"OUIJA, O Πίνακας των Πνευμάτων" από τον Κωνσταντίνο Ντεκουμέ

 Οι ιστορίες τρομάζουν, οι ιστορίες θεραπεύουν και αν τις πούμε πολλές φορές μπορούν να γίνουν αληθινές. Πολλές φορές οι ιστορίες μπορούν να αλλάξουν τον τρόπο με τον οποίο βλέπουμε την πραγματικότητα ή ακόμα και να μας προειδοποιήσουν για κάτι που ποτέ δεν είδαμε να έρχεται..

Το πέπλο ανάμεσα στον δικό μας και τον αθέατο είναι τόσο εύκολο να σκιστεί σαν χαρτί. Ακόμα και το παραμικρό σκίσιμο θα μπορούσε να σκίσει το πέπλο.. Δύο φίλοι θα ανακαλύψουν οτι το να επικοινωνείς με την άλλη πλευρά μπορεί να έχει απρόσμενες και μερικές φορές ακόμα και θανάσιμες συνέπειες.

« Δεν θυμάμαι καν ποιος από τους δύο μας είχε πρώτος την ιδέα.. Αλλά βλέπετε ο φίλος μου, ο Στέφαν ήταν υπερβολικά καλός στο να βρίσκει κοπέλες. Υπερβολικά καλός , σαν να  είχε κάποιου είδους χάρισμα. Α, ναι θέλετε να μάθετε το όνομα μου. Είναι Μάρκους. Μάρκους Κρόπνικ. Το σχέδιο ήταν  συνηθισμένο αλλά έπιανε υπερβολικά πολλές φορές οπότε δεν βρίσκαμε λόγο να το σταματήσουμε.. Θυμάμαι ακόμα τα ονόματα των γυναικών και το πως έμοιαζαν.. Σάρα, ψηλή με όμορφο σώμα και ξανθό μακρύ μαλλί, υπέροχα γαλάζια μάτια. Στέφανι , μαυρομάλλα με κατακόκκινα χείλη και καφέ μάτια. Μίριαμ, με κοντό μαύρο μαλλί , πράσινα μάτια. Σάντρα , μία μαύρη κοπέλα με όμορφο σώμα, καφέ μαλλιά και πράσινα μάτια . Μύρτλ, μια κοκκινομάλλα με πράσινα μάτια και υπέροχη κορμοστασιά..

 Δεν ξέρω πως το κατάφερνε αλλά κάθε φορά ο Στέφαν τις έπειθε να έρθουν στο σπίτι μου ενώ η κάθε κοπέλα παρίστανε τον δεσμό του. Ήθελαν παρτούζες και φυσικά ήθελα να συμμετέχω, αλλά υπήρχε μόνο ένα πρόβλημα. Η γυναίκα μου, ήμασταν παντρεμένοι τουλάχιστον πέντε χρόνια, η Αννέτ. Τις καλούσε για δείπνο στο σπίτι μας και εφόσον η Αννέτ πήγαινε για ύπνο θα πηγαίναμε στο γκαράζ . Εκεί θα άρχιζε η πραγματική πλάκα..Εκεί είχαμε ένα τραπέζι για ποτά, ένα μικρό μπιλιάρδο, στόχο και βελάκια, έναν ευρύχωρο καναπέ.. Η Αννέτ ποτέ δεν ερχόταν στο γκαράζ οπότε μπορούσαμε να κάνουμε το οτιδήποτε θέλαμε και κρατούσαμε τον χώρο καθαρό. Πρέπει να το παραδεχθώ αυτό για  τον Στέφαν , ήξερε πως να διαλέγει κορίτσια που ήταν μέσα για το οτιδήποτε διαλέγαμε και ήθελαν να περάσουν καλά. Ήταν η τέλεια παγίδα, τα κορίτσια περνούσαν καλά , εγώ και ο Στέφαν περνούσαμε καλά και οτιδήποτε δεν ήξερε η Αννέτ δεν μπορούσε να την πληγώσει.. Μόνο ένα πράγμα μετανιώνω. Ούτε τα κορίτσια ούτε ο Στέφαν ήξεραν ότι τραβούσα με μια κρυμμένη κάμερα στο γκαράζ το όλο σκηνικό. Υπολογίζω αυτό σφράγισε την μοίρα μου σωστά ;;

 Όλα πήγαιναν τέλεια μέχρι που ο Στέφαν γνώρισε μια νέα κοπέλα, την Ραχήλ. Ενώ προετοιμάζαμε το φαγητό με την Αννέτ με ρώτησε πως έλεγαν την νέα κοπέλα του Στέφαν. Της απάντησα το όνομα και εκείνη συνέχισε « Βγαίνει με καμιά απο αυτές τις γυναίκες παραπάνω από μια φορά ;» εγώ της απάντησα « Ξέρεις τον Στέφαν, δεν θα σταματήσει αν δεν βρει την μία και μοναδική για εκείνον.» Η Αννέτ όπως ήταν φυσικό δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί έπρεπε να μας φέρνει τις κοπέλες κάθε φορά στο σπίτι σαν να έπρεπε να του δώσουμε κάποιο βραβείο. Εγώ με ένα απλό γελάκι την καθησύχαζα λέγοντας της ότι οι γνώμες μας μετρούσαν για εκείνον και ότι ήθελε να μας αρέσει η κοπέλα του όταν επιτέλους διάλεγε την μία και μοναδική. Τελικά η σύζυγος μου με έβαζε στην θέση μου με την φράση « Αν θέλει να έχω μια καλή γνώμη για αυτές πρέπει να αρχίζει να διαλέγει μια καλύτερη τάξη γυναίκας.» Δεν ήξερα τις περισσότερες φορές τι να απαντήσω σε αυτό..

  Και τότε ήρθε η Ραχήλ.. Λίγο γκοθ για τα γούστα μου με τα μαύρα γυαλιά της και τα σκουλαρίκια της σαν νεκροκεφαλές, τις μαύρες ως το γόνατο μπότες και τα μαύρα ρούχα της.  Εγώ και ο Στέφαν χαιρόμασταν που βάζαμε λίγη ποικιλία στις σεξουαλικές μας κατακτήσεις αφού η ποικιλία είναι που κάνει την ζωή πικάντικη. Δυστυχώς έπρεπε να φέρει μαζί της εκείνη την μαλακία τον πίνακα Ouija. Τον Πίνακα των Πνευμάτων με τους αριθμούς, τα γράμματα, το ναι, το όχι και μια πλακέτα . Μόλις τον έδειξε σε εμάς η Αννέτ παραδέχθηκε ότι την τρόμαζαν κάθε φορά αυτά τα πράγματα.  Η Ραχήλ κρατώντας τον μας εκμυστηρεύτηκε οι ο πίνακας αυτός ανήκε στην γιαγιά της η οποία ήταν μέντιουμ και έλεγε το μέλλον. Ότι δεν ήταν μπούρδες ο πίνακας αλλά κάτι το αληθινό. « Μαλακίες.» σκέφτηκα μέσα μου..

 Το δείπνο ήταν υπέροχο και όλα φαίνονταν να πηγαίνουν στην εντέλεια.. Η Αννέτ ήταν σχεδόν έτοιμη να κοιμηθεί εφόσον έπαιρνε χάπια ως μέρος μιας θεραπείας την ώρα του φαγητού και μετά από λίγη ώρα θα έπεφτε για ύπνο σαν κούτσουρο. Όλα πήγαιναν ρολόι ! Μας καληνύχτισε γιατί είχε δουλειά το επόμενο πρωί και μόλις πήγε να κοιμηθεί η Ραχήλ μας ρώτησε αν θα θέλαμε να δοκιμάσουμε τον πίνακα. Δεχθήκαμε αρκεί να πηγαίναμε στο γκαράζ.. Στο γκαράζ ανάψαμε κεριά και τα τοποθετήσαμε στο τραπέζι εφόσον σβήσαμε όλα τα φώτα. Στο κέντρο του τραπεζιού ανάμεσα στα κεριά τοποθετήσαμε τον πίνακα. Έπρεπε να φτιάξουμε την κατάλληλη  « ατμόσφαιρα» βλέπετε. Το όλο θέμα φαινόταν πάρα πολύ παράξενο αλλά όπως είπα η ποικιλία κάνει την ζωή πικάντικη.

 Η Ραχήλ έβαλε το ένα της χέρι στη πλανκέτα την οποία  είχε ο πίνακας πάνω και έπειτα ζήτησε από εμένα να βάλω το χέρι μου κοντά στο δικό της. Εγώ το έκανα και ενώ την αγγίζαμε και οι δύο ρώτησε « Υπάρχει κανένας εδώ μαζί μας ;» Ο Στέφαν καθόταν μαζί μας με ένα χαμόγελο ώσπου η πλακέτα μετακινήθηκε προς τον ήλιο που έδειχνε τον ήλιο και την λέξη « Ναι.» Ταρακουνηθήκαμε και ομολόγησα ότι δεν τη μετακίνησα εγώ. Ο Στέφαν μου έκανε κωλοδάχτυλο γιατί δεν με πίστευε. Και τότε το σκατό χτύπησε την κάλτσα. « Μπορείς να μας πεις το όνομα σου ;;» και τα γράμματα που αποκαλύφθηκαν... «Σ»-«Α»-«Ρ»-«Α». Ο Στέφαν συνέχισε να το περνάει για αστείο και προσπάθησα να του πω ότι δεν το μετακινούσα εγώ! Ξαφνικά το αντικείμενο άρχισε να κινείται μόνο του στον πίνακα με τα χέρια μας παγιδευμένα πάνω του !! Προσπαθήσαμε να τα μαζέψουμε αλλά δεν μπορούσαμε και σταδιακά ο πίνακας άρχισε να αποκαλύπτει τα ονόματα τους.  Στέφανι, Μίριαμ, Σάντρα, Μύρτλ . Και κάπως έτσι απλά τελείωσε... Ο Στέφαν άναψε το φως και ρώτησε τι στον διάολο είχε μόλις συμβεί. Ήμουν σχεδόν τόσο μπερδεμένος όσο και εκείνη μα πριν προλάβω να κάνω ή να πω το οτιδήποτε είδα την Ραχήλ να τρέχει προς την πόρτα.

  Ήταν τρομοκρατημένη και ήθελε να φύγει, όταν της ζητήσαμε να πάρει τον πίνακα μαζί της μας είπε να πάμε στον διάβολο και πως δεν ήθελε να το ξαναδεί. Όταν έφυγε ήμουν ακόμα ταραγμένος από το ότι είχε μόλις συμβεί. Ο Στέφαν έβαλε ένα ποτήρι ουίσκι στον εαυτό του και με ρώτησε αν δεν το έκανα μόνο και μόνο για να παίξω μαζί του. « Γιατί στον διάολο να το κάνω αυτό;; Ήταν δικό της φταίξιμο τόσο όσο δικό μου...» προσπαθούσα να παραμείνω ήρεμος. Ο Στέφαν συνέχισε με την απορία αν όντως πίστευα ότι αυτές οι κοπέλες ήταν νεκρές. Αρνήθηκα σκεπτόμενος ότι μάλλον ο πίνακας χρησιμοποιούσε κακή ενέργεια ή κάτι τέτοιο. «Κακιά ενέργεια όπως ενοχή ; Ε δεν είμαι εγώ ο παντρεμένος για αυτό ρωτάω !!»μου είπε. Ένα δίκιο πρέπει να παραδεχθώ ότι το είχε, το να απατάω τόσες πολλές φορές την γυναίκα μου θα μπορούσε να με γεμίσει με πολλές ενοχές αλλά δεν ένιωθα ενοχή. Σκέφτηκα να τηλεφωνήσουμε σε αυτά τα κορίτσια για να βεβαιωθούμε ότι όλα είναι εντάξει αλλά ο Στέφαν δεν κράταγε τα τηλέφωνα τους. Γιατί να τα κρατήσει άλλωστε ;;; Ούτε τα επώνυμα τους δεν ήξερε... Νόμιζα ότι το επώνυμο της Μύρτλ τουλάχιστον ήταν Στιούαρτ οπότε λέγαμε μήπως την ψάχναμε online.

 Ακόμα και τότε θα μπορούσαμε να κάνουμε σαν να μην συνέβη ποτέ τίποτα αλλά μόλις έψαξα το όνομα της Μύρτλ στο κινητό κατάλαβα ότι την είχαμε γαμήσει... Βρήκα ένα άρθρο, μια νεαρή γυναίκα ήταν ακόμα αγνοουμένη και η κοπέλα ήταν η Μύρτλ. Η οικογένεια της είχε να την δει από τότε που την άφησαν στον σταθμό του λεωφορείου πριν αρκετό καιρό. « Σκατά.. Αυτό είναι κακό !! Πρέπει να καλέσουμε την αστυνομία σωστά ;;» ρώτησα εγώ αλλά ο Στέφαν προσπάθησε να με σταματήσει λέγοντας μου πόσο ένοχοι φαινόμασταν εκείνη την στιγμή. Μέσα στον πανικό μου είπα ότι την τελευταία φορά που είδα τις κοπέλες , κάθε μια από αυτές έφευγαν μαζί του. Δεν τις ξαναείδα μετά από αυτό και εκείνος μου φώναξε να πάω να γαμηθώ. Και τότε ενώ ήμασταν και οι δύο οργισμένοι η πλακέτα στον πίνακα άρχισε να κινείται μόνη της !!!

«Φ»-«Ο»-«Ν»-«Ο»-«Σ». Κοίταξα τον Στέφαν και απαίτησα να μάθω την αλήθεια, τι διάολο είχε κάνει. Εκείνος δεν πίστευε ότι άκουγε και με ρώτησε αν πίστευα ότι δολοφόνησε όλες αυτές τις κοπέλες. Ο Πίνακας απάντησε για εμένα « ΝΑΙ». Προσπάθησα να καλέσω την αστυνομία για το ότι έγινε, πίστευα ότι ο κολλητός μου δεν μου άφηνε άλλη επιλογή αλλά ο Στέφαν τρομαγμένος πήδηξε πάνω μου στην προσπάθεια του να με κάνει να μην κάνω το σωστό.. Τύλιξε τα χέρια του γύρω από τον λαιμό μου, θα με σκότωνε!!! Πέσαμε πάνω στο τραπέζι και είδα την πλανκέτα από τον πίνακα δίπλα μου.. Κατάφερα να την πιάσω με το χέρι μου και να την καρφώσω με δύναμη στον λαιμό του. Δεν ήξερα τι άλλο να κάνω οπότε τον τύλιξα σε ένα λευκό σεντόνι και τον έσυρα μέχρι την αυλή. Έπειτα άρχισα να σκάβω μια τρύπα στο έδαφος..

  « Δεν θα έσκαβα εκεί..» άκουσα την γνώριμη φωνή της Αννέτ. « Μπορεί να βρεις όλες τις άλλες φίλες σου!!» γέλασε. Φόραγε το νυχτικό της και βρισκόταν στο γκαράζ. Μόλις την κοίταξα μπήκε πάλι μέσα.« Εσείς οι δύο όντως κάνατε μια μεγάλη παράσταση εδώ μέσα έτσι δεν είναι;» μου χαμογέλασε. Την κοίταζα τρομοκρατημένος. « Τι κάνεις εδώ αγάπη μου ; Νόμιζα πως κοιμόσουν..» άρχισα να λέω μα εκείνη συνέχισε « Ειλικρινά νόμιζες ότι κοιμόμουν από τα φάρμακα μου ; Έλα τώρα, παρακολουθούσα την παράσταση όπως κάνω πάντα άλλωστε.. Εσύ και ο Στέφαν με τα κορίτσια, το ότι κάνατε.. Μου αρέσει να βλέπω αλλά μετά όπως καταλαβαίνεις πρέπει να τιμωρηθούν !!! Ω μην με κοιτάς έτσι γλυκέ μου, δεν είναι το τι έκανα εγώ είναι το τι έκανες εσύ !!!!! Ή τουλάχιστον τι θα πιστέψει η αστυνομία οτι έκανες !!» Προσπάθησα να καλύψω τα ίχνη μου , λέγοντας πως οτιδήποτε και αν έγινε θα μπορούσαμε να το λύσουμε οι δυο μας, ότι δεν χρειαζόμασταν την αστυνομία. Εκείνη γέλασε..

« Τους έχω καλέσει ήδη.. Και τι θα τους πούμε ;;; Ότι μου επιτέθηκε ο Στέφαν και εσύ με βοήθησες να τον παλέψουμε ;; Και για τα κορίτσια ;; Μμ ;; Τι θα τους πούμε για τα κορίτσια Μάρκους ;; Να τους πούμε άραγε ότι εσύ τις κάλεσες εδώ πέρα μαζί με τον φιλαράκο σου ;; Αυτά τα πουτανάκια κάτω από την μύτη μου ;; Να μάθουν πώς τις αναζήτησα, πώς περίμενα την κατάλληλη στιγμή και τελικά πως τις τιμώρησα ;; Πως τις έφερα εδώ πίσω και τις έθαψα στον κήπο ;; Θα είναι πολύ πιο εύκολο να πιστέψουν οτι τις σκοτώσατε εσύ και ο Στέφαν. Ότι τσακωθήκατε για αυτήν την τελευταία και πάνω στο θυμό σου τον σκότωσες , πως θα τον έθαβες με όλες τις υπόλοιπες.. Και το καλύτερο;;; Εσύ ο ίδιος ενοχοποίησες τον εαυτό σου με την κάμερα σου και τις πορνοταινίες!!!» γέλαγε η γυναίκα και πρέπει να το πω έχασα τον έλεγχο. Εξοργίστηκα, ήθελα να την σκοτώσω... Αλλά ο πίνακας την σκότωσε πρώτος μιας που γλίστρησε στην πλακέτα, η οποία είχε πασαλειφτεί με αίμα και χτύπησε το κεφάλι της σε μια γωνία.

 Τότε εμφανίστηκε η αστυνομία , αλλά τα ξέρετε ήδη αυτά.. Όλα εκτός από το ότι είδα όταν με έβαζαν στο περιπολικό.. Είδα τις κοπέλες που σκότωσε η Αννέτ, την Σάρα, την Στέφανι, τη Μίριαμ, τη Σάρα και τη Μύρτλ.. Όλες καλυμμένες από μια άσπρη λάμψη με μάτια που φαίνονταν γυάλινα και τις πληγές στον λαιμό τους από μαχαίρι να αναβλύζουν ακόμα αίμα. Στέκονταν πάνω από το πτώμα της και χαμογελούσαν σαν να είχε αποδοθεί πλέον δικαιοσύνη.. Αυτά έγιναν αληθινά, αν και δεν περιμένω να με πιστέψετε..» έλεγε ο Μάρκους Κρόπνικ στην δημοσιογράφο που είχε έρθει να του πάρει συνέντευξη στην φυλακή. Είχε κατηγορηθεί για εφτά φόνους και το δικαστήριο τον είχε βρει ένοχο. Η τιμωρία του θα ήταν θάνατος. Μια ποινή που τόσα χρόνια αργότερα θεωρούνταν ξανά η καλύτερη για τέτοιου είδους εγκλήματα.

 Η δημοσιογράφος απέναντι του είχε μακρύ καστανό μαλλί, δεμένο σε έναν κότσο με όμορφο πρόσωπο, νεαρή , γύρω στα 23 της με καστανά μάτια και γλυκό πρόσωπο. « Απεναντίας .. Σας πιστεύω, την κάθε λέξη.. Μην χαμογελάτε, δεν μπορώ να σας βοηθήσω. Το άρθρο μου και η συνέντευξη σας δεν θα παίξουν απολύτως κανένα ρόλο στην τελική απόφαση του δικαστηρίου. Λυπάμαι..» είπε και οι φύλακες μετέφεραν τον αιφνιδιασμένο Μάρκους έξω από τον χώρο ανάκρισης προς τον χώρο εκτελέσεων. Τον περίμεναν ήδη ο ιερέας , οι γιατροί που θα του εισχωρούσαν τις ουσίες και οι γονείς όλων των κοριτσιών που πέθαναν εξαιτίας του. Η θανατική του εκτέλεση είχε αλλάξει στην σημερινή ημερομηνία.. Μπροστά της η κοπέλα είχε τον πίνακα Ouija τον οποίο κοίταξε.. Η πλανκέτα μέσα μετακινήθηκε μια μόνο φορά στο κάτω κέντρο του πίνακα όπου έγραφε με κεφαλαία γράμματα την λέξη « ΑΝΤΙΟ». Η κοπέλα χαμογέλασε ενώ έφευγε.

 Λίγο πριν πεθάνει ο Μάρκους είδε ακόμα μια φορά όλες τις κοπέλες που πέθαναν εξαιτίας του μόνο που αυτήν την φορά , εκτός της άσπρης λάμψης που τις κάλυπτε και των γυάλινων ματιών τους, εκτός από τις πληγές στον λαιμό τους που ανέβλυζαν αίμα είδε επίσης τα κομμένα κεφάλια του Στέφαν και της Αννέτ τα οποία είχαν ορθάνοιχτα μάτια, μια φοβισμένη έκφραση στα πρόσωπα τους και τα οποία φαίνονταν σαν να ουρλιάζουν... Οι κοπέλες χαμογέλασαν κρατώντας τα κεφάλια και ο ιερέας ήρθε πιο κοντά στον Μάρκους. « Ποια είναι η τελευταία σου λέξη τέκνο μου ;»