τη μάθατε, πείτε μου ειλικρινά τούτο: δεν έχει πολύ περίεργο όνομα για ποδοσφαιρική ομάδα; Πιο πολύ σε αξεσουάρ για Barbie παραπέμπει, παρά σε έντεκα μαντράχαλους που κλωτσάνε ένα τόπι. Ωραία, συμφωνούμε. Γι’ αυτό και προκειμένου να μας λυθεί η απορία, ας δούμε από πού πήρε αυτή η ομάδα το όνομά της. Όπως μας λέει η ιστοσελίδα του συλλόγου, δημιουργήθηκε στα 1905 από εργάτες που δουλεύανε στο Crystal Palace. Ααααα! Υπήρξε δηλαδή πραγματικά ένα Κρυστάλλινο Παλάτι κάπου στην Αγγλία και είχε και κόσμο που δούλευε εκεί; Πώπω, σαν παραμύθι ακούγεται. Κι όμως, υπήρχε! Ας δούμε λοιπόν αμέσως τώρα την ιστορία του.

Στην Ευρώπη των μέσων του 19^ου αιώνα, ολοκληρωνόταν η πρώτη φάση της βιομηχανικής επανάστασης με κύρια χαρακτηριστικά της την εκτεταμένη χρήση του ατμού, την επέκταση των σιδηροδρόμων και την ανάπτυξη της υφαντουργίας. Ακολούθησε μια δεύτερη φάση, όπου κυριάρχησαν ο χάλυβας, ο ηλεκτρισμός και οι εφαρμογές του  και η εκρηκτική ανάπτυξη της χημικής βιομηχανίας. Αυτή η δεύτερη φάση, συνοδευόταν από αντίστοιχη τεχνολογική έκρηξη και από κάθε λογής νέες εφευρέσεις. Την ίδια περίοδο, η εκμηχάνιση της αγροτικής παραγωγής ενέτεινε την αστικοποίηση, δημιουργώντας σημαντικό όγκο ανέργων που κατευθύνθηκαν στις πόλεις, προς ανεύρεση εργασίας.

Η τεχνολογική πρόοδος στην επεξεργασία του σιδήρου, έδωσε τη δυνατότητα της αντικατάστασης των μεταλλικών στοιχείων των κτηρίων που έως τότε κατασκευάζονταν από χειροποίητο σφυρήλατο σίδερο, με στοιχεία από χυτοσίδηρο,[1] κατασκευασμένα βιομηχανικά και μαζικά. Το γυαλί επίσης, άρχισε κι αυτό να παράγεται μαζικά με μειωμένο κόστος και χρησιμοποιήθηκε μαζί με τον χυτοσίδηρο για την κατασκευή μεγάλων, διάφανων οροφών, παρέχοντας κάθετο φωτισμό σε χώρους εργασίας, θερμοκήπια, σιδηροδρομικούς σταθμούς και εκθεσιακά κέντρα, γεννώντας το βιομηχανικό στυλ που επικέντρωνε περισσότερο στην εξυπηρέτηση των λειτουργικών αναγκών. Μια από αυτές τις νέου τύπου κατασκευές ήταν και το Κρυστάλλινο Παλάτι μας.

Ο σχεδιασμός και η κατασκευή από τον sir Joseph Paxton, του κτηρίου που ονομάσθηκε Crystal Palace και που στέγασε την Παγκόσμια Έκθεση το 1851 στο Λονδίνο, άνοιξε νέους δρόμους για την αρχιτεκτονική. Ο Paxton ήταν γιος αγρότη και δεν είχε λάβει ακαδημαϊκή μόρφωση, όμως στη δεκαετία του 1830 είχε ήδη κατασκευάσει θερμοκήπια στο Clatsworth όπου εργαζόταν ως κηπουρός για τον Δούκα του Devonshire, πειραματιζόμενος με οροφές που επέτρεπαν συνεχή και φυσικό φωτισμό κατά τη διάρκεια της ημέρας, χρησιμοποιώντας πρωτοποριακά γυάλινα πάνελ (υαλοπίνακες).

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

"Ανατριχίλες...σε οθόνη και χαρτί" από τον Ιωάννη Μπαχά

“Black Summer”: Μια “τίμια” σειρά του Netflix

Παρουσίαση Σειράς από τον Ιωάννη Μπαχά (Zombologist)

 

  Είδαμε την πρώτη περίοδο της νέας σειράς με ζόμπι του Netflix με τον αδικαίωτο, ακόμη, κυριολεκτικά και αλληγορικά τίτλο “Black Summer”. Μια “Αποκάλυψη Ζόμπι” εξαπολύεται στον κόσμο. Στα ολιγάνθρωπα εύπορα προάστια μιας πόλης οι αντιδράσεις των κατοίκων είναι πιο ξεκάθαρες και αποκαλύπτουν με σοκαριστικό τρόπο ποιος είναι πράγματι ανθρωποφάγος: ο νεκρός και αναστημένος άνθρωπος ή αυτός που προσπαθεί να σωθεί πατώντας επί πτωμάτων που....κινούνται. Η κάμερα παρακολουθεί με τον συγκλονιστικό δημοσιογραφικό ρεαλισμό ενός πολεμικού ρεπορτάζ μια ευκαιριακά συγκροτημένη ομάδα επιζώντων που εμμονικά κινούνται προς το γήπεδο της πόλης. Εκεί υποτίθεται πως τους περιμένει η σωτηρία και οι δικοί τους. Θα φθάσουν όλοι σώοι; Θα αγκαλιάσουν τους ανθρώπους τους; Θα βρεθούν μήπως και αυτοί στη θέση των Ελλήνων επιζησάντων στο “Κακό” στη μέση ενός άδειου γηπέδου χωρίς ελπίδα διαφυγής; Μια τελείως αδικαιολόγητη κατάληξη για ένα έργο ζόμπι. Σας αποπροσανατολίζω συνειδητά για να παρακολουθήσετε τη σειρά με αγωνία και να της δώσετε τον χρόνο της για να σας “μιλήσει” (ή να σας δαγκώσει). Γιατί είναι.......μια “τίμια” σειρά!!!

7ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής

18 Απριλίου 2012: Κριτική για την ταινία Shelter (link εδώ!)
19 Απριλίου 2019: Ανακοίνωση 7ου Διαγωνισμού Ελεύθερης Γραφής

7 χρόνια και 1 ημέρα και είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα.

Το blog μας συνεχίζει κανονικά την πορεία του. Αυτά τα 7 χρόνια έχουμε αλλάξει, άλλοτε φορτσάροντας, άλλοτε επιβραδύνοντας, άλλοτε με έμφαση στον κινηματογράφο και άλλοτε στη λογοτεχνία. Αλλά πάντα με ποικιλία στα άρθρα μας. Ερασιτεχνικά μεν αλλά με πολύ όρεξη ώστε να αφιερώνουμε τον ελεύθερό μας χρόνο σε αυτό το blog.

Όπως κάθε χρόνο λοιπόν, έτσι και φέτος γιορτάζουμε τα γενέθλια του blog μας με τον ετήσιο διαγωνισμό ελεύθερης γραφής, τον 7ο κατά σειρά. Οι περισσότεροι τον γνωρίζετε πιθανώς αλλά ας συνοψίσουμε λίγο τη διαδικασία...Φέτος θα υπάρχουν 2 διαγωνιστικές κατηγορίες, όπως και πέρυσι. Πεζά και ποιήματα.Τα κείμενα που θα κατατεθούν στις 2 κατηγορίες θα σταλούν στις επιτροπές μας ώστε να επιλεγούν τα 10 καλύτερα από κάθε κατηγορία. Στη συνέχεια, αυτά τα 20 κείμενα θα τεθούν στην κρίση των αναγνωστών μας ώστε να βγουν οι 3 νικητές κάθε κατηγορίας.

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

Η νεκρανάσταση του .... The Walking Dead (συμπεριλαμβάνεται και ψηφοφορία)

Τα τελευταία χρόνια, η αγαπημένη σειρά «The Walking Dead» έχει απομυθοποιηθεί στα μάτια χιλιάδων πιστών οπαδών της. Μάλιστα δεν είναι λίγοι αυτοί που σταμάτησαν να την παρακολουθούν ενώ ακόμα περισσότεροι (μεταξύ των οποίων και ο γράφων) που την παρακολουθούσαν από απλή συνήθεια ή επειδή δεν παρατάνε εύκολα σειρές. Μάλιστα, το τέλος της 8^ης σεζόν που έκλεισε τον κύκλο των Σωτήρων και κορύφωσε την αντιπαλότητα μεταξύ Rick και Negan θεωρήθηκε τόσο νερόβραστο και αδιάφορο που προκάλεσε εκνευρισμό ακόμα και στους πιο πιστούς οπαδούς της σειράς. 

Θα έλεγε κανείς ότι η σειρά όδευε προς ένα άδοξο φινάλε και ότι ακολουθεί τα βήματα δεκάδων σειρών που μετά από κάποιες επιτυχημένες σεζόν το παρατραβάνε και καταλήγουν αποτυχημένες. Έλα όμως που δεν ίσχυσε κάτι τέτοιο στην περίπτωσή μας. Η 9^η σεζόν αποτέλεσε την καλύτερη ανταμοιβή για τους πιστούς οπαδούς που δεν σταμάτησαν να την παρακολουθούν. Η αποχώρηση του Rick αλλά και της Maggie (με κάπως αδιάφορο τρόπο, που αφήνει όμως παράθυρο επιστροφής) έδωσε εν τέλει την απαραίτητη ώθηση ώστε να ανοίξει ένας νέος κύκλος, με νέους πρωταγωνιστές και φυσικά έναν νέο εχθρό, πιο ύπουλο και πιο απάνθρωπο ακόμα και από τη στρατιά του Negan. Η σεζόν ξεκινάει αρκετούς μήνες μετά τα γεγονότα με τους Σωτήρες όπου βλέπουμε την προσπάθεια επανένωσης των καταυλισμών. Το επεισόδιο που αποτελεί το κύκνειο άσμα του Rick σηματοδοτεί μια τεράστια στροφή στη σειρά. Ο χαρακτήρας του Rick είχε κορεστεί και πολλοί θεωρούσαν ότι δεν είχε να δώσει κάτι περισσότερο. Παρόλα αυτά, η έξοδός του ήταν εντυπωσιακή με flash back και μπόλικη συγκίνηση. Στα επόμενα επεισόδια εισάγεται μία νέα ομάδα φιλικών προσώπων, που ενώ αρχικά δεν ξεχωρίζουν, στη συνέχεια η σειρά εστιάζει πάνω τους και αποκτούν αρκετούς οπαδούς. Αλλά τα σημαντικότερα στοιχεία είναι αφενός η εισαγωγή του νέου εχθρού στα πρόσωπα μιας ομάδας ατόμων, τους Whisperers, που κινούνται ανάμεσα στους νεκρούς μεταμφιεσμένοι σαν αυτούς, αφετέρου ο θάνατος πολλών εκ των πρωταγωνιστών με αποκορύφωμα το θάνατο του ιδιαίτερα αγαπητού Jesus αλλά και της σφαγής στο προτελευταίο επεισόδιο της σειράς, το οποίο ήταν από τα πιο συγκλονιστικά όλων των ετών. Στο τελευταίο επεισόδιο οι σεναριογράφοι μας προϊδεάζουν για τη 10^η σεζόν με ένα ιδιαίτερα ατμοσφαιρικό επεισόδιο που βασίζεται κυρίως στην σκηνοθεσία και στα χιονισμένα τοπία.

"Ανατριχίλες...σε οθόνη και χαρτί" από τον Ιωάννη Μπαχά

Θεσσαλονίκη – Ρ’λύε

Οι σωστές συντεταγμένες

1

Το κόκκινο τηλέφωνο

3:00 π.μ., 14/11/2016

         Όταν χτύπησε το τηλέφωνο όλο το δωμάτιο φωταγωγήθηκε. Ο διαπεραστικός ήχος και τα φωτορυθμικά με το έντονο χρώμα που πλημμύρισαν τα πάντα δεν ήταν δυνατόν να αφήσουν κανέναν να κοιμηθεί. Και ήταν τρεις το πρωϊ !!! Η σύζυγος του σηκώθηκε έξαλλη από το κρεβάτι ουρλιάζοντας.

«Αυτό παραπάει. Θα μπορούσες να βάλεις κάτι που θα ξυπνάει μόνο εσένα. Δεν χρειαζόταν να σηκώσεις όλο το τετράγωνο. Είσαι πιο άρρωστος από ποτέ»

 Απολογήθηκε με μισόλογα. Τίποτε δεν είχε πια σημασία. Αυτό ήταν το κόκκινο τηλέφωνο που δεν είχε χτυπήσει ποτέ. Μέχρι τώρα.

«Πες μου. Ελπίζω για το καλό σου να μην πήρες με ελαφριά καρδιά αυτό το νούμερο»

       Ο ηλικιωμένος Υπουργός ήταν αναστατωμένος. Τα μάγουλα του είχαν γίνει κατακόκκινα από την έξαψη και την αναμονή. Περίμενε πολύ καιρό αυτό το τηλεφώνημα και καθώς δεν ήθελε να το χάσει, ακόμη και αν ήταν πιωμένος ή άρρωστος, είχε εγκαταστήσει μεγάφωνα και προβολείς που θα ξυπνούσαν και νεκρούς. Τα όνειρα που τον κατέκλυζαν τελευταία του έλεγαν πως είχε έρθει η ώρα και το τηλεφώνημα αυτό τα επαλήθευε.

«Κύριε Υπουργέ, είμαι ο Καπένσκι, ο αρχιμηχανικός του Μετρό. Πρέπει να έρθετε τώρα. Νομίζω πως το βρήκαμε. Η νυχτερινή βάρδια είναι αναστατωμένη αλλά δεν θα μιλήσουν πουθενά. Αρκεί να έρθετε όσο πιο γρήγορα μπορείτε.»

«Ξέρω ποιος είσαι. Μόνο εσύ έχεις αυτόν τον αριθμό μου. Είσαι σίγουρος πως δεν με ξεσηκώνεις ξανά για κανένα αγγείο ή πιθάρι. Είναι αυτό που ψάχνουμε;»

«Είναι, ελάτε να το δείτε μόνος σας. Κοίταξα πάλι τα αντίγραφα που μου δώσατε και είναι πανομοιότυπο και σε αυτό το βάθος……..»

    Του έκλεισε το τηλέφωνο. Δεν χρειάζονταν περισσότερα λόγια. Και στην πιο ασφαλή συσκευή, όπως η δική του, κάποιος μπορούσε να χωθεί. Άρχισε να ντύνεται βιαστικά αλλά όχι και ατημέλητα. Στο εργοτάξιο δεν θα ήταν μόνο ο υποτακτικός του αλλά και οι εργάτες και οι μηχανικοί της βάρδιας και ένας Υπουργός που σπεύδει  τα χαράματα για ενημέρωση και επιθεώρηση πρέπει να πείσει όσους τον δουν πως ακολουθεί κάποιον σημαντικό  κυβερνητικό προγραμματισμό. Όχι πως τον κάλεσαν ποιος ξέρει ποιοί.

«Καλύτερα να είχες γκόμενα. Δέκα χρόνια τώρα ξυπνάς και φεύγεις αξημέρωτα για τα λαγούμια που ανοίγουν οι φίλοι σου στα σπλάχνα αυτής της πόλης. Φεύγω και εγώ. Όταν γυρίσεις δεν θα με βρεις εδώ.»

        Μεγάλα λόγια για την ξανθή καλλονή που ξάπλωνε δίπλα στον ηλικιωμένο πολιτικό για να αποφύγει τα σεντόνια των ανώμαλων της Θεσσαλονικιώτικης ελίτ. Αν όμως κάποιος γνώριζε την «Οδύσσεια» του Υπουργού Φενάκη αυτά τα τριάντα χρόνια, από τότε που ο φίλος του Δήμαρχος της πόλης άνοιξε εκείνη την πρώτη τρύπα στο έρεβος, θα καταλάβαινε γιατί μια νέα σύζυγος ενός πλούσιου γηραιού πολιτικού, χωρίς ερωτικές αξιώσεις εξάλλου, δεν άντεχε πλέον τις χρυσές αλυσίδες της.

"Πεταμένες λέξεις" από τη Μαίρη Τσίλη

Άκου βρε δήθεν φίλε. Εγώ είμαι η γυναίκα που θα ήθελες να έχεις σαν πουτάνα και σαν κυρία μαζί. Έλα όμως που έγινα και μαγκάκι. Η έσχατη λύση για μένα πολλές φορές ήταν να αυτοκτονήσω. Μα πάντα με προλάβαινε η αισχρή πράξη. Δηλαδή να γίνομαι ένα με το σκουπιδαριό από λέξεις μου πεταμένες και βρώμικα παρατημένες και με χαρτομάντιλα που είχα σκουπίσει της ψυχής μου τους οργασμούς.

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

Αθήνα, 07/04/2019, Madrugada….μια σχέση ερωτική

20 χρόνια μετά το πρώτο τους άλμπουμ, Industrial Silence και 11 χρόνια μετά τη διάλυσή τους κυρίως λόγω του θανάτου του κιθαρίστα Robert Buras, οι Madrugada (και κατ’ επέκταση ο τραγουδιστής τους Sivert Hoyem) έχουν καταφέρει να διατηρήσουν τη σχέση τους με το κοινό, και δει το ελληνικό, δυνατή, παθιασμένη και κυρίως ειλικρινή.

Η ώρα είναι 20:00 και μπαίνοντας στο Κλειστό Tae Kwon Do του Παλαιού Φαλήρου, διαπιστώνει κανείς μια προσμονή που σπάνια συναντάμε σε συναυλίες ξένων συγκροτημάτων στην Ελλάδα. Οι θεατές (ηλικίας κυρίως 25-30 και άνω) ήδη συνωστίζονται στην αρένα ενώ και οι κερκίδες έχουν σχεδόν γεμίσει για την (εδώ και καιρό) sold out συναυλία τους. Στις 20:30 τα φώτα κλείνουν και στη σκηνή βγαίνει ο Luke Elliot, ένας αμερικάνος wannabe Hoyem που δένει άριστα με το κλίμα της βραδυάς, με πολύ ωραία φωνή και ένταση στη σκηνή. Εισπράτει το απλόχερο χειροκρότημα του κοινού στο μισάωρο που βρέθηκε on stage αν και μάλλον το 90% των θεατών απλά περίμενε καρτερικά να τελειώσει ώστε να ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση για τους Madrugada. 

"Ανατριχίλες...σε οθόνη και χαρτί" από τον Ιωάννη Μπαχά

Θεσσαλον-ύπνος

Τα αστέρια είναι και πάλι σωστά 

1

Το κόκκινο τηλέφωνο

3:00 a.m., 14/11/2016

         Όταν χτύπησε το τηλέφωνο όλο το δωμάτιο φωταγωγήθηκε. Ο διαπεραστικός ήχος και τα φωτορυθμικά με το έντονο χρώμα που πλημμύρισαν τα πάντα δεν ήταν δυνατόν να αφήσουν κανέναν ξύπνιο. Και ήταν τρεις το πρωϊ!!! Η σύζυγος του σηκώθηκε έξαλλη από το κρεβάτι ουρλιάζοντας.

«Αυτό παραπάει. Θα μπορούσες να βάλεις κάτι που θα ξυπνάει μόνο εσένα. Δεν χρειαζόταν να σηκώσεις όλο το τετράγωνο. Είσαι πιο άρρωστος από ποτέ.»

 Απολογήθηκε με μισόλογα. Τίποτε δεν είχε πια σημασία. Αυτό ήταν το κόκκινο τηλέφωνο που δεν είχε χτυπήσει ποτέ. Μέχρι τώρα.

«Πες μου. Ελπίζω για το καλό σου να μην πήρες με ελαφριά καρδιά αυτό το νούμερο.»

       Ο ηλικιωμένος Υπουργός ήταν αναστατωμένος. Τα μάγουλα του είχαν γίνει κατακόκκινα από την έξαψη και την αναμονή. Περίμενε πολύ καιρό αυτό το τηλεφώνημα και καθώς δεν ήθελε να το χάσει ακόμη και αν ήταν πιωμένος ή μισοπεθαμένος είχε εγκαταστήσει μεγάφωνα και προβολείς που θα ξυπνούσαν και νεκρούς. Τα όνειρα που τον κατέκλυζαν τελευταία του έλεγαν πως είχε έρθει η ώρα και το τηλεφώνημα τα επαλήθευσε.

«Κύριε Υπουργέ, είμαι ο Καπένσκι, ο αρχιμηχανικός του Μετρό. Πρέπει να έρθετε τώρα. Νομίζω πως το βρήκαμε. Η νυχτερινή βάρδια είναι αναστατωμένη αλλά δεν θα μιλήσουν πουθενά. Αρκεί να έρθετε όσο πιο γρήγορα μπορείτε.»

«Ξέρω ποιος είσαι. Μόνο εσύ έχεις τον αριθμό μου. Είσαι σίγουρος πως δεν με ξεσηκώνεις ξανά για κανένα αγγείο ή πιθάρι. Είναι αυτό που ψάχνουμε;»

«Είναι, ελάτε να το δείτε μόνος σας. Κοίταξα πάλι τα αντίγραφα που μου δώσατε και είναι πανομοιότυπο και σε αυτό το βάθος……..»

    Του έκλεισε το τηλέφωνο. Δεν χρειάζονταν περισσότερα λόγια. Και στην πιο ασφαλή συσκευή, όπως η δική του, κάποιος μπορούσε να χωθεί. Άρχισε να ντύνεται βιαστικά αλλά όχι και ατημέλητα. Στο εργοτάξιο δεν θα ήταν μόνο ο υποτακτικό του αλλά και οι εργάτες και οι μηχανικοί της βάρδιας και ένας Υπουργός που σπεύδει  τα χαράματα για ενημέρωση και επιθεώρηση πρέπει να πείσει πως ακολουθεί κάποιο εμβριθές κυβερνητικό προγραμματισμό. Όχι πως τον κάλεσαν ποιος ξέρει ποιοι.

«Καλύτερα να είχε γκόμενα. Δέκα χρόνια τώρα ξυπνάς και φεύγεις αξημέρωτα για τα λαγούμια που ανοίγουν οι φίλοι σου στα σπλάχνα αυτής της πόλης. Φεύγω και εγώ. Όταν γυρίσεις δεν θα με βρεις εδώ.»

        Μεγάλα λόγια για την ξανθή καλλονή που ξάπλωνε δίπλα στον ηλικιωμένο πολιτικό για να αποφύγει τα σεντόνια των ανώμαλων της Θεσσαλονικιώτικης ελίτ. Αν όμως κάποιος γνώριζε την «Οδύσσεια» του Υπουργού Φενάκη αυτά τα τριάντα χρόνια από τότε που ο φίλος του Δήμαρχος της πόλης άνοιξε εκείνη την πρώτη τρύπα στο έρεβος, θα καταλάβαινε γιατί μια νέα σύζυγος ενός πλούσιου γηραιού πολιτικού, χωρίς ερωτικές αξιώσεις εξάλλου, δεν άντεχε πλέον.

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε