Oculus (2013 – ελληνιστί «Ο Καθρέφτης της Κολάσεως»)

Βαθμολογία: 2.5 / 5

 

Γάνιασα να θυμηθώ το όνομα της (τι oblivious έλεγα, τι obstacles έλεγα, τι odious…μόνο octopus δεν είπα), όπως γάνιασα να αποφασίσω τι θα γράψω στη συγκεκριμένη κριτική (και για να είμαι ειλικρινής, ακόμα δεν είμαι 100% σίγουρη). Κατάφερα, όμως, να προσδιορίσω τι είναι αυτό που με δυσκόλεψε (στη συγγραφή της κριτικής, για το όνομα ευθύνεται αποκλειστικά το Alzheimer) και είμαι έτοιμη να σας μπερδέψω για ακόμα μία φορά.

Λοιπόν, το θέμα με τη συγκεκριμένη ταινία είναι ότι θα την πρότεινα σε κάποιον για τους ίδιους ακριβώς λόγους για τους οποίους θα τον απέτρεπα από το να τη δει. Ορίστε; Εξηγώ∙ η ταινία διαπραγματεύεται την ιστορία δύο αδελφιών, της Kylie (Karen Gillan) και του Tim (Brenton Thwaites) και την προσπάθεια της πρώτης να αποδείξει ότι οι εμπλεκόμενοι σ’ αυτήν δεν είναι υπαίτιοι για τα αποτρόπαια εγκλήματα που έλαβαν χώρα. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένη (και αρκετά πιο σαφής), σύμφωνα με τα αρχεία της αστυνομίας, ο Tim σε ηλικία 8 -αν δεν κάνω λάθος- ετών, σκότωσε τον πατέρα του (Rory Cochrane), ο οποίος λίγο πριν είχε σκοτώσει τη γυναίκα του και μητέρα του Tim (Katee Sackhoff). Σύμφωνα με την Kylie, όμως, τόσο ο Tim όσο και ο πατέρας τους, δεν ήταν υπεύθυνοι των πράξεων τους, αλλά για όλα τα δεινά που βίωσε η οικογένεια τους (συμπεριλαμβανομένων των φόνων) ευθύνεται ένας παμπάλαιος καθρέφτης (καθρέφτης αντίκα) με σκοτεινές δυνάμεις και φιλοαίματες διαθέσεις.

Όλα τα κείμενα του διαγωνισμού μας!!! Ποια είναι τα αγαπημένα σας??

Ελάτε...πείτε την αλήθεια!! Μία σύγχυση την έχετε ως προς τα κείμενα του διαγωνισμού. 25 άλλωστε δεν είναι και λίγα για να διαβάσει και να χωνέψει ο αναγνώστης. Πόσο μάλλον να επιλέξει τα 3 αγαπημένα του!!!

Για να βοηθήσουμε λίγο την κατάσταση λοιπόν, σας παρουσιάζουμε μια συγκενρωτική λίστα με τα κείμενα, τους συγγραφείς και τα Links για να τα ξαναδιαβάσετε αν το επιθυμείτε. Και φυσικά, στο τέλος, να επιλέξετε τα αγαπημένα σας στο σχετικό γκάλοπ.

Παρεμπιπτόντως, το γκάλοπ τρέχει μόλις 3 ημέρες και οι ψήφοι σας πλησιάζουν τους 500!!!!!! Απίστευτο........!!!!

Α/Α	ΤΙΤΛΟΣ ΑΡΘΡΟΥ	ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ
1	Κριτική ταινίας "It happened in San Tropez"	Jean
2	Κριτική θεατρικής παράστασης "¨Αρμαντέιλ"	Θεόδωρος Προπατορίδης
3	Άσπρισε τον κόσμο	Κωνσταντίνα Δασκαλάκη
4	Σκοτάδι	Νάσια
5	Κριτική για βιβλίο "Αγάπα τη ζωή"	Αγγελική Παπαθανασίου
6	Κεφάλαιο Ζωή	Αλεξία Βλάρα
7	O γεράκος	Τσιτσικάου Μαρία Ευαγγελία
8	Λευκή Σελίδα	Βούλα Κοσκινάρη
9	Ισραήλ - Εκεί που η εξωτική ομορφιά...	Αλεξάνδρα Κόλκα
10	Παναγία Πάφου	Βλαδιβάλια Κωνσταντίνου
11	Απαύγασμα	Sine Qua Non
12	Μπλε Μελαγχολία: Tα Mπλουζ	Τάσος Παπαναγιώτου
13	Μίλα μου ψιθυριστά	Ευτυχία Καπαρδέλη
14	To άγνωστο	Ελένη Ατζέμη
15	Σάπιο φεγγάρι	Νικολέτα Κατσιούλη
16	Το τελευταίο παραμύθι για καληνύχτα	Τριανταφυλλιά Καϊμακάμη
17	Κριτική θεατρικής παράστασης "Ιλιάδα"	Θεόδωρος Προπατορίδης
18	Cruel as a child	Κώστας Μπίνας
19	Οι βροχερές νότες	Αναστασία Κ.
20	Έγκλημα…χωρίς τιμωρία	Μαίρη Αναστασοπούλου
21	Ένας φαύλος κύκλος	Αλεξία Βλάρα
22	Δεκαετία του 90'	Τσιτσικάου Μαρία Ευαγγελία
23	Κομμάτι Ζωής	Ευτυχία Καπαρδέλη
24	Τοτε που τραγουδούσαν οι Θεοί	Νικολέτα Κατσιούλη
25	Σκοτεινή Κληρνονομιά	Αναστασία Κατσιούλη

Ηρθε η ώρα να διαλέξετε τα αγαπημένα σας κείμενα!!!!!

Αγαπητοί αναγνώστες,

μετά από σχεδόν 1 μήνα και 25 αναρτημένα κείμενα για τον διαγωνισμό μας ήρθε η ώρα να ψηφίσετε τα αγαπημένα σας ώστε να βγουν οι 3 νικητές μας.

Ακολουθώντας το παράδειγμα από τον περσινό μας διαγωνισμό, θα πρέπει να σας ενημερώσουμε για τα ακόλουθα:

- Ο κάθε αναγνώστης θα μπορεί να ψηφίσει 3 κείμενα (μιας και θα βγάλουμε 3 νικητές).
- Το γκάλοπ αρχικά θα είναι ανοιχτό μέχρι τις 31 Ιουλίου και ανάλογα με τη συμμετοχή ίσως πάρει κάποια μικρή παράταση.
- Επειδή κάποιοι συμμετέχοντες λαμβάνουν μέρος στον διαγωνισμό με 2 κείμενα, για να διασφαλιστεί όσο τον δυνατόν μεγαλύτερη αξιοπιστία και για να αποφύγουμε φαινόμενα κάποια κείμενα ίδιων συγγραφέων να πηγαίνουν χέρι-χέρι στην ψηφοφορία, η τελική βαθμολογία (όπως και πέρυσι) θα διαμορφωθεί κατά 60% από τις ψήφους των αναγνωστών και κατά 40% από τη βαθμολόγηση των αρθρογράφων του blog μας.

Θα θέλαμε και πάλι να ευχαριστήσουμε όλους τους συμμετέχοντες για τον χρόνο που αφιέρωσαν στη συγγραφή υπέροχων κειμένων και για την τιμή που μας έκαναν να τα μοιραστούν μαζί μας και με τους αναγνώστες μας!!

Καλή επιτυχία σε όλους!!!!! 

Σκοτεινή Κληρονομιά (2ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

25η Συμμετοχή  από την Αναστασία Κατσιούλη

Το άψυχο χέρι της , όπως και το υπόλοιπο σώμα της έπεσαν με θόρυβο στο μαρμάρινο πάτωμα . Τη στιγμή που άγγιξε το κρύο γυαλιστερό μάρμαρο τα δάχτυλα της άνοιξαν και από μέσα κύλησε ελάχιστα εκατοστά μακριά της ένας γυάλινος κύλινδρος που το περιεχόμενο του ήταν και η αιτία του θανάτου της . Ένα περίεργο σκουρόχρωμο υγρό άρχισε να αναβλύζει από το σημείο που την είχε χτυπήσει η ενεργειακή του σφαίρα . Ούτε καν εκείνος δεν ήξερε ότι η απεγνωσμένη αυτή του κίνηση θα έφερνε και το τέλος της Σιβόν .

Ακόμη και νεκρή ήταν τόσο επιβλητική που την πλησίασε με εξαιρετικά αργά βήματα και μεγαλύτερη επιφύλαξη και από όταν ήταν ζωντανή . Όταν έφτασε δίπλα της για μια στιγμή , και μια μόνο στιγμή , όλα όσα έζησε μαζί της πλημμύρισαν το μυαλό του , την καρδιά του , όλη του την ύπαρξη αλλά η στιγμή πέρασε . Μόνη του προτεραιότητα πλέον ήταν το κλειδί .  Έπρεπε να το πάρει . Και τώρα βρισκόταν εκεί . Σχεδόν το άγγιξε και ο μόνος του πόθος θα εκπληρωνόταν.

Κομμάτι Ζωής (2ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

24η Συμμετοχή από την Ευτυχία Καπαρδέλη

Μου γράφεις ότι είσαι γαλήνια…

… Επιτέλους σε βρίσκω δίπλα μου όπως χρόνια τώρα ήθελα να σε δω. Και είσαι μακριά δεν μπορώ να σε κοιτάξω στα μάτια να στο πω.

Και πόσα θέλω να σου πω…

… Τόσα πολλά όσα δεν μπορείς να φανταστείς για μένα, για σένα για τις ανθισμένες δάφνες που περνώ δίπλα τους… απλωμένες καμαρωτές αθάνατες στη μέση του δρόμου στολισμένες…

…Πόσα θέλω να σου πω για την διαδρομή που φαίνεται μπροστά μου καθώς οδηγώ στην Εθνική Οδό κοντά σου να βρεθώ.

Χιλιόμετρα μακριά και ψάχνω το πρόσωπό σου, τα ζεστά σου χέρια και την καλοφτιαγμένη κορμοστασιά σου, επάνω της να στηριχθώ να κρατηθώ να γείρω γλυκά.

‘ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΟΥΣΑΝ ΟΙ ΘΕΟΙ’ της Άννας Γαλανού (2ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

23η Συμμετοχή  από την Νικολέτα Κατσιούλη

Η Λένια και ο Φίλιππος είναι δυο μικροί θεοί, όπως όλοι μας άλλωστε. Καθένας τους μέσα του κουβαλά διαφορετικά θραύσματα της ανθρωπότητας. Μιας ανθρωπότητας πιστής στο κοινωνικό κατεστημένο και στις ταξικές διαφορές. Όταν, όμως, έρχεται η αγάπη, χρειάζεται μια στιγμή για να κυριαρχήσει ολοκληρωτικά στην ύπαρξή τους. 

Μέσα σε μια κοινωνία που η Λένια ορίζεται από τις προκαταλήψεις και ζει μια καλοκουρδισμένη ζωή, θα γνωρίσει τον Φίλιππο, που έχει βιώσει το χειρότερο πρόσωπο των ανθρώπων.

Λόγια πνιγμένα σε φιλιά, σώματα που προδίδουν, ασφυκτικά άδεια δωμάτια, ένταση που φέρνει δάκρυα και πολλές άγρυπνες νύχτες αφηγούνται την ιστορία τους. 

Εκείνη, σε μια προσπάθεια να πνίξει τον έρωτά τους κι ενώ κρατιέται απ’ την ανάμνηση των τελευταίων ευτυχισμένων στιγμών τους, θα καταλήξει στο νησί της και θα ανακαλύψει στις σελίδες ενός ξεθωριασμένου τετραδίου μια συγκλονιστική αλήθεια. 

Η αποκάλυψη αυτή θα την απελευθερώσει και ακολουθώντας το τραγούδι της ψυχής της θα θέσει νέες βάσεις στη σχέση της με τον Φίλιππο, ο οποίος με τα χρώματα του έρωτά τους θα ζωγραφίσει το ωραιότερο ηλιοβασίλεμα στον καμβά της ζωής.

 

Η ΑΠΟΨΗ ΜΟΥ :

"Δεκαετία του ‘90" (2ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

22η Συμμετοχή  από την Τσιτσικάου Μαρία - Ευαγγελία

Δεκαετία του ‘90. Το «πολιτικοοικονομικό γίγνεσθαι» λίγο πολύ ξεκαθαρισμένο ή αληθοφανώς ξεκαθαρισμένο. Η τεχνολογία αρχίζει σιγά σιγά να εμφανίζεται με ρυθμούς διαφορετικούς, να πλασάρει δειλά τα καινούρια επιτεύγματά της. Καινούρια για την πλειοψηφία των Ελλήνων μικρομεσαίων. Οι έφηβοι ζουν με την ψευδαίσθηση ότι απολαμβάνουν μια κοινωνική-σεξουαλική απελευθέρωση για την οποία δεν κάνουν καν τον κόπο να νιώσουν περήφανοι. Μα έτσι πρέπει, αυτό είναι το φυσιολογικό, σκέφτονται και διατυμπανίζουν θεωρώντας την κατ’ επίφαση ελευθερία τους σ’ όλους τους τομείς, ελευθερία αναμενόμενη και δεδομένη χωρίς να σκεφτούν πως κάποιοι άλλοι στο παρελθόν είχαν παλέψει γι’ αυτή και είχαν σαφώς μεγαλύτερη απελευθέρωση απ’ ό,τι νομίζουν οι ίδιοι πως έχουν σήμερα.

            Δε θα κάνω λόγο για αξίες, θα κάνω όμως λόγο για ιδανικά. Ποια ήταν αυτά κατά τη διάρκεια της άγονης και στείρας δεκαετίας του ‘90; Υπήρχαν; Κι αν υπήρχαν, ποιος πάλεψε για την κατάκτηση και την εδραίωσή τους; Κάποιοι θα χαρακτηρίσουν την τάση ν’ ανακαλύψω αυτά τα ιδανικά ως δείγμα ξεπεσμένου ρομαντισμού και ανώφελης λατρείας για το παρελθόν, αλλά δε μπορώ να πάψω να σκέφτομαι ότι η γενιά μου, η γενιά απ’ τα μισά της δεκαετίας του ’80 κι έπειτα, μεγάλωσε σε μια εποχή στείρα, άκαρπη, κενή. Κι αυτό δε μ’ αρέσει. Γιατί θα προτιμούσα να είχαμε ανδρωθεί μέσα σ’ ένα κλίμα δημιουργικότητας, προσπαθειών, αγώνων να υπερτερήσουν ιδεώδη και όνειρα κι όχι μουράτα κινητά και tablets.

      

Ένας φαύλος κύκλος (2ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

21η Συμμετοχή  από την Αλεξία Βλάρα

Από τότε που ο άνθρωπος οργανώθηκε σε κοινωνικές ομάδες, αυτόματα εμφανίστηκε και η ανάγκη για διοίκηση, αυτών των ομάδων, που είναι αρκετά δύσκολο. Έτσι έπρεπε κάποιος να ρυθμίζει τις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα κάθε μέλους μέσα στην ομάδα. Την εξουσία κάθε φορά κατείχε ο πιο δυνατός. Η τέχνη «του διοικείν» όμως είναι εύκολη γιατί η εξουσία πάντα γοητεύει αυτόν που την κατέχει με αποτέλεσμα να γίνεται φύλαρχος, ματαιόδοξος, συμφεροντολόγος και αρκετές φορές καταπατητής των ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Σταδιακά και μετά από πολλές αγώνες ο λαός οργανώθηκε, κατάλαβε την δύναμή του και ζήτησε ο ίδιος συμμετοχή στα «κοινά» εγκαθιδρύοντας έτσι το δημοκρατικό πολίτευμα, που είναι ο πιο σωστός τρόπος διακυβέρνησης.

ΕΓΚΛΗΜΑ…ΧΩΡΙΣ ΤΙΜΩΡΙΑ(;) (2ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

20η Συμμετοχή από την Μαίρη Αναστασοπούλου

    

  Ξεχασμένα στη μέση ενός δρόμου, μιας πλατείας, μιας παιδικής χαράς, ενός στενού… Παρατημένα από κάποιον ασυνείδητο και ανεύθυνο… Έγκλημα χωρίς τιμωρία… Ποιος θα νοιαστεί..; Ποιος θα συγκινηθεί από την ιστορία τους..; Γιατί όλο και κάποια θα είχαν να μας πουν αν ήταν στο χέρι τους… Και γιατί τιμωρία; Μήπως ο άθλιος, ελεεινός και ποταπός κόσμος μας θα γίνει καλύτερος αν περισυλλέξουμε ένα αδέσποτο ζώο από ένα δρόμο ή από οπουδήποτε αλλού; Όχι βέβαια… Και τι υπερβολικά επίθετα που χρησιμοποίησα, μόλις, για να χαρακτηρίσω τον αγγελικά πλασμένο κόσμο μας, εξαιτίας αυτού του φαινομένου…! ‘’Έλα μωρέ.. Με τα αδέσποτα τώρα θα ασχολούμαστε; Σιγά… Έχουμε σοβαρότερα προβλήματα’’… Δε θα διαφωνήσω με τους δύσπιστους της παρέας… Όχι ότι έχουμε λύσει και όλα τα υπόλοιπα πάντως… Να τα λέμε αυτά..

Οι βροχερές νότες (2ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

19η Συμμετοχή  από την Αναστασία Κ.

Ήταν ένα ανοιξιάτικο απόγευμα. Καθισμένη μπροστά στο αναλόγιο, η Λυδία πρόβαρε για πολλοστή φορά τα κομμάτια της. Έπαιζε βιολί από τότε που θυμόταν τον εαυτό της. Στην αρχή το σιχαινόταν γιατί ακουγόταν σαν πεινασμένο στομάχι , αλλά με τον καιρό έγινε η προέκταση του χεριού της. ’Είναι φοβερό’ σκέφτηκε και σταμάτησε απηυδισμένη την πρόβα. ‘Είμαι 22 χρονών ,παίζω το καλύτερο βιολί σ ’όλη την Αθήνα κι όμως κανείς δεν ενδιαφέρεται. Ενώ θα έπρεπε τώρα να δίνω κονσέρτα στα μεγαλύτερα ωδεία της Ευρώπης, της Αμερικής, του κόσμου όλου, ετοιμάζομαι να παίξω με τα παιδάκια του ωδείου στα σκαλιά μιας εκκλησίας! Ας είναι καλά ο μπαμπάς που πιστεύει ότι αν είσαι καλός κι ευγενικός θα τα καταφέρεις ανεβαίνοντας σκαλί σκαλί …’ολοκλήρωσε την σκέψη της ειρωνευόμενη τον αγαθιάρη πατέρα της. Η καρδιά της Λυδίας ήταν πιο παγωμένη απ’ το χιόνι. Ήθελε να δοξαστεί, να λάμψει, δεν της έφταναν πια το χλιαρό χειροκρότημα των μαμάδων και των γιαγιάδων. Ο μπαμπάς της….πόσο αφελής και αθώος ήταν…Υποστήριζε με πάθος ότι με το να ασχολούνται τα παιδιά από μικρά με την μουσική, η επόμενη γενιά θα ήταν γεμάτη από σωστούς μετρημένους ανθρώπους κι άλλες τέτοιες αηδίες….Μα δεν καταλάβαινε λοιπόν ότι σ’ αυτόν τον κόσμο όπου ο ένας τρώει τον άλλον νικητής βγαίνει πάντα αυτός που έχει φάει τους πιο πολλούς;

«Αγαπούλα μου είσαι έτοιμη; Πρέπει να φύγουμε!»Η γλυκερή φωνή του μπαμπά της την επανέφερε στην πραγματικότητα.

Cruel As a Child (2ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

18η Συμμετοχή  από τον Κώστα Μπίνα

Δεν φοβόμαστε να χάσουμε τον σύντροφό μας ή την σύντροφό μας. Φοβόμαστε μην μείνουμε μόνοι μας. Όλοι έχουμε πει όταν έχει τελειώσει μια σχέση δεν μπορώ χωρίς εκείνη....δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτόν... μην με αφήσεις... αυτό που έρχεται μετά το μην με αφήσεις αλλά ποτέ δεν το λέμε δυνατά είναι το με εμένα. Μην με αφήσεις μόνο μου... με εμένα. Όλοι οι άνθρωποι φοβόμαστε τον εαυτό μας. Μπορούμε να τα έχουμε καλά με όλο τον κόσμο. Ο εαυτός μας θα είναι το τελευταίο άτομο. Αν τα πηγαίναμε καλά με εμάς, δεν θα υπήρχαν ψυχολόγοι και ψυχίατροι. Το περίεργο είναι ότι όσο πιο ανεπτυγμένος είναι ένας πολιτισμός τόσο περισσότεροι ψυχολόγοι υπάρχουν. Δεν είδα κάποιον ψυχολόγο στις φυλές του Αμαζονίου. Δεν ξέρω αν εκεί οι άνθρωποι τα έχουν καλά με τον εαυτό τους, δεν έχω πάει ποτέ αλλά πιστεύω είναι καλύτερα σε σύγκριση με εμάς. Η φύση παίζει μεγάλο ρόλο σε όλο αυτό.

         

Κριτική για το θεατρικό "Ιλιάδα" του Στάθη Λιβαθινού (2ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

17^η Συμμετοχή  από τον Θεόδωρο Προπατορίδη

 

Η Ιλιάδα του Στάθη Λιβαθινού είναι μια έξοχη δραματική εκδοχή του ομηρικού έπους της Ιλιάδας την οποία ο Στάθης Λιβαθινός την δούλευε χρόνια.  Στάθης Λιβαθινός, ο έξοχος αυτός σκηνοθέτης, έχει ασχοληθεί πολύ με τον εκμοντερνισμό πολλών κλασσικών αριστουργημάτων. Γεννήθηκε στην  Αθήνα αλλά σπούδασε σκηνοθεσία στο Κρατικό Θεατρικό Ινστιτούτο της Μόσχας απ’  όπου και βραβεύτηκε. Η Ιλιάδα το μεγάλο αυτό έπος μπορούσε να δραματοποιηθεί; Από την αρχαιότητα ακόμη υπήρχαν αναφορές σε δραματικά στοιχεία της Ιλιάδας όπως π.χ στο Πλατωνικό έργο ή ακόμα ακόμα η φημολογούμενη παραδοχή του Αισχύλου ότι τα δράματά του ήταν ψίχουλα από το Ομηρικό τραπέζι. Η αλήθεια είναι ότι τα μετέπειτα δράματα των αρχαίων τραγωδών και κωμοδιογράφων προέρχονται απευθείας από την ομηρική παράδοση. Το έργο του Ομήρου είναι η μήτρα από την οποία ξεπετάγονται δραματουργικά και  θεματολογικά τα αριστουργήματα του αρχαίου ελληνικού δράματος. Η Ιλιάδα είναι ουσιαστικά η αφήγηση της ιστορίας του ελληνισμού από την αρχαιότητα έως την σημερινή εποχή διότι πραγματεύεται σε μεγάλο βαθμό τα πάθη και τους δαίμονες της φυλής μας που την οδηγούν  σε στιγμές ανείπωτου ηρωισμού αλλά και σε στιγμές οδύνης, πόνου και αβάσταχτου διχασμού. Είναι η κινητήριος δύναμη της ιστορικής μας εξέλιξης, είναι η ευλογία και η κατάρα μας..