Υμνώντας το Ηλιοβασίλεμα...by Vaggy!!

Τα koalakia έχουν την τιμή να φιλοξενούν για ακόμα μία φορά τις φωτογραφικές δημιουργίες της Vaggy...Αυτή τη φορά το ηλιοβασίλεμα έχει την τιμητική του. Απλά μαγευτικές εικόνες...

Το μεγαλύτερο κλισέ στην φωτογραφία ,όπως έχει ειπωθεί,  είναι η ανατολή και η δύση του ήλιου. Όμως κάθε ηλιοβασίλεμα είναι διαφορετικό και ξεχωριστό…Πόσοι από μας δεν έχουν συνδέσει μια όμορφη στιγμή της ζωής τους με ένα ηλιοβασίλεμα;

Ίσως αυτές οι φωτογραφίες σε συνδυασμό με τα αποσπάσματα έργων του Νικηφόρου Βρεττάκου μας ταξιδέψουν και μας φέρουν στο μυαλό όμορφες θύμισες. .

3ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής...Ψηφίστε τώρα τα 3 αγαπημένα σας κείμενα!!!

Μετά από μια μακρά περίοδο συλλογής των κειμένων και ανάρτησής τους στο blog μας ήρθε η ώρα και για τη δική σας συνεισφορά μέσω της ψηφοφορίας.

Σίγουρα είναι ένα δύσκολο εγχείρημα αφού μιλάμε για 24 διαφορετικά κείμενα, με διαφορετικό περιεχόμενο, ύφος, σκοπό και λόγο ύπαρξης. Είναι τιμή μας που οι συμμετέχοντες μας εμπιστεύθηκαν τις δημιουργίες τους, τα διηγήματά τους, τα ποιήματα, τις απόψεις τους και τους προβληματισμούς τους. Έχουμε κείμενα που αποτυπώνουν το ζοφερό ύφος της εποχής μας, έχουμε κείμενα μυθιστορηματικού χαρακτήρα, έχουμε αφιερώματα, κριτικές, ποιήματα που αντικατοπτρίζουν την ψυχή και το πνεύμα των δημιουργών τους.

Και εσείς καλείστε να αναδείξετε τα 3 αγαπημένα σας που θα κερδίσουν τα δώρα μας αλλά κυρίως την ηθική ικανοποίηση ότι ξεχώρισαν ανάμεσα σε εξίσου καλές συμμετοχές. Η ψηφοφορία θα διαρκέσει μέχρι 31 Αυγούστου ώστε να δώσουμε σε όλυος τον απαραίτητο χρόνο να διαβάσουν τα κείμενα και να αποφασίσουν, δεδομένου ότι μιλάμε για περίοδο διακοπών. Για να σας βοηθήσουμε να περιηγηθείτε στις συμμετοχές σας παρουσιάζουμε τη λίστα με τα απαραίτητα Links με τη σειρά που αναρτήθηκαν τα κείμενα...

ΤΙΤΛΟΣ ΚΕΙΜΕΝΟΥ	ΟΝΟΜΑ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥ
Ο σκοτεινός κόσμος του διαδικτύου	Μαρία Διαμαντοπούλου
Η λίμνη των κύκνων	Στεφανία Μανιατάκη
Η σημασία της μοίρας	Όλγα Ευσταθιάδου
Δεν θέλω να μεγαλώσω	Σάνη Σωτηροπούλου
Άτομα με ειδικές ανάγκες	Παναγιώτα Μπρέλλα
Γνωρίζουμε τον Ηλία Πολίτη	Γιάννης Σολακίδης
Η Μελίνα και η Ζάκυνθος	Κυριακή Καραγκούνη
Πάμε για καφεδάκι	Αλεξία Βλάρα
Η τέχνη για την τέχνη	Κώστας Χατζηιωαννίδης
Φαίδρα...Για Πάντα	Λένα
Θέατρο για παιδιά	Γιάννης Σολακίδης
" Ο εκατοντάχρονος που πήδηξε από το παράθυρο και εξαφανίστηκε" του Γιούνας Γιούνασον	Αλεξία Βλάρα
Άγνωστος Ι	Στεφανία Μανιατάκη
Τα δεσμά της ομπρέλας	Τριανταφυλλιά Καϊμακάμη
Το ξέπλυμα της βροχής	Δήμητρα Ορφανού
"Μετά την Απόλυση" του Jim Kokoris	Αγγελική Παπαθανασίου
Ανάμεσα σε δύο πατρίδες	Μαριάντζελα Ψωμαδέλη
Παλιά Λευκωσία	Έλενα Γεωργίου
Don't mind me	Ηλιάννα Μαθιουδάκη
Λαβκραφτ και γάτες	Ιωάννης Μπάχας
Ακριβή η φτήνια της άλλης	Δήμητρα Ορφανού
Απαντήσεις	Σάνη Σωτηροπούλου
Βετεράνοι ενός ακήρυκτου πολέμου	Ιωάννης Μπάχας
Το τελευταίο κεφάλαιο	Νίκος Πιλπιλίδης

Το Τελευταίο Κεφάλαιο (3ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από τον Νικόλαο Πιλπιλίδη

Ξύπνησε για άλλη μια φορά ιδρωμένος πάνω στον καναπέ που κοιμόταν τα τελευταία βράδια. Φορούσε ακόμα το τζιν του καθώς και ένα άσπρο κοντομάνικο πουκάμισο με ψιλές, κόκκινες κάθετες ρίγες. Ένιωσε το κεφάλι του να γυρίζει. Έριξε μια ματιά στο τραπεζάκι που ήταν δίπλα του. Ένα πακέτο με χαρτιά, ένα μισοάδειο μπουκάλι ουίσκι και κάτι αποφάγια σε αποσύνθεση ήταν όλα όσα υπήρχαν. Δε θυμόταν πόσο είχε πιει αλλά σίγουρα πολύ, καθώς συνήθιζε να πίνει από το μπουκάλι και έχανε πάντα τον έλεγχο.

Σηκώθηκε αργά και κατευθύνθηκε προς τη μπαλκονόπορτα. Την άνοιξε και άκουσε κάτι ήχους σα νερά. Άνοιξε λίγο τα παντζούρια και ένιωσε τη βροχή να τον χτυπάει στο πρόσωπο και το στέρνο. Άφησε τα παντζούρια μισάνοιχτα. Πισωπάτησε και έκλεισε την μπαλκονόπορτα. Τώρα το δωμάτιο ήταν λίγο πιο φωτεινό.

Στάθηκε στην κλειστή μπαλκονόπορτα και κοιτούσε τη βροχή να πλένει το μπαλκόνι του, μα κυρίως να καθαρίζει τους δρόμους και τα αυτοκίνητα από τη σκόνη. Η σκέψη του ταξίδεψε στο παρελθόν και συγκεκριμένα στη μέρα που έχασε τη γυναίκα του. Για την ακρίβεια είχαν περάσει πέντε χρόνια και δυο βδομάδες από τη μοιραία εκείνη μέρα. Ήταν μια μέρα σαν τη σημερινή, βροχερή και ταυτόχρονα ζεστή.

Απαντήσεις (3ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από την Σάνη Σωτηροπούλου

Νύχτα καλοκαιριού, ζεστή και ξάστερη, και είναι μόνη. Σ’ ένα μπαλκόνι 2Χ4, ένα ποτήρι στο χέρι. Κοιτάζει τον ουρανό και εύχεται να ήταν οπουδήποτε εκτός από κει. Τα φώτα ενός αεροπλάνου σκίζουν το σκοτάδι..σαν παιδικό παιχνίδι. Απλώνει το χέρι και το κλείνει ανάμεσα σε αντίχειρα και δείκτη, ακολουθώντας συνάμα την πορεία του.

Ένα τριζόνι τραγουδά μονότονα σπάζοντας τη σιωπή της νύχτας… νιώθει ένα ελαφρύ μούδιασμα στο μυαλό. Το τέταρτο ή το πέμπτο ήταν; Δεν έχει και τόση σημασία. Ήταν απαραίτητο, όπως η ένεση που κάνει ο οδοντίατρος για να μουδιάσει ένα πονεμένο δόντι.

Ακριβή η φτήνια της Άλλης (3ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από την Δήμητρα Ορφανού

Είχα μέσα στην ψυχή μια αυγή

Δεν ήθελα να βραδιάσει ποτέ

Το σκοτάδι με τρομάζει

Όχι το σκοτάδι που φοβούνται τα παιδιά

Αλλά το δικό τους σκοτάδι

Ζήτησα να μεγαλώσει η μέρα στην καρδιά τους

Μεγάλωσε η άδεια βαλίτσα που κρατούνε

Για να φύγουν και να γλιτώσουν από το τέρας

Που τους κυνηγά

Τον εαυτό τους

"Βετεράνοι" ενός Ακήρυκτου πολέμου (3ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από τον Γιάννη Μπαχά

Άρθρο επ’ αφορμή του Πανελληνίου Πρωταθλήματος Στίβου «Βετεράνων» 2015 στην Κατερίνη

       Όλοι παραδεχόμαστε πως η Ευρώπη, και κυρίως η Ελλάδα, αντιμετωπίζει οξύ δημογραφικό πρόβλημα. Ο γηγενής πληθυσμός «γερνάει» και το ισοζύγιο των νέων γεννήσεων και των θανάτων γέρνει σαφώς υπέρ των δεύτερων. Κατά αυτόν τον τρόπο, και χωρίς να υπολογίσουμε το «μπόλιασμα» των λαών της Ευρώπης με την αμφιλεγόμενη, έκων άκων, πολιτογράφηση των μεταναστών από την Ασία και την Αφρική, οι Έλληνες φθίνουν αριθμητικά και το έθνος οδηγείται σε αναπόδραστη σταδιακή συρρίκνωση, αν όχι εξαφάνιση. Και ενώ ο πληθυσμός γερνάει, το συνεχώς συρρικνούμενο τμήμα του, αυτό  που βρίσκεται σε νεώτερη ηλικία και ασχολείται με τον αθλητισμό, διεκδικεί και μεθοδεύει απροκάλυπτα τον εξοβελισμό του υπολοίπου τμήματος που αθλείται, ώστε να το αποκλείσει από τη δραστηριότητα και τα όποια ευεργετήματα του αθλητισμού που προστατεύεται από την Πολιτεία.

        Με διαπρύσιους υποστηρικτές αυτής της πολιτικής, τους ανενεργούς αθλητικά εκπροσώπους της μέσης ηλικίας που καταλαμβάνουν ισοβίως θέσεις στα διοικητικά όργανα του Αθλητισμού, τις Ομοσπονδίες των αθλημάτων. Αυτοί απεργάζονται κανονισμούς και διατάξεις που στόχο έχουν να αποκλείσουν από τον αγωνιστικό αθλητισμό τους συνομηλίκους τους. Την ίδια ώρα που κανείς δεν διανοείται να θέσει ως όριο άσκησης διοίκησης τα τέσσερα ή τα οκτώ χρόνια (μία ή δύο θητείες) παραμονής σε θέση μέλους Δ.Σ. Ομοσπονδίας και έτσι διοικούν εις το διηνεκές παράγοντες όπως οι γνωστοί «αθάνατοι» της Κολύμβησης, της Καλαθοσφαίρισης, της Αντισφαίρισης και της Επιτραπέζιας Αντισφαίρισης, αλλά και άλλοι πολλοί. Την ίδια ώρα, που θεωρείται ικανός για το ανώτατο Πολιτειακό αξίωμα, ένας ηλικιωμένος πολίτης και ως ευρωβουλευτής ένας ενενηντάρης (και..) και που πρέπει να αποχωρήσουν οικιοθελώς και μόνο υπέργηροι βουλευτές ενώ ως Γενικοί Γραμματείς Υπουργείων και Δημοσίων Οργανισμών υπηρετούν κάποιοι σε αυτούς και μετά τη σύνταξή τους, προφανώς για να αξιοποιηθεί η εμπειρία τους. Και ενώ, λοιπόν, διοικούν τον δημόσιο (όχι κρατικό) Αθλητισμό οι «συνεργαζόμενοι» με τη νέα γενιά ηλικιωμένοι παράγοντες, οι ίδιοι συμφωνούν με τη συνεχή ώθηση προς τα πίσω των ηλικιακών και προς τα εμπρός των επιδοσιακών κριτηρίων, ώστε να συμμετέχουν στον από το Κράτος επιχορηγούμενο Αθλητισμό μόνο οι νεώτεροι συνέλληνες μας.

   

Λάβκραφτ και Γάτες (3ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από τον Γιάννη Μπαχά

Η Κομψών Αιλούρων Τάξις του «Έλληνα»  Λάβκραφτ.

«Λαχταρώ έναν κόσμο εξαίσιου και γιγάντιου μυστηρίου, λάμψης και τρόμου, στον οποίο δε βασιλεύει άλλος περιορισμός εκτός από τα όρια μιας ανεμπόδιστης φαντασίας»(επιστολή του Χ.Φ.Λ. στον Μπέλναπ Λονγκ).

Το σημερινό αφιέρωμα είναι επετειακό καθώς συμπληρώνονται 124 έτη από τη γέννηση του μεγαλύτερου συγγραφέα της φανταστικής λογοτεχνίας του Χάουαρντ Φίλλιπς Λάβκραφτ. Ο Λάβκραφτ γεννήθηκε στις 20 Αυγούστου 1890 στο Πρόβιντενς του Ρόουντ Άιλαντ των Η.Π.Α. και πέθανε στις 15 Μαρτίου 1937.Πρόκειται για ακόμη έναν συγγραφέα που ήταν «….μαγεμένος από τους ελληνικούς μύθους έστω και στην τευτονική τους μορφή, ώσπου, τράβηξε την προσοχή μου ένα μικρό βιβλίο στην προσωπική βιβλιοθήκη της μεγαλύτερης θείας μου: η Οδύσσεια. Από το πρώτο κεφάλαιο ακόμη, κι ώσπου να φτάσω στις τελευταίες σελίδες ήμουν πλέον για πάντα Έλληνας».

Όπως όλοι όσοι ασχολούνται με το έργο του Χ.Φ.Λ. επιθυμώ και εγώ να καταθέσω την εμπειρία μου από την πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με κάποιο διήγημά του. Ήταν το 1987 μέσα από τη συλλογή «7 Παράξενα Διηγήματα» των εκδόσεων Ωρόρα, που μου χάρισε ο δημοφιλής σήμερα καλλιτέχνης Μανώλης Φάμελλος. Και ο συγγραφέας της καλύτερης βιογραφίας του στα Ελληνικά, Παντελής Γιαννουλάκης θυμάται λέει «Νιώθω την υποχρέωση να εξομολογηθώ στον αναγνώστη μου ότι Το Κυνηγόσκυλο ήταν το πρώτο γραπτό του Λάβκραφτ που διάβασα, μεταφρασμένο στη συλλογή του Γιώργου Μπαλάνου Διηγήματα Τρόμου(εκδόσεις Σελεφαϊς, Ράπτης, Ωρόρα), κάπου γύρω στο 1981, κι από τότε άρχισε η αγάπη μου για το έργο του».

Don't Mind Me (3ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από την Ηλιάννα Μαθιουδάκη
 

Οκ, οκ. Μπήκαμε μέσα. Χαιρετήσαμε την Μαρία, αχ να ναι καλά, να την χαιρόμαστε. Την αγαπάω πολύ την Μαρία. Από τα λίγα άτομα που συμπαθώ βασικά στο γραφείο. Μάλλον από τα λίγα άτομα που συμπαθώ γενικά, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Οκ. Τι κάνουμε, τώρα; Έχει πολύ κόσμο εδώ, δεν καταλαβαίνω τι βρίσκουν όλοι στα πάρτι. Ειλικρινά δεν το καταλαβαίνω. Έχει πάρα πολύ κόσμο εδώ. 

Ίσως πιο ένα ποτάκι μπορεί να χαλαρώσω…

-Α, γεια, τι κάνεις; Δεν περίμενα να σε δω εδώ!

-Αμ εγώ τι λες; Περίμενα να έρθω; Χαχα (και καλά ότι γέλασα).

-Ναι-ναι…

Παλιά Λευκωσία (3ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από την Έλενα Γεωργίου
 
Κάποιες πόλεις είναι τόσο "απροσποίητα" όμορφες που είναι να απορείς πώς οι ντόπιοι μπορούν να πορεύονται καθημερινά στη δουλειά τους, χωρίς να σκοντάφτουν σε αυτή την ομορφιά. Στην παλιά Λευκωσία ο άνθρωπος σκοντάφτει και πάνω στην ιστορία.

Διασχίζοντας σήμερα την παλιά πόλη της Λευκωσίας δύο κόσμοι προσφέρονται ταυτόχρονα στα μάτια και τις άλλες όλες αισθήσεις. Κλασσικά, ένας παλιός και ένας καινούργιος κόσμος, σφιχταγκαλιασμένοι. Χρώματα, κατασκσευές, τεχνοτροπίες...μαζί και δίπλα, παλιά-καινούργια. Σημάδια από διευθετήσεις που έκαναν οι άνθρωποι μέσα στα χρόνια χαριτωμένα για τη σημερινή ματιά μας. Κτίρια που κάποτε ήταν μεγάλα, αλλά στην κλίμακα του στενού χώρου, και σήμερα φαντάζουν χαριτωμένα. Μπαλκόνια με γούστο, μικρά καφενεδάκια, παλιές στοές, ταβέρνες τρυπωμένες στην οικονομία του χώρου...

Ανάμεσα σε Δύο Πατρίδες (3ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από την Μαριάντζελα Ψωμαδέλλη

Μόλις πατάω το πόδι μου στο Αϊβαλί, σκέπτομαι τον παππού μου. Οι αναμνήσεις του πολλές, οι αλήθειες του ακόμη περισσότερες. Κάθε του λέξη κατάφερνε να με συναρπάζει αφού έκρυβε μέσα της πόνο, θλίψη, νοσταλγία και μια απλότητα που δύσκολα συναντά κανείς στις μέρες μας.

Θυμάμαι σαν ήμουν μικρό κορίτσι να τον επισκέπτομαι και να του ζητώ να μου διηγηθεί τις δικές του μοναδικές ιστορίες από τα χρόνια που έζησε απέναντι, όπως συνηθίζουν να χαρακτηρίζουν ακόμη και σήμερα τα παράλια της Μικράς Ασίας, οι κάτοικοι της Λέσβου.

Μετά τη συντριβή που υπέστη από τα τουρκικά στρατεύματα του Μουσταφά Κεμάλ, ο ελληνικός στρατός τράπηκε σε άτακτη φυγή το 1922 παίρνοντας παραμάζωμα τους περισσότερους Έλληνες που ζούσαν στα παράλια χτίζοντας εκεί τα όνειρά τους για ένα καλύτερο αύριο. Χιλιάδες συμπατριώτες μας σφαγιάστηκαν και όσοι γλίτωσαν από τα σπαθιά των εχθρών, επιβιβάστηκαν σε κάθε λογής πλεούμενο προκειμένου να σωθούν.

Ιστορίες δυσάρεστες μα τόσο αληθινές που θα στοιχειώνουν πάντα αμέτρητες οικογένειες. Κάποιοι κατάφεραν να φτάσουν στα νησιά του Βορείου Αιγαίου και να κάνουν εκεί μια νέα αρχή θρηνώντας παράλληλα τις παράπλευρες υλικές και ανθρώπινες απώλειές τους. Σε μια τέτοια κατάσταση βρέθηκε και η οικογένεια του παππού μου που αναγκάστηκε να εγκαταλείψει όλα της τα υπάρχοντα για να γλιτώσει το θάνατο και την τουρκική κυριαρχία που συνεπαγόταν ακριβώς το ίδιο για αυτούς.

Κριτική για το βιβλίο "Μετά την Απόλυση" του Jim Kokoris (3ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από την Αγγελική Παπαθανασίου

 Υπάρχουν βιβλία που αξίζουν την προσοχή μας και μεταξύ αυτών, βρίσκεται και το βιβλίο του Jim Kokoris “ Μετά την απόλυση’’ από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο Τσάρλι Μπέικερ, ένας πενηντάρης εργασιομανής, υψηλόβαθμο στέλεχος μιας διαφημιστικής εταιρίας. Έχει όλα όσα επιθυμεί κανείς. Άνετο σπίτι, μια υπέροχη γυναίκα και έναν γιο, αυτοκίνητα πολυτελείας, χρήματα. Δουλεύει ακατάπαυστα, ταξιδεύει συνεχώς και βλέπει ελάχιστα την οικογένεια του.
Όλα όμως ανατρέπονται στη ζωή του όταν απολύεται. Δεν μπορεί να το αποδεχτεί για αυτό και το πρώτο καιρό το κρύβει από την οικογένεια του. Περνάει τα πρωινά του σε ένα γραφείο ευρέσεως εργασίας και προσπαθεί να έρθει σε επαφή με κάποιους φίλους και μάνατζερ για να βρει εργασία.
Συνειδητοποιεί ότι στην ίδια με εκείνον θέση βρίσκονται πολλοί άνθρωποι που πασχίζουν να μπουν και πάλι στην παραγωγικότητα μετά από μια απόλυση. Άνθρωποι που έχουν χάσει σπίτια, αυτοκίνητα, αξιοπρέπεια.

Supernatural…Στου δρόμου τα μισά

Για πολύ καιρό άκουγα από αρκετούς να μιλάνε για τη σειρά «Supernatural» και να την παρακολουθούν με μανία. Για πολύ καιρό αντιστεκόμουν, ίσως γιατί είχα άλλες προτεραιότητες όσον αφορά στις τηλεοπτικές σειρές που θα παρακολουθώ. Ακόμα και όταν είδα ότι στο poll του blog μας, η σειρά αλλά και ένας εκ των πρωταγωνιστών της, ο Dean έσκιζε και ξεπερνούσε πολύ πιο ιστορικές σειρές, δεν έπαιρνα την απόφαση να την ξεκινήσω. Μέχρι που την πήρα τελικά…

Μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα, σε συνάρτηση με τον περιορισμένο ελεύθερο χρόνο μου, έφτασα στην 5^η σεζόν και στη μάχη με τον Lucifer που κορυφώνεται!! Θα ήθελα λοιπόν, να μοιραστώ κάποιες σκέψεις και απόψεις ως προοίμιο του αφιερώματος που θα ακολουθήσει σε λίγο καιρό από τώρα, όταν θα έχω τελειώσει με όλα τα επεισόδια. 

To ξέπλυμα της βροχής (3ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από την Δήμητρα Ορφανού

Ο Μάριος περπατούσε στη βροχή .Δεν  είχε πάρει μαζί του τη συνηθισμένη του ζακέτα που του έδινε πάντα η μητέρα του όταν ο καιρός έδειχνε πως  δε θα ήταν χαμογελαστός. Ούτε την ομπρέλα του που θα τον προστάτευε από τυχόν κρυολόγημα. Δεν είχε πάρει τίποτα εκείνη τη μέρα .Μόνο τον άδειο του εαυτό που καμιά βροχή δεν μπορούσε να τον κρυώσει αφού ήταν ήδη κρυωμένος…

Το κρυολόγημα του βρίσκονταν στην ψυχή του.. κι η καρδιά κρυώνει όταν την παγώνουν αυτοί που αγαπάς, που πιστεύεις, που επενδύεις και δεν είναι μέσα της για να την προστατέψουν.. Η βροχή θα τον πείραζε τώρα…

Ο Μάριος ήταν ένα 23χρονο αγόρι που τελείωσε τις σπουδές του με άριστα στο τμήμα αρχαιολογίας. Ήξερε καλά ότι το άριστα δεν το παίρνεις στο πανεπιστήμιο αλλά στην ζωή. Η ζωή είναι το μεγαλύτερο πανεπιστήμιο. Οι τίτλοι σπουδών ανήκουν σε αυτούς που δεν έχουν τίτλους ζωής….

Τα Δεσμά της Ομπρέλας (3ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από την Τριανταφυλλιά Καϊμακάμη

Λέξεις που πλέχτηκαν σε Θερμαϊκού κύματα

Σχέσεις που μπλέχτηκαν σε εγωισμού σύρματα.

Συννέφιασε κρυμμένα αισθήματα στην προκυμαία.

Ηλιοβασίλεμα.

                                                                                

Ο δρόμος αδειάζει, τα ποδήλατα μακραίνουν

Και οι ομπρέλες στέκουν να αγναντεύουν  τα ανείπωτα.

Σηκώνουν να πετάξουν τα σιδερένια σχοινιά,

να κυνηγήσουν όνειρα για αιθέρια φιλιά,

στις γαλάζιες πνοές της μεσογείου.

Ανώφελα.

Άγνωστος Ι (3ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από τη Στεφανία Μανιατάκη

Γνώρισα ένα αγόρι με κόκκινα μαλλιά,
ή πορτοκαλί στο κατάλληλο φως
του ήλιου πάντα.
Μου θύμισε τρεις υπέροχους ανθρώπους
κι άλλον ένα,
που αρέσκεται να μου λέει γελώντας
πως είναι εξωγήινος
από άλλη γη.
Θεέ μου, ειρωνεία!

" Ο εκατοντάχρονος που πήδηξε από το παράθυρο και εξαφανίστηκε" του Γιούνας Γιούνασον (3ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από την Αλεξία Βλάρα

Ένας εκατοντάχρονος στα χνάρια του Φόρεστ Γκαμπ -εάν ο Γκαμπ ήταν ειδικός στα εκρηκτικά και τιμούσε υπέρ το δέον τη βότκα- αποφασίζει ότι ποτέ δεν είναι αργά για να κάνεις μια καινούργια αρχή… 

Μέσα στην ησυχία της κάμαράς του, στο γηροκομείο, ο Άλαν Κάρλσον περιμένει ένα πάρτι που εύχεται να μην άρχιζε ποτέ. Πρόκειται για το πάρτι των εκατοστών γενεθλίων του. Ο δήμαρχος και οι δημοτικοί σύμβουλοι θα είναι παρόντες. Οι δημοσιογράφοι από τα τοπικά μέσα ενημέρωσης θα είναι επίσης παρόντες. Ο Άλαν, όμως, αποφασίζει να είναι απών.

- See more at: http://www.all4fun.gr/fun/books/9121--q-q-.html#sthash.Jv9aEreV.dpuf

Έτσι, βάζει τις παντόφλες του και το σκάει από το παράθυρο. Έχοντας κάνει τη μεγάλη έξοδο, θα ζήσει μιαν απίθανη περιπέτεια η οποία θα τον φέρει αντιμέτωπο με διάφορους εγκληματίες, μια βαλίτσα γεμάτη μετρητά, κάμποσους ανίκανους αστυνομικούς και έναν ελέφαντα. Για οποιονδήποτε άλλο, αυτή η περιπέτεια θα ήταν μοναδική. Όχι όμως για τον Άλαν, που έχει ένα συγκλονιστικό παρελθόν, αφού έχει μοιραστεί γεύματα - και πολλά περισσότερα- με τον Στάλιν, τον Τσόρτσιλ, τον Μάο, τον Φράνκο, τον Τρούμαν και τον Ντε Γκολ, έχοντας διαδραματίσει ένα ρόλο-κλειδί σε μερικές από τις κορυφαίες στιγμές του 20ού αιώνα. 

Ένα ξεκαρδιστικά αστείο και βαθύτατα ανθρώπινο μυθιστόρημα για το ταπεινό μεγαλείο της κάθε μέρας και την ομορφιά τού να ζεις με πάθος ακόμα και όταν ο κόσμος πάει να σε πείσει ότι όλα είναι απελπιστικά άσχημα. 

ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΕΚΔΟΤΙΚΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ: ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ 5 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΑΝΤΙΤΥΠΑ!

…και δυο λόγια από τον συγγραφέα 

Θέατρο για παιδιά (3ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από τον Γιάννη Σολακίδη

1.        ΠΡΟΛΟΓΟΣ

Το θέατρο, από τα πολύ παλιά χρόνια αποτέλεσε, εκτός από  χώρο τέχνης και πολιτιστικής – πνευματικής επικοινωνίας,  μέσο άσκησης νου, ψυχής και σώματος, μέσο επεξεργασίας και έκθεσης των εκφραστικών ικανοτήτων. Μέσα από την κλασική μορφή του το θέατρο λειτούργησε για πολλούς αιώνες ως τέχνη του λόγου, της κίνησης, της εικόνας και του ήχου.

Η εμπλοκή της παιδικής ηλικίας στο «θεατρικό γίγνεσθαι» υπήρξε καταρχήν θεματολογική (θέατρο για παιδιά) ή ήταν αποτέλεσμα μιας προσαρμογής όλων των μεταβλητών του (θέατρο από παιδιά και κυρίως σχολικό θέατρο).

Με την πάροδο του χρόνου αποδεικνύεται ότι η δραματοποίηση και η θεατρική πράξη είναι πολύ προσφιλείς ως και αναγκαίες στις πρώτες ηλικίες, και μάλιστα ότι οι όροι ζωής και εκπαίδευσης της σύγχρονης πόλης επιτείνουν την ανάγκη επίκλησης αυτών των  εκφραστικών δρόμων, καθώς τα παιδιά της πόλης παρασύρονται σε ρυθμούς παθητικοποίησης και εκφραστικού μαρασμού.

Το θέατρο λοιπόν είναι ένα από τα τελευταία μέσα – οχυρά ελεύθερης ανάπτυξης της παιδικής φαντασίας, επεξεργασίας των εκφραστικών ικανοτήτων και σύζευξης παιχνιδιού και μάθησης. Το ζητούμενο είναι, βέβαια, το πώς μπορεί να συνδεθούν σχολείο, εκπαίδευση και θεατρική πράξη.

Φαίδρα...Για Πάντα (3ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από την Λένα

Όλα έτοιμα! Το τραπέζι στρωμένο, το φαγητό ζεστό και κείνη δίπλα, στολισμένη, τώρα μένει μόνο να ‘ρθει. Περνάει όμως η ώρα και θα έπρεπε να ήταν εδώ. Όχι, όχι θα της είχε τηλεφωνήσει, αν άλλαζε κάτι. Περιμένει λιγάκι ακόμη, δεν πειράζει κάτι θα έτυχε. Ησυχία. Δεν ακούγεται τίποτα, κανείς δεν τον είδε. Γιατί; Γιατί αργεί;

Το βλέμμα παραμένει κολλημένο στο δρόμο, έξω απ’ το παράθυρο και περιμένει. Ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο. Αχ αυτός θα ‘ναι! Ασυναίσθητα σχεδόν κρατάει την ανάσα της μέχρι να απαντήσει. «παρακαλώ;». Μια φωνή, άγνωστη, κάτι έγινε και πρέπει να πάει αμέσως. Τα χέρια τυλίγονται γύρω απ’ το ακουστικό ελάχιστα πριν το αφήσουν να προσγειωθεί στο πάτωμα. Δεν υπάρχει χρόνος για σκέψη. Πρέπει να τρέξει, αλλά δεν μπορεί, το κορμί δεν υπακούει, τα πόδια δεν κινούνται.

Το μυαλό της τρέχει, νιώθει ένα χέρι να την αρπάζει και να την πετάει πίσω, στον Απρίλη, στην παραλία, τον βλέπει μπροστά της πεσμένο στα γόνατα κοιτώντας τη στα μάτια, λέγοντάς της ότι την θέλει και στα καλά και στα κακά και στα άσχημα, για πάντα..