Με την υπογραφή της Σοφίας Κραββαρίτη
Ευθυμία σε καλωσορίζουμε με χαρά στη "σκυτάλη του τρόμου" και θέλουμε να μας
πεις ποιο ήταν το βιβλίο που χαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη σου και για ποιο
λόγο έκανε τη διαφορά από τα υπόλοιπα που έχεις διαβάσει. Υπάρχει κάποιο σημείο
στην πλοκή του, που πιστεύεις πως δε θα ξεχάσεις ποτέ;
 |
| Ευθυμία Δεσποτάκη |
Το πρώτο βιβλίο τρόμου
που διάβασα ποτέ, ήταν μια ανθολογία διηγημάτων που περιείχε τα Όνειρα του
σπιτιού της μάγισσας, του H.
P.
Lovecraft.
Το διάβασα στις 11 η ώρα το βράδυ κι έπεσα να κοιμηθώ, έμεινα ξύπνια τρέμοντας
ως τις δύο κι ύστερα το πήρα απόφαση, άναψα το φως και συνέχισα να διαβάζω ως
το πρωί.
Αλλά εκείνο που με
σημάδεψε ήταν ο πρώτος τόμος των Βιβλίων του Αίματος, του Clive Barker. Ολόκληρο ως βιβλίο, άλλαξε τον
τρόπο με τον οποίο ως τότε αντιλαμβανόμουν τι είναι τρόμος: κάτι κοσμικών διαστάσεων
ή κάτι ακαταλαβίστικο ή κάτι που απλά δεν το συλλαμβάνει ο ανθρώπινος νους,
κάτι που συμβαίνει σε άλλους, αλλού. Ένιωσα σε κάθε μια από τις ιστορίες του Barker τον
τρόμο να έρχεται ένα βήμα κοντύτερα, να με αφορά. Οι ήρωες του ήταν άνθρωποι
της διπλανής πόρτας κι όχι καθωσπρέπει λόγιοι καρεκλοκένταυροι. Φοιτητές
ερωτευμένοι με τις καθηγήτριές τους, ζευγάρια στα πρόθυρα του χωρισμού, μοναχικοί
επιβάτες του ηλεκτρικού. Οι αντιδράσεις τους στην τρέλα και το απρόσμενο είναι
τόσο αληθινές. Και γι’ αυτό, τόσο πιο πολύ τρομακτικές.
Η σκηνή που δεν ξεχνώ
θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως spoiler,
οπότε θα την αναφέρω απ’ έξω-απ’ έξω, για να μην χαλάσω κανενός την αναγνωστική
απόλαυση. Είναι από το διήγημα «Στους λόφους οι πόλεις». Κατάλαβα ότι δεν την
ξεχνώ, όταν συνάντησα την πρωτότυπή της (γιατί φυσικά δεν υπάρχει παρθενογένεση
στην τέχνη) στο διήγημα «Ο Κολοσσός του Ιλούργκν» του Clark Ashton Smith. Την αναγνώρισα αμέσως, έστω και
τόσο αλλαγμένη, γιατί είναι πραγματικά… τερατώδης.
Επίσης... ποιος/α θα είναι ο/η επόμενος/η συγγραφέας
που θα πάρει από το χέρι σου την... "σκυτάλη του τρόμου;"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου