"Καλλιτεχνική Αυτοκτονία" από την Αγγελική Πετρίδη

Συμμετοχή στον 7ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής

 

Ο κόσμος με τις άναστρες νύχτες και τα γκρίζα τοπία,

Όπου όλοι οι άνθρωποι χαρακτηρίζονται από δυστροπία.

Βάζουν στους λαιμούς τους φυλαχτά, περιδέραια και σκοινιά,

Η λάμψη και η ομοιότητα διαμορφώνουν την δικιά μας γενιά.

Και μέσα σε αυτόν τον κόσμο στέκεται μια κοπέλα,

Οι κακόβουλες φωνές λένε διακατέχεται από τρέλα,

Ένα κορίτσι που ζει βασιλικά,

Ονειρεύεται μια ζωή με ταξίδια επικά,

Μέσα στα πλούτη, στα λουλούδια και στην ανεμελιά,

Σκέφτεται ένα μέλλον που θα χορεύει με βιολιά.

Και σε ένα σπίτι στην εξοχή,

Ένα αγόρι κάνει μια ευχή,

Παίζει μέσα στις αλάνες και ονειρεύεται σπαθιά,

Όμως ασχολείται με την μπάλα γιατί τα ξίφη είναι βαριά.

Αποζητάει τους πολέμους και τις νικητήριες κραυγές,

Μα τούτες τις επιθυμίες του τις κρατά κρυφές.

Τα χρόνια όμως περνούν και οι ιππότες πεθαίνουν,

Τώρα πλέον οι ήρωες μόνο στις καρδιές απομένουν.

Οι πριγκίπισσες του χθες ανταλλάσσουν τα λουλούδια,

Και τώρα οι μέρες τους γεμίζουν με καταθλιπτικά τραγούδια.

Τα παιδιά του σήμερα αγαπούν την τεχνολογία,

Ίσως για αυτό δεν ξεχωρίζουν το σοβαρό απ’ την αερολογία.

Το αγόρι τώρα έχει μηχανή,

Και βγαίνει έξω ως το πρωί.

Καπνίζει ότι βρει καθημερινά,

Η νέα του αλάνα είναι τα σκοτεινά στενά.

Παίρνει φτηνά ναρκωτικά

Τα δικά του προσωπικά αντικαταθλιπτικά.

Η κοπέλα τώρα είναι ανορεξική,

Και πλένει τα δόντια της με οξύ,

Για να είναι πάντα λαμπερή,

Και να την βλέπουν ως νύμφη αστραφτερή.

Τώρα πλέον φαντασιώνεται τον θάνατο,

Γιατί η ουτοπία είναι μέρος απρόσβατο.

Ένας ημι-τέλειος  ρομαντικός και μία απεγνωσμένη καταστροφή,

Θα ιδωθούν για μια στιγμή,

Και δεν θα έρθει αγάπη με την πρώτη ματιά σαν στιγμή από ταινία,

Γιατί το να βρεις το άλλο σου μισό είναι μόνο φαντασία.

Οπότε αυτή θα προχωρήσει,

Και αυτός πίσω δεν γυρίζει,

Αργότερα το βράδυ αυτή σκοπεύει να πεθάνει

Και εκείνος ποτέ του το λάθος του δεν θα μάθει.

Λένε η πένα είναι πιο δυνατή απ’ το σπαθί,

Μα όμως σε αυτή την γη,

Πιο δυνατός είναι ο χρόνος-αυτός που λείπει,

Μα και οι φωνές και όλα τα πρέπει,

Γιατί τώρα ένα αστέρι γύρισε στον ουρανό

Ενώ κάποιο άλλο απορεί γιατί εγώ;

Κάποιοι το ονόμασαν τρέλα του καλλιτέχνη,

«Η αγάπη είναι πόνος που εκείνος δεν αντέχει.»

Άλλοι είπαν το έκανε για προσοχή,

«Το να είσαι στην αφάνεια θέλει αντοχή.»

Ζωγράφισε το σώμα της με πράσινο, μπλε και κίτρινο,

Έβαλε πορτοκαλί, γκρι και πάνω λίγο κόκκινο,

Ήταν ζωγράφος με μανία,

Και το τελευταίο της έργο: μια καλλιτεχνική αυτοκτονία.