And the Oscar Goes to.......

..LINCOLN (με οριακή νίκη). Αναμενόμενο?? Μάλλον. Δίκαιο?? Πολύ πιθανό (θεωρείται όντως από τις καλύτερες ταινίες της προηγούμενης χρονιάς). Θα βγούμε αληθινοί?? Θα δείξει....

    Από τους 49 συνολικά φίλους του blog που συμμετείχαν στην ψηφοφορία μας (δεν είναι και άσχημα για αρχή!!), οι 14 (ποσοστό 29%) θεωρούν ότι το Lincoln θα αναδειχθεί η καλύτερη ταινία της χρονιάς λαμβάνοντας το σημαντικότερο OSCAR της βραδιάς. Από κοντά και το Argo (ίσως η πιο πολυδιαφημισμένη ταινία, στην Ελλάδα τουλάχιστον) που πήρε 13 ψήφους (ποσοστό 27%). Αναλυτικά τα αποτελέσματα ήταν τα εξής:

Lincoln	14 (29%)
Argo	13 (27%)
Django Unchained	6 (12%)
Amour	5 (10%)
Les Misérables	5 (10%)
Life of Pi	4 (8%)
Beasts of the Southern Wild	1 (2%)
Zero Dark Thirty	1 (2%)
Silver Linings Playbook	0 (0%)

Tρίτη ταινία αναδείχθηκε το Django Unchained λόγω των ένθερμων θαυμαστών του Tarantino αλλά και του Di Caprio με 6 ψήφους και ποσοστό 12%. Μία ψήφο λιγότερη πήρε τόσο το συγκινητικό Amour όσο και το χορευτικό Les Miserable (το γεγονός ότι είναι Musical μάλλον του κόβει πόντους αν και δεν είμαι απόλυτα σίγουρος γι’ αυτό). Το «δύσκολο» Life of Pi του τολμηρού και πάντα πρωτοπόρου Ang Lee ψηφίστηκε από 4 αναγνώστες του Blog (ποσοστό 8%) ενώ μόλις μία ψήφο πήραν το Beasts of the Southern Wild (σχετικά άγνωστη ταινία ακόμα στο ελληνικό κοινό) και το Zero Dark Thirty (χάνει πόντους λόγω των ψιθύρων για διαρροή εμπιστευτικών και απόρρητων πληροφοριών από τη CIA αλλά και λόγω του ιδιαίτερου θέματός του). Τέλος, το Silver Linings Playbook παρότι παίζει για άλλα OSCAR (π.χ. A' Γυναικείου) δεν θεωρείται πιθανό να αναδειχθεί σε αυτήν την κατηγορία και αυτό αποτυπώνεται και στη δική μας ψηφοφορία.

            Ευχαριστούμε για τη συμμετοχή και θα επανέλθουμε τις επόμενες ημέρες με περισσότερες ψηφοφορίες για τα OSCAR (άλλωστε είμαστε κυρίως κινηματογραφικό blog). Η βραδιά των OSCAR αργεί (24 Φεβρουαρίου) οπότε υπάρχουν ακόμα περιθώρια για προβλέψεις!!!!

ΥΓ: Περιμένουμε τα σχόλιά σας!!!!

Dear Mr. Gacy (2010 – ελληνιστί «Το τελευταίο θύμα του Gacy»)

Βαθμολογία 0,5 – 3,5 / 5 (συγχωρέστε με αλλά είμαι μπερδεμένος)

     Νομίζω είναι από τις ελάχιστες φορές που δεν ξέρω τι να σκεφτώ και πώς να κρίνω μια ταινία. Το θέμα αρκετά πιασάρικο, η παρουσίασή του περίεργη και μέσα σε όλα ο θεατής ξέρει ότι είναι πραγματική ιστορία που μπερδεύει ακόμα περισσότερο την κατάσταση. 

     Η ταινία βασίζεται στο βιβλίο του Jason Moss (ο κεντρικός ήρωας της ταινίας) «The last victim»στο οποίο ο συγγραφέας περιγράφει την τραυματική, όπως εξελίχθηκε γνωριμία του με τον serial Killer John Wayne Gacy (στην ταινία τον υποδύεται πολύ πειστικά ο William Forsythe). Ο Moss (Jesse Moss – τραγικό δεν είναι να έχει το ίδιο επίθετο με τον ήρωα που παίζει???) όντας φοιτητής στο εγκληματολογικό αποφασίζει να γράψει μια εργασία εξαμήνου για τον καταδικασμένο σε θάνατο serial killer, ο οποίος 14 χρόνια πριν είχε συλληφθεί για το φόνο 33 νεαρών αγοριών. Η τακτική του ήταν να αρχίσει την αλληλογραφία με τον θανατοποινίτη και να αρχίσει να δημιουργεί έναν φιλικό (μόνο???) δεσμό ώστε να του αποσπάσει όσο περισσότερες ενδόμυχες σκέψεις μπορεί (και γιατί όχι την ομολογία των πράξεών του). Βέβαια, τα πράγματα δεν θα γίνουν όπως τα έχει σχεδιάσει ο πιτσιρικάς αφού μάλλον συμβαίνει το αντίθετο. 

     

Οι πραγματικοί χαρακτήρες (Gacy και Moss)

     Η ταινία από μόνη της δεν είναι κάτι ιδιαίτερο. Αρκετά αρρωστημένη πλοκή, αδιάφορη σκηνοθεσία, καλές ερμηνείες από τους δύο πρωταγωνιστές και σχετικά αργή. Επιπλέον, πολλές φορές αναρωτιέσαι αν ο πιτσιρικάς αντιδρά με πολύ υπερβολικό τρόπο (ισχύει βέβαια αυτό που έγραψα και σε παλαιότερη κριτική ότι δηλαδή αν δεν βρεθείς σε παρόμοια θέση δεν μπορείς να γνωρίζεις πως θα αντιδρούσες). Επίσης, οι βοηθητικοί χαρακτήρες είναι το λιγότερο αδιάφοροι (αυτή η μάνα πρέπει να ήταν μονίμως πιωμένη αλλιώς δεν εξηγείται η απάθειά της!!!). Με βάση τα παραπάνω η ταινία δεν αξίζει για πάνω από 2. Όμως υπάρχει ένα στοιχείο που ανατρέπει (για εμένα τουλάχιστον) τα πράγματα  είναι το γεγονός ότι είναι πραγματική ιστορία (εντυπωσιακή πινελιά το βίντεο στο τέλος με τους αληθινούς ήρωες και ένα απόσπασμα από συνέντευξη του Moss). Έτσι πάει περίπατο η κριτική για το σενάριο (ουσιαστικά οι σεναριογράφοι έκαναν την προσαρμογή στα δεδομένα της ταινίας). Η πραγματικότητα είναι το ίδιο διεστραμμένη με την ταινία (και ίσως ακόμα περισσότερο αν σκεφτεί κανείς ότι ο Moss εν τέλει αυτοκτόνησε στις 6/6/06 μέσα σε ένα πέπλο μυστηρίου και ψιθύρων για διαταραχές στην προσωπικότητα και συμμετοχή σε σατανιστικές πράξεις).  Αυτομάτως στο μυαλό μου η ταινία μπορεί και να πλησιάζει το 3,5 με 4.

         Σας μπέρδεψα ε?? Κάπως έτσι αισθάνομαι και εγώ. Ένα είναι σίγουρο. Όταν ξεκίνησε η ταινία ήμουν έτοιμος να κοιμηθώ (άτιμο πρωινό ξύπνημα) αλλά μέχρι το τέλος είχα ξυπνήσει για τα καλά…..

Safe House (2012 – ελληνιστί «Το Κρησφύγετο»)

Βαθμολογία 3 / 5

     Διαβάζεις για πράκτορες CIA, καταζητούμενους, πιστολίδι, Denzel Washington και Ryan Reynolds (για τα κορίτσια της παρέας)…ε, δε θέλει και πολλή σκέψη αν θα την νοικιάσεις. Και καλά θα κάνεις!!!

    Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα, εύπεπτη και γρήγορη περιπέτεια που θα σε κρατήσει άνετα σε εγρήγορση τις 2 περίπου ώρες που διαρκεί. Ο Denzel υποδύεται έναν πρώην πράκτορα της CIA που έχει αυτομολήσει και εργάζεται σόλο πλέον και φυσικά τον κυνηγάνε όλες οι μυστικές υπηρεσίες του κόσμου. Ο Ryan είναι ένας νεαρός και άπειρος πράκτορας που έχει πάρει δυσμενή μετάθεση (μαζεύει μόρια – φανταστείτε κάτι σαν την Ανάφη των δικών μας εκπαιδευτικών) στη Νότιο Αφρική ως «επιστάτης» (Housekeeper) για ένα από τα κρησφύγετα των Η.Π.Α. στη χώρα. Η δουλειά του να σφουγγαρίζει, να συγυρίζει και να προσέχει το κρησφύγετο. Και εκεί που κοντεύει να κλείσει χρόνο κάνοντας….τίποτα του ήρθαν όλα μαζεμένα. Μεταφέρεται στο κρησφύγετό του ο Denzel που εν τω μεταξύ έχει παραδοθεί (θα δείτε γιατί) και γίνεται ο κακός χαμός!! Αρχίζει ένα τρελό κυνηγητό και ξεδιπλώνεται μια υπόθεση που θυμίζει Kramer VS Kramer. 

       

     Ενδιαφέρουσα πλοκή (όχι κάτι συγκλονιστικό) αν και αρκετά προβλέψιμη, γρήγοροι ρυθμοί, καλές ερμηνείες (αν και ο Ryan είναι μονίμως δακρυσμένος και πανικοβλημένος όντας άπειρος και σκουριασμένος – μου ήθελες και high profile θέση τρομάρα σου). Η ταινία διαδραματίζεται κατά βάση στο Cape Town της Νοτίου Αφρικής που δίνει ένα άλλο ενδιαφέρον στην ταινία. Ειδικά οι σκηνές που είναι γυρισμένες στις φτωχογειτονιές θυμίζουν District 9 και βραζιλιάνικες φαβέλες μαζί. Η σκηνοθεσία (Daniel Espinosa) δεν προσφέρει κάτι συγκλονιστικό αλλά δένει πολύ καλά με το πνεύμα της ταινίας ενώ για το σενάριο τα είπαμε (David Guggenheim – το μουσείο τι το έχεις είπαμε??). Σίγουρα μονοπάτια από κάθε άποψη δηλαδή!

     Δεν μπορώ να φανταστώ ότι υπάρχει κάποιος στον οποίον αρέσουν οι περιπέτειες και δεν θα την έβλεπε άνετα. Όσο για την εγγύηση που λέγεται Washington, είναι σαν το καλό κρασί. Αειθαλής, ακόμα και στα 60 του (σχεδόν), δείχνει άνετος με ό,τι ρόλο αναλάβει και γοητευτικός σε κάθε του κίνηση. Respect….!!!!!!!

La Femme du Vème (fr) / The Woman in the Fifth (en) (2011- ελληνιστί «Η Γυναίκα του Πέμπτου»)

Βαθμολογία: 2.5 / 5

 

Ο Tom Ricks (Ethan Hawke) είναι ένας Αμερικάνος καθηγητής Πανεπιστημίου-συγγραφέας (όπως συμβαίνει πάντα σ’ αυτές τις ταινίες, ένα βιβλίο έχει γράψει όλο κι όλο αλλά είναι πολύ καλό και έτσι χαίρει αναγνώρισης), ο οποίος έρχεται στο Παρίσι για να τα ξαναβρεί με την εν διαστάσει γυναίκα του και να σταθεί σωστός πατέρας για την 6χρονη κόρη του (Julie Papillon). Όμως, η (πρώην) γυναίκα του δεν του ετοιμάζει και την καλύτερη υποδοχή αφού με το που πατάει ο Χριστιανός το πόδι του στο σπίτι, καλεί την αστυνομία. Από εκεί και πέρα, η μία αναποδιά μετά την άλλη. Τον ληστεύουν και αναγκάζεται να μείνει σε ένα πανάθλιο πανδοχείο (και πάλι τυχερός είναι) και σύντομα θα μπλέξει με δουλειές του υποκόσμου. Ωστόσο, η τύχη θα του χαμογελάσει ξανά φέρνοντας στα πόδια του (και στην αγκαλιά του) τη μυστηριώδη και άκρως γοητευτική Margit (Kristin Scott Thomas) που έχει βαλθεί να τον βοηθήσει να βρει τη χαμένη του αυτοπεποίθηση και τη συγγραφική του έμπνευση. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε μέχρι να προχωρήσει λίγο η πλοκή του έργου…

Ακούγεται καλό, έτσι δεν είναι; Τελικά το αν θα σου αρέσει ή όχι, εξαρτάται από το τι σε «τραβάει» γενικότερα. Θα σου άρεσε, για παράδειγμα, μία ταινία που θα σου ξυπνήσει συναισθήματα -ακόμα και μερικά πολύ βαθιά κρυμμένα μέσα σου- αλλά δεν θα ικανοποιήσει και τόσο τη φωνή της λογικής σου; Η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω από πού να ξεκινήσω και που να τελειώσω, οπότε, ακολουθώντας την τακτική του σκηνοθέτη, σας παρουσιάσω έναν αχταρμά σκέψεων και συναισθημάτων.

Τον Ethan Hawke τον ξέρουμε και τον αγαπάμε (εντάξει, λίγο υπερβολικό). Στο στυλ του, σταθερά καλός σε όλες του τις ταινίες, φυσικά και εδώ. Βοηθάει βέβαια ο ρόλος που του πάει γάντι, είναι και το στυλ του γενικότερα που ταιριάζει απόλυτα με την ατμόσφαιρα του έργου, σε κερδίζει. Για την Kristin Scott Thomas δεν μπορούμε να πούμε τίποτα λιγότερο. Στυλ, γοητεία, υποκριτικό ταλέντο (και στην περίπτωση της ο ρόλος είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα της), αποτελεί σίγουρα ατού της ταινίας. Πολύ ωραίο ζευγάρι, πολύ ωραίο και το αποτέλεσμα. Μου άρεσε και η μικρή Πολωνέζα Ania (Joanna Kulig), που ήταν ακριβώς αυτό που έπρεπε, και η γυναίκα του (Delphine Chuillot) και ο ιδιοκτήτης του μοτέλ (Samir Guesmi) και οι πελάτες του, γενικά καιρό είχα να δω ένα τόσο πετυχημένο και ταλαντούχο cast. Επίσης, θεωρώ ότι σκηνοθετικά ο Pawel Pawlikowski έδωσε ρεσιτάλ. Οι διάφορες πινελιές του βέβαια δεν είναι πρωτότυπες, αλλά είναι τόσο προσεγμένες που προκαλούν συνεχώς μικρές εκρήξεις συναισθημάτων μέσα σου. Εξαιρετική και η ατμόσφαιρα του έργου, οι εξωτερικές σκηνές σκέτη μαγεία (είμαστε άλλωστε στην πόλη όπου κάθε γωνιά της -ακόμα και ένα υποβαθμισμένο προάστιο ή μια εγκαταλελειμμένη αποθήκη- ενέχει ερωτισμό), έχω φτάσει λοιπόν σ’ ένα σημείο συναισθηματικής έπαρσης και σκέφτομαι «τι ωραία ταινία!». Με κρατάει και σε αγωνία ένα πέπλο μυστηρίου που έχει απλώσει ο σεναριογράφος (πάλι ο Pawlikowski) σε όλες τις πτυχές της ιστορίας και περιμένω υπομονετικά την…κορύφωση.
 

 

Κάπου εκεί τα χαλάμε. Το πέπλο έχει σκεπάσει πλέον τα πάντα και τα αποκαλυπτήρια δε λέει να γίνουν. Το πράγμα αρχίζει και μπλέκεται πολύ (δε θα ‘πρεπε καθώς πλησιάζουμε στο τέλος), οι σκηνές παραπέμπουν σε καλλιτεχνικό κολάζ, δεν υπάρχει πλέον καμία συνοχή μεταξύ τους, ερωτηματικά γεννιούνται συνεχώς, κάτι γρίφοι που πικάρουν στην αρχή της ταινίας παραμένουν γρίφοι (προσοχή spoiler: αλήθεια, τι στο διάολο συνέβαινε στη δουλειά του;;;;), ασυνέχειες, κενά, μπερδεμένες σκηνές, μπερδεμένα μυαλά…Λίγο από θρίλερ, λίγο από αισθηματική κομεντί, με αρκετά στοιχεία κοινωνικού δράματος, ακουμπάει και λίγο στο μεταφυσικό, θα την χαρακτήριζες και μυστηρίου, ο σεναριογράφος-σκηνοθέτης μάλλον έχασε τη μπάλα και μαζί του κι εγώ. Σκέφτομαι, εγώ είμαι χαζή, ή ο Pawlikowski ξέχασε να συμπληρώσει ορισμένα κενά; Το αποτέλεσμα (με τόσα ανεπίλυτα ερωτηματικά) είναι το λιγότερο απογοητευτικό, σχεδόν προσβλητικό. Εν τω μεταξύ είναι κρίμα, γιατί κατά τα άλλα η ταινία είναι πολύ προσεγμένη.

Για να το κλείνω σιγά σιγά, είναι όπως οι πίνακες αφηρημένης τέχνης….Σου αρέσουν; Σου αρκεί που όταν τους βλέπεις «αισθάνεσαι» χωρίς να καταλαβαίνεις τι ακριβώς βλέπεις; Ή είσαι λάτρης των τοπίων, των πορτρέτων, μιας πιατέλας με φρούτα; Εάν ανήκεις στην πρώτη κατηγορία, νομίζω θα βρεις τη Γυναίκα του Πέμπτου αρκετά ενδιαφέρουσα. Αν όχι, θα σιχτιρίσεις την ώρα και τη στιγμή που την  έβαλες στο dvd player.

Γνώμη μου, πάντως, είναι ότι κυκλοφορούν πολλές παρόμοιες, καλύτερες ταινίες (τουλάχιστον πληρούν καλύτερα τα δικά μου κριτήρια). Και σύμφωνα με τα όσα διάβασα, το βιβλίο του Douglas Kennedy (Η Γυναίκα του Πέμπτου, εκδόσεις Ωκεανίδα) είναι καλύτερο από τη μεταφορά του στην οθόνη. Οπότε…to read, definitely to read!

Gone (2012 - ελληνιστί «Μυστηριώδης Εξαφάνιση»)

Βαθμολογία: 3 / 5

Gone, όπως λέμε Gone the opportunity to see an amazing film….Όχι ότι είναι άσχημο, αλλά δεν τρελάθηκα κιόλας. Βέβαια, η υπόθεση είναι αρκετά καλή, τουλάχιστον τόσο όσο να σε κρατήσει μέχρι το τέλος. Θα ήταν ψέμα εάν σας έλεγα ότι βαρέθηκα, ωστόσο η ταινία δεν με συγκίνησε ιδιαίτερα. Είναι που τα τελευταία χρόνια έχω συνηθίσει στις ανατροπές αφού ο ανταγωνισμός έχει φτάσει τις ταινίες να είναι ανατροπή στην ανατροπή, είναι που ήθελα το κάτι παραπάνω, η Μυστηριώδης Εξαφάνιση μου φάνηκε απλή. Ούτε μία ανατροπή, ούτε μία έκπληξη, έτσι για το γαμώτο. Ίσως ένα διαφορετικό τέλος να ανέβαζε τη βαθμολογία…

Στα της υπόθεσης, η Τζιλ (Amanda Seyfried) είχε πέσει στο παρελθόν θύμα ενός serial killer, ο οποίος την είχε απαγάγει και θα την είχε σκοτώσει εάν η νεαρή ηρωίδα δεν είχε καταφέρει την τελευταία στιγμή να του ξεφύγει. Στο παρόν τώρα, μια Παρασκευή, η Τζιλ επιστρέφει στο σπίτι της έπειτα από τη νυχτερινή της βάρδια και ανακαλύπτει πως η αδελφή της, Μόλυ, έχει εξαφανιστεί. Η πρωταγωνίστρια είναι πεπεισμένη ότι ο killer έχει επιστρέψει για να την εκδικηθεί και πως είναι υπεύθυνος για την εξαφάνιση της αδελφής της. Επιπλέον, είναι πεπεισμένη ότι θα την σκοτώσει το ίδιο βράδυ και έτσι από τα πρώτα λεπτά τρέχει στην αστυνομία να δηλώσει την εξαφάνιση και τους παραθέτει μία σειρά από επιχειρήματα για να τους πείσει ότι η Μόλυ διατρέχει σοβαρό κίνδυνο. Δεν καταφέρνει όμως να πείσει τους δύσπιστους αστυνομικούς και έτσι, ξεκινά μόνη της μια ξέφρενη προσπάθεια να εντοπίσει τον απαγωγέα της αδελφής της προτού να είναι πλέον αργά. Και σαν να μην έφτανε το δράμα της, η αστυνομία που έχει πληροφορηθεί την οπλοφορία της και τη θεωρεί πλέον (εκτός από τρελή) και επικίνδυνη, αρχίζει να την καταδιώκει…

Η ταινία είναι καλογυρισμένη αλλά μην φανταστείτε πολλά σκηνικά και κοστούμια (ε, να κάνουμε και καμιά αναφορά στο θέατρο, μόνο το σινεμά θα ‘χουμε στο μυαλό μας;). Την περισσότερη ώρα η Τζιλ τρέχει δεξιά και αριστερά, σε σημείο που αλλάζει περισσότερα αυτοκίνητα και από τους πρωταγωνιστές του Fast and the Furious. Βέβαια, η Amanda Seyfried (“Mamma Mia!”) καταφέρνει να σου κεντρίσει το ενδιαφέρον και άνετα θα συμπλήρωνα το όνομα της στη λίστα των ανερχόμενων σταρ. Οι υπόλοιποι, Daniel Sunjata, Jennifer Carpenter, Sebastian Stan και Emily Wickersham, είναι επίσης καλοί, αν και έχουν πολύ μικρούς (και εύκολους) ρόλους. Εξαίρεση η ερμηνεία του Wes Bentley στο ρόλο του νέου αστυνομικού που μάλλον ήθελε το ρόλο του ανώμαλου και προσπάθησε να μας δείξει ότι μπορεί να τα καταφέρει (ας τον έχουν πάντως οι σκηνοθέτες στα υπόψιν τους).

Ακόμα, αξίζει να αναφερθεί ότι τη σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο Heitor Dhalia (ο οποίος έχει αποσπάσει πολλά βραβεία για τις ταινίες του "Nina" και "Drained"), χωρίς ωστόσο θεαματικά αποτελέσματα. Τέλος, θα παραθέσω ένα σχόλιο του Χρήστου Μήτση από την κριτική του στο Αθηνόραμα, το οποίο με βρίσκει απολύτως σύμφωνη: «σαν επεισόδιο του CSI με τίτλο Τρέξε, Αμάντα, Τρέξε και τον πιο ανόητο κατά συρροή δολοφόνο που έχετε δει».

Συμπέρασμα: εάν έχετε εξαντλήσει όλες τις άλλες επιλογές σας, ή εάν θέλετε να δείτε κάτι που δεν απαιτεί και πολλή σκέψη, δείτε την. Εάν πάλι όχι, θεωρώ ότι υπάρχουν αρκετά θριλεράκια εκεί έξω που αξίζουν περισσότερο….

Βόλος: μια Πόλη με Χίλια Πρόσωπα…

Απερίγραπτη ομορφιά ακόμη και μέσα στον πολεοδομικό ιστό της…περιοχές που για όλους μας, που έχουμε γεννηθεί και μεγαλώσει στον Βόλο είναι μια συνήθεια, κάτι το δεδομένο, κρύβουν την δική τους χάρη! Ας αφήσουμε τις φωτογραφίες να μιλήσουν λοιπόν!!!!!

~Ηλιοβασίλεμα τραβηγμένο από την περιοχή του Αναύρου ~

~ο Άγιος Νικόλαος, ο μητροπολιτικός ναός του Βόλου~ 

~Νυχτερινή φωτογραφία του Βόλου τραβηγμένη από την πλατεία της Μακρινίτσας~

~Απόβροχο στην παραλία πίσω από το ξενοδοχείο Ξενία ~

~Καλοκαιρινή πανσέληνος στο Κορδόνι.. ~

~Σούρουπο, καλοκαιράκι, μόλις είχε περάσει το πλοίο της γραμμής γι’ αυτό και η φουρτουνιασμένη θάλασσα ~  

Photos by Vaggy!!!!

The Ιmpossible (2012 – ελληνιστί «….The Ιmpossible»)

Βαθμολογία 4 / 5

     Για να πω την αλήθεια, το πρώτο μικρό σοκ το πέρασα όταν είδα ότι το τσουνάμι είχε γίνει το 2004. Στο μυαλό μου το είχα πολύ πρόσφατο ίσως γιατί με είχε συνταράξει το συγκεκριμένο γεγονός. 240.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους εκείνη τη μέρα λίγες ώρες μετά τα Χριστούγεννα του 2004.

    Πηγαίνοντας στον κινηματογράφο περίμενα ότι θα έβλεπα ακόμα μία ταινία καταστροφής με εντυπωσιακά εφέ, πολλά πτώματα να επιπλέουν παντού και πολλή ένταση. Ναι, καλά!!!! Η ταινία αφηγείται το γεγονός από διαφορετική σκοπιά. Το τσουνάμι το βλέπουμε μόνο στο τέλος του, όταν δηλαδή χτυπάει το ξενοδοχείο όπου διαμένει η πενταμελής οικογένεια, την ιστορία της οποίας ακολουθούμε. Ουσιαστικά σε όλη την ταινία ο θεατής βλέπει μέσα από τα μάτια κάποιου μέλους της οικογένειας. Σίγουρα θα ήταν πιο εντυπωσιακό να βλέπαμε όλη τη διαδρομή από το τσουνάμι (θυμηθείτε τη σκηνή που προβλήθηκε άπειρες φορές στις ειδήσεις με τη θάλασσα να έχει τραβηχτεί εντελώς μέσα και κόσμος να στέκεται στην παραλία την ώρα που χτυπάει το τσουνάμι).

       Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Το πρώτο μισάωρο της ταινίας αποτελεί τη νηνεμία πριν τη μεγάλη καταιγίδα. Ευτυχισμένες οικογενειακές στιγμές, ειδυλλιακά τοπία, χαρούμενοι τουρίστες και εξυπηρετικοί ντόπιοι δημιουργούν την τέλεια αίσθηση διακοπών. Το γεγονός ότι ξέρεις τι θα επακολουθήσει και μάλιστα ότι αυτό είναι πραγματικό γεγονός αφήνει ένα γλυκόπικρο χαμόγελο καθ’ όλη τη διάρκεια του πρώτου μέρους. Η συνέχεια?? Καμία σχέση. Το τσουνάμι χτυπάει το ξενοδοχείο χωρίζοντας την οικογένεια στα δύο αφού η μητέρα (Naomi Watts) και ο μεγάλος γιος (Tom Holland) παρασύρονται μακριά με τη μητέρα να τραυματίζεται αρκετά σοβαρά. Ο πατέρας (Ewan McGregor) και οι δύο μικρότεροι γιοι (Samuel Joslin, Oaklee Pendergast) παραμένουν στην περιοχή του ξενοδοχείου και εν τέλει συναντιούνται στην ταράτσα. Η ταινία από εκεί και πέρα περιγράφει την αγωνιώδη προσπάθεια της οικογένειας να ξανασμίξει, την αλληλεπίδραση με άλλους επιζώντες αλλά και με τους ντόπιους.
 

 

     Ο ισπανός σκηνοθέτης Juan Antonio Bayona παραλαμβάνει ένα τραγικό γεγονός, την αληθινή ιστορία μιας ισπανικής οικογένειας και δημιουργεί μια ιδιαίτερα συγκινητική ταινία. Είναι θετικό μάλλον το γεγονός ότι η ταινία απέχει από αυτό που ονομάζουμε αμερικανιά αφού υποθέτω ότι αν ήταν αμερικανική παραγωγή από τις 2 ώρες, τη 1,5 θα βλέπαμε το τσουνάμι να έρχεται (με τέλεια εφέ και γραφικά, δεν αμφιβάλλω) και από τους 240.000 νεκρούς θα βλέπαμε να περνάνε μπροστά μας στην οθόνη τουλάχιστον οι 200.000. Αντίθετα, στην ταινία βλέπουμε ελάχιστα πτώματα και επικεντρωνόμαστε στα πέντε μέλη της οικογένειας και σε κανά 2-3 παράπλευρες ιστορίες. Το αρνητικό (αν και μάλλον απαραίτητο) στοιχείο είναι οι πολλές συμπτώσεις (σε βαθμό υπερβολής) που τελικά θα οδηγήσουν στην επανένωση της οικογένειας. Αν και διαβάζοντας την αληθινή ιστορία της οικογένειας (για να πάρετε μια ιδέα ακολουθήστε το link) διαπίστωσα ότι ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα αρκετές από αυτές. Επίσης, νομίζω ότι δεν έχει νόημα κάποιος να κρίνει τις αποφάσεις των μελών της οικογένειας εκείνες τις στιγμές (για ποιον χτυπάει η καμπάνα???). Μπροστά σε ένα τέτοιο συνταρακτικό γεγονός η λογική πάει περίπατο μαζί με την καθαρή σκέψη αγκαζέ! Αν δε βρεθείς σε ένα τέτοιο γεγονός δεν μπορείς να γνωρίζεις πως θα αντιδρούσες σε ανάλογη περίπτωση.

    Όσον αφορά στα καθαρά τεχνικά στοιχεία, ικανοποιητική σκηνοθεσία, τα εφέ τα απολύτως απαραίτητα, και εκπληκτικές ερμηνείες από την Watts, τον McGregor και τον μεγάλο γιο, τον Holland (τι περισσότερο έκανε και προτάθηκε για OSCAR η Quvenzhané Wallis άραγε όπως αναρωτήθηκε και μια φίλη στον κινηματογράφο). Πολύ προσεγμένη γενικά προσέγγιση του θέματος χωρίς περιττές δραματικότητες (αν και κουράζει ως ένα βαθμό το δράμα της μάνας). Άλλωστε φτάνει και περισσεύει το γεγονός ότι μιλάμε για αληθινή ιστορία. Ενδιαφέρουσα πινελιά η μικρή συμμετοχή της Geraldine Chaplin, που υποδύεται μια ηλικιωμένη γυναίκα που προσπαθεί να καθησυχάσει τα παιδιά και να δώσει έναν τόνο αισιοδοξίας στο βαρύ κλίμα!

       Νομίζω δε χρειάζεται να σας πω ότι αξίζει να τη δείτε είτε στον κινηματογράφο (αξίζουν οι λίγες σκηνές με το τσουνάμι) είτε στο σπίτι (για να κλάψετε με την ησυχία σας - δεν ξέρετε τι ζόρι τράβηξα για να κρατηθώ)!! Αν δεν αναλωθείτε σε ερωτήσεις του τύπου «Μα γιατί να το κάνει έτσι και όχι αλλιώς?» και μπείτε στο πνεύμα της ταινίας θα περάσετε 2 έντονες ώρες! Οι διθυραμβικές κριτικές άλλωστε το διασφαλίζουν!!

ΥΓ: Και μερικά videos από το πραγματικό γεγονός...