4ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής - Αποτελέσματα ποιημάτων

Ολοκληρώθηκε λοιπόν το πρώτο σκέλος του 4ου Διαγωνισμού Ελεύθερης Γραφής και αφορούσε τα ποιήματα που μας στείλατε. 1000 παρά 1 ψήφοι αλλά και οι ίδιοι οι συμμετέχοντες έκριναν τους νικητές του διαγωνισμού με αναλογία 60%-40%. Πρώτο αναδείχθηκε ένα ποιήμα που απόλαυσε την προτίμηση τόσο των αναγνωστών όσο και των συμμετεχόντων με αποτέλεσμα να ξεχωρίσει νωρίς. Στη 2η και 3η θέση βρέθηκαν τα ποιήματα που συγκέντρωσαν τις υψηλότερες βαθμολογίες αφενός στους αναγνώστες αφετέρου στους συμμετέχοντες. Αναλυτικά τα αποτελέσματα (αναφέρονται μόνο τα πρώτα δέκα της κάθε κατάταξης - η συνολική κατάταξη είναι διαθέσιμη για όποιον το επιθυμεί μέσω e-mail).

Λίστα πεζών - διηγημάτων 4ου Διαγωνισμού Ελεύθερης Γραφής

Αν δυσκολευτήκατε να επιλέξετε μεταξύ των υπέροχων ποιημάτων του διαγωνισμού μας, σκεφτείτε τι δυσκολίες θα συναντήσετε στα πεζά. Έχουμε απ' όλα....διηγήματα, παιδικές ιστορίες, ταξιδιωτικά αφηγήματα, πολτικά και ιστορικά κείμενα, φανταστικές ιστορίες, προσωπικές απόψεις. Για να σας βοηθήσουμε να επιλέξετε λοιπόν, σας παρουσιάζουμε τη λίστα με όλες τις συμμετοχές (με χρονολογική σειρά ανάρτησης) συνοδευόμενες φυσικά με τις σχετικές συνδέσεις ώστε να μπορέσετε να τα διαβάσετε εύκολα και να ανακαλύψετε τα αγαπημένα σας και ποια σας αγγίζουν περισσότερο.

Μπορείτε να ψηφίσετε μέχρι και 5 από τα παρακάτω κείμενα είτε πατώντας εδώ είτε στο γκάλοπ που βρίσκεται στο τέλος της ανάρτησης και στην αρχική μας σελίδα...

"Γέλιο, ένας πιστός συνοδοιπόρος" (4ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από τον Νίκο Κομπολάκη

Πριν από λίγο καιρό, ο δυτικός κόσμος τίμησε το γέλιο στην Παγκόσμια Ημέρα Γέλιου. Αν και δεν είναι πολύ γνωστή η συγκεκριμένη ημέρα – 2 Μαΐου – το τιμώμενο <πρόσωπο> είναι ένας πιστός και πολύτιμος σύντροφος του ανθρώπου.

            Σε πολλές καταστάσεις που βιώνει ο άνθρωπος, το γέλιο είναι το κύριο μέσο έκφρασης συναισθημάτων. Όταν κάποιος έχει μια απώλεια, καταφεύγει στο γέλιο για να απαλύνει τον πόνο. Δεν είναι τυχαίο ότι θυμόμαστε τις πιο ευχάριστες στιγμές που είχαμε με το εκλιπόν μέλος της οικογένειάς μας. Όταν έχουμε ένα ατύχημα, παραδείγματος χάριν αν γλιστρήσουμε και πέσουμε, σχηματίζεται σχεδόν αυτόματα ένα μειδίαμα στα χείλη μας. Αυτό είναι μια άμυνα για να νιώσουμε άμεσα πιο ευχάριστα και για να καλύψουμε την αμηχανία που γεννάει μια τέτοια άβολη κατάσταση. Ακόμα και κάποιος δικός μας άνθρωπος μπορεί να γελάσει, όχι γιατί έχει μειωμένη ευαισθησία, αλλά για να μας βοηθήσει να ξεπεράσουμε την αμήχανη στιγμή.

Για να γνωριστούμε με κάποιον καλύτερα, το γέλιο και το χιούμορ εξελίσσεται σε μονόδρομο. Μας βοηθάει να χαλαρώσουμε και πέφτουν οι άμυνες που έχουμε σε καθετί νέο. Είτε αυτό είναι μια νέα ενασχόληση, μια νέα θέση εργασίας, ένας νέος έρωτας ή μια νέα φιλική συναναστροφή.

"To παιδί με την κούκλα" (4ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από τον Πολύβιο Πρόδρομο

 Πάμε σου λέω θ’ αργήσουμε… Θέλω να δω τα πυροτεχνήματα, να δω τα χρώματα να αγγίζουν τον ουρανό! Θα πάρω και την κούκλα μου μαζί να τα δει κι αυτή. Στο σχολείο, μας είπαν πως σήμερα γιορτάζουμε την ελευθερία, την αδελφοσύνη και την ισότητα. Δεν καταλαβαίνω και πολλά, αλλά φαντάζομαι πως αυτό θα σημαίνει ο ένας άνθρωπος να αγαπάει τον άλλον τόσο πολύ όσο κι εγώ τη κούκλα μου και τη φίλη μου την Amala. Όταν θα μεγαλώσουμε, έχουμε πει με την Amala πως θα κάνουμε τον κόσμο χαρούμενο, γεμάτο φως και χρώματα. Δεν ξέρουμε ακόμα πως, αλλά κάτι σκεφτόμαστε… Στην αρχή ο κρότος των πυροτεχνημάτων με φοβίζει λίγο. λίγο όμως, τόσο δα… Θα σε κρατάω όμως με το ένα μου χέρι σφιχτά και με το άλλο σφιχτά θα αγκαλιάζω την κούκλα μου. Πόσο μ’ αρέσουν τα πυροτεχνήματα! Γελάω και φωνάζω από χαρά κάθε φορά που το ένα πάει πιο ψηλά από το άλλο, κι ύστερα απλώνονται στον ουρανό σαν να θέλουν να ξεγλιστρήσουν από δύο αόρατα χέρια που προσπαθούν να τα πιάσουν. Παίζουν με τον ουρανό. 

Επιστολή στο...363 μ.Χ: Κάποιες Φορές..." (4ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από τον Ιωάννη Μπαχά

        Κάποιες φορές σε σκέφτομαι να κλαις πνιχτά και να αγκαλιάζεις τον μεγάλο αδελφό σου, τον Γάλλο, κρυμμένος πίσω από τις βαριές κουρτίνες του Μεγάλου Παλατιού. Οι αιμοδιψείς στρατιώτες της Φρουράς εκτελούσαν με ευχαρίστηση τις εντολές του ξαδέλφου σου Κωνστάντιου: «Σφάξτε τους όλους». Τρέμω μαζί σου και εγώ.

        Όταν πάλι είμαι μελαγχολικός, σε ονειρεύομαι να προσεύχεσαι γονατιστός στο φως των κεριών ενώ πίσω από τις κολώνες της εκκλησίας παραφυλούν οι πράκτορες του αυτοκράτορα. Ένα σου μόνο παραστράτημα, μια λάθος λέξη, μια άστοχη χειρονομία, περίμεναν για να σε «καρφώσουν» στον ξάδελφο σου. Πόσο κοντά σου νοιώθω τότε, αφού και εγώ προσωπεία αλλάζω στη ζωή μου, ρόλους παίζω, άλλοτε τέλεια, κάποτε όλο ψεγάδια. Στο σχολείο, στο γραφείο, στην κοινωνική μου ζωή, σχεδόν παντού. Πόσο σε καταλαβαίνω.

        Τα έξη χρόνια που έζησες μέσα στη μοναξιά και στον τρόμο κλεισμένος στο «Φρούριο της Λήθης» (όπως ο ίδιος έγραψες στο γράμμα σου), τα έζησα και εγώ μαζί σου. Εξασκούμαι, διαβάζω και γράφω.

         Χαίρομαι και πηγαίνω με ενθουσιασμό στις δικές μου σπουδές, όταν σε αναπαριστώ στη φαντασία μου απλά ντυμένο (εσύ ένας πρίγκηπας) να παρακολουθείς τα μαθήματα των φιλοσόφων και των ρητόρων στη Νικομήδεια, στην Αθήνα, στην Έφεσο, παντού όπου άκουγες πως άνθιζε η γνώση και πετούσε η σκέψη και ο λογισμός. Λιτός, απλός, προσήνης, φιλικός και με χαμόγελο πάντα κι’ ας σε ξέχασαν γρήγορα και ας σε μίσησαν θανάσιμα λίγα χρόνια αργότερα οι παλιοί σου συμμαθητές. Κάποιους τους είπανε «μεγάλους», άλλους «μελίρυτους», ενώ εσένα…… Αποστάτη!!! Μαθαίνω τα πάντα και εγώ μαζί σου.

"Γκρι με ροζ βούλες" (4ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από την Έλενα Λιάτου

Ο Φρέρυ ο Ελεφαντούλης, δε μπορεί να ζήσει ούτε μια μέρα χωρίς ψέματα. Διαρκώς σκαρώνει ένα σωρό πονηριές στους φίλους του και τους εξαπατά. Είναι εγωιστής και τα θέλει όλα για τον εαυτό του. Δεν καταλαβαίνει πόσο κακό του κάνει αυτό.

«Δε μπορώ να μοιραστώ τα πράγματά μου με κανένα. Τα θέλω όλα εγώ μονάχα για εμένα» απαντούσε σε όποιον του τα ζητούσε.

Από τα ψέματα τα πολλά και το άγχος του μήπως τον αντιληφθούν έπαθε αλλεργία και γέμισε ροζ βούλες. Έγινε γκρι με ροζ βούλες. 

Ο μόνος φίλος του που προσπαθεί να τον βοηθήσει είναι ο Τέρη, αφού όλοι οι άλλοι τον αποφεύγουν. «Καλέ  μου πρέπει να σταματήσει αυτό. Θα μείνεις μόνος. Μη φοβάσαι όμως, έχεις εμένα που σ’ αγαπώ» του έλεγε.

"O άγνωστος άνδρας" (4ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από τον Ζόρπα

  Πάντα κρυβόταν από όλους και από όλα! Μόνο στο σκοτάδι μπορούσε να κινηθεί και να εμπιστευτεί! Τη μέρα ήταν κλεισμένος στο φτωχικό του και τη νύκτα ξεκινούσε ξανά το «έργο» του. Απομονωμένος εδώ και πολλά χρόνια με ότι μπορούσε να τον συνδέει με μια φυσιολογική ζωή, ζούσε τη ζωή της νύκτας. Όλοι τον αποκαλούσαν ο «μπεκρής» δακτυλοδείχνοντάς τον. Κανείς  δεν ήξερε το όνομά του. Για όλους ήταν ένας ξεγραμμένος αλκοολικός,  πιθανόν χωρίς δουλειά και οικογένεια. Μόνη του δουλειά ήταν να γυρνά τα βράδια από μπαράκι σε μπαράκι! Οικογένεια του ήταν οι υπόλοιποι θαμώνες που συναντούσε εκεί! Σχεδόν πάντα ήταν ατημέλητος απεριποίητος με γενειάδα και απεριποίητο μαλλί. Πάντα συντροφιά του το αλκοόλ και τα τσιγάρα! Κανείς δεν ήξερε κάτι περισσότερο για τη ζωή του «μπεκρή» όπως χαρακτηριστικά τον είχαν βαφτίσει! Κανείς δεν τον πλησίαζε δεν τον προσέγγιζε για να συνομιλήσει μαζί του. Ούτε καλημέρα δεν του έλεγαν! Άλλοτε τον κοιτούσαν με ένα υποτιμητικό και ειρωνικό ύφος και άλλοτε τον προσπερνούσαν επιδεικτικά με γοργά βήματα.

     Το μόνο που έβλεπαν και ήξεραν ήταν ότι κάθε πρωί πηγαίνοντας πίσω στο φτωχικό του, ένα παλιό μισογκρεμισμένο σπίτι στην άκρη του χωριού, περνούσε πάντοτε από το μικρό και ερημωμένο παρεκκλήσι του Αϊ Γιώργη, άναβε ένα κερί, έκανε την προσευχή του, και φιλούσε την εικόνα! Ακόμη κάποιοι έλεγαν ότι τον άκουγαν τακτικά είτε στο εκκλησάκι είτε στο δρόμο να ψάλλει διάφορους θρησκευτικούς ύμνους, σχολιάζοντας ειρωνικά πώς είναι δυνατό ένας άνθρωπος ο οποίος ξενυχτά στα διάφορα μπαράκια όλη νύκτα κάνοντας μια τέτοια ζωή να προσποιείται ότι είναι ευλαβής χριστιανός και θρησκευόμενους  και πρόσθεταν ότι ο Θεός βλέποντας όλη αυτή την υποκρισία στο τέλος θα τους τιμωρήσει όλους! Κάποιοι οι οποίοι έτυχε να συναντηθούν μαζί του πρόσωπο με πρόσωπο στο εκκλησάκι έλεγαν ότι τα μάτια του ήταν κόκκινα  και βουρκωμένα, ενώ κάποιοι άλλοι πρόσθεταν ότι τον είχαν δει μέχρι και εργασίες να κάνει στην αυλή της εκκλησίας να σκαλίζει, να ποτίζει και να περιποιέται το προαύλιό της. Ποιο υποκριτή άνθρωπο δεν συναντήσαμε στην ζωή μας έλεγαν και ξανάλεγαν!

"Τα απομεινάρια μιας ζωντανής ψυχής" (4ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από την Νάντια Βαβάση

Περιπλανήθηκα κι απόψε στα δύσβατα μονοπάτια της μοναξιάς, με ενα ποτήρι κόκκινο κρασί ξεγέλασα την εκούσια απομόνωση μου, χόρεψα στο ρυθμό που είχαν παραδοθεί τα δάκρυα μου και ταξίδεψα  σε μέρη απάτητα, στου εφιαλτικού ονείρου μου την πλάνη.

Εκεί, που ειμαι μοναδικος θεατής, δίχως χειροκρότημα η αποδοκιμασία, μονο σιωπή στο θεατρο της μοναξιάς...

Σκηνές απείρου πόνου διαδραματίζονται, αργά και βασανιστικά...σε κάθε δρομολόγηση συναισθημάτων, ανά ωρα...και ένα σπασμένο εγώ πληγώνει την αυταπάρνηση του εμείς, ματώνοντας κάθε μορφή που θα αγγίξει την είσοδο της ψυχής μου, πριν την  κατακτήσει με αγάπη ως τα μύχια της...

"Μια αλήθεια που πονάει" (4ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από την Μαίρη Κάντα

Από τα πρώτα χρόνια της ζωής μου, ήθελα να μάθω. Το είχα ανάγκη. Έπρεπε να ξέρω όλη την αλήθεια. Ήταν δικαίωμα μου. Ήθελα να με γνωρίσω καλύτερα, να με αγαπήσω. Να δέσω τα κομμάτια μου. Αλλά εσύ δεν μίλαγες. Προσπαθούσες να το αποφύγεις. Ακόμα και όταν επέμενα. Ακόμα και όταν έβαζα τα κλάματα. Και σε παρακαλούσα.

 Όταν με πήγες στο σπίτι της γιαγιάς για να ζήσω μαζί της, δεν μίλησα. «Είναι για το καλό σου» μου είπες και συμφώνησα. Μάλλον. Δεν στεναχωριόμουν όταν ερχόσουν μόνο Χριστούγεννα και Πάσχα για να με δεις. Ούτε όταν ξεχνούσες να μου ευχηθείς στη γιορτή ή στα γενέθλια μου. Τα δέχτηκα όλα.

Δεν με αγαπούσες έτσι; Ποια μητέρα μπορεί και ζει μακριά από το παιδί της; Ποια μητέρα δεν θέλει να αγκαλιάζει την μοναχοκόρη της, να την φροντίζει, να της διαβάζει παραμύθια; Να την βλέπει να μεγαλώνει; Είμαι σίγουρη πια. Ποτέ δεν με αγάπησες. Αν με αγαπούσες έστω και λίγο, θα μου έλεγες ποιος είναι ο αληθινός μου πατέρας. Ποτέ δεν μου έδωσες κάποια απάντηση.

Ήθελα να ήξερα τι φοβόσουν και δεν μου μίλαγες για τον πατέρα μου. Μήπως τον συναντούσα και τον αγαπούσα περισσότερο από σένα; Ή μήπως η αγάπη του πατέρα μου για μένα ήταν πιο δυνατή από την δική σου; Αυτό λοιπόν ήταν; Μου στέρησες το δικαίωμα να γνωρίσω τις ρίζες μου από απλό εγωισμό;

Αν σε μισώ; Αυτό θέλεις να μάθεις; Ίσως και να το έκανα, αν δεν είχα τον θείο Στέφανο όλα αυτά τα χρόνια. Αυτός αναπλήρωσε το κενό των γονιών που δεν είχα. Ήταν ο πατέρας που δεν γνώρισα ποτέ. Το στήριγμα μου. Ο φύλακας- άγγελος μου. Το χέρι που σκούπιζε τα δάκρυα μου στις πρώτες ερωτικές μου απογοητεύσεις. Αυτός ήταν που πανηγύριζε στο πρώτο μου καλάθι σε ένα παιχνίδι μπάσκετ. Ήταν ο ήρωας μου. Χάρη σε αυτόν, σταμάτησα να ψάχνω να βρω τον αληθινό μου πατέρα. «Μη ψάχνεις το παρελθόν, ζήσε μόνο το παρόν» συνήθιζε να μου λέει ο θείος Στέφανος και αυτό έκανα.

"Επάγγελμα Άνθρωπος" (4ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από την Βίκυ Τσίγγα

Στη σειρά τα πτυχία και οι διακρίσεις , οι σπουδές και οι μέθοδοι διδασκαλίας.

Αλήθεια πόσα πτυχία έχεις κρεμάσει στον τοίχο, για ποιο απ όλα καμαρώνεις πιο πολύ;

Τι επάγγελμα κάνετε;  α! τι καλά πόσο όμορφα ,μπράβο σας, μπράβο σας…  

        

Με τα  μπράβο ν΄αυξάνονται, διογκώνεται και η απατηλή ιδέα για τον εαυτό σου, εγώ ο σπουδαίος, ο πλούσιος , με τόσα σπίτια, τα αυτοκίνητα κ.τ.λ.

Ποιο εγώ και φόβο σου τάισες πάλι; Ποια αδυναμία και πάθος σου κρυφό  πείνασε?

Ποιον ζήλεψες και τι ζήλεψες που δεν έχεις εσύ;

Καυχιέσαι ότι εσύ τα ξέρεις όλα και οι άλλοι τίποτα.

Μιλάς συνεχώς για σένα, χωρίς να έχεις την διάθεση να ακούσεις το συνομιλητή σου.

Πότε θα μάθεις, αν δεν μάθεις ν ακούς!

Ζεις  μέσα σε μια πλάνη , σ ένα συνειδησιακό  λήθαργο, άλλο παρόμοιο του δεν υπάρχει.

"Περί...πολιτικής" (4ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από την Καπούτση Μαρίνα

Πολλές φορές διαβάζουμε, για σκάνδαλα στην πολιτική ζωή, σκάνδαλα που αφορούν, είτε στον οικονομικό τομέα, είτε στον προσωπικό, των εκάστοτε υποψηφίων και μεγαλοστελεχών.

Σκάνδαλα που δεν είναι λίγα και όσον αφορά στα οικονομικά, διαβάζουμε για offshore εταιρείες, για μαύρο χρήμα, για ξέπλυμα χρήματος, για λίστες με ασύλληπτα ποσά φοροδιαφυγής και ούτω καθεξής. Κι όποια πέτρα κι αν σηκώσεις, θα βρεις μεγαλοκαναλάρχες, πολιτικούς ριζωμένους για χρόνια στο πολιτικό στερέωμα, ακόμη και νέους υποψηφίους κομμάτων, που μόλις πάτησαν το πόδι τους στην πολιτική, έγιναν εξαίφνης δολώματα του συστήματος. Γιατί  στους αδαείς και στους ονειροβατούντες, θα πατήσει το σύστημα. Γι αυτούς που μέχρι χθες ήταν άγνωστοι, αλλά λίγο η τύχη, λίγο η φιλοδοξία τους, τους οδήγησε από την μια στιγμή στην άλλη, να [ μοστράρονται] υπό το φως της δημοσιότητας. Από την άλλη, υπάρχουν και τα ερωτικά σκάνδαλα, τα οποία ως επί το πλείστον, αφορούν καταξιωμένους πια πολιτικούς, χρόνια στα γρανάζια του συστήματος, με αυξανόμενη και διαρκή οικονομική μπάζα. Κι αναρωτιέσαι, όλα αυτά το πολιτικά σωσίβια, γραπώθηκαν στην εξουσία, για την υποτιθέμενη ιδεολογία τους ή για το ατομικό τους παραλήρημα, που αφορά τον εαυτό τους και την τσέπη τους; Ή μήπως για το καλό του κοινωνικού συνόλου, το οποίο ούτως ή άλλως παραπέμπεται πανεύκολα, όταν είναι  υποχρεωμένοι να ψηφίσουν νόμους, που εξαφανίζουν τις μεσαίες και κατώτερες τάξεις, που κάποιοι απ` αυτούς, ανήκαν κάποτε σ` αυτές;

"Φτερωτό δεινοσαυράκι" (4ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από την Έλενα Λιάτου

Του χρόνου το κουβάρι ξετυλίγω και πίσω γυρνώ στα περασμένα, να σου πω μια ιστορία για δεινοσαυράκια ξεχασμένα. Μια φορά και έναν καιρό, στο παρελθόν το μακρινό, σε μια δεινοσαυροπολιτεία ζούσαν δεινόσαυροι πολλοί στην προϊστορία.

Η οικογένεια του Λούλη, του κύριου δεινοσαυρούλη, έχει χαρά ξεχωριστή, γιατί ήρθε σήμερα στον κόσμο το δικό τους το παιδί. Όλοι στη δεινοσαυροπολιτεία καταφθάνουν τώρα, με πολλά και πλούσια δώρα. Το μωράκι τους να δουν και όμορφες ευχές στους γονείς να ευχηθούν.

Μα συμβαίνει κάτι παράξενο, κάτι μοναδικό! Είναι πολύ διαφορετικό απ΄τα άλλα νεογέννητα ετούτο το μωρό. Στην πλάτη του έχει δυο μικρά, μικρούτσικα φτεράκια, που το κάνουν να ξεχωρίζει από τα άλλα τα δεινοσαυράκια.

Οι γονείς του απορήσαν, το σπάνιο αυτό φαινόμενο μόλις το αντικρίσαν. Προσπάθειες έκαναν πολλές να βρούνε μια λύση και επισκέψεις ιατρικές το δεινοσαυράκι ευθύς θα αρχίσει.

«Γιατρέ μου, άραγε γιατί συμβαίνει αυτό σε μένα; Στην πλάτη μου δυο φτερά βρίσκονται ριζωμένα» είπε παραπονεμένα.

«Πρώτη φορά μου έχει συμβεί στην καριέρα μου την ιατρική, δεινοσαυράκι να έχει φτερά. Τι να συμβαίνει τελικά; Μήπως κάποιος στη γενιά σου, απ΄την οικογένειά σου, είχε κάποτε φτερά; Δεν εξηγούνται όλα αυτά! Ίσως και να κατάγεσαι από πτερόσαυρο ή… από πτερανόδοντα και με κάποια διασταύρωση να έγινες δεινόσαυρος» απάντησε ο γιατροδεινόσαυρος.

"Ο άγνωστος στρατιώτης" (4ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από την Μαριανίνα

Ποιος  θα πίστευε πως ο θάνατος είναι τόσο άδικος; Ναι, άδικος, καλά ακούσατε. Στέκομαι μόνος, γονατισμένος ανάμεσα σε χιλιάδες αποκεφαλισμένα πτώματα που δεν υπέφεραν καθόλου πριν πεθάνουν, ήταν όλα γρήγορα και αβίαστα, ενώ εγώ είμαι βουτηγμένος στο αίμα με μια πληγή βαθιά όσο η λαβή ενός στιλέτου στο στέρνο μου και ένα δηλητήριο κυλάει στις φλέβες μου κάνοντάς με να συσπάσομε διαρκώς από τον πόνο και την προσπάθεια που καταβάλω να μην ουρλιάξω. Δεν είναι άδικο αυτό; 

 Βέβαια, τι είναι δίκαιο σε αυτήν την αναθεματισμένη ζωή που ζούμε όλοι μας; Μας έσυραν με το ζόρι στον πόλεμο για να σφαχτούμε μεταξύ μας σαν ζώα, χωρίς να μας έχουν πει τον λόγο. Άφησαν την οικογένειά μας να ζει ένα ψέμα, λέγοντάς της πως δουλεύουμε σε στρατόπεδα εργασίας και κάποτε θα επιστρέψουμε. Μας είπαν πως θα πεθάνουμε για την τιμή και την πατρίδα μας και θα γίνουμε θρύλοι, θα φτιάξουν ναούς πάνω από τα μνήματά μας, μα στην πραγματικότητα αφήνουν τα πτώματά μας στο έλεος των όρνιων, αδιαφορώντας για την αξιοπρέπειά μας. 

 Το σπαθί μου γλιστράει αργά από το χέρι μου, η δύναμή μου δεν είναι αρκετή για να το κρατήσει. Προσπαθώ να κρατήσω το κεφάλι ψηλά μέχρι να δράσει το δηλητήριο. Δεν είναι εύκολο. Είναι όμως εύκολο να δω την απογοήτευση στα μάτια του πατέρα μου βλέποντας τον γιο του να δειλιάζει και να κλαψουρίζει μπρος στον θάνατο. Όχι, δεν θα τον απογοητεύσω.

"Ζωντανά συναισθήματα" (4ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από την Σεσίλ Ζολά

Πάει καιρός από την τελευταία φορά που είδα αρσενικό να χαμογελάει μιλώντας στο κινητό και ζήλεψα. Εγώ, σταματημένη στο απέναντι πεζοδρόμιο με alarm κι εκείνος να χασκογελάει σα χάνος. Κι απορημένη, να λέω στον εαυτό μου: 

-"Καλά, εγώ τώρα τι κάνω εδώ πέρα; Δεν με είδε; Αφού με είδε και μου έκανε νόημα, γιατί δεν παίρνει τα πόδια του να έρθει εδώ; Μιλάει με άλλη! Κι εγώ, τι ρόλο βαράω;"

Για δευτερόλεπτα χτυπούσα τα χέρια μου νευρικά στο εξωτερικό μέρος του κατεβασμένου παραθύρου της πόρτας μου σε ένα ακανόνιστο σκοπό. Άνοιξη πια και ο ήλιος έλουζε με γλύκα ετούτο το καταμεσήμερο. Και μ' είχε πάρει τηλέφωνο κιόλας, να μου πει ότι με περιμένει στην Αγία Σοφία! Σιγά μη με περίμενε! Μια χαρά περνούσε ο κύριος στην αναμονή του!

Διέσχισε το δρόμο περνώντας απρόσεκτα, ακουμπώντας στα διερχόμενα αυτοκίνητα και πλησίασε στο παράθυρό μου.

-"Θα παρκάρεις πίσω ή να μπω μέσα να πάμε παρακάτω;"

-"Κάθισε δίπλα μου, πίσω απαγορεύεται.", είπα κοφτά και κατάλαβε ότι ήμουνα κάπως αρπαγμένη. 

Μπήκε στο αυτοκίνητο και με ρώτησε με το μόρτικο υφάκι του: 

-"Όλα καλά μωράκι;" 

Δύο εβδομάδων γνωριμία και κάθε φορά που συναντούσα τον κύριο τοξότη ερχόμουν αντιμέτωπη με νέες εσωτερικές συγκρούσεις. Από τη μία, όλο αυτό το σκηνικό της αναμονής και της ζήλειας ήταν εντελώς έξω από τα νερά μου, αλλά, από την άλλη, αυτό το αλήτικο αγόρι απευθύνονταν σε εμένα... Μεγάλο πράγμα να ξυπνάει κάποιος το "μέσα σου"  από το λήθαργο.

Λίστα ποιημάτων του 4ου Διαγωνισμού Ελεύθερης Γραφής

Λόγω του μεγάλου αριθμού συμμετοχών τόσο στα ποιήματα όσο και στα πεζά, κατανοούμε ότι είναι δύσκολο για κάποιον που επιθυμεί να έχει μια ολοκληρωμένη εικόνα των συμμετοχών να περιηγηθεί στις σελίδες του blog. Έτσι, παρακάτω μπορείτε να βρείτε μια λίστα με τα ποιήματα που περιλαμβάνει και σχετικούς υπερσυνδέσμους που σας οδηγούν κατευθείαν σε αυτό που θέλετε να διαβάσετε. Τέλος, να σας ενημερώσουμε ότι η ψηφοφορία των ποιημάτων θα διαρκέσει μέχρι την Παρασκευή, 29 Ιουλίου.

Διαβάστε λοιπόν, τα 23 ποιήματα του διαγωνισμού (με σειρά δημοσίευσης) και ψηφίστε:

"Δυτική Σαχάρα: Μια λησμονημένη σύγκρουση" (4ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από τον Γιάννη Πλάκα

Για μια ακόμη χρονιά ο βασιλιάς του Μαρόκου Μοχάμεντ VI απευθύνθηκε στους πολίτες των νότιων επαρχιών της χώρας του με αφορμή την επέτειο της πράσινης πορείας. Στο λόγο του μονάρχη, που φέτος εκφωνήθηκε από την ίδια την περιοχή της Δυτικής Σαχάρας στα πλαίσια επίσημης επίσκεψης του, ανακοινώθηκε η εφαρμογή ενός οικονομικού και πολιτικού σχεδίου που περιλάμβανε έργα υποδομής, σχέδια οικονομικής αναβάθμισης και μεγαλύτερη συμμετοχή του τοπικού πληθυσμού στην διοίκηση της περιοχής. Ξεκαθάρισε πάντως πως το Μαρόκο δεν ήταν διατεθειμένο να κάνει καμία υποχώρηση στο ζήτημα του status quo της περιοχής.[1] Την ίδια στιγμή, μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα ανατολικότερα, στην αλγερινή πόλη Τιντούφ, το Μέτωπο Πολισάριο καταδίκαζε την επίσκεψη του μαροκινού μονάρχη ως επικίνδυνη κλιμάκωση του ζητήματος, κατηγορώντας το Μαρόκο για άσκηση πολιτικής καταστολής και εκφοβισμού εναντίον των Σαχαράουι στην κατεχόμενη Δυτική Σαχάρα.[2] Πρόκειται για τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Την ξεχασμένη σύγκρουση της Δυτικής Σαχάρας.

Η ΜΑΡΟΚΙΝΗ ΕΜΠΛΟΚΗ ΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΩΝ ΕΣΩΤΕΡΙΚΩΝ ΣΥΣΧΕΤΙΣΜΩΝ ΕΞΟΥΣΙΑΣ

"Ταξίδι στο όνειρο" (4ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από την Ελπίδα

Επιτέλους! Μετά από δύο μερόνυχτα περιπλάνησης στη θάλασσα του Αιγαίου, η εικόνα των κάτασπρων σπιτιών με τα γαλάζια παράθυρα, μοιάζει λυτρωτική.

Πλήθος κόσμου συρρέει στην προκυμαία κι ένα χέρι προσφοράς κι εθελοντισμού από τους ντόπιους ξαφνιάζει ευχάριστα τους νεόφερτους.

Ο Αζίζ κρατά σφιχτά από το χέρι τη μικρότερη αδελφή του, ενώ με δυσκολία σέρνει πίσω του ένα σάκο με τα λιγοστά τους υπάρχοντα.

Η μητέρα του φανερά ταλαιπωρημένη, με ορατή ωστόσο την αίσθηση της ανακούφισης ζωγραφισμένη στο πρόσωπό της, κρατά στην αγκαλιά τη δίχρονη κορούλα της κι αναζητά μέσα στο πλήθος τον Αζίζ και την Εχμέτ.

Τους συγκεντρώνουν στο προαύλιο του σχολείου, όπου έχουν στηθεί σκηνές φιλοξενίας από τις δημοτικές αρχές του νησιού. Ο Αζίζ με την οικογένειά του, οδηγείται από έναν λιμενικό στο προσωρινό τους κατάλυμα. Ακουμπά τον σάκο του στο χώμα και η ματιά του χάνεται στο απέραντο γαλάζιο που εκτείνεται μπροστά του.

Δεν καταλαβαίνει τίποτα στη νέα γλώσσα που ακούει, ωστόσο τα χαμόγελα, τα χάδια στο κεφαλάκι του και τα γλυκίσματα που έφεραν γι’ αυτόν και τ’ αδέλφιά του, τον κάνουν σίγουρα να νιώθει κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτος.

"Δεύτερη ζωή δεν έχει" (4ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από τον Ζόρπα

Ένιωθε απελπισμένος και μόνος! Ήταν είδη αρκετά φοβισμένος και ταραγμένος! Τώρα ίσως για πρώτη φορά στη ζωή του ένιωθε ότι όλα αυτά που του έλεγαν τόσο οι δικοί του όσο οι φίλοι και γνωστοί  ήταν σωστά! Ναι τώρα καταλάβαινε για πρώτη φορά ότι είχε καταστρέψει ο ίδιος με τα δικά του χέρια την ίδια του τη ζωή! Όταν του το έλεγαν θύμωνε, τους έβριζε ή στην καλύτερη περίπτωση τους έδινε ψεύτικες υποσχέσεις χωρίς κανένα αντίκρισμα.

     Πάντα του άρεσε η ζωή που έκανε! Στην πραγματικότητα πότε  δεν ήθελε να αλλάξει τίποτα! Ποτέ! Πάντα προτιμούσε να έχει την ουσία ανεξαρτήτου κόστους! Τίποτα δεν μετρούσε ή δεν άξιζε περισσότερο στην ίδια του την ζωή από την ουσία! Αυτήν έβλεπε και αυτήν σκεφτόταν είτε στον ύπνο του είτε στον ξύπνιο του! Με αυτήν έκανε συντροφιά,  με αυτήν μιλούσε, αυτήν μοιραζόταν, αυτήν αγκάλιαζε! Μεταξύ τους τρίτος δεν χωρούσε, ούτε υπήρχε χώρος για να μπει κάτι ανάμεσα τους ανεξάρτητα αν αυτό το κάτι ονομαζόταν οικογένεια, δουλειά, υγεία! Για αυτόν όλα αυτά ήταν ψηλά γράμματα για την ακρίβεια τα είχε γραμμένα με ψηλά γράμματα! Όποιος στεκόταν εμπόδιο ή προσπαθούσε να σταθεί εμπόδιο μπροστά του από το να φτάσει στην ουσία, τον αντιμετώπιζε με μένος και  οργή  ανεξαρτήτου κόστους. Έτσι όταν πρώτα η γυναικά  του μη μπορώντας να τον βλέπει να είναι έτσι και να τον αντέχει προσπάθησε να τον εμποδίσει. Τότε  αντιμετώπισε την οργή του εισπράττοντας πέρα από φωνές και τις  βρισιές, κτυπήματα που την άφησαν αιμόφυρτη στο έδαφος! Στην δεύτερη της προσπάθεια λίγο καιρό αργότερα τα πράγματα ήταν χειρότερα καταλήγοντας στο νοσοκομείο με μώλωπες και κατάγματα. Από τον ίδιο καμία αντίδραση, μόνο προειδοποίηση ότι την επόμενη φορά μπορεί να είναι χειρότερα τα πράγματα για αυτήν αν επιμένει! Επόμενη φορά φυσικά δεν υπήρχε γιατί έφυγε η ίδια από το σπίτι παίρνοντας και το 5 χρόνο γιο τους και εξαφανίστηκε. Όπως από την ζωή  του εξαφανίστηκαν και οι φίλοι του, οι πραγματικοί του φίλοι αφού μάταια προσπάθησαν να τον συνεφέρουν χωρίς όμως αποτέλεσμα και δεν τους έφτανε μόνο αυτό είχαν να αντιμετωπίσουν το μένος και την οργή του σε σημείο που η κατάσταση είχε ξεφύγει από τον έλεγχο σπάζοντας σαν γυαλί και τραυματίζοντας ανεπανόρθωτα τις πραγματικές του σχέσεις!

"Ένα τυπικό πρωινό" (4ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από τον Αλέξη Φωκά

"Λα λα λα λα …"

"Φτου ρε γαμώτο! Πότε πήγε 7:30; Πριν 5 λεπτά ήταν 1, τ' ορκίζομαι!"

Έχει να κάνει μπάνιο. Κάνει τα πρωινά μπάνιο γιατί το βράδυ βαριέται.

Είναι σχεδόν καλοκαίρι κι έτσι έχει ζεστό νερό, εκτός και αν υπάρχει συννεφιά. Τις τελευταίες μέρες ο ουρανός δεν φοβάται καθόλου τις αστραπές, αλλά καλού κακού ανοίγει το θερμοσίφωνα. Ξαναπέφτει στο κρεβάτι για 5 λεπτά και αποκοιμιέται.

Κάθε μέρα βάζει το ξυπνητήρι στις 7:30 και το αναβάλλει συνεχώς, ανά 5 λεπτά, για δύο λόγους. Πρώτον, ελπίζει ότι στ' αλήθεια θα σηκωθεί στην ώρα του αυτή τη φορά. Δεύτερον έχει την ψευδαίσθηση ότι θα ξεκουραστεί παραπάνω, επειδή θα πάρει περισσότερους υπνάκους στα πεντάλεπτα διαλείμματα.

Η αλήθεια είναι πως δεν ποτέ έτοιμος να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα της νέας μέρας. Μεταθέτει την ευθύνη στον μελλοντικό Αλέξη. Είναι ωραίος τύπος ο μελλοντικός Αλέξης και θα ξέρει τι να κάνει. Εξάλλου μία χαρά περνάει εδώ με τα όνειρα και τις σκέψεις του.

4ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής - ΠΟΙΗΜΑΤΑ

Ολοκληρώθηκε η ανάρτηση όλων των ποιημάτων του διαγωνισμού μας. Ήρθε λοιπόν, η ώρα τα 23 υπέροχα ποιήματα να τεθούν στη κρίση των αναγνωστών. Μπορείτε να περιηγηθείτε στις σελίδες του blog μας, να θυμηθείτε τα ποιήματα, να αποφασίσετε ποια είναι τα αγαπημένα σας και να τα ψηφίσετε στο παρακάτω Poll (αφήστε και κανένα θετικό σχόλιο για τους συγγραφείς που κατέθεσαν την ψυχή και το ταλέντο τους!!). Για να τα βρείτε πιο εύκολα, έχουν επισημανθεί με την ταμπέλα "ποίηση". Επειδή ο αριθμός των συμμετοχών είναι μεγάλος και είναι δύσκολο να επιλέξει κανείς τα αγαπημένα του, μπορείτε να ψηφίσετε μέχρι και 5 ποιήματα. Σας παροτρύνουμε να είστε όσο πιο αντικειμενικοί μπορείτε. Στηρίξτε τις συμμετοχές των φίλων σας αλλά δώστε μια ευκαιρία και στα υπόλοιπα κείμενα που ίσως αξίζουν της προσοχής σας. Άλλωστε έχετε το περιθώριο να ψηφίσετε αρκετά από αυτά.

"Οι παραθεριστές του ονείρου" (4ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από τον Αντώνη Ευθυμίου

Ήταν καλοκαίρι του 2006. Οι πρώτες ηλιαχτίδες άρχισαν να λογχίζουν διακριτικά τα ολόλευκα παραθυρόφυλλα του δωματίου μου και το πρωινό αγέρι γλιστρούσε με επιδεξιότητα ανάμεσα στις γρίλιες. Δεν άργησα να σηκωθώ. Τέντωσα άρρυθμα το κορμί μου και με περιφρονητικές κινήσεις ξεφορτώθηκα το πανωσέντονο. Κατευθύνθηκα γρήγορα προς το παράθυρο να υποδεχθώ τον αυγινό επισκέπτη. Σαν καλός οικοδεσπότης άνοιξα διάπλατα τα παντζούρια για να εισβάλει ο πυριφλεγής ήλιος. Ξαφνικά, άπλετο φως διασκορπίστηκε παντού και όλα τα έπιπλα ενδύθηκαν τα πιο έντονα χρώματά τους. Ο νους μου ήταν ακόμη νεφελώδης και χρειαζόμουν επειγόντως λίγο καφέ για να τακτοποιήσω τις σκέψεις μου. Άνοιξα το ψυγείο και γέμισα με έτοιμο παγωμένο καφέ την κούπα που αγόρασα την προηγούμενη μέρα από το νησί. Λίγες γουλιές ήταν αρκετές για να ξυπνήσω. Έκανε αφόρητη ζέστη εκείνη την ημέρα, ικανή να με υποβάλει σε μια αναπόφευκτη ραθυμία. Η μόνη λύση ήταν ένα δροσερό μπάνιο στη θάλασσα. Έτσι ντύθηκα βιαστικά, χωρίς να καλοσκεφτώ τι θα φορέσω, κι έτρεξα προς το νέο λιμάνι για να πάρω το υπεραστικό ΚΤΕΛ για το Σιδάρι.

Το ταξίδι ήταν μακρύ, αλλά η διαδρομή θαυμάσια. Η Κέρκυρα εξάλλου είναι το αγαπημένο μου νησί. Τι να πρωτομνημονεύσω, το Αχίλλειο που έχει συνδεθεί με τη θλιμμένη πριγκίπισσα Σίσι, το Ποντικονήσι στην περιοχή Κανόνι, το Μον Ρεπό, τις θεσπέσιες παραλίες Μπενίτσες και Παλαιοκαστρίτσα ή τις πεντανόστιμες τοπικές σπεσιαλιτέ παστιτσάδα, σοφρίτο και μπουρδέτο; Μετά από μιάμιση ώρα φτάσαμε επιτέλους στο Σιδάρι. Θα μπορούσα να κάνω μπάνιο κι εκεί, αλλά εγώ προτίμησα το «Canal d’ Amour», δηλαδή το «Κανάλι του Έρωτα». Ανάμεσα στο Σιδάρι και τους Περουλάδες απλώνεται ένα μεγαλοπρεπές τοπίο με γαλαζοπράσινα νερά, λευκά βράχια και σπηλιές. Ο μύθος λέει πως όποιος κολυμπήσει στο στενό πέρασμα που σχηματίζει το άνοιγμα στο βράχο, θα συναντήσει στην άλλη πλευρά τον έρωτα της ζωής του. Γι’ αυτό το λόγο απαρνήθηκα τις αγαπημένες μου παραλίες για να δοκιμάσω την τύχη μου στο «Κανάλι του Έρωτα».

"Πολιτική Αφεντιά" (4ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από τον Αλέξανδρο Σαγρή

Η παλλακεία διάθεση του φθινοπώρου,
ζέσταινε κλονισμένα,
τ' απέραντα νερά των ωκεανών,
μολύνοντας κάθε ευκαιρία για επιστροφή.

Ο Ήλιος αναμμένος,
χάιδευε με τις ακτίνες του, το τρίχωμα των βοδιών του
και μπορούσε να γίνει φεγγαρόφωτο,
στη ψυχή κάθε συντρόφων.

Κάνοντας ταξίδια σε Ιθάκες πρωτάκουστες,
ψιθύριζες σ' έναν μούτσο "για άνθρωποι μοιάζουμε τελικά, για άνθρωποι..."
Το έλεγες και το ξανάλεγες μήπως και το πιστέψεις!

Να μάχεσαι για τις ταρίφες του καπετάνιου
και για μια υπερηφάνεια,
όταν ο κάθε μεγαλέμπορας σου΄λεγε,
ότι ήσουν το καλύτερο εμπόρευμα,
 ψηλαφώντας σε στις περιφέρειες
και στο τέλος πουλώντας σε ως υπεύθυνο βοηθό ενός άρχοντα

"Δύο σταγόνες ελπίδα" (4ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από τον Στέφανο Παρχαρίδη

            Εκείνη την ώρα της ημέρας, αν και ο ήλιος είχε ξεκινήσει περιχαρής από νωρίς το καθημερινό του ταξίδι στο στερέωμα του ουρανού, μερικά σκούρα γκρίζα σύννεφα εμφανίστηκαν θαρρείς από το πουθενά για να δώσουν μια μουντή αίγλη στο ήδη περίεργο κλίμα που για τους περισσότερους επικρατεί σε ένα νεκροταφείο. Για τη γυναίκα όμως που μόλις είχε διαβεί το κατώφλι του, εκείνο το σκηνικό ήταν τέλειο. Είχε χάσει πολλούς ανθρώπους μέχρι στιγμής από τη ζωή της, όμως αυτό που ετοιμαζόταν να βιώσει βαθιά μέσα της δεν το ήθελε. Η φωνή της καρδιάς της όμως της έλεγε πώς έπρεπε να το κάνει. Το χρωστούσε σε μια ψυχή.

            Με αργά βήματα και υποβασταζόμενη από το μεγαλύτερο από τα πέντε παιδιά της και μοναδικό της γιο, άρχισε να ψάχνει μία-μία τις ταφόπλακες για να βρει το όνομα που τους είχε υποδείξει ο ντεντέκτιβ. Σταμάτησε σε μία όταν διάβασε το όνομα “Ελένη”.  Μεμιάς γύρισε αμέσως σχεδόν πενήντα χρόνια πίσω, σε μία από τις πιο ωραίες αναμνήσεις της ζωής της. Η αγαπημένη της γιαγιά, η Ελένη, πάντα με τα μαλλιά της πιασμένα σε δυο τεράστιες πλεξούδες,  να της διηγείται ιστορίες από τον πόλεμο και τις κακουχίες που πέρασαν στον ξεριζωμό τους από της αλησμόνητες πατρίδες. Της τις διηγιόταν πάντα μέσα στο νεκροταφείο με περισσή όρεξη και αγάπη, για να της θυμίζει πόσο σημαντικό είναι να τιμάμε τους νεκρούς μας και όσους πέθαναν για να είμαστε εμείς ελεύθεροι και ζωντανοί. Αλλά και γιατί αυτή ήταν η γιαγιά της. Είχε αγάπη για κάθε έμβιο πλάσμα επάνω στον πλανήτη, αλλά και για κάθε πλάσμα που  όπως έλεγε χαρακτηριστικά είχε αφήσει αυτόν τον κόσμο και είχε πάει να κάνει ένα μεγάλο ταξίδι, κάτι που τότε η μικρή δε μπορούσε να καταλάβει. Τη θαύμαζε όμως τη γιαγιά της, κι ας μη της το είχε πει ποτέ, από σεβασμό πάντα προς το πρόσωπό της.

            Τις τρυφερές ονειροπολήσεις της διέκοψε ο γιος της.

            «Είσαι καλά;» τη ρώτησε μόλις παρατήρησε το όνομα που βρισκόταν μπροστά τους, γνωρίζοντας την αγάπη που έτρεφε η μάνα του για τη γιαγιά της, κι ας είχε να τη δει ζωντανή πάνω από τριάντα χρόνια.

            «Ναι παιδί μου», απάντησε αυτή ελαφρώς ενοχλημένη από την επιστροφή στην πραγματικότητα. «Πάμε να συνεχίσουμε το ψάξιμο» είπε και έσφιξε το χέρι της στο μπράτσο του, καθώς μια παγωμένη ριπή αέρα διαπέρασε το μάλλινο κόκκινο κασκόλ της και της χάιδεψε πονηρά το λαιμό. 

"Μάιος" (4ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από την Ευτυχία Καπαρδέλη
 

 

MAY

Small joys of May

butterflies inside

blossom leaves

boats with sails open like

Mind and heart

touch the stars

like free birds

stand

Small joys of May

carefree small brides

under the same sky

flushed cheeks

flowers expensive

in lips

painted, defenseless

in love

  

Small joys of May

Sweet drops beauty

lily blossoms and

the thoughts spread like

gold ivy

glide to light

desperately