Ψηφοφορία 7ου Διαγωνισμού Ελεύθερης Γραφής - Κατηγορία Πεζών

Βαδίζουμε προς την ολοκλήρωση ακόμα ενός διαγωνισμού ελεύθερης γραφής του blog μας, του 7ου κατά σειρά. Το τελευταίο διαγωνιστικό κομμάτι αφορά την ψηφοφορία των αναγνωστών για τα 3 καλύτερα πεζά. Η 10άδα βγήκε μετά από τη βαθμολόγηση της κριτικής επιτροπής (Νατάσα Γκουτζικίδου, Χρυσάνθη Σωτηροπούλου και Βαρβάρα Σεργίου) και πλέον τίθεται στην κρίση των αναγνωστών.

Αφού ευχαριστήσουμε για ακόμα μία φορά τις κυρίες της κριτικής επιτροπής μας να σας δώσουμε τα links των κειμένων, όπου με ένα κλικ μπορείτε να μεταφερθείτε σε αυτά και να τα διαβάσετε και φυσικά το poll στο οποίο θα μπορείτε να ψηφίσετε τα 3 αγαπημένα σας.

"Επτά Χρόνια στην Ανακύκλωση" από τη Μαίρη Φιλιππίδου Κατσανίδου

(Συμμετοχή στην τελική φάση του 7ου Διαγωνισμού Ελεύθερης Γραφής - Πεζογραφία)
Ψηφίστε εδώ!!!
 

«Και τι νόμιζες δηλαδή θα καθίσω να κλαίω, να σε παρακαλώ να μ  αφήσεις; Δεν κατάλαβα, άνθρωπος μεγάλος και ελεύθερος είμαι, τα μαζεύω και την κάνω»

Άνοιξε την πόρτα της αποθήκης.  Έβγαλε  την μεγάλη κόκκινη βαλίτσα. Ήταν γεμάτη σκόνη. Μήπως και την χρησιμοποίησα τα τελευταία χρόνια καθόλου; σκέφτηκε. Κοίταξε και την πράσινη βαλίτσα, την μεγαλύτερη. Την κατέβασε, ίσως να την χρειαζόταν και εκείνη «ποτέ δεν ξέρεις» είπε. Ο αέρας της αισιοδοξίας φύσηξε μέσα της. Όρθωσε  το κορμί της να πάρει δύναμη.

 Θύμωσε με τον Άρη τον άνδρα της. Ούτε μια μικρή εκδρομή  δεν πήγαν τα τελευταία χρόνια.  Ούτε ένα ταξίδι σαν ζευγάρι, υποτίθεται ερωτευμένο, έτσι για ένα διάλειμμα, μια αλλαγή στην ρουτίνα τους. Γιατί δεν της δίνει ώθηση στην αισιοδοξία που είχε για την εξέλιξη στην δουλειά της; Γιατί εκείνος της έκοβε τα φτερά; Ως πότε να σκύβει πια το κεφάλι;

    «Αϊ στα κομμάτια» είπε δυνατά.

"Ευθανασία" από τη Μαίρη Φιλιππίδου Κατσανίδου

(Συμμετοχή στην τελική φάση του 7ου Διαγωνισμού Ελεύθερης Γραφής - Πεζογραφία)
Ψηφίστε εδώ!!
 

Αρρώστησες! Βρίσκομαι συνεχώς δίπλα στο κρεβάτι σου. Μια ικεσία αντίκρισα  σήμερα στο πρόσωπό σου και ξαφνικά άρχισα να θυμάμαι τις κουβέντες μας, για το αν κάποτε  μας συμβεί κάτι τρομερό πως θα το αντιμετωπίσουμε.

«Είναι άσχημα» είπαν.

«Ίσως δεν τα καταφέρει», ψέλλισαν.

 «Τα μηχανήματα την συντηρούν, αλλά για πόσο»; ακούστηκε από δίπλα  μια φωνή. 

«Τώρα μόνο ο θεός ξέρει», είπαν και οι γιατροί.  Και τότε θυμήθηκα «Ευθανασία» 

Τα χρόνια αφήνουν πάντα σκέψεις και όνειρα να πραγματοποιούνται και κάποια να περιμένουν στην πορεία για την πραγμάτωσή τους.

Η ζωή μας κύλισε όμορφη, μαζί με παιδιά εγγόνια, φίλους.

Προγραμματίζαμε το κάθε τι, αφού προηγούνταν συζητήσεις επί συζητήσεων, για την προτεραιότητα τους, και αφού παίρναμε την απόφαση, ξεκινούσαμε. Τίποτα δεν γινόταν χωρίς συζήτηση και από κοινού παίρναμε  την απόφαση. 

"Η μόνη διαφορά ανάμεσα στον καλό και στον κακό της ιστορίας είναι η κάλυψη απ’ τον Τύπο" από την Αγγελική Πετρίδη

(Συμμετοχή στην τελική φάση του 7ου Διαγωνισμού Ελεύθερης Γραφής - Πεζογραφία)
Ψηφίστε εδώ!!

  Η ιστορία επαναλαμβάνεται. Παρόμοια λάθη, ίδιοι καιροί, όμοιοι άνθρωποι - και όμως - παρά την καταγραφή των γεγονότων από των 4^ο αιώνα Π.Χ τα πάντα επαναλαμβάνονται σαν μια καλοστημένη χορογραφία που ποτέ δεν φτάνει στην τελική της φάση. Η αληθινή απορία όμως είναι πότε ακριβώς άρχισε αυτός ο κύκλος; Με λίγα λόγια η απάντηση έρχεται στην μορφή του ‘τώρα’ διότι κάπου εκατομμύρια έτη φωτός μακριά το τώρα δεν έχει έρθει ενώ κάπου αλλού αυτή η στιγμή είναι μακρινή ανάμνηση. Ο χρόνος ήταν πάντα σχετικός.

  Πάντως, κάποια στιγμή, σε αυτό το μέρος, σε όλο τον κόσμο, δεν υπήρχε τίποτα. Ένα απεριόριστο κενό ικανό να επεκταθεί ως τα πέρατα του νοητού κόσμου-μέχρι που εμφανίστηκε κάτι. Μια δύναμη, μια θεότητα, κάτι με μια ουσιώδους μορφή το οποίο ήταν έμβιο ον. Ξαφνικά το κενό είχε κάτι μαύρο, μια ανθρώπινη σκούρα μορφή που δεν υπάκουε σε κανέναν νόμο παρά μόνον αυτούς που έφτιαχνε. Πλέον το κενό δεν ήταν παρά μόνο ένα κουτί σχεδιασμένο να κρατήσει κάτι μέσα. Δυστυχώς, σύντομα φάνηκε ότι όποιος ή ό,τι είχε φτιάξει το κενό δεν το είχε σχεδιάσει καλά.

"Ένα κομμάτι Ελληνικής Θάλασσας" από τη Βαρβάρα Κατσιάνου

(Συμμετοχή στην τελική φάση του 7ου Διαγωνισμού Ελεύθερης Γραφής - Πεζογραφία)
 Ψηφίστε εδώ!!

Δώστε μου ένα κομμάτι θάλασσα και ξεχάστε με εκεί,να αγναντεύω,να ταξιδεύω,να ονειρεύομαι ταξίδια αλέγκρου νου. Έτσι κι αλλιώς ευλογήθηκα να γεννηθώ πάνω από ένα ακρογιάλι,με ανάστησαν πορφυρογέννητες χαραυγές,γίνηκα ένα με τον παφλασμό της θάλασσας ,που άλλοτε ήταν απαλό νανούρισμα και άλλοτε άγριο ξέσπασμα στα βράχια και στις μικρές σπηλιές! Και έτσι κάθε ιδιαιτερότητά της μπερδεύτηκε με την ψυχοσύνθεσή μου! Μπουνάτσες και μποφόρια, κάλμες και ρεστίες ένοιωθα να κυκλοφορούν μέσα από το δέρμα μου,κυκλοφορούσαν υποδόρια μου έδιναν ενέργεια και φιλοσοφημένα βήματα. Μια μικρή θάλασσα κάτω από το σπίτι μου που στο βάθος συναντούσε το Αιγαίο Πέλαγος,ένα μικρό πετροκάραβο το νησί μου που το έδερναν και το χάιδευαν όλοι οι καιροί! Και απέναντι ακριβώς από το μπαλκόνι μου! Ω,αυτό το μπαλκόνι μου πόσο ευλογημένος μπορεί να νοιώσει κάποιος! Στα πεντακόσια μέτρα πάνω σε ένα βραχάκι κάθεται η κυρά-Γοργόνα μας,γλυκιά οικοδέσποινα του νησιού μας,εκεί στην είσοδο του λιμανιού μας κόσμημα και καμάρι του νησιού μας και σκέψη νοσταλγική των απανταχού ναυτιλομένων μας.

Η αλισάχνη της νοτιάς γνώριμη συντροφιά μας, χαρίζει απόκοσμο τοπίο μπερδεύει όνειρα και πραγματικότητες και μέσα από την θολούρα της που την μεταφέρουν οι σοροκάδες, έτσι όπως φυσάει και τον μεταφέρουν στον απανταχού Ελληνισμό τραγουδώντας: " Όλον τον κόσμο κι αν γυρνώ μόνον ετούτον αγαπώ! Χαράχθηκε η πορεία του χιλιάδες χρόνια πριν! Μαίανδροι στο χιτώνα του κρυφοί συμβολισμοί του δηλούν αέναη την πορεία του στων αιώνων τη ροή.

κοιτάζοντας την θολούρα της να την μεταφέρουν οι σοροκάδες έτσι όπως φυσούν και σου κρύβουν την θέα κι εσύ κλείνεις τα μάτια και συνεχίζεις να ακολουθείς νοερά,η και στο όνειρό σου τα καράβια στα απέναντι Μικρασιατικά παράλια που τραβούν την ρότα τους στον ορίζοντα άλλα προς τον βοριά,άλλα προς τον νοτιά, ποιά άραγε λιμάνια να τα περιμένουν;Και εσύ,παρατηρητής και νοσταλγός παραδομένος στης ψυχής σου τα όνειρα και τις λαχτάρες, φτιάχνεις θαλασσινές ιστορίες και παραμύθια που πάντα αναδεικνύουν το ενδόμυχο Ελληνικό πείσμα και δαιμόνιο.Μήπως ένα παραμύθι, ένα όνειρο,δεν είναι η ζωή του καθενός;Απ΄την στιγμή που γεννιέται, ζει το μοναδικά ξεχωριστό δικό του όνειρο γράφει την δική του ιστορία !

"Δορυφόροι" από τη Ράκσα Αλξ

(Συμμετοχή στην τελική φάση του 7ου Διαγωνισμού Ελεύθερης Γραφής - Πεζογραφία)
Ψηφίστε εδώ!! 

(Το πεζό ποιήμα της Ράκσα Αλξ αφιερωμένο σε εκείνο)

Η πρώτη φορά που τον είδα ήταν πέντε χρόνια πριν. Σχεδόν έξι, πλέον. Τη στιγμή που το βλέμμα μου ακούμπησε το πρόσωπό του, το κεφάλι μου έγειρε στο πλάι, σαν τα σκυλιά που κοιτάνε τα αφεντικά τους με ένα βλέμμα απορίας. Χρειάστηκε να τον περιεργαστώ για κάμποσα λεπτά. Τόσο μεγάλη ήταν η απορία μου. Πώς, άραγε, είναι δυνατόν να είναι ένας άνθρωπος τόσο όμορφος;

Εκείνος δεν με είχε προσέξει. Τα μάτια του ήταν καρφωμένα στο πάτωμα με μία πρωτοφανή, για εμένα, προσήλωση. Θα συνειδητοποιούσα, αργότερα, ότι αυτή ήταν μία από τις συνηθισμένες του στάσεις. Το κεφάλι χαμηλωμένο και τα μάτια του να διατρέχουν το δάπεδο, λες και ήταν ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα που είχε δει ποτέ. Το περπάτημά του ήταν πάντοτε αθόρυβο, σαν να φοβόταν ότι η σιωπή του θα ενοχλούσε έναν εκκωφαντικό κόσμο. Με κάθε του βήμα, η αύρα του, βαριά σαν την ψυχή που κουβαλούσε πάνω στις κυρτές του πλάτες, απλωνόταν στο χώρο και γέμιζες με τη γλυκιά μελαγχολία. Είναι αυτή η μελαγχολία που κουβαλάνε οι άμοιρες ψυχές, που σεργιανίζουν στον κόσμο αυτό, χρόνια πολλά περισσότερα από τα σώματά τους. Οι ψυχές που δυσανασχετούν και βασανίζονται παγιδευμένες σε μία ζωή που δεν μπορεί μήτε να τις καταλάβει μήτε να τις ευχαριστήσει. Έχεις δει και εσύ σίγουρα ψυχές τέτοιες, πολλές. Είναι εκείνες που η ανάσα τους έχει μία δυσχέρεια, τα μάτια τους μιλάνε περισσότερο από τα στόματά τους, η χάρη είναι έμφυτη και η θλίψη δεδομένη.

"Η Έμιλυ και η Τελευταία Βροχή" από τη Μαίρη Κάντα

(Συμμετοχή στην τελική φάση του 7ου Διαγωνισμού Ελεύθερης Γραφής - Πεζογραφία)
Ψηφίστε εδώ!! 

«Πού πας; Δεν τέλειωσες όλο το φαγητό σου ακόμα» είπε η Δώρα στην κόρη της που έφυγε βιαστικά από το τραπέζι, πριν να τελειώσει το βραδινό της. «Δεν πεινάω άλλο. Θέλω να κοιτάξω την βροχή» είπε και έτρεξε στο παράθυρο. Η μητέρα της δεν επέμεινε περισσότερο και έπλυνε τα πιάτα.

Η Έμιλυ παρατηρούσε τις σταγόνες της βροχής που έπεφταν στο παράθυρο. Η αγάπη της για την βροχή ήταν τεράστια. Ξαφνικά μία αστραπή φώτισε το νυχτερινό ουρανό. «Μαμάα κοίτα! Δεν είναι υπέροχη η αστραπή;» φώναξε η μικρή Έμιλυ και λίγο αργότερα, ένας κεραυνός ήχησε δυνατά. Η Δώρα πήγε στο δωμάτιο της κόρης της. Χαμογέλασε όταν είδε την κόρη της τόσο ενθουσιασμένη και χαρούμενη.

«Ξέρεις, άλλα παιδάκια φοβούνται τις αστραπές και τους κεραυνούς» είπε η μητέρα της και η Έμιλυ απάντησε: «Μα γιατί φοβούνται; Εμένα μου αρέσουν πολύ. Ο χειμώνας είναι η αγαπημένη μου εποχή» και συνέχισε να κοιτάζει τις βρεγμένες σκεπές των απέναντι σπιτιών από το παράθυρο. Η μητέρα της, χάιδεψε απαλά τα μακριά, ίσια μαλλιά της Έμιλυ και είπε: «Χαίρομαι που σου αρέσει πολύ η βροχή, μα νομίζω πως αυτή θα είναι η τελευταία φορά που θα βρέξει».

"Το Λευκό της Τιμωρίας" από την Κωνσταντίνα Ζιώγα

(Συμμετοχή στην τελική φάση του 7ου Διαγωνισμού Ελεύθερης Γραφής - Πεζογραφία)
Ψηφίστε εδώ!!
  
 Τα έντονα  άσπρα φώτα την τύφλωναν και σε συνδυασμό με τη γύμνια του δωματίου της έφερναν ζαλάδα. Τα χέρια της, όπως και όλο το υπόλοιπο κορμί της, πονούσαν αφόρητα απ’ το σφιχτό δέσιμο των ιμάντων, αλλά δεν ήταν αυτό που την ενοχλούσε περισσότερο. Ένιωθε τα στυγνά βλέμματα των συγγενών τους να την καρφώνουν τόσο βαθιά, σαν να διαπερνούν τη σάρκα και να της τριβελίζουν τα κόκαλα. Καταλάβαινε την ικανοποίησή τους, συμμερίζονταν τη δίψα τους για εκδίκηση, η ίδια σχεδόν είχε ασπαστεί αγόγγυστα την απόφαση του δικαστηρίου και της πολιτείας, αλλά τώρα αντιμέτωπη με το τέλος, ένιωθε τον ιδρώτα να την πλημμυρίζει, να την πνίγει. Άλλωστε ποιος δεν φοβάται το θάνατο;

  Η Σάρα Πάρκερ είχε δύσκολα παιδικά χρόνια. Το μέλλον της, δυσοίωνο, είχε προκαταγραφεί πριν καν γεννηθεί. Ο πατέρας της τους εγκατέλειψε όταν ήταν μόλις οκτώ χρονών, έχοντας σιχαθεί να παρακολουθεί τη μητέρα της να αυτοκαταστρέφεται όντας χρόνια χρήστης ναρκωτικών, ακόμη και μετά τη γέννηση της Σάρα. Τα επόμενα χρόνια η Σάρα και η μητέρα της βούλιαζαν περισσότερο στο βάλτο της ανέχειας και της αθλιότητας. Ζούσαν σ’ ένα υπόγειο που δεν το έβλεπε ο ήλιος και τρέφονταν άλλοτε με ελεημοσύνες και άλλοτε με την συνεισφορά των γειτόνων. Ένα χρόνο μετά η μητέρα της Σάρα άρχισε να εργάζεται ως πόρνη, για να καλύψει την άσβηστη και διψασμένη ανάγκη της για τη μαγική ζάχαρη. Σιγά σιγά μύησε και την ίδια τη Σάρα στον απαγορευμένο και ουτοπικό κόσμο των ουσιών. Μαγεμένη καθώς ήταν, η Σάρα παράτησε το σχολείο πριν καν τελειώσει το λύκειο και έπιανε περιστασιακές δουλειές. Στα δεκαέξι της έχασε και τη μητέρα της, το τελειωτικό χτύπημα για τη Σάρα που πλέον έβλεπε τον κόσμο της να καταρρέει, έγινε ένας άψυχος θεατής της ζωής της.

"Ο Εφιάλτης της Εκάτης" από τον Αντώνη Ευθυμίου

(Συμμετοχή στην τελική φάση του 7ου Διαγωνισμού Ελεύθερης Γραφής - Πεζογραφία)
Ψηφίστε εδώ!!

Τα μολυβένια σύννεφα έκρυβαν το χαμόγελο του ήλιου κι η καταχνιά απλωνόταν μέχρι τη ραχοκοκαλιά του ορίζοντα. Τα κλάξον των αυτοκινήτων ηχούσαν σαν ασυντόνιστη ορχήστρα κι η τσιμεντούπολη είχε μετατραπεί σε έναν ασπρόμαυρο καμβά ενός άτεχνου ζωγράφου. Η Εκάτη είχε μόλις επιστρέψει από την κηδεία του συζύγου της κι ήταν έτοιμη να καταρρεύσει σαν πύργος από τραπουλόχαρτα. Είχαν περάσει μια ολόκληρη ζωή μαζί και δεν μπορούσε να χωνέψει ότι θα τον έχανε κάποια στιγμή εξαιτίας της επάρατης νόσου. Αυτό που την τρόμαζε περισσότερο ήταν η μοναξιά. Είχε συνηθίσει τόσα χρόνια την παρουσία ενός άλλου ανθρώπου δίπλα της και τώρα το σπίτι της φαινόταν άδειο κι αφιλόξενο. Ακόμη και οι διαστάσεις των τοίχων μέρα με τη μέρα άλλαζαν. Τα ταβάνια γινόντουσαν θεόρατα και τα παράθυρα θύμιζαν σιγά σιγά αόρατες πύλες. Είχε σκεφτεί κάποια στιγμή και την αυτοκτονία, αλλά θεωρούσε πολύ δειλό τον εαυτό της για μια τέτοια πράξη.

Γέμισε ένα ποτήρι ουίσκι με πάγο και κάθισε νωχελικά στον καναπέ, εκεί ακριβώς όπου σπαταλούσαν τις περισσότερες ώρες της ημέρας, άλλοτε συζητώντας κι άλλοτε χαζεύοντας τηλεόραση. Προσπάθησε ν’ αναπολήσει μερικές όμορφες στιγμές του έγγαμου βίου της, μα το μυαλό της είχε θολώσει. Φαίνεται πως η οδύνη της απώλειας είχε σκορπίσει τις σκέψεις της κι έπρεπε να τις ξαναβάλει σε τάξη. Το ποτό με δυσκολία κατέβαινε στο λάρυγγα, μα ήταν τόσο δυνατό που της έκαιγε τον οισοφάγο. Ο άντρας της τής είχε απαγορέψει να πίνει, γιατί φοβόταν μήπως πάθει κίρρωση του ήπατος, αλλά τελικά εκείνος έφυγε πρώτος και η Εκάτη έμεινε μόνη σαν απροστάτευτο κυκλάμινο στο ξεροβόρι της επιβίωσης.

"Οι Δράκοι" του Απόστολου Δαβίλα

(Συμμετοχή στην τελική φάση του 7ου Διαγωνισμού Ελεύθερης Γραφής - Πεζογραφία)
Ψηφίστε εδώ!!

Οι πρώτες σταγόνες βροχής χτύπησαν την επιφάνεια της αλπικής λίμνης στέλνοντας ομόκεντρους κύκλους σε χαοτική διάταξη σε όλη την επιφάνεια  της, ξυπνώντας της αρχέγονες μνήμες της δημιουργίας και της αρχικής ψυχής της γης. Αστραπές και κεραυνοί ήρθαν να συμπληρώσουν τη Μελωδία της βροχής πάνω στην λίμνη και να την οδηγήσουν σε ένα μελωδικό κρεσέντο όπου εκατομμύρια δάχτυλα-σταγόνες χαϊδεύουν-τσιμπάνε την λίμνη-άρπα.

Η Μελωδία της σταγόνας είναι πλέον εκκωφαντική. Η επιφάνεια της λίμνης έχει γίνει ένα με τη βροχή και τα σύννεφα, οι κεραυνοί και οι αστραπές φωτίζουν σαν φλας την σκοτεινή μάζα από το παλλόμενο ύδωρ, φωτίζοντας καρέ-καρέ τη μορφοποίηση στην επιφάνεια της λίμνης, μιας τεράστιας σκιάς, στο σημείο που ενώνονται η λίμνη και η βροχή.

Ένας τεράστιος όγκος σχηματίζεται από συμπυκνωμένο νερό και την αφυπνισμένη ψυχή της γης. Η λίμνη του δίνει τον παλμό, η βροχή το σμιλεύει ασταμάτητα, φτιάχνοντας δύο τεράστια φτερά, πανίσχυρη ουρά και ένα θωρακισμένο κεφάλι γεμάτο δόντια και αγκάθια. Τα μάτια καθρεφτίζουν το αρχέγονο κομμάτι της ψυχής της γαίας που κυλάει πάντα και που δε σταματάει μπροστά σε τίποτα, που τρυπάει στρώματα βράχων και σκάβει βαθιά φαράγγια μόνο και μόνο για να συναντήσει και άλλο νερό που ταξιδεύει και μετασχηματίζεται σε πάγο, σε ατμό, σε γλυκό και αλμυρό νερό, αλλά ποτέ δεν χάνεται, όπως δεν χάνεται και η ζωή που για πρώτη φορά σχηματίστηκε στα σπλάχνα της.

"Ανάσταση: Το ταξίδι του Λέροϋ Κρίπκε" από τον Γιώργο Γιάγκου

(Συμμετοχή στην τελική φάση του 7ου Διαγωνισμού Ελεύθερης Γραφής - Πεζογραφία)
Ψηφίστε εδώ!!

Με το κατάλληλο αεράκι, τον ήλιο να μένει σταθερά ψηλά στον ουρανό, και τον κόσμο να κατακλύζει τις Παρθένους Νήσους στην Καραϊβική, τα πάντα γύρω σε αυτή τη περιοχή φωνάζουν καλοκαίρι. Εν έτει 4076 μ.Χ. ή 250^ος κύκλος του Χάνσεν, μιας και άλλαξε η παγκόσμια χρονομετρία μετά από την σημαντικότερη αποκάλυψη που είχε ποτέ ο μοντέρνος κόσμος, όλα είναι διαφορετικά από αυτά που γνωρίζαμε, αλλά οι άνθρωποι συνεχίζουν να απολαμβάνουν σταθερά ένα πράγμα, τον καλό καιρό· και ο καιρός ελέγχεται με πολύ μεγαλύτερη ευκολία. 

Στους δρόμους του Saint Thomas περπατάει αμέριμνος και ο Λέροϋ Κρίπκε, αντιναύαρχος του παγκόσμιου στρατού, ο οποίος ειδικεύεται στην εξακρίβωση ιστορικών γεγονότων, και απολαμβάνει-όπως και σε άλλες περιοχές του κόσμου-τις ιπτάμενες πόλεις που έχουν δημιουργηθεί μέσω της τεχνολογίας Ούρνε. Αυτά τα εντυπωσιακά μεγαθήρια έχουν κτιστεί κυρίως ως τουριστικά θέρετρα στο Saint Thomas, γεμάτα με ξενοδοχειακές μονάδες, εστιατόρια και καταστήματα για την ικανοποίηση και των πιο απαιτητικών πελατών. 

«H ζωή εν τάφω» του Στρατή Μυριβήλη

Είναι αλήθεια ότι η ελληνική λογοτεχνία ποτέ δεν αποτελούσε πρώτη μου επιλογή. Κυρίως επειδή το αγαπημένο μου λογοτεχνικό είδος είναι η αστυνομική λογοτεχνία, που στην Ελλάδα, πέρα από 2-3 πραγματικά αξιόλογους λογοτέχνες, δεν ανθεί ιδιαίτερα. Παρόλα αυτά, με αφορμή τη σειρά της κρατικής τηλεόρασης «Η ζωή εν τάφω» (την οποία βέβαια δεν έχω παρακολουθήσει καθόλου), αποφάσισα να διαβάσω το βιβλίο του Στρατή Μυριβήλη, ένα από τα κλασικότερα της ελληνικής λογοτεχνίας και καλύτερο του συγκεκριμένου συγγραφέα.

Το βιβλίο του πολέμου, όπως χαρακτηρίζεται ακριβώς κάτω από τον τίτλο, είναι ακριβώς αυτό αλλά ταυτόχρονα πολλά περισσότερα. Είναι τα χειρόγραφα του στρατιώτη Αντώνη Κωστούλα, ο οποίος μέσα από τα χαρακώματα του πολέμου αποκτά αγρίως μία άλλη αντίληψη της ζωής και την τοποθετεί στη σωστή της διάσταση. Παρότι πολεμικό βιβλίο, τα ίδια τα γεγονότα του πολέμου καταλαμβάνουν ένα μικρό τμήμα του βιβλίου. Τα λίγα περιστατικά που περιγράφονται όμως είναι τόσο αποτρόπαια και αποκρουστικά που η αίσθηση που αφήνουν στον αναγνώστη διατηρείται για αρκετές σελίδες (μέχρι να έρθει το επόμενο). Ο Μυριβήλης εστιάζει αλλού. Εστιάζει κυρίως στην αίσθηση του πολέμου, στην ψυχολογία που προκαλεί στον στρατιώτη αλλά και σε αυτούς που έμειναν πίσω. Σε ανθρώπους της καθημερινότητας, της ελληνικής (και όχι μόνο) υπαίθρου που έχουν χάσει τα πάντα για τα καπρίτσια του ανθρώπινου γένους. Το γεγονός ότι το βιβλίο αποτελεί ουσιαστικά μια συλλογή από γράμματα που έστελνε ο Κωστούλας στην αγαπημένη του δίνει στον Μυριβήλη το πάτημα να χρησιμοποιήσει μια απλή γλώσσα, καθημερινή, γεμάτη τοπικά ιδιώματα που μεταφέρουν τον σύγχρονο αναγνώστη σε μια άλλη εποχή, πιο αγνή.

Rise With Me, το πρώτο EP των The Fallen Ones (Review in greek and english version)

(Η ανάρτηση περιλαμβάνει διαγωνισμό με δώρο ένα αντίτυπο του EP. Οδηγίες για συμμετοχή στον διαγωνισμό στο τέλος του άρθρου)
   

Η επιστροφή από τις διακοπές συνήθως είναι καταθλιπτική και μουντή. Η δική μου όμως φωτίστηκε από ένα μικρό δωράκι που με περίμενε στο γραμματοκιβώτιο. Ήταν το πρώτο EP του συγκροτήματος The Fallen Ones του εξαιρετικού μουσικού και φίλου, Ιορδάνη Σιδηρόπουλου. Στην Ελλάδα έχει γράψει ήδη μερικά μουσικά χιλιόμετρα με 2 άλμπουμς (Χειμώνας το 2013 και Ψάχνω στο Φως το 2016) και μερικές ξεχωριστές συνεργασίες όπως με τον τεράστιο Βασίλη Παπακωνσταντίνου και την ταλαντούχα Ρίτα Αντωνοπούλου.

Στην Ιρλανδία, όπου ζει το τελευταίο διάστημα, δεν θα μπορούσε να μην ψαχτεί μουσικά. Έτσι στα τέλη του προηγούμενου έτους δημιούργησε το συγκρότημα The Fallen Ones μαζί με 2 ακόμα μουσικούς, τον Darragh και τον Juan. Η πρώτη τους δουλειά είναι το EP με τίτλο «Rise With Me» που κυκλοφόρησε στις 11/5/2019 και περιλαμβάνει 3 τραγούδια.

Σκυτάλη του Τρόμου - Ειρήνη Μαντά

Με την υπογραφή της Σοφίας Κραββαρίτη

Ειρήνη Μαντά

Ειρήνη σε καλωσορίζουμε με χαρά στη "σκυτάλη του τρόμου" και θέλουμε να μας πεις ποιο ήταν το βιβλίο που χαράχτηκε ανεξίτηλα στη μνήμη σου και για ποιο λόγο έκανε τη διαφορά από τα υπόλοιπα που έχεις διαβάσει. Υπάρχει κάποιο σημείο στην πλοκή του, που πιστεύεις πως δε θα ξεχάσεις ποτέ;

Λοιπόν, κοιτάξτε να δείτε.  Η ερώτηση και η συζήτηση περί τρόμου με πιάνει κάπως αδιάβαστη, διότι δεν είναι το είδος που γράφω ή που θα ήθελα να γράφω ή που αγαπώ / προτιμώ να διαβάζω. Για μένα μπορούν να βρεθούν διαμαντάκια σε παλιές ανολογίες, έργα συγγραφέων που εδώ και δεκαετίες εξερευνούν εκ του σύνεγγυς την Άλλη Πλευρά. Ο Λάβκραφτ έκανε για μένα τη διαφορά, γιατί προσπαθώντας να καταλάβω του λόγους που κάνει τόση εντύπωση έγραψα το Δαιμόνιο της Γραφής. Τους λόγους τους κατάλαβα αλλά ο Λάβκραφτ δεν είναι από τους αγαπημένους μου. Είναι υπερβολικά εγκεφαλικός    και υπερβολικά άθεος για να με αγγίξει. Αδύνατον να βιώσεις τόση εσωτερική μοναξιά αν δεν είσαι εντελώς άθεος. Ο Λαγκώνας, ας πούμε, και τον ευχαριστώ για τη σκυτάλη του τρόμου, καταπιάστηκε με λαβκραφτικά αρχέτυπα  στην ιστορία του Των Υδάτων του Ουρανού. Α πέτυχε το αυτό αίσθημα; Βεβαίως και όχι. Δεν είναι ούτε τόσο άθεος ούτε τόσο μοναχικός ο Λαγκώνας. Αλλά πέτυχε να συνδυάσει τον κοσμικό τρόμο με το ελληνικό στοιχείο.

Ψηφοφορία 7ου Διαγωνισμού Ελεύθερης Γραφής - Κατηγορία Ποιημάτων

Για ακόμα μία χρονιά, το blog μας διοργανώνει Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής και έδωσε τη δυνατότητα σε όλους να εκφραστούν μέσα από την ποίηση και την πεζογραφία. Στην πρώτη φάση του διαγωνισμού, οι κριτικές επιτροπές αξιολόγησαν και βαθμολόγησαν τις συμμετοχές ώστε να ξεχωρίσουν τα 10 καλύτερα που στην επόμενη (και τελική) φάση θα τεθούν στην κρίση των αναγνωστών μας για να αναδειχθούν οι 3 νικητές.

Η αρχή γίνεται με τα ποιήματα ενώ το επόμενο διάστημα θα ακολουθήσουν τα πεζά. Αφού ευχαριστήσουμε τους 3 κριτές μας (Ευάγγελο Ρήγα, Αντώνη Σαμολαδά και Σπύρο Ποδαρά) είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας παρουσιάσουμε το γκάλοπ μέσα από το οποίο θα μπορείτε να ψηφίζετε μέχρι και 3 αγαπημένα σας ποιήματα από τα συνολικά 11 (λόγω ισοβαθμίας στη 10η θέση) που συγκέντρωσαν τις υψηλότερες βαθμολογίες. Να τονίσουμε ότι η τελική 3άδα των νικητών θα βγει αποκλειστικά από τις δικές σας ψήφους....

"Σαν κάτι που μου μοιάζει" από την Αλεξάνδρα Χουλιάρα

(Συμμετοχή στην τελική φάση του 7ου Διαγωνισμού Ελεύθερης Γραφής - Ποίηση)

Ψηφίστε εδω!!!

Κοιτάζω στον καθρέφτη  και

βλέπω μια ξένη!

Μια μορφή που μου μοιάζει.

Είμαι εγώ. Το βλέπω! Το ξέρω!

Όμως δεν με αγαπώ.

Κοιτάζω μέσα στα μάτια της και μια μορφή άγνωστη, άβολη βλέπω.

Δεν μοιάζει με εμένα.

Μη με κοιτάς!

"Νανούρισμα" από τον Αλέξανδρο Σαγρή

(Συμμετοχή στην τελική φάση του 7ου Διαγωνισμού Ελεύθερης Γραφής - Ποίηση)

Ψηφίστε εδώ!!!

Γύρε το κεφάλι σου.

Χάιδεψε τρυφερά το ύφασμα και αφέσου στις ζάρες του.

Θα αργήσουν οι στιγμές να γίνουν αιώνες.

Γέρασαν. Κοιμήθηκαν με τα ιδρωμένα ρολόγια που ξεδιψούν οι νύχτες.

Μόλις ξυπνήσεις θα έχεις ξεχάσεις ότι ήσουν παιδί, 

ίσως γιατί πολλοί δεν σε πρόσεξαν καθώς μεγάλωνες.  

"Μια κλωστή τα κρατάει όλα" από τη Σοφία Χατζηφωτιάδου

(Συμμετοχή στην τελική φάση του 7ου Διαγωνισμού Ελεύθερης Γραφής - Ποίηση)

Ψηφίστε εδώ!!

Τι είμαστε τελικά;
Ποιος ξέρει;
Ποιος μπορεί να πει;
Ποιος μπορεί να μας ερμηνεύσει;

Ίσως είμαστε άηχες κραυγές στο κενό,
Εκλιπαρούν για λίγη προσοχή, για ένα νόημα.
Το νόημα όμως δεν έρχεται, και αυτό είναι που πονάει.

"Ειρήνη" από την Ευμορφία

(Συμμετοχή στην τελική φάση του 7ου Διαγωνισμού Ελεύθερης Γραφής - Ποίηση)

Ψηφίστε εδώ!!

Κλείσε τα μάτια σου – πες μου τι βλέπεις

Σκοτάδι. Μαύρο , απόλυτο , βαθύ σκοτάδι.

Μαύρο. Σαν την κάννη ενός όπλου.

Ένα όπλο στα χέρια ενός αθώου παιδιού.

Και μια σφαίρα .Καρφωμένη στην καρδιά ενός αθώου παιδιού.

Πες μου τι βλέπεις .

Ή καλύτερα άσε με να σου πω εγώ …

Κόκκινο. Δυνατό , έντονο , « βαρύ» κόκκινο.

"Αιμοδιψείς Έρωτες" από την Ξένια Ζαρκαδούλα

(Συμμετοχή στην τελική φάση του 7ου Διαγωνισμού Ελεύθερης Γραφής - Ποίηση)

Ψηφίστε εδώ!!

Αιμοδιψείς έρωτες

πέρασαν από την ζωή μου

πληγές γέμισαν το κορμί μου

άφησαν ίχνη θανάτου.

Μέτρησα τα τραύματά μου

ναι, ήταν όλα δικά μου

κρατούσαν συντροφιά στα θέλω μου

χαράκωναν τις ελπίδες μου.

"Τα Πανωφόρια" (ανώνυμο)

(Συμμετοχή στην τελική φάση του 7ου Διαγωνισμού Ελεύθερης Γραφής - Ποίηση)

Ψηφίστε εδώ!!

Πανωφόρια σαν σκιές στον καλόγερο

στέκονται ακίνητα και υπομονετικά να τα πάρουν

τα αφεντικά τους για να τα κρεμάσουν σε άλλο

καλόγερο σε άλλο σπιτικό.

Το σύνολο του θεάματος αυτό μοιάζει με

μαραμένο δέντρο που τα πουλιά απαξιώνουν να

ξαποστάσουν πάνω στα κλαδιά του.

Το κάθε πανωφόρι έχει ζήσει χιλιάδες περιπέτειες

όσες και ένας μέσος άνθρωπος.

Συμμετοχή από τον Μιχάλη Νασρή (χωρίς τίτλο)

(Συμμετοχή στην τελική φάση του 7ου Διαγωνισμού Ελεύθερης Γραφής - Ποίηση)

Ψηφίστε εδώ!!

κάντε μου λίγο χώρο

κρατήστε μου μια θέση κι εμένα στην κόλαση

δεν θέλω παραδείσους

δεν αντέχω άλλους παραδείσους

αφήστε με μόνο στην γωνιά μου

δεν ενοχλώ κανέναν

δεν θέλω κανέναν

δεν αντέχω άλλη αγάπη

"Η Ατμόσφαιρα Μύριζε Μπαρούτι" από την Ευμορφία

(Συμμετοχή στην τελική φάση του 7ου Διαγωνισμού Ελεύθερης Γραφής - Ποίηση)

Ψηφίστε εδώ!!

Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι. Και άνοιξη .

Ο κρύος αέρας σκόρπιζε τα φύλλα στους δρόμους.

Έκανε τις πόρτες να τρίζουν.

Μπορούσες να ακούσεις σκυλιά να γαβγίζουν .

"Πόσο αλάτι να σηκώνει η πληγή;" από τη Τζωρτζίνα Κουριαντάκη

(Συμμετοχή στην τελική φάση του 7ου Διαγωνισμού Ελεύθερης Γραφής - Ποίηση)

Ψηφίστε εδώ!! 

Λειψή από σκληρότητα, απροσάρμοστη,

υστέρημα βαρύ πληρώνω αέναα

κι άφατα ανταριάζει η σιωπή μου.

Φοβάμαι τους ανθρώπους γύρω μου∙

σάρκα ζητούν, τα δόντια να τροχίσουν.

"Σε ξέρω" από τον Χαράλαμπο Τσέλο

(Συμμετοχή στην τελική φάση του 7ου Διαγωνισμού Ελεύθερης Γραφής - Ποίηση)

Ψηφίστε εδώ!!

Βλέπω την ψυχή σου μέσα στο βλέμμα σου.
Τις ρυτίδες σου να γίνονται  βαθιά αυλάκια
απ΄ την ποσότητα του  ιδρώτα σου.
Ό,τι έχεις τη δυνατότητα να δημιουργήσεις
μου λες ότι το χρωστάς.
Ακολουθείς το όνειρο, που γίνεται εφιάλτης σου
και νοσταλγείς δρόμους, που δεν ακολούθησες.

"Σήψη" από τη Σπυριδούλα Κοντοβάγιου

(Συμμετοχή στην τελική φάση του 7ου Διαγωνισμού Ελεύθερης Γραφής - Ποίηση)

Ψηφίστε εδώ!!

                        Μην κοιτάξεις πίσω από την κουρτίνα,

                        Είμαστε νεκροί.

                        Ψέματα, αδυναμίες ,πάθη ,λάθη ,πόνος .

                        Σήψη περιτριγυρίζει την ψυχή μας…

                        Φοβάμαι.

                        Μην κοιτάξεις το πίσω μου.

                        Φοβάσαι.

"Ο Καναπές" από τον συγγραφέα - σκιτσογράφο ΜΑΦΡΑ

Η σημαντικότερη εφεύρεση μάλλον στον τομέα της οικιακής κουλτούρας. Απαντάται γωνιακός, αντικριστός, διπλός και τριπλός ενώ συνήθως δεσπόζει πλησίον της οικιακής «εστίας» (αν υπάρχει) αλλά σε κάθε περίπτωση, σίγουρα απέναντι από μια τηλεόραση, αδιακρίτως ιντσών! Σύντροφος του ανύπαντρου αλλά και μόνιμος συνοδός του παντρεμένου. Παίζει ταυτόχρονα και ρόλο τραπεζαρίας εξ’ ου και οι αχνοί, στην καλύτερη περίπτωση, λεκέδες πάνω του! Είναι επίσης το αγαπημένο καταφύγιο των ερωτευμένων εφήβων που προσπαθούν να υποκλέψουν ένα χάδι την ίδια στιγμή που οι γονείς περιπολούν και μπορεί να αιφνιδιάσουν ανά πάσα στιγμή και να επιβάλουν «στρατιωτικό νόμο» ή ακόμη χειρότερα να απαιτήσουν την …απέλαση του παρείσακτου!

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε