"Ένα ξακουστό παραμύθι" από τη Δώρα Λαϊνά

Συμμετοχή στον 7ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής

Ένα ξακουστό παραμύθι κάποτε

στα χρόνια της αγάπης,

μιλούσε για λιβάδια απέραντα,

στα άδυτα της φωτεινής της κάλπης.

Η κάλπη ήταν λέγανε

με σίδερα καμωμένη,

σαν πέθαινε ένας άνθρωπος

κι έφευγε η ψυχή του,

την έπιαναν οι μέλισσες πετώντας

το κορμί του.

Την έντυναν, τη στόλιζαν

με χρυσοκεντημένα αστέρια,

κι έπειτα την έστελναν

κοντά στα περιστέρια.

Μα όποια ψυχή αντίσταση

πρόβαλλε στην αγάπη,

ευθύς την στέλναν μέλισσες

στη φωτεινή τη κάλπη.

Η κάλπη ήταν λέγανε,

με σίδερα καμωμένη,

σ’ ένα λιβάδι μακριά,

μισό ήλιο - μισό σκοτάδι.

Η κάλπη βρισκόταν λέγανε,

πάνω σ’ ένα γιοφύρι,

χώριζε όπως πίστευαν,

τη δροσιά απ’ το λιοπύρι.

Λιοπύρι ήταν η κόλαση,

δροσιά ο παράδεισός Του.

Μια νύχτα,

μια γλυκιά ψυχή βγήκε

απ’ το κορμί της.

Την πλήγωσε την άμοιρη,

η αγάπη με τη πνοή της.

Δεν άντεξε τον πόνο της,

και κίνησε να φύγει,

μακριά απ’ τη γλυκιά πνοή,

τη ψεύτικη ελπίδα.

Οι μέλισσες τη πιάσανε,

δεν είδαν τη πληγή της.

Μόνο τη σκέψη νιώσανε,

και τρέξαν προς τη κάλπη.

Τη ρίξαν στα υπόγεια

του σιδερένιου κύκλου,

κι εκεί χεράκια βγαίνανε

να πάνε να τη πάρουν.

Μες στο λιοπύρι την τραβούν,

να πάνε να τη κάψουν.

Μα στάσου!

 Ένας άγγελος έρχεται

κατά μέρος.

Δροσιά κι αέρας η πνοή,

κίνησε να τη πάρει.

Φτερά της έδωσε ευθύς

και πέταξε εκεί πάνω,

στα περήφανα, γλυκά ονείρατά της.

Γύρισε στον παράδεισο

βρήκε την πνοή της,

εκείνη που την πρόδωσε,

και πέταξε μαζί της.

Το παραμύθι τέλειωσε,

καθώς όλα τελειώνουν.

Μα έμεινε αιώνια,

το πέταγμα της πνοής τους.