"Γνωριμία με μια Νεράιδα" από τον Γιώργο Γιάγκου

Συμμετοχή στον 7ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής

Όλα έμοιαζαν ίδια και καθημερινά. Μια ακόμη υπέροχη μέρα στη φύση ξεκινούσε, γεμάτη ηλιοφάνεια και δροσερό αεράκι. Η μαγεία του πράσινου σε συνδυασμό με το ρυάκι που τρέχει ασταμάτητα χωρίζοντας το δάσος στα δύο, συνέθεταν ένα ειδυλλιακό τοπίο. Από την μια πλευρά, η φυλή των ανθρώπων, γνωστή με το όνομα Ραγκντού, από την άλλη το μυστήριο, το άβατο, ο τόπος που δεν πήγε ποτέ κανένας άνθρωπος.

Για τον 17χρονο Ρονταλ, ο οποίος μια ζωή ήταν απόκληρος από την κοινότητα του και ήθελε πάντα να ξεφύγει για να ζήσει κάτι διαφορετικό, το να μάθει τι κρύβεται πίσω από αυτό το δάσος ήταν όνειρο ζωής. Σκοπός ζωής. Ίσως και πεπρωμένο.

 

Βλέπετε, από μικρή ηλικία ο Ρόνταλ ήταν αντικείμενο χλευασμού, κυρίως για την εμφάνιση του, αφού μια γενετική ανωμαλία, του προκάλεσε μια παράξενη και σίγουρα όχι κολακευτική παραμόρφωση στο πρόσωπο, κάτι που ήταν αρκετό για τους υπόλοιπους να τον απορρίψουν. Αυτό τον οδήγησε στο να περνά μπόλικο χρόνο μόνος του, με πολλούς μάλιστα να πιστεύουν ότι έχει ταξιδέψει στην αντίπερα όχθη, χωρίς όμως να γνωρίζουν την αλήθεια.

Μοναδική εξαίρεση σε αυτή την ολική συμπεριφορά της φυλής απέναντι στον Ρόνταλ ήταν ο σοφός του χωριού, ο Ζογκ, ένας ηλικιωμένος άντρας, ο οποίος λέγεται  ότι έζησε την τελευταία ξηρασία του ρυακιού και είναι ο μόνος που είναι ακόμη ζωντανός από αυτή την εποχή. Έτσι, όταν ο Ρόνταλ δεν ήταν εντελώς μόνος, ήταν συνήθως με τον Ζογκ, ο οποίος του έλεγε ιστορίες που κανείς άλλος δεν έχει ζήσει. Που ίσως να ήταν και απλά αυτό. Ιστορίες. Στο μυαλό του Ρόνταλ όμως, ήταν οι περιπέτειες που θα μπορούσε να ζήσει αν ήταν κάποιος άλλος·  και για τα 18α γενέθλια του, ο Ρόνταλ ήθελε να έχει μια περιπέτεια που δεν τόλμησε ποτέ κανείς. Να εξερευνήσει την άλλη πλευρά.

Φυσικά αυτό δεν θα ήταν εύκολο. Δεν είναι τυχαίο ότι κανείς δεν πήγε ποτέ σε εκείνη την πλευρά. Πρώτα απ’ όλα η ίδια η φυλή έχει τους φύλακες που απαγορεύουν στους ανθρώπους να κάνουν κάτι άλλο εκτός από τις καθημερινές τους δραστηριότητες στο ρυάκι.

Από την άλλη,  είναι και η ίδια η φύση. Ενώ από την πλευρά των ανθρώπων είναι εύκολη η πρόσβαση, η αντίπερα όχθη είναι γεμάτη βράχια και ανώμαλο έδαφος. Τα δέντρα φτάνουν σε τέτοιο ύψος που δεν μπορείς να δεις τίποτα εκτός από τυχαίες ανεξήγητες λάμψεις, που δημιούργησαν θρύλους στους Ραγκντού.

Την μέρα που ο Ρόνταλ έκλεινε 18 ετών, με την σχεδία που κατασκεύαζε εδώ και μια δεκαετία, ετοιμαζόταν να ταξιδέψει απέναντι. Πάνε περίπου δέκα χρόνια από τότε που αποφάσισε να εξερευνήσει την άλλη πλευρά δάσους, και τώρα ήταν η κατάλληλη στιγμή. Διάλεξε το σημείο που σχεδόν κανείς δεν θα μπορούσε να τον δει από την φρουρά, το σημείο δίπλα από τον καταρράκτη που είναι το πιο επικίνδυνο.

Στην προσπάθεια του να χειριστεί τη σχεδία ο Ρόνταλ σύντομα χάνει τον έλεγχο. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, η σχεδία ανατρέπεται και αυτός πέφτει μέσα στον ορμητικό χείμαρρο. Καθώς παρακολουθεί έντρομος την σχεδία του να κατευθύνεται προς τον καταρράκτη, με όλη του τη δύναμη θα κολυμπήσει για να φτάσει στο πιο κοντινό βράχο. Θα πάρει μια ανάσα. Από το σκοτεινό μέρος της αντίπερα όχθης ο Ρόνταλ βλέπει μια σκιά να έρχεται προς τα έξω. Με του που θα βγει ολόκληρη έξω, χάνει κάθε αίσθηση του κινδύνου που διέτρεχε εκείνη τη στιγμή. Θα δει ένα θέαμα που δικαιολογούσε τους θρύλους αιώνων ολόκληρων. Ένα φανταχτερό πλάσμα, με χρυσά μάτια και κόκκινα μαλλιά, ότι πιο εκθαμβωτικό είχε αντικρύσει στη ζωή του. Αυτή απλώνει το φωτεινό της χέρι της και ο Ρόνταλ προσπαθεί να το πιάσει αγγίζοντας το με τα ακροδάχτυλα του.

-       "Σώσε με."

Σε μια απέλπιδα προσπάθεια να μην χαθεί για πάντα, τόλμησε να μιλήσει στο ον που είχε απέναντι του. Αυτή τον περικυκλώνει μέσα σε μια φωτεινή αύρα και τον ανασηκώνει, κατευθύνοντας τον με ασφάλεια στο έδαφος.

-        "Πλέον μου ανήκεις. Πλέον είσαι δικός μου."

Ο Ρόνταλ με ένα μείγμα σουρεαλισμού και συγκίνησης, στέκεται απέναντι της και ένα δάκρυ κυλάει στο μάγουλο του. Αυτή σκουπίζει το δάκρυ του και το βάζει στο στόμα της. Αμέσως το πρόσωπο της μοιάζει να φωτίζεται περισσότερο, ενώ τα μάτια της στριφογυρίζουν συλλέγοντας τις πληροφορίες.

-        "Τι είσαι; Ποια είσαι;"

-        "Σανάντα, νεράιδα των δακρύων, ζω σε αυτό τον κόσμο χιλιάδες χρόνια, και αυτή είναι η πρώτη φορά που βλέπω ανθρώπους να ταξιδεύουν στην πλευρά μας. Νιώθω το πόνο σου. Όταν πιω τα δάκρυα κάποιου μαθαίνω τα πάντα για αυτόν."

Η Σανάντα, ήταν μια από τις αθάνατες νεράιδες της φυλής Άκον, η οποία λόγω της ικανότητας της, ανέκαθεν έδειχνε ενδιαφέρον για το κατώτερο αλλά πάντα ιδιαίτερο είδος του ανθρώπου. Και μπορεί άνθρωπος να μην ήρθε ποτέ από αυτή την πλευρά αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι Άκον δεν ταξίδεψαν στη πλευρά των ανθρώπων· και μάλιστα ένας από αυτούς φαίνεται να είναι ακόμη ζωντανός. Μέσα από συζήτηση που κράτησε για ώρες, η Σανάντα του εξήγησε ότι δεν είναι τυχαίο που ο Ζογκ, ο σοφός του χωριού, είναι  ο αρχαιότερος όλων. Στην πλευρά των ανθρώπων γερνά με πιο αργό ρυθμό απ’ τους υπόλοιπους, αλλά στη πλευρά των Άκον, δεν θα γερνούσε καθόλου!

-        "Τώρα πρέπει να επιστρέψεις πίσω. Και να μην μιλήσεις ποτέ για αυτό που είδες."

-        "Μα γιατί; Όλοι πρέπει να ξέρουν πόσο υπέροχα πλάσματα είσαστε."

-        "Καλέ μου Ρόνταλ, πιστεύεις πραγματικά ότι ο άνθρωπος μπορεί να δεχθεί κάτι το διαφορετικό; Εσύ λίγο διαφέρεις και σε παραγκώνισαν εντελώς. Φαντάσου εμάς."

Ο Ρόνταλ δείχνει να κατανοεί.

-        "Μπορώ να σε δω ξανά; Μπορώ να ‘ρθω ξανά;"

-        "Μα φυσικά. Σου είπα ότι πλέον μου ανήκεις. Θα φροντίσω να σου πω εγώ το πότε."

Ο Ρόνταλ, περνά στην αντίπερα όχθη, αυτή τη φορά, με την βοήθεια και ασφάλεια της Σανάντα, και με ένα μεγάλο χαμόγελο φτάνει στη περιοχή της φυλής του. Ο Ζογκ έρχεται στο πλάι του. Χωρίς να πει κάτι, χαμογελά και τον αγκαλιάζει. Ο Ρόνταλ πλέον, με την γνώση που είχε μπορούσε να χαλαρώσει. Γνώριζε ότι το διαφορετικό δεν ήταν κακό.

-        "Μεγάλο μυστικό κρατάς Ζογκ. Μεγάλο μυστικό."

Οι υπόλοιποι θα μαζευτούν γύρω του. Κάποιοι γελάνε βλέποντας τον, ενώ υπάρχουν και οι πιο συμπαθητικές εκφράσεις. Ο Ρόνταλ όμως πλέον γνωρίζει. Και πολύ καλά μάλιστα. Θα δώσει ένα πλατύ χαμόγελο και θα κοιτάξει πίσω του. Η απέναντι όχθη έχει γεμίσει με μικρά φωτάκια. Μια μαγική μουσική υπόκρουση από τον άνεμο φαίνεται να φτάνει στα αφτιά τους. Ο κόσμος πλέον έχει αλλάξει.