"Ελπίδα" από τον Φίλιππο Φιλίππου

Συμμετοχή στον 7ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής

Από την εφηβεία άρχισε να εμφανίζει μια περίεργη και ακατανόητη συμπεριφορά. Μιλούσε περίεργα, άρχισε να ασχολείται με μεταφυσικά θέματα, ψευδοφιλοσοφούσε, προσπαθούσε να ερμηνεύσει δύσκολες και πολλές φορές ακατανόητες έννοιες και φαινόμενα. Όσο προχωρούσε οι ιδέες της γίνονταν έμμονες ιδέες οι οποίες την κυρίεψαν και της πήραν σιγά-σιγά το μυαλό. Γιατί ακριβώς αυτό είχε γίνει! Αντικατέστησαν το μυαλό της όπως και οι ειδικοί αντικατέστησαν όλα αυτά που έλεγε, πίστευε και έκανε με την λέξη σχιζοφρένεια. Άλλωστε  αυτοί δεν δυσκολεύτηκαν καθόλου. Υπήρχε βεβαρυμένο ιστορικό. Ο θείος και ο ξάδελφος είχαν διαγνωστεί με σχιζοφρένεια. «Η σχιζοφρένεια είναι και κληρονομική μερικές φορές χωρίς να σημαίνει αυτό ότι είναι απόλυτο» είπαν οι γιατροί στους χαροκαμένους γονείς. Οι γονείς λύγισαν και έσκυψαν το κεφάλι τους.

     Όπως ήταν αναμενόμενο κλείστηκε σε ψυχιατρική κλινική και άρχισε θεραπεία με την ελπίδα να προλάβει τα χειρότερα ή τουλάχιστον να καταφέρει να μείνει λειτουργική και βιώσιμη. «Η επιστήμη έχει προχωρήσει αρκετά, μπορούμε να επιτύχουμε πάρα πολλά» έλεγαν οι γιατροί προσθέτοντας «τόσο η φαρμακευτική αγωγή όσο και άλλες θεραπείες και τεχνικές μπορούν να προλάβουν και να σώσουν  πολλά πράγματα». Έτσι και έγινε! Έσκυψαν από πάνω της και αφού την αγκάλιασαν με αγάπη και στοργή άρχισαν την θεραπεία της. Μια θεραπεία την οποία και η ίδια αποδέχτηκε και ακολούθησε με συνέπεια. Η πρώτη φάση της θεραπεία  κράτησε έξι μήνες!  Στην πορεία συνέχισε με ποιο αραιές επισκέψεις και ακολούθως με μια φορά την βδομάδα ενώ παράλληλα συνέχισε να λαμβάνει τη φαρμακευτική της αγωγή.

     Εκείνο που  κανείς δεν ήξερε ήταν ότι εκεί στην ψυχιατρική κλινική  ένιωσε για πρώτη φορά απελευθερωμένη! Άρχισε να ασχολείται μέσω των προγραμμάτων αποκατάστασης με τη ζωγραφική κάτι που την χαροποίησε ιδιαίτερα και την έκανε να νιώθει αρκετά καλά! Εκεί ήταν που ξεδιπλώθηκε και το μεγάλο της ταλέντο το οποίο έκρυβε τόσα χρόνια μέσα της . Αυτό φρόντισε να το εντοπίσει πρώτος και να της το ξεδιπλώσει ο καθηγητής τέχνης που τους επισκεπτόταν αφιλοκερδώς για να τους κάνει μάθημα και αργότερα αρκετοί άλλοι άνθρωποι της τέχνης. Έκτοτε η ζωή της πήρε μια ευχάριστη και αναπάντεχη πορεία! Μια πορεία η οποία βγήκε μέσα από τις πιο δύσκολες συνθήκες!«Πολλά άτομα διαγνωσμένα με κάποια ψυχική πάθηση θεωρούνται ταλέντα στην τέχνη και όχι μόνο» έλεγε χαμογελώντας ο διευθυντής ψυχιατρικής στην πρώτη ατομική έκθεση ζωγραφικής που παρουσίασε μέσα στην ίδια την μονάδα. Τα έργα της αργότερα  τα δώρισε  στην μονάδα στο δεύτερό της σπίτι! « Τα συναισθήματα είναι αυτά που αποτυπώνονται συνήθως  στα έργα μας»  έλεγε και ο Αντρέας διδάκτορας στην σχολή καλών τεχνών του πανεπιστημίου παραδίδοντάς της μια πλήρη υποτροφία για σπουδές, προσθέτοντας στην συνέχεια ότι αυτά τα συναισθήματα είναι κυρίως αυτά που είτε δεν μπορούν να αντιληφθούν οι άλλοι είτε  που δεν τολμήσαμε εμείς πότε να πούμε σε άλλους.

    Έχουν περάσει από τότε 5 χρόνια! Η Ελπίδα συνεχίζει να ζωγραφίζει όπως συνεχίζει να επισκέπτεται την ψυχιατρική κλινική. Έχει τελειώσει το πτυχίο της στο πανεπιστήμιο  και είναι υποψήφια διδάκτορας. Σήμερα αφού πήρε τη φαρμακευτική της αγωγή, πέρασε από την ψυχιατρική κλινική όπου έκανε αφιλοκερδώς μάθημα τέχνης  και αργότερα έφυγε για να διδάξει στο πανεπιστήμιο.

    Μπαίνει στην τάξη, κάθεται στα έδρανα, βγάζει από την τσάντα της μια καρτέλα που περιέχει την φαρμακευτική της αγωγή και αφού την τοποθετεί στο στόμα της πίνει λίγο νερό. Χαιρετά τους φοιτητές και στη διαφάνεια που υπάρχει αφού πατάει ένα κουμπί εμφανίζεται ένας δικός της πίνακας! Μια περίεργη θα έλεγε κανείς και δυσνόητη ζωγραφιά! Ζητά από το ακροατήριο αν μπορεί κάποιος να την ερμηνεύσει. Το ακροατήριο μένει να την κοιτά με απορία και περιέργεια! Η Ελπίδα χαμογέλα και αρχίζει η ίδια να την ερμηνεύει. Το πρόσωπο που βλέπετε αλλοιωμένο και χωρίς μάτια αντιπροσωπεύει τους ανθρώπους που για κάποιο λόγο η ζωή ή η τύχη ήθελε να έχουν κάποιο σοβαρό ψυχιατρικό πρόβλημα! Δεν έχουν μάτια γιατί δυστυχώς δεν μπορούν να αντιληφθούν την πραγματικότητα του κόσμου που ζούμε για αυτό και οι ίδιοι είναι αλλοιωμένοι  ζώντας σε ένα δικό τους φανταστικό κόσμο! Μπορούν όμως να βλέπουν με τα μάτια της ψυχής και της καρδιάς τους! Ο μικρός σταυρός στο κεφάλι τους δείχνει την ανάσταση που προσμένουν να έρθει μετά την σταύρωση που ζουν τόσο από τον ίδιο τον εαυτό τους όσο και από μερίδα της ίδιας της κοινωνίας μας! Το μαύρο κοράκι το οποίο έχει μετακομίσει στο κεφάλι της φιγούρας δυστυχώς δεν έχει να μας θυμίσει κάτι ευχάριστο πέρα από το θάνατο. Η κλεισμένη κοπέλα που κοιτάζει μέσα από το ανοικτό παράθυρο αντιπροσωπεύει όλα τα άτομα που σε κάποια φάση της ζωή τους θα βρεθούν αντιμέτωπα με ψυχιατρικά προβλήματα! Ένα από αυτά τα άτομα είμαι και εγώ, ενώ παράλληλα συμβολίζει τα ψυχικά αποθέματα που έχουμε για να αντιμετωπίσουμε το λαβύρινθο που ζούμε!  Όλα γύρω τους είχαν καταστραφεί εξού και μέσα από το παράθυρο δεν υπάρχει κάτι παρά μόνο ερείπια και συντρίμμια! Οι αλυσίδες είναι  αυτές που μας εμποδίζουν εγκλωβίζοντας μας μη μπορώντας να ξεφύγουμε από τα δεσμά για να προχωρήσουμε την ζωή μας σε αντίθεση με το ανοικτό παράθυρο και το φως όπου συμβολίζεται η ελπίδα η πίστη για αγώνα και ζωή δίνοντας μας το μήνυμα ότι μπορούμε να προχωρήσουμε  να δούμε το φως που μας δείχνει το δρόμο, έστω και αν υπάρχει ένα πρόβλημα  ψυχικό να μπορέσουν να προχωρήσουν με θέληση για ζωή και αγώνα! Εξού και η γυναίκα, δηλαδή εγώ, έχει μάτια και πρόσωπο πραγματικό είναι με άλλα λόγια η πραγματικότητα! Τα βήματα στην άμμο είναι ο δρόμος που καλούμαστε να ακολουθήσουμε,  η πορεία για να μπορέσουμε να απελευθερωθούμε και να ξεφύγουμε από αυτή την άγονη και μίζερη ζωή που δυστυχώς μας κληροδότησε η τύχη, ενώ ο ουρανός με τα σύννεφα αποτυπώνει την πραγματική εικόνα των συναισθημάτων που έχουν αυτά τα άτομα άλλοτε γκρίζα άλλοτε άσπρη άλλοτε σκοτεινά και άλλοτε καθαρά!

   Ένας κόμπος αρχίζει να έρχεται στο λαιμό της! Τρέχει και πίνει λίγο νερό για να μπορέσει να συνεχίσει και να σταθεί όρθια! Όρθιοι έχουν σταθεί όλοι οι φοιτητές της και την χειροκροτούν παρατεταμένα  ενώ μια φοιτήτρια της τρέχει και την αγκαλιάζει! «Σας ευχαριστώ που με κάνατε να μπορώ να δω την ζωή μου αισιόδοξα» της λέει! Της χαμογελά αμήχανα και πριν προλάβει να ρωτήσει το γιατί της συμπληρώνει: «είμαι διαγνωσμένη με μανιοκατάθλιψη με περιόδους μανίας και κατάθλιψης! Παλεύω εδώ και αρκετά χρόνια και δεν μπορώ να βρω νόημα στη ζωή! Σήμερα νιώθω ότι από εσάς έχω βρει μεγάλο νόημα ζωής»  Η Ελπίδα κοντεύει να καταρρεύσει!  Βλέπει στο πρόσωπο της τη δική της ζωή! Ξέρει από πρώτο χέρι τι σημαίνουν όλα αυτά! Την σφίγγει ζεστά στην αγκαλιά της  τα δάκρυα της τρέχουν από τα μάτια της. «Γιατί κλαίς;» την ρωτά η φοιτήτρια « Γιατί όπως σας είπα έχω μάτια και μπορώ να βλέπω! Μην χάσεις ποτέ την ελπίδα σου» της είπε χαϊδεύοντας της στοργικά τα μαλλιά της η Ελπίδα!