Αποτελέσματα Χριστουγεννιάτικου Διαγωνισμού Γραφής

Ήρθε η ώρα των αποτελεσμάτων του μίνι Χριστουγεννιάτικου Διαγωνισμού Γραφής!! Αρκετοί μας τιμήσατε με την συμμετοχή σας παρά το γεγονός ότι δεν υπήρχε αρκετός χρόνος για τη δήλωση των συμμετοχών. Παρόλα αυτά, λάβαμε αρκετές εξαιρετικές συμμετοχές με μικρές χριστουγεννιάτικες ιστορίες στις οποίες καταφέρατε να χωρέσετε σημαντικά μηνύματα.

Οι 3 μας κριτές Σμαραγδή Μητροπούλου, Έλενα Χούσνη και Μαρία Προδρόμου ανέλαβαν το έργο να κρίνουν τις ιστορίες και να επιλέξουν τις 3 καλύτερες κατά την άποψή τους οι οποίες θα κερδίσουν τα βιβλία ενώ το κείμενο με την υψηλότερη βαθμολογία θα κάνει ποδαρικό στο blog μας αφού θα δημοσιευτεί την Πρωτοχρονιά. Στη συνέχεια θα αναρτηθούν και τα υπόλοιπα κείμενα βέβαια άσχετα με τη θέση που κατέλαβαν αφού πάντα ο πρωτεύον σκοπός μας είναι να παρουσιάζουμε πάντα τις δημιουργίες όλων!!

Ιδού λοιπόν οι νικητές μας....

Hidden Figures (2016, ελληνιστί «Αφανείς Ηρωίδες»)

Βαθμολογία 4 / 5

Απευθύνομαι στον ανδρικό πληθυσμό του blog…έχετε και εσείς το πρόβλημα οι κοπέλες σας να θέλουν να δείτε δραματικές ταινίες με βαθυστόχαστα ερωτήματα και τραγικές ερωτικές ιστορίες ενώ εσείς θέλετε να δείτε κάτι πιο ανάλαφρο απλά για να περάσει ευχάριστα η ώρα; Ε, λοιπόν η ταινία Hidden Figures μπορεί να σας δώσει μια προσωρινή λύση.

Η τανία είναι μια βιογραφική δραματική ταινία που διαδραματίζεται τη δεκαετία του 1960 στις Η.Π.Α. όπου δειλά δειλά είχε αρχίσει να πέφτει και το τελευταίο ρατσιστικό, σεξιστικό τείχος...αυτό που υποβάθμιζε σε εξευτελιστικό βαθμό μερικές φορές τις αφροαμερικάνες. Διηγείται την συγκινητική ιστορία τριών εξαιρετικών γυναικών, της Ντόροθι Βον (Octavia Spencer – μαζί με τη Viola Davies, η καλύτερη αφρο ηθοποιός της γενιά της κατά την ταπεινή μου γνώμη), Κάθριν Τζόνσον (Taraji Henson) και Μέρι Τζάκσον (Janelle Monae) οι οποίες εργάζονταν στη ΝΑΣΑ, ήταν λαμπρά μυαλά η κάθε μία στον τομέα της  και με το πείσμα τους, την επιμονή τους και το τσαγανό κατάφεραν να συνεισφέρουν αποφασιστικά σε ένα ιδιαίτερα σημαντικό ιστορικό γεγονός, την εκτόξευση του αστροναύτη Τζον Γκλεν σε τροχιά γύρω από τη γη. Για να πετύχουν κάτι τόσο σημαντικό έπρεπε να αντιμετωπίσουν την περιφρόνηση των λευκών συναδέρφων τους, τα στερεότυπα αιώνων και όλα αυτά έχοντας μόνο το μυαλό τους ως όπλο.

Top Billboard Albums 2017

Μετά τις ταινίες ήρθε η ώρα να δούμε και τα best selling albums της χρονιάς. Η αλήθεια είναι ότι πολλά από τα albums είναι σχετικά άγνωστα στην Ελλάδα αλλά ποτέ δεν είναι αργά να τα μάθουμε πριν φύγει το 2017.

Ας δούμε λοιπόν, τα 10 κορυφαία σε πωλήσεις albums της χρονιάς όπως τα κατατάσσει το BillBoard.

Box Office 2017 - Οι ταινίες με τις μεγαλύτερες εισπράξεις

Σε λίγες ημέρες φεύγει το 2017 που τουλάχιστον κινηματογραφικά δεν είχε να μας παρουσιάσει κάτι εντυπωσιακό εισπρακτικά. Ξεχάστε τις εισπράξεις άλλων ετών κοντά στο δις. Χαρακτηριστικό είναι ότι η πιο επιτυχημένη ταινία του 2017 μετά βίας έφτασε στο μισό δις δολάρια εισπράξεις.

Ας δούμε αναλυτικά το TOP 10 του 2017 (σε δολ.) που έχει μερικές ημέρες μπροστά του ακόμα αλλά μόνο μία ταινία της δεκάδας μπορεί να αλλάξει θέση και να ανέβει ψηλότερα. Στη λίστα συναντάμε αρκετές ταινίες με υπερήρωες όπως συμβαίνει συχνά τα τελευταία χρόνια, μία franchise ταινία κινουμένων σχεδίων, τις τελευταίες δημιουργίες δύο υπερεπιτυχημένων franchise ταινιών, ένα θρίλερ που προκάλεσε πάταγο και μια επανακυκλοφορία κλασικής ταινίας της Disney.

Ο Βάρβαρος σκέφτεται...

Ανάμεσα στο χρονικό διάστημα όπου οι ωκεανοί παρανομίας (και ποτάμια φιλοχρήματων ανεύθυνων) κατάπιαν την Ελλάδα και των ανερχόμενων γιών του επίτιμου, υπήρχε μια εποχή που κανείς δε μπορούσε να φανταστεί. Κρίση απλώθηκε στα λαμπερά βασίλεια της Ευρώπης σαν πληγή των Φαραώ.

Τότε ήρθε ο Ράγκαρντσον  (γνωστός και σαν Μήτσος) από τον βορρά – μαύρα μαλλιά, βλοσυρό βλέμμα, με μπύρα στο χέρι και το σπαθί στην πλάτη, έτοιμος να χλευάσει τους πάντες και να μελαγχολήσει για την μοίρα του. Μοναδικός του στόχος να πατήσει τα έδρανα της Βουλής κάτω από τα σανδάλια του.

"Της Νύχτας Μυστικά" από τη Σμαραγδή Μητροπούλου

Ένα Γράμμα

Ο παγωμένος αέρας παρέσυρε ως την πόρτα σου ένα κομμάτι χαρτί ζαρωμένο, γεμάτο μ’ εκείνες τις λέξεις που ποτέ δεν διάβασες… ούτε ένιωσες. Ήρθε πολλές φορές η αγάπη μου να σου χτυπήσει το παραθύρι! Απόκριση καμιά! Κι εγώ… σφάλισα την ψυχή, μάζεψα τα κομμάτια και προχώρησα. Αν έμεινε ακόμα κάτι, είναι η ανάμνηση ενός ονείρου που πήγα ν’ αγγίξω, μα τελικά δεν το είχα ποτέ.

"Σκέψεων Μυστικά" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Και ήταν που ήθελα να προλάβω να σου πω αντίο...
Ήταν που οι σκέψεις μου κρεμάστηκαν στο αόρατο σκοινί της λησμονιάς σου...
Ήταν που η μιλιά μου δεν βρήκε ακροατή και σώπασε...
Ήταν μια νυχτιά που το φεγγάρι ντράπηκε τον πόνο μου και έσβησε...
Και μια καρδιά-αράχνη ύφαινε τον ιστό της και περίμενε...

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

"Firemagination" από τον Κωνσταντίνο Ντεκουμέ

Μοχθηρή

Η Ανείπωτη Ιστορία της Μοχθηρής Μάγισσας της Δύσης 

Με λένε Ελφάμπα Φορμπίεν και αυτήν είναι η  αρχή της ιστορίας μου. Ζω στην μαγική χώρα του Όζ και με αποκαλούν « Η Μοχθηρή Μάγισσα της Δύσης.» Ολόκληρο το Όζ με μισεί επειδή τολμάω να λέω τα πράγματα που κανένας δεν θέλει να ακούσει , επειδή κάνω πράγματα που κανείς δεν θέλει να κάνει και επειδή όσο και να θέλουν δεν μπορούν να με δαμάσουν. Όλοι νομίζετε πως ξέρετε την ιστορία μου αλλά κανένας δεν ξέρει τι έγινε αληθινά. Αρχικά πρέπει να ξεκινήσω την ιστορία μου από την εποχή που γεννήθηκα, έτσι θα μπορέσω να σας εξηγήσω γιατί έχω πράσινο δέρμα και γιατί με αποκαλούν έτσι.

Η μητέρα μου, αν μπορώ να την αποκαλώ έτσι δεν ήταν πιστή. Είχε μια μάλλον αρκετά ελεύθερη και απρόσεχτη σεξουαλική ζωή όσο και να την αγαπούσε ο πατέρας μου , ο Φρέξσπαρ. Μια ημέρα λοιπόν που είχε βγει και έπινε στο μπαρ ενός μαγικού πλάσματος, ενός Ανθρώπου Τράγου συναντήθηκε με έναν περίεργο άντρα, έναν άντρα που δεν είχε ξαναδεί. Ο άντρας της έδωσε να πιει ένα πράσινο ποτό, ένα ποτό το οποίο την έκανε να νιώθει σαν να πετούσε στα σύννεφα, να νιώθει χαρούμενη, απαλή και ελεύθερη. Ο άντρας την βίασε εκείνο το βράδυ και η μητέρα μου τον αναζητούσε συνέχεια. Ο άντρας της έδινε συνέχεια όταν την έβρισκε αυτό το ποτό και συνέχεια την έκανε δική του. Τελικά, η μητέρα μου δεν μπόρεσε να προφυλαχθεί και έμεινε έγκυος σε εμένα. Δεν μπόρεσε ποτέ να με δεχθεί σαν δικό της παιδί , ούτε καν ο πατέρας μου δεν με αγαπούσε. Γεννήθηκα πράσινη από ζήλια, ζήλια που δεν είχα την αγάπη μιας οικογένειας. Τα πρώτα χρόνια της ζωής μου τα πέρασα προσπαθώντας να κερδίσω την αγάπη τους. Δεν κατάφερνα όμως τίποτα.

"Ίχνη της Καρδιάς" από τον Χρήστο Κεσκίνη

Νομίζω ότι την ξεπέρασα... 

Δε θυμάμαι πλέον τι χρώμα είχαν τα αμυγδαλωτά ματιά της…

Ούτε την υφή των σπαστών κόκκινων μαλλιών της…

Ο ψίθυρός της στο αυτί μου δεν κάνει την καρδιά μου να χτυπάει δυνατά και η γνώμη της δεν είναι για μένα διαταγή…

Δε θα ξαναζητήσω την αναστάτωση των υπέροχων χαδιών της... Ή την οδύνη των δακρύων της …

Οι τρομερές στιγμές των καυγάδων μας, δεν θα κάνουν τα στήθη μου να ουρλιάζουν σπαρακτικά… 

Ούτε θα ζήσω την κόφτη ανάσα της στον λαιμό μου όταν με αγκαλιάζει. Δεν έχω ανάγκη να ακούσω την φωνή της να μου λέει ότι όλα θα πάνε καλά…

"Σκιές του Μυαλού" από τη Σοφία Κραββαρίτη

"Η μάχη θα έρθει από ψηλά και το βασίλειο θα καταστραφεί" έλεγε η προφητεία, κάτι που μπορούσε να επιβεβαιώσει και ο μάντης, ο βασιλιάς όμως δεν τον άκουγε.
"Τι ανοησίες είναι αυτές;" τον απόπαιρνε, "μήπως θα μας επιτεθούν τα πουλιά;"
"Όχι βασιλιά μου" του απαντούσε ανήσυχος, "θα είναι κάτι ξένο. Δε θα το βλέπουμε καν, αλλά η απειλή θα είναι παντού γύρω μας. Σε ικετεύω να εγκαταλείψουμε το βασίλειο. Θ" αφανιστούμε όλοι αν δε με ακούσεις".
"Μάντη, μου φαίνεται πως γερνάς και ξεμωραίνεις. Κοίτα μόνο μην αρχίσεις και διαδίδεις πουθενά αλλού αυτές τις σαχλαμάρες, γιατί δε θα σεβαστώ τα χρόνια σου και θα σε χώσω στο πιο σκοτεινό μπουντρούμι" του ανταπάντησε ο βασιλιάς εξοργισμένος.
Ο μάντης έφυγε με το κεφάλι σκυφτό, απογοητευμένος από την άρνηση του βασιλιά. Μόνη του ελπίδα πια, ήταν ο μάγος. Αυτός ίσως τον άκουγε. Έπρεπε να τον ακούσει. Αποφάσισε να τον βρει και να του μιλήσει. Έφτασε στο σπίτι του καταβεβλημένος και χτύπησε την πόρτα.
"Τι συμβαίνει μάντη; Γιατί είσαι σε αυτά τα χάλια;" ρώτησε ανήσυχος ο μάγος όταν άνοιξε την πόρτα και είδε το αυλακωμένο από ρυτίδες πρόσωπο του γέροντα, μουσκεμένο από τα δάκρυα.
"Πρέπει να μ' ακούσεις" του είπε ο μάντης με φωνή που μόλις έβγαινε, κάποιος πρέπει να με πιστέψει".
"Πέρασε μέσα".

"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Έκπτωτος Έρωτας

Μονάκριβη Σοφία μου, πλήρωσα το τίμημα για την πραγματική σου υπόσταση στην ζωή μου, με κάθε ρανίδα της ψυχής μου. Ήρθες κοντά μου σαν φαντασία που έμοιαζε τόσο σαν αλήθεια και ύστερα έγινες η όμορφη αλήθεια μου που ξεπερνούσε την πιο θεαματική μου φαντασία. Άραγε θυμάσαι την πρώτη μας φορά; Ή μάλλον για να το πω με περισσότερη ακρίβεια, τις δύο πρώτες μας φορές; Εγώ τις θυμάμαι ακόμα κι ας έχω φύγει τώρα. Η μία ήταν όταν κάναμε έρωτα κάπου στα κρυφά, σε ένα άλλο κομμάτι της ζωής μας και η άλλη όταν ήπιαμε καφέ σε μια πλατεία έτσι τυχαία μέσα στο πλήθος. Πόθος, ηδονή, έρωτας, ανάγκη, φιλί, άγγιγμα, χάδι, μάτια, ζωή, μια μπάντα με ροκ μουσική, δύο διαφορετικά ρεφρέν σε λάθος μουσική. 

"Της Νύχτας Μυστικά" από τη Σμαραγδή Μητροπούλου

Στης Νύχτας την Ομίχλη

Η νυχτερινή ομίχλη είχε καλύψει το μικρό νησί. Το κρύο είχε κλείσει τους λιγοστούς κατοίκους στα σπίτια τους.  Κάτω στο λιμάνι, είχαν απομείνει τα καΐκια ολομόναχα, σαν παραπονεμένα. Μέχρι να φτιάξει ο καιρός κανείς δεν διακινδύνευε να βγει στα ανοιχτά για ψάρεμα.

Στον καφενέ του λιμανιού, ο καπεταν-Θεοδόσης κάθισε αναπαυτικά δίπλα στην ξυλόσομπα και ρούφηξε μια γερή γουλιά κρασί για να ζεστάνει τα σωθικά του. 

«Ψυχή δεν πάτησε κι απόψε! Το κρύο βλέπεις… ο αέρας…», είπε ο καφετζής.

Ο καπεταν-Θεοδόσης γέλασε δυνατά.

«Τι να πούμε δα κι εμείς  που σκίζαμε τους ωκεανούς κι ούτε αέρηδες σκιαζόμασταν ούτε τίποτα; Τούτοι δω… οι νιοι… τι σόι θαλασσινοί είναι… δεν ξέρω… μάλλον για ψάρια του γλυκού νερού μου μοιάζουν!»  

"Σκέψεων Μυστικά" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Κι ύστερα ήρθε ο άνεμος...
Σκληρός, σαρωτικός... Παρέσυρε τα πάντα. 

Ακόμα και την άδεια μου ψυχή...

 Έμεινα πίσω μόνη ... 

Ανίκανη να νιώσω, ανήμπορη να κάνω κάτι... 

 Έμεινα να κοιτάζω την καμμένη γη... 

Διψούσε αυτή, διψούσα κι εγώ... 

Μόνο το αίμα της λαβωμένης μου καρδιάς υπήρχε και ποιον άραγε θα ξεδιψούσε; 

 Έπρεπε να φύγω από εδώ... 

Ποιος μαύρης χάρτης θα με οδηγούσε και ποια θλιμμένη πυξίδα θα με έστελνε μακριά;

"Firemagination" από τον Κωνσταντίνο Ντεκουμέ

Μέρος 5ο: Η Νεράιδα και ο Νάνος

Ακολουθώ την Θάνατο πέρα από την αίθουσα του δικαστηρίου και φτάνουμε τελικά σε μια τεράστια αίθουσα , ακόμα πιο μεγάλη φτιαγμένη ολόκληρη από ανθρώπινα κρανία και σκελετούς από αλλόκοτα μαγικά πλάσματα.Σφυρίζω για λίγο γεμάτη με θαυμασμό για αυτό το μέρος. Όχι μόνο στο μέγεθος, που είναι τεράστιο, αλλά και στο πόσο όμορφο και καλοφτιαγμένο είναι ! Οι μοναδικοί πυλώνες που το συγκρατούν μοιάζουν είναι τεράστιοι σωροί από κόκκαλα και τρεις σκελετοί στον κάθε πυλώνα κρατάνε με τα χέρια τους την οροφή λες και πρόκειται να τους πλακώσει. Στους τοίχους μπορώ να διακρίνω κρανία μινώταυρων και γοργόνων, τα σκελετωμένα πλέον φτερά μιας Άρπυιας, το δίχως άκρα σώμα  ενός γουέρρατ, τα σπασμένα κόκκαλα ενός γίγαντα . « Αχ, την θυμάμαι πολύ καλά την ημέρα που μάζεψα αυτόν τον Γίγαντα και τα κόκκαλα του. Ήταν η μέρα που ο καλός σου θείος, ο Καπετάν Μπαρτόλομιου Τίτς ανέβηκε στην περίφημη φασολιά μαζί με τον Τζάκ, τον Σφαγέα Γιγάντων. Υπολογίζω ξέρεις την ιστορία.» με κοιτάζει ο Θάνατος και σχολιάζει βλέποντας με να παρατηρώ εδώ και ώρα τα τεράστια μα θρυμματισμένα κόκκαλα του γίγαντα.

« Μόνο όλα όσα μου είπε ο πατέρας μου. Ο Τζάκ μπόρεσε και μάζεψε όσο χρυσό του ήταν απαραίτητο για δέκα ζωές, όμως τελικά έγινε άπληστος. Την τελευταία φορά που ανέβηκε στην φασολιά προσπάθησε να κλέψει την χήνα με τα χρυσά αβγά από τον γίγαντα. Ο γίγαντας τον κυνήγησε για να τον φάει, εξοργισμένος από τον κλέφτη αλλά ο Τζάκ ήταν πιο γρήγορος , με αποτέλεσμα να φτάσει πρώτος στο έδαφος, να κόψει την φασολιά και να σκοτώσει τον γίγαντα μιας που ο καημένος ο γίγαντας έπεσε με φόρα στην γη και έσπασε τα κόκκαλα του. Η σύγκρουση του με το έδαφος είχε σαν αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένας γκρεμός αλλά ο Τζάκ έζησε χαρούμενος και ευτυχισμένος για πολλά χρόνια με την οικογένεια του.. Γιατί ρωτάς ;; Δεν ισχύει ;;» την κοιτάζω και ο Θάνατος απαντά « Ποτέ μια ιστορία δεν είναι ακριβώς όπως την περιμένουμε.

"Ίχνη της Καρδιάς" από τον Χρήστο Κεσκίνη

Έψαχνα μια χαραμάδα ευτυχίας μέσα στο σκοτάδι της ζωής μου...και είδα τα μάτια σου. 
Αναζητούσα μια πνοή χαράς στον μίζερο κόσμο μας...και βρήκα το χαμόγελό σου.
 Ένα κύμα δροσιάς στην Σαχάρα του κορμιού μου η αναπνοή σου. Ένα χάδι χαράς το άγγιγμά σου στην ψυχή μου. 

"Σκιές του Μυαλού" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Τα μάτια της έτσουζαν από το λιγοστό φως του κεριού που περιγελούσε την κουρασμένη όρασή της. Τα έτριψε σφίγγοντας τα χέρια της σε γροθιές και ένα νωχελικό χασμουρητό απλώθηκε σαν διάφανο πέπλο μέσα στο δωμάτιο, καλύπτοντας τον χώρο, δίχως να τον ντύνει όμως σα να ήθελε το ίδιο το μυστήριο να είναι εκτεθειμένο στα μάτια της.
"Εδώ είμαι, δες με... βρες με..." την προκαλούσε μ' ένα σιγανομουρμούρισμα που της γαργαλούσε τις αισθήσεις που είχαν τεθεί όλες σ' επιφυλακή.
"Δες το... βρες το..." προκαλούσε και η ίδια τον εαυτό της κλείνοντας σφιχτά τα μάτια σε μια προσπάθεια να ξεθάψει αναμνήσεις, να λύσει γρίφους, να δει... να βρει...
-Σήκω Κρίστι, ρίξε νερό στο πρόσωπό σου, έτσι μπράβο, τρίψε μαλακά τώρα τους κροτάφους σου- οι άκρες των δαχτύλων της ήδη έκαναν μασάζ στο μυαλό της, έτσι πίστευε τουλάχιστον-γύρνα πίσω και νιώσε... νιώσε... μύρισε- τα αποξηραμένα λουλούδια στο βάζο θαρρείς πως πήραν ζωή και το υπνωτιστικό άρωμά τους κατέκλυσε τον νου της, αιχμαλώτισε τις αισθήσεις της, κυρίεψε τον χώρο και περίμενε... περίμενε...

"Αποτυπώματα Ψυχής" από την Μαίρη Τσίλη

Αυτοβιογραφικό Σημείωμα

Να πω δυο λόγια για μένα σε πρώτο ενικό. Ποτέ δεν ήμουν ούτε και θα είμαι άνθρωπος σπουδαίος και ιδανικός. Κάποτε είχα αυτοκαταστροφικές τάσεις. Δεν έχω τώρα πια γιατί είναι ψέμα πως ο σωματικός πόνος μπορεί να νικήσει τον πόνο της ψυχής. Παραμένω από άμυνα επικίνδυνα άνθρωπος ρομαντικός και ευαίσθητος με συνείδηση. Κάπως έτσι παλεύω τον ίδιο μου τον εαυτό όταν γίνεται ευάλωτος σε χτυπήματα κάτω από την ζώνη μα και κατά πρόσωπο. Έγινα μοναχικοπαθής όταν έπρεπε να κάνω φίλη μου την μοναξιά χωρίς να δώσω δικαίωμα σε κανένα. Προ πάντων στους εσαεί χαρούμενους και στους γεμάτους από επιτυχία ζωής.

Loving Vincent (2017, ελληνιστί "Με αγάπη Vincent")

Βαθμολογία 4,5 / 5

Η αλήθεια είναι ότι πήγαμε να παρακολουθήσουμε τη συγκεκριμένη ταινία με κάποια διστακτικότητα και μάλιστα ήμασταν αναποφάσιστοι μέχρι λίγο πριν μπούμε στην κινηματογραφική αίθουσα (btw σε μικρό σινεμά που καλό είναι να στηρίζουμε). Βγαίνοντας από την αίθουσα όμως, πέρα από την ικανοποίηση μου είχε δημιουργηθεί και μια απορία… με ποια κριτήρια άραγε μια ταινία μπορεί να χαρακτηριστεί αριστούργημα ή έστω κορυφαία. 

Η ταινία “Loving Vincent” αποτελεί μια πραγματική καινοτομία για τον παγκόσμιο κινηματογράφο. Χρονικά βρισκόμαστε έναν χρόνο μετά την αυτοκτονία του μεγάλου ζωγράφου Vincent Van Gogh σε ένα μικρό χωριό της Γαλλίας. Ένας καλός φίλος του ζωγράφου, ο ταχυδρόμος του συγκεκριμένα, έχει στην κατοχή του ένα γράμμα που έγραψε λίγο πριν πεθάνει ο Van Gogh και επιθυμεί να το παραδώσει στον αδερφό του ζωγράφου. Έτσι, στέλνει τον γιο του, Armand, ο οποίος μάλιστα δεν ήταν και μεγάλος φαν του Van Gogh σε ένα ταξίδι που καταλήγει σε μια εσωτερική ματιά στην ταραγμένη ψυχοσύνθεση του ζωγράφου και σε μια ανασκόπηση τόσο κάποιων σημαντικών γεγονότων που σημάδεψαν τη ζωή του όσο και στις τελευταίες ημέρες πριν την αυτοκτονία του. 

"Της Νύχτας Μυστικά" από τη Σμαραγδή Μητροπούλου

Έρχονταν στιγμές που το σκοτάδι της νύχτας τον έκανε να ανατριχιάζει. Έβαζε μουσική για να σπάζει την περίεργη αίσθηση που είχε πως “κάτι”  υπήρχε γύρω του: στο μυαλό του, στο σώμα του, στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού του.

Μια παράξενη αόρατη παρουσία… που γινόταν ιδιαίτερα έντονη όποτε προσπάθησε να δημιουργήσει κάποια σχέση.

Γυναίκες που ζέσταιναν τις μοναχικές του νύχτες έφευγαν από κοντά του με το πρώτο φως και δεν ήθελαν να τον αντικρύσουν ποτέ ξανά.

(…………..)

"Σκέψεων Μυστικά" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Υπάρχεις παντού. Μέσα στην άδεια μου ψυχή που περιμένει ένα ψέμα για να γεμίσει.
Υπάρχεις παντού. Στις κρύες γωνιές του νου μου που ψάχνει μια σου λέξη, χνώτα ζεστά στα θολά τζάμια της ερημιάς.
Υπάρχεις παντού. Μέσα σ' ένα άδειο κορμί που προσμένει ένα σου άγγιγμα, βάλσαμο στις αμέτρητες πληγές.

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

"Firemagination" από τον Κωνσταντίνο Ντεκουμέ

Μέρος 4ο: Το Δικαστήριο των Ψυχών

« Το Δικαστήριο των Ψυχών ;;» επαναλαμβάνω κοιτάζοντας τον Θάνατο. « Ναι.» χαμογελά εκείνη και την ακολουθώ καθώς βγαίνουμε από την αίθουσα με τα κεριά. Παρατηρώ για μια τελευταία φορά το κερί μου και σκέφτομαι τι μπορώ να κάνω σε περίπτωση που δεν καταφέρω να κερδίσω αυτήν την πρόκληση.

« Ω , μην ανησυχείς τόσο πολύ Αλίνα !!» μου χαμογελά ο Θάνατος. « Οι κανόνες είναι πάρα πολύ απλοί. Θα οδηγηθείς σε μια τεράστια αίθουσα, εκεί θα υπάρχουν σαν δικαστές κάποια αντίγραφα μου, κλώνοι του εαυτού μου, που δημιούργησα για να είμαι λίγο πιο προσιτή σε άλλους κόσμους. Μόλις σου δώσουν τον λόγο εσύ θα προσπαθήσεις να μας πείσεις όλους γιατί αξίζει να σου δώσουμε εσένα λίγο ακόμα χρόνο στην ζωή σε αντίθεση με άλλα άτομα. Τι είναι αυτό που αξίζει τόσο πολύ στην ζωή σου ώστε να μην μπορείς να αναπαυτείς από τώρα ;;» εξηγεί εκείνη και την βλέπω να παίζει με τα μαλλιά της. Προχωράμε μέσα σε ένα δωμάτιο γεμάτο πανύψηλες κολώνες από ανθρώπινη σάρκα. Το έδαφος είναι θρυμματισμένα κόκκαλα και οι τοίχοι είναι φτιαγμένοι από κρανία, ανθρώπων, ζώων και πουλιών. Την προσοχή μου τραβάει το κρανίο ενός ταύρου πάνω από ότι μοιάζει με το κρανίο ενός κορακιού.  « Λίγο ακόμα και φτάνουμε. Συγγνώμη αν σε τρομάζει η διακόσμηση αλλά την βρίσκω υπέροχη. Και επιπλέον εσείς οι άνθρωποι φαντάζεστε έτσι τον κόσμο του Θανάτου, δεν φταίω εγώ.»  συνεχίζει εκείνη.

"Ίχνη της Καρδιάς" από τον Χρήστο Κεσκίνη

Αφήστε με να ζήσω χαμένος στο Παρελθόν. ¨Όχι, δεν καταλάβατε. Όχι στο παρελθόν της ζωής μου. Τίποτα δεν υπήρχε εκεί που να αξίζει να επιστρέψω. Μιλάω για το άλλο το Παρελθόν. Το όμορφο. Τότε που υπήρχε μαγεία! Τότε που υπήρχε Αγάπη! Αγάπη… Πόσες φορές δεν έχετε βιάσει κάθε έννοιά της; Πόσες φορές δεν κάνατε εγκλήματα στο όνομα της Αγάπης; Λένε πως κανένας σημερινός άντρας δεν αξίζει να λέγεται Άντρας! Ίσως είναι αλήθεια. Αφήστε με λοιπόν να μην είμαι σημερινός άντρας. Αφήστε με να ανήκω στο Παρελθόν. Λέτε πως σήμερα δεν υπάρχει ο Έρωτας. Αυτός που ποδοπατήσατε στο όνομα της προσωρινής ηδονής και της ευκολίας! Ναι της ίδιας ευκολίας που λέτε πως θέλετε να αποφύγετε. Της ίδιας ευκολίας που ονομάσατε ρουτίνα της καθημερινότητας. Τον Έρωτα τον σκοτώσατε κι όμως, τολμάτε να λέτε πως δεν υπάρχει! Κάποιοι μάλιστα πιστεύουν πως δεν υπήρχε ποτέ. Πόσο τους λυπάμαι… Αφήστε με λοιπόν να ζήσω στο Παρελθόν…

Ο Βάρβαρος σκέφτεται

(Σήμερα ξεκινάει στο blog μας κάτι πολύ ιδιαίτερο...μία νέα στήλη με σχολιασμό της επικαιρότητας από τον Μήτσο τον Βάρβαρο. Με τον δικό του μοναδικό τρόπο. Βέβαια επειδή είναι βάρβαρος και δεν μπαίνει σε καλούπια και προγράμματα, θα τον έχουμε κοντά μας όποτε έχει κάτι να μας πει. Διαβάστε και προβληματιστείτε με το πρώτο του κείμενο....)
 

Ανάμεσα στο χρονικό διάστημα όπου οι ωκεανοί παρανομίας κατάπιαν την Ελλάδα και των ανερχόμενων γιών του επίτιμου, υπήρχε μια εποχή που κανείς δε μπορούσε να φανταστεί. Κρίση απλώθηκε στα λαμπερά βασίλεια της Ευρώπης σαν πληγή των Φαραώ.

Τότε ήρθε ο Ράγκαρντσον  (γνωστός και σαν Μήτσος) από τον βορρά – μαύρα μαλλιά, βλοσυρό βλέμμα, με μπύρα στο χέρι και το σπαθί στην πλάτη, έτοιμος να χλευάσει τους πάντες και μελαγχολήσει για την μοίρα του. Μοναδικός του στόχος να πατήσει τα έδρανα της Βουλής κάτω από τα σανδάλια του.

Περπάτησα στους δρόμους της Πόλης μας και είδα. Και αυτά που είδα με έβαλαν σε σκέψεις. Και αυτές οι σκέψεις καταγράφονται εδώ…

"Σκιές του Μυαλού" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Ξεκίνησε για το νεκροταφείο ένα ηλιόλουστο μεσημέρι.
"Συγχώρεσέ με που έπαψα να έρχομαι όταν βρέχει", άρχισε να μιλά όταν έφτασε μπροστά στο μνήμα.
"Βλέπεις δεν αντέχω άλλο να έρχομαι με την βροχή. Αυτή φταίει που σ' έχασα και δεν μπορώ άλλο τις ματωμένες μνήμες που αδυνατεί να μου ξεπλύνει. Ήταν τόσο άδικο! Γιατί πήρες το αυτοκίνητο με αυτή την καταιγίδα; Γιατί έπρεπε να φύγεις και ν' αφήσεις στη μέση όλα τα όνειρά μας; Δες με! Έμεινα μόνη μου, έρμαιο, ένα άψυχο κορμί που περιφέρεται ανάμεσα στα μνήματα χωρίς πια να ψάχνει τίποτα. Καμία ελπίδα, καμία παρηγοριά. Ούτε καν τη λησμονιά. Γιατί δε θέλω να ξεχάσω. Έχω ανάγκη να σ' αισθάνομαι κοντά μου. Σαν σκέψη, σαν ανάμνηση, σαν μαύρο αίμα που κυλά παγωμένο στις φλέβες μου. Ως την στιγμή που θα έρθω να σε βρω, επειδή είμαι δειλή και δεν έχω το κουράγιο να δώσω ένα τέλος νωρίτερα. Γιατί έφυγες; Γιατί; Γιατί έπρεπε ν' ακολουθήσεις την καταραμένη βροχή; Τη μισώ από εκείνη τη μέρα. Μισώ την κάθε της σταγόνα, σιχαίνομαι την κάθε ψιχάλα που ποτίζει τη γη και στεγνώνει τη διψασμένη μου καρδιά. Απεχθάνομαι τον ήχο της γιατί έγινε πια κάλεσμα θανάτου. Πως θα συνηθίσω στην ιδέα πως δεν θα έρθεις ποτέ ξανά; Πως θα μπορέσει άραγε να καταλαγιάσει τον πόνος μου ο χειμώνας που έρχεται έχοντας στο πλευρό του τη μισητή ερωμένη του; Γιατί δεν με άκουσες εκείνο το βράδυ; Γιατί πανάθεμά σε;"