"Ίχνη της Καρδιάς" από τον Χρήστο Κεσκίνη

Αγάπη και Πάθος

Θα γίνω άνεμος… Εκεί θα ‘ρθω…

Σαν το σκοτάδι… Να σε αγκαλιάσω…

Είσαι ο Έρωτας… Είσαι η Ζωή…

Ποτέ γι αυτό δε θα διστάσω…

Αγάπη και Πάθος... Θέρμη. Χαρά…

Μια αγκαλιά και ένα σου χάδι…

Σε σκέφτομαι… δε σε ξεχνώ…

Για σένα ζω το κάθε βράδυ…

"Όλα Σιωπηλά" από τη Νάγια Αλχαζίδου (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)

Ήταν μέρα, ο αέρας φυσούσε σκληρά

Το μυαλό σταματημένο στις επτά

Όλα γύρω αλλάζουν γρήγορα

Μένεις μονάχος να περιμένεις

Τι περίμενες;

Χτυπάει 8

Όλοι ξύπνησαν πια

Η ζωή σου μια λεπτή γραμμή

Θα ζήσεις;

Τι περιμένεις;

"Στο Δωμάτιο" από τον Σπύρο Μάνο (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)

Μόνος σε ένα δωμάτιο όπως πάντα

έχοντας τις σκιές για συντροφιά

του παρελθόντος ήρθαν φαντάσματα

με στοιχειώσανε ξανά

Εικόνες μέσα στο μυαλό μου

ακούω ήχους και φωνές

ζωντάνεψε το παρελθόν μου

γύρισε η ζωή μου στο χθες

"Της Νύχτας Μυστικά" από τη Σμαραγδή Μητροπούλου

Κείνη τη νύχτα μετά τη βροχή
γαλάζιο βελούδο αγκάλιαζε τα κορμιά μας η θάλασσα
κι ο έρωτας χόρευε βαλς επάνω στα κύματα.
Θυμάσαι;

"Αποτυπώματα Ψυχής" από την Μαίρη Τσίλη

Παράσταση Μοναξιάς

Εαυτέ μου, απόψε θέλω να μιλήσω σε κάποιον μα κανείς δεν είναι διαθέσιμος. Οπότε εσύ θα τα ακούσεις θες δεν θες. Έλα, μην στρίβεις τα μούτρα σου. Θα σε αφήσω να μου κάνεις τράκα από τα τσιγάρα μου και στο τέλος να μου κλέψεις και τον αναπτήρα. Καλό είναι όταν ξεμένει ο άλλος από φωτιά να έχεις να του δώσεις εσύ. Έλα και φέρε και μια μπίρα από την κατάψυξη. Μπίρα είπα και όχι ανάμνηση. Τις αναμνήσεις θα τις ξεπαγώσω αύριο και θα τις ψήσω στην κόλαση του μυαλού μου. Απόψε θέλω μόνο κάτι παγωμένο να πιω. Κι ας με πούνε αλκοολικό. Απόψε θέλω να σου πω απλά για το πως νιώθω και για το πως τα περνώ. Άντε κάτσε κάτω επιτέλους και σε παρακαλώ την στάχτη στο τασάκι να την ρίχνεις κι όχι κάτω ή στα μάτια μου. Λοιπόν που λες Εαυτέ μου, σήμερα έβαλε ψύχρα φθινοπωρινή κανονική. Ανέβηκα στο μηχανάκι και μου έλειπε μια ζακετούλα. 

"Σκέψεων Μυστικά" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Δωσ' μου λίγο από τον χρόνο σου κι εγώ θα διώξω μακριά τον πόνο μου...
Κρύψε με μες της αγκάλης τα φτερά σου, να χαθεί για πάντα η μοναξιά μου...
Ταξίδεψέ με μέσα στην καρδιά σου να πλημμυρίσουν μουσικές τα όνειρά μου...
Χάρισέ μου το γλυκό φιλί σου να γεννηθώ μέσα απ' την πνοή σου...
Κράτησέ με, με τα δυο σου χέρια, γιατί μόνο έτσι μπορώ να φτάσω της αγάπης τ' αστέρια...
Ψιθύρισέ μου λόγια ξεχασμένα, μιας ζωής τάματα αγαπημένα...

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

"Η εκδίκηση των πονεμένων" από τον Χρήστο Σαχτούρη (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)

Εφτά παλικάρια με βέλη στην καρδιά

πάνε να εκδικηθούν τον δολοφόνο Έρωτα.

Παίρνουν μαχαίρια, τσεκούρια και σπαθιά

και ψάχνουν να τον βρούνε πέρα μακριά.

Πήρανε το δρόμο φεύγουνε και πάνε

τον έρωτα να σκοτώσουν να πάψουν να πονάνε.

Οπλίστηκαν βαριά το τέρας για να πέσει

να πάρουν την ευθύνη άλλος να μην πονέσει.

Κόσμο πολύ έχει θερίσει τούτος ο τοξότης

άλλος αυτοκτόνησε άλλος έχει γίνει πότης

και ξεκίνησαν λοιπόν με πόθο φορτωμένοι

για κάθε περίπτωση και στιγμή αποφασισμένοι.

Ο ένας μόλις δεκαέξι στην ακμή της εφηβείας

δεν μπόρεσε ν' αντέξει τα όρια της αγωνίας

η κοπέλα που τρελά αγαπούσε

μόνο τον περιφρονούσε.

"Αισθήματα δίχως ανταπόκριση" από την Κατερίνα Σωτηροπούλου (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)

Αφέθηκα στα συναισθήματά μου

Βαθειά μες την καρδιά μου

Γεννιούνται χιλιάδες

Δεν μετριούνται πλέον είναι το μόνο σίγουρο

Ευτυχώς που εξαϋλώνονται τα περισσότερα γιατί θα ήταν

πολύ  δύσκολο να τα κρατάω για πάρα πολύ καιρό μέσα μου

Ζεστασιά ψάχνουν και αυτά εξάλλου η καρδιά μου είναι το

μοναδικό μέρος που μπορούν να εκκολαφθούν και να κάνουν την εμφάνισή τους

σε ανύποπτο χρόνο

"Δημοκρατία" του Μωυσή Ταραμπουλούς (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)

Η δημοκρατία πολύτιμη αξία αποτελεί,

αφού διασφαλίζει την ισότητα στην ανθρώπινη ζωή.

Τα ανθρώπινα δικαιώματα προασπίζει

 και την ισονομία των πολιτών διασφαλίζει.

Χαρακτηρίζεται από τη λήψη αποφάσεων έπειτα από ψηφοφορία,

αφού απ’ το λαό πηγάζει η κάθε εξουσία.

Οι άνθρωποι τη γνώμη μας εκφράζουμε ανοιχτά,

χωρίς να φοβόμαστε τι θα ακολουθήσει μετά.

"Αγέρηδες ΙΙ" από την Κατερίνα Κρυστάλλη (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)

Η κατάρα της μάνας

είναι η πιο ισχυρή

ειδικά όταν το τέκνο

της έχει αδικηθεί.

Μελτέμι να μην υπάρχει

όπου πάει και όπου σταθεί

αυτός ο οποίος σε πρόδωσε

παιδί μου.

"Τουλάχιστον..." από τον Γιάννη Μιχαλακόπουλο (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)

Οι επιστήμονες του μέλλοντος

-ιστοριογράφοι, αιματολόγοι, λογισταί-

ας εντοπίσουν, τουλάχιστον,

"Έρωτας Ήταν..." από τον Γιάννη Μαυρογιαννάκη (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)

Κι ήσουν εκεί, ήσουν αυτή που έβλεπα στα όνειρα μου.

Εκείνο το χαμόγελο που δεν σταμάτησε στιγμή, εκείνα τα λεπτά που δεν υπήρχε ούτε μαύρο ούτε άσπρο χρώμα,δεν ήμουν στη γη αλλά σε έναν φανταστικό κόσμο σαν αυτόν που ονειρεύονται τα παιδιά,δεν είχα πόδια αλλά φτερά και γύρω μου με περιτριγύριζαν μικρές φτερωτές κόκκινες καρδούλες.

Δεν μπορούσαν τα μάτια μου να κοιτάξουν αλλού, μόνο εκείνο το γλυκό αστραφτερό χαμόγελο σου.

Με κοίταξες

Και τότε ένιωσα κάτι από μέσα μου να βγαίνει και να με τραβάει προς το μέρος σου... Ήταν η καρδιά μου.

"Τα χαϊκού των αισθήσεων" από τον Νίκο Κομπολάκη (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)

Μέσα στο δέρμα

Πάλλεται ηδονικά

Ερωτική πνοή

Αγέρας φέρνει

Στα αυτιά τραγουδιστά

Όνομα γλυκό

Βλέμμα καθαρό

Συντρόφου ζωντανή

Εικόνα γεμίζει

"Έχω τις λέξεις μου" από την Έλενα Λιάτου (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)

Έχω τις λέξεις μου εγώ,

την ασχήμια του κόσμου να σβήσω.

Πέπλο φτιάχνω χρυσό,

την ψυχή μου απαλά να την ντύσω.

Αραδιάζω τις λέξεις και

εκείνες το χορό θα στήσουν.

Κάνουν συντροφιά στη μοναξιά,

τη θλίψη στην άκρη θα αφήσουν.

"Το Σύρμα" από τον Σπύρο Χασάπη (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)

Πάλι ήλθε αυτό το “τέρας",

“τέρας", “πέπλο", τι να πω;

Το όνομά του, δεν το ξέρω,

Θα το βρω, με τον καιρό…

Κι όλο γύρω μου τυλίγεται

και με σκεπάζει από παντού,

πόσο θάθελα να είχα,

καθάριο, ξάστερο το νου!

"Ίχνη της Καρδίας" από τον Χρήστο Κεσκίνη

Κενό

Η καρδιά μου μία μαύρη τρύπα. Καμιά αγάπη δεν μπορεί να κορέσει την δίψα της. Καμιά ενέργεια δεν γιατρεύει τις πληγές της ψυχής μου. Κανένα φως δε τρυπώνει στο σκοτάδι της. Κι όμως, αναζητώ και το παραμικρό χάδι σαν να είναι ζήτημα ζωής. Γιατί ελπίζω ακόμη...

Νιώθω μέσα μου μόνο κενό. Κενό στην καρδιά. Κενό στο μυαλό. Τίποτα δίπλα μου. Τίποτα μέσα μου. Πουθενά η γαλήνη. Πουθενά η χαρά. Μόνο σκοτάδι. Σκοτάδι και απουσία. Κι όμως… πληρώνω για κάθε αχτίδα φωτός το χρυσάφι του κόσμου. Γιατί ακόμη και αν πέθαναν όλα, η ελπίδα απλά κοιμάται.

"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Μπάσταρδος Έρωτας

Αγαπημένη απάτη μου, άρχισε να μικραίνει η μέρα τώρα που έχει μεγαλώσει η απόσταση από εσένα. Σε ξέκοψα από την μήτρα της ψυχής μου. Σε άφησα στον δρόμο σαν μια μπάσταρδη λύπη μου, αγνώστου αιτίας και σαν ένα νόθο έρωτα με ξεφτισμένο λόγο ύπαρξης. Δεν ανησυχώ για σένα. Όλο και κάποιος που σου μοιάζει θα σε μαζέψει μέσα στο μπουρδέλο της ζωής του και θα κάνει να νιώσεις βασίλισσα. Εξάλλου δεν σε παράτησα έτσι. Όταν σε ξέκοψα, έκοψα την αγάπη στα δύο. 

"Της Νύχτας Μυστικά" από τη Σμαραγδή Μητροπούλου

Σκέψεις Μοναχικές

Κανείς δεν ξέρει πώς περνάν οι νύχτες μου..

οι αγκαλιές οι δανεικές που με κρατούν…

κοφτές ανάσες, παθιασμένα αγγίγματα…

όχι φιλιά, κείνα τα φύλαξα μόνο για σένα.

Θυμάσαι;

"Ο Κήπος με τα Τριαντάφυλλα" της Σοφίας Κραββαρίτη

 (Κυκλοφόρησε στις 17/9/2018 από τις Εκδόσεις Άλλωστε)

Όταν η αγαπημένη μου φίλη Σοφία Κραββαρίτη μου ζήτησε να είμαι ένας από τους πρώτους που θα διαβάσουν το νέο της βιβλίο που είναι μαύρη κωμωδία δεν ήξερα τι να περιμένω… ή μάλλον ήξερα ότι μια τέτοια καλπάζουσα φαντασία και ένας τόσο χυμώδης λόγος θα με εξέπλητταν όπως και να ‘χει. Οπότε απλά ξεκίνησα να διαβάζω το μικρό αλλά χειμαρρώδες βιβλίο της «Ο Κήπος με τα τριαντάφυλλα».

Μη σας ξεγελάει όμως ο τίτλος. Μπορεί να φαίνεται γλυκός, ρομαντικός μέχρι και γλυκανάλατος, αλλά… φευ!!! Μέσα σε λίγες μόλις σελίδες, η συγγραφέας καταφέρνει να ξεκινάει με μια ξεκαρδιστική κωμωδία, στην πορεία να προσθέτει το μαύρο στοιχείο,  για λίγο να θυμίζει περιπέτεια και στο τέλος να μας δίνει αρκετές δόσεις δράματος και συγκίνησης. Για dressing αυτής της πεντανόστιμης σαλάτας προσθέτει μπόλικες δόσεις φανταστικού στοιχείου. Όλα αυτά δεν θα ήταν δυνατά αν ο κύριος χαρακτήρας του βιβλίου, η Σόνια δεν ήταν τόσο…. δεν βρίσκω το κατάλληλο επίθετο να την χαρακτηρίσω. Τόσο απ’ όλα μάλλον. Τόσο έντονη που δυστυχώς για την ίδια δεν μπορεί να κρατήσει μία σχέση για πολύ. Τόσο «ευαίσθητη» που δυστυχώς για τους επίδοξους φίλους της αυτό καταλήγει άσχημα. Τόσο παρορμητική που της προκαλεί άγνοια κινδύνου και μια αποφασιστικότητα επικίνδυνη. Απαραίτητο συμπλήρωμα της Σόνιας, η αδερφική της φίλη (και εξίσου τρελή) Λίζα που αποτελεί τον «συνένοχο στο έγκλημα» (με ή χωρίς εισαγωγικά) και ο επίσης κολλητός της Έρικ που της βγάζει έναν άλλο εαυτό, πιο ευαίσθητο. Αφανείς ήρωες τα προσωπικά της αντικείμενα που ζουν ένα δράμα με τον οξύθυμο χαρακτήρα της αφεντικίνας τους. Ξέρετε το τραγούδι «If walls could talk»; Έ κάτι τέτοιο φανταστείτε. Μόνο που στην περίπτωσή μας όντως μιλάνε (όχι οι τοίχοι, αλλά όλα τα υπόλοιπα)!!!

"Εν Κρυπτώ" από τη Βασιλική Δραγούνη (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)

Είπες θα γινόσουν μυστηριώδης.

Θα εκπαίδευες τα δωμάτια να σε κρύβουν,

τους καθρέφτες να μην βλέπουν

να συνωμοτείς με τις σκιές του τοίχου.

Θα χρησιμοποιούσες το φως για παραπλάνηση,

τη σιωπή για καταβύθιση στα έγκατα του εαυτού σου.

Θα μάθαινες να αναπνέεις χωρίς να δυσφορείς,

θα κρατούσες την κραυγή μες στο λαιμό σου.

"Όρκοι Φιλίας" από τον Χρήστο Παπαγεωργίου (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)

Πίναμε

όλο το βράδυ

από το ρουμπίνι

που μοίραζε πρόθυμα

τον χυμό του

κι έβαφε

το γυάλινο περίβλημα

των ποτηριών

με πορφυρές ανταύγιες

συζητώντας ανούσια

για πράγματα αδιάφορα

και κάπου κάπου

παραληρούσαμε

λες

και κάποια αόρατη δύναμη

πήγαινε τη γλώσσα μας

πέρα δώθε

κι εμείς

τη νοιώθαμε ακυβέρνητη

πίσω απ’ τα χείλη

κι όντας ανήμποροι

να την κατευθύνουμε

σε λογικούς συνειρμούς

σηκώναμε το χέρι

και τσουγκρίζαμε

τα ποτήρια μας

συντονισμένοι

στη διαπασών

φωνάζοντας

όλοι μαζί:

«εβίβα»

ενώ το κόκκινο

πήγαινε ως τα μάγουλα

κι ανηφόριζε

πιο πάνω

μέχρι τα μάτια

κι αυτά

έπαιρναν μιαν όψη

φλογισμένου κάρβουνου

που αντανακλούσε

ελπιδοφόρα συγκατάβαση

για το ταξίδι

της επόμενης ημέρας.

"Δημιούργησε ένα αύριο διαφορετικό από το σήμερα" από τη Ζαχαρένια (Συμμετοχή στον 6ο Διαγωνισμό Ελεύθερης Γραφής)

Βγαίνω έξω στο δρόμο…και το ίδιο πράγμα να αντικρίζω,

Στα λεωφορεία, στον δρόμο ,στις καφετέριες …παντού.

Παντού χαρούμενα πρόσωπα με θλιμμένα μάτια .

Ξέρετε γιατί…

Γιατί δεν υπάρχει η αλήθεια. Δεν δείχνουμε τον πόνο μας .

Κρυβόμαστε πίσω από έναν καθρέφτη. Δεν θέλουμε να τον σπάσουμε .Να παραδεχτούμε την αλήθεια .Ποιο πόνο?

Ο πόνος για κάθε άνθρωπο βιώνεται διαφορετικά .Μπορεί να ‘ναι η ματαιοδοξία που νιώθουμε εσωτερικά. Μέσα στην καρδιά μας …και αφήνουμε τις στιγμές να περνάνε.

Τις στιγμές ευτυχίας που νιώθουμε όταν συναντιόμαστε κάθε φορά με τον αγαπημένο μας . Αφήνουμε το εγώ μας να υπερισχύσει και να νικήσει το καθετί που μας κάνει χαρούμενα πλάσματα. Δεν λέμε ποτέ την αλήθεια .Κρυβόμαστε.

Η αλήθεια ….

Μια λέξη που σε κάνει να νιώθεις διαφορετικά αλλά να θες να ζεις στο κόσμο που εσύ ο ίδιος έχεις φτιάξει .Φοβάσαι να προχωρήσεις μπροστά και να αφήσεις ότι σε βαραίνει. Προτιμάς όπου και αν πας να κουβαλάς αυτό το κάτι …που σε στοιχειώνει σε κάθε λυγμό της μοναξιάς σου .

Η μελαγχολία ..…

Υφαίνοντας τον ιστό της και καλύπτοντας σε με αρνητικές σκέψεις και απαισιοδοξία.

Δεν σε αφήνει να πάρεις αναπνοή και μένει να σε σφίγγει στο θώρακά σου. Έχεις ταχυπαλμία και ρίγη όχι, από έρωτα αλλά από άγχος και αβεβαιότητα για το αύριο.

Γιατί να το ανέχεσαι αυτό ;

Υπάρχει αυτό το κάτι ,αυτό που δεν σε αφήνει να ζήσεις με πάθος την ζωή σου. Αν δεν τα καταφέρεις πέφτεις μέσα σε ένα σύννεφο θλίψης και απελπισίας .Να μην σε αφήσει να σου βουλιάξει την διάθεση και να σου φυλακίσει την ψυχή σου.

Η φιλοδοξία…

Και όμως ξεχνάς κάτι…

Ένα φαινόμενο που το έχεις δεδομένο, που απλά δεν το έχεις συνειδητοποιήσει ακόμα, αλλά  έτσι γίνεται.

Η ζωή…

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

"Μουσικά Ταξίδια" από τον Νίκο Ιωαννίδη

FRANCO FAGIOLI – HANDEL ARIAS

Il pomo d’ oro – Zefira Valova

(Deutsche Grammophon – 002894797541 - 2018 – 79΄43΄΄)

Μία ακόμη ηχογράφηση αφιερωμένη σε έναν από τους τρεις βασικούς πυλώνες της μουσικής μπαρόκ, στον «αγαπητό Σάξονα» (“ Il caro sassone”), όπως αποκάλεσαν τον G.F. Handel (1685-1759) οι Ιταλοί της εποχής του;

 Ένας δίσκος με άριες απίστευτης φωνητικής δυσκολίας και ερμηνευτικών απαιτήσεων για  castrati, τους “primi uomini” ή “primi soprani”, τους αδιαμφισβήτητα μεγάλους πρωταγωνιστές του λυρικού θεάτρου του 18^ου αιώνα πάντα θα προκαλεί αίσθηση, όταν η τραγουδιστική δεξιοτεχνία συμβαδίζει με την πλούσια δραματική έκφραση και τη βαθειά γνώση του ερμηνευτικού και, γενικότερα, καλλιτεχνικού πλαισίου της εποχής του συνθέτη τους.

"Κουτιά" από τη Μαρία Αγγελική Καρμίρη (Συμμετοχή του 6ου Διαγωνισμού Ελεύθερης Γραφής)

Κρύο από κάτω και δροσερά τριγύρω. Φωτάκια, μπροστά, μικρά, μεγάλα, διάφανα κι ευδιάθετα -ή έτσι φαίνονται τώρα στις αναμνήσεις. Μπορεί και να μην ήταν.

Μάλλον δεν ήταν.

Οι μυρωδιές ζεστές, πορτοκαλιές σε χρώματα, με κόκκινο και γκρι, ενώ η ενέργεια ψυχόταν, μεταβαλλόταν ίσως μόνο, μα νομίζω πως ηλεκτριζόταν από προβληματισμό. Δεν το νομίζω, έτσι ήταν.

Έτσι ένιωσα πως ήταν.

"Οδός Λήδρας" του Γιάννη Μιχαλακόπουλου (Συμμετοχή του 6ου Διαγωνισμού Ελεύθερης Γραφής)

(ατενίζοντας τον Πενταδάκτυλο από χαμηλά)

Πάλι καλά που έβρεχε!

Είχε πυκνή συννεφιά, ομίχλη κι έβρεχε.

Άρχοντας Εσύ, καμώθηκες πως δεν μας είδες.

Εμείς γονατίσαμε τα ματόκλαδα, γυρίσαμε τις πλάτες -ξεδιάντροπα- και φύγαμε!

Συνεχίσαμε τη βόλτα στην παλιά Πόλη για καφέ και σουβενίρ,

χωρίς ευτυχώς να αντικρύσουμε τη βροντερή ηχώ Σου.

"Αγάπη Παντού" από την Ελπινίκη Παναγιωτοπούλου (Συμμετοχή του 6ου Διαγωνισμού Ελεύθερης Γραφής)

Στο τρένο μια ζωή

Οι ζωές μας ανεβοκατεβάσματα

για έναν άνθρωπο για μια στιγμή

Με ένα σακίδιο στην πλάτη κάναμε χιλιόμετρα για αυτούς

"Ίχνη της Καρδιάς" από τον Χρήστο Κεσκίνη

Σ' αγαπάω

«Σ αγαπάω»   σου φωνάζει το ίδιο μου το μυαλό. Δεν το ακούς; Όλα τα υπόλοιπα είναι ασήμαντα. Τι δουλειά έχει ο εγωισμός και η καλοπέραση; Έχω χάσει τον ύπνο μου. ΜΟΝΟ κοντά σου νιώθω καλά. Μου λείπεις γαμώ το. Δεν είμαι ο εαυτός μου. Δεν αντέχω άλλο. Τα παρατάω όλα κι έρχομαι. Πρέπει να θυμηθώ το άρωμα του φιλιού σου. Πρέπει να αναπνεύσω ξανά… Πρέπει να ζήσω…

«Ερωτευμένες Πόρνες» από τη Μαίρη Τσίλη

Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Όστρια

Όταν η συγγραφέας Μαίρη Τσίλη, στα πλαίσια της φιλίας μας, μου είχε ζητήσει να διαβάσω κάποια αποσπάσματα από το νέο της βιβλίο «Ερωτευμένες Πόρνες» δεν ήξερα τι να περιμένω. Τα δεδομένα που είχα ήταν κάποιες σκόρπιες συζητήσεις με την ίδια την Μαίρη για τα ερεθίσματα που την οδήγησαν να γράψει το συγκεκριμένο βιβλίο και φυσικά ο τρόπος γραφής της που είναι πάντα τολμηρός, περιεκτικός και συναισθηματικά φορτισμένος (ότι πρέπει δηλαδή για την ιστορία της Υακίνθης, που είναι η βασική ηρωίδα).

Το θέμα που απασχολεί την Μαίρη Τσίλη είναι η ψυχοσύνθεση μίας πόρνης και η ανάγκη της για έρωτα με τους δικούς της κανόνες όμως. Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου γνωρίζουμε, εκτός από την Υακίνθη, ακόμα 3 πρόσωπα που στιγμάτισαν τη ζωή της. Την Πέννυ που καθόρισε σε μεγάλο βαθμό τη ζωή της Υακίνθης και αποτέλεσε την δασκάλα της σε πολλά πράγματα, την Σοφία που πέρασε σαν κομήτης από τη ζωή της Υακίνθης και τελικά έφυγε χωρίς να τη δικαιώσει και τη Μόνικα (η αγαπημένη μου για να πω την αλήθεια) με τρομερές ευαισθησίες, ταραγμένη ζωή και ένα συγκλονιστικό φινάλε. Η μόνη σταθερά στη ζωή της ήταν ο 5^ος βασικός χαρακτήρας, ο Δημήτρης που της έδινε την ηρεμία αλλά και το πάθος, το απάγκιο λιμανάκι αλλά και τη φουρτουνιασμένη θάλασσα...όλα όσα πρέπει να είναι ο πραγματικός έρωτας στην τελική. Όλα και τίποτα...η σιγουριά αλλά και η αίσθηση της απώλειας. 

Ocean’s 8 (2018, ελληνιστί «Η Συμμορία των 8»)

Βαθμολογία 3 / 5

Μία από τις πιο πολυδιαφημισμένες ταινίες της χρονιάς έπεσε τελικά στα χέρια μου. Αγαπημένο franchise ταινιών άλλωστε οι περιπέτειες του Danny Ocean και της ανδροπαρέας του (κατά κύριο λόγο) οπότε την περίμενα με μεγάλη αγωνία. Μεγάλο plus το λαμπρό καστ και κυρίως με την παρουσία της αγαπημένης μου Sandra Bullock αλλά και της απίθανης (σε ότι και να κάνει) Cate Blanchett.

Το στόρυ λίγο πολύ το αναμενόμενο. Ένα γκρουπ υπεραλαντούχων ληστών, η κάθε μία με το ιδιαίτερο ταλέντο της, συγκεντρώνονται από την Debbie Ocean, αδερφή του εκλιπόντος Danny με σκοπό να ληστέψουν ένα πανάκριβο κόσμημα. Μαζί της η πρώην συνεργάτιδά της στο έγκλημα, Lou όπως και 6 ακόμα κυρίες με διαφορετικά background αλλά έναν κοινό σκοπό. Να πλουτίσουν με μια γερή, τελευταία μπάζα! Το σχέδιο είναι έτοιμο και το επεξεργαζόταν η Debbie όσο καιρό ήταν κλεισμένη στη φυλακή εξαιτίας μιας δουλειάς που στράβωσε.

Απόσπασμα του νέου βιβλίου της Σοφίας Κραββαρίτη με τίτλο "Ο Κήπος με τα Τριαντάφυλλα"...κυκλοφορεί στις 17/9 από τις Εκδόσεις Άλλωστε

Έχοντας μπει για τα καλά στην τελική ευθεία, μετράμε πλέον αντίστροφα. Η Σόνια βρίσκεται στον κήπο της, ανάμεσα στ' αγαπημένα της τριαντάφυλλα και περιμένει με μεγάλη ανυπομονησία την δική σας επίσκεψη.
Καιρός λοιπόν να σας τον παρουσιάσω κι εγώ μέσα από την δική μου ματιά. Ακολουθεί ένα απόσπασμα από την εισαγωγή μου στο βιβλίο για να πάρετε μια ιδέα του τι θα συναντήσετε...

#Είναι 01.41 το βράδυ, κι εγώ έχω κολλήσει στην οθόνη του υπολογιστή, περιμένοντας να κατεβάσει κάτι το κεφάλι μου να γράψω γι’ αυτό το βιβλίο. Πρώτη φορά δυσκολεύομαι τόσο σε εισαγωγικό σημείωμα. Κανονικά θα έπρεπε να τα παρατήσω, αλλά η λέξη “κανονικά” το αναιρεί από μόνη της. Όπως και να ’χει, δεν έχω και πολλά πράγματα να πω για τη Σόνια, την ηρωίδα του βιβλίου μου. Δε χρειάζονται συστάσεις, είναι εντελώς περιττές. Τη Σόνια απλά την ανακαλύπτεις. Και φυσικά το πιο περιττό απ’ όλα, είναι να γράψω πως το έργο είναι μυθοπλασία και οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις, είναι καθαρά συμπτωματική. Αλίμονο αν υπήρχε έστω και η υποψία ένα τέτοιο πρόσωπο να ήταν αληθινό. Τώρα όσον αφορά τα συναισθήματα που μπορεί να σας προκαλέσει, ίσως να την αγαπήσετε, ίσως να την μισήσετε (ακόμα και μένα). Το μόνο σίγουρο είναι πως δε θα σας αφήσει αδιάφορους [...]

"Αποτυπώματα Ψυχής" από την Μαίρη Τσίλη

Ζωή από σκόνη

 Αφιερωμένο στην ηρωίδα της ζωής μου, στην δική μου Ελένη

Θέλω να γράψω. Πρέπει να γράψω για να βάλω ένα φρένο στο μυαλό μου και για να πατήσω γκάζι στην καρδιά μου. Δεν μου βγαίνουν λέξεις εύκολα απόψε. Θυμάμαι χωρίς να θέλω. Λίγο λιωμένο παγωτό κι ένα κουταλάκι μέσα σε μια κούπα με ζάχαρη και καφέ επάνω στο τραπέζι της κουζίνας. Και δίπλα από αυτό η μάνα μου στο πάτωμα πεσμένη σε στάση ύπνου στα ανάσκελα. Χέρια και πόδια απλωμένα, με το στόμα μισάνοιχτο και με τα μάτια ορθάνοιχτα χωρίς να κοιτάνε κάτι. Θάνατος. Κι εγώ χωρίς συστάσεις και απορίες μπροστά του. Δυό χρόνια μετά. Εσύ πέθανες κι εγώ έζησα και ζω. Βρήκα αντίδοτο στο πουθενά και ζω ξανά χωρίς εσένα. Κάνω όλα αυτά που θέλω και δεν μου λες εσύ πια να προσέχω. 

"Της Νύχτας Μυστικά" από τη Σμαραγδή Μητροπούλου

Πώς μπορώ να μη σας αγαπώ, παιδιά μου;

                                                             Στη μνήμη της Χαράς Κοσεγιάν

Είχε χαρίσει το φως της ψυχής της σε πολλά παιδιά. Τώρα ένα απ’ αυτά, ενήλικος πλέον, είχε στα χέρια του το ημερολόγιό της. Το όνομά της; Χαρά!!

Αχ, εκείνη η φράση που συνόδευε το τέλος κάθε σελίδας!

«Μα πώς είναι δυνατό, κυρία, να μη γνωρίζουμε πότε ακριβώς γεννήθηκε ο Ξενοφώντας; Να πάρουμε τώρα τηλέφωνο το ληξιαρχείο να μάθουμε»
«Κυρίαααα, ο συμμαθητής μου λέει πως είμαι άσχημηηηηη».
Τελικά, οι μέρες μου στην τάξη με τους… κουζουλόγατους (ναι, έτσι τους αποκαλώ) δεν είναι ποτέ πληκτικές.

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

"Σκιές του Μυαλού" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Σκόρπισα τον εαυτό μου σε κομμάτια γύρω σου, για να μη νιώθεις ούτε στιγμή μονάχος. 
Στάθηκα γυμνή μπροστά σου μ' ένα αίσθημα πρωτόγνωρο. 
Γυμνή απέναντί σου, σ' ένα ερωτικό κάλεσμα αέναο. 

"Ίχνη της Καρδιάς" από τον Χρήστο Κεσκίνη

Διακοπές για πάντα

Ο Κώστας μόλις είχε χωρίσει. Παρ’ ό,τι είχε ψυχολογία στο ναδίρ αποφάσισε να μην αφήσει την ευκαιρία για διακοπές να πάει χαμένη. Άλλωστε ποιος λέει όχι σε πληρωμένες διακοπές; Οι οικονομίες της χρονιάς είχαν ήδη δοθεί για να κλείσει δωμάτιο σε ένα πανέμορφο ξενοδοχείο. Στο νησί που είχαν γνωριστεί. Τα είχε οργανώσει όλα, μα όχι τον χωρισμό τους.

 Δύο μέρες μετά, περιτριγυρισμένος από εκατοντάδες ζευγάρια, κατανάλωνε γαλόνια ποτών για να ξεχάσει. Εκεί ονειρευόταν τις διακοπές του… Με εκείνη. Εκεί ήθελε να κάνει πρόταση γάμου. Σε… εκείνη.

"Αποτυπώματα Ψυχής" από την Μαίρη Τσίλη

Ξημέρωμα Σεπτέμβρη

Μόλις που καταφέρνω να ανοίξω για λίγο τα μάτια μου. Το σώμα μου προσπαθεί να νιώσει που βρίσκεται ακριβώς. Τα μάτια μου ανοίγουν περισσότερο και ανασηκώνω το κεφάλι μου. Είμαι στον καναπέ του σαλονιού και τα γυμνά μου πόδια έτσι όπως είναι απλωμένα στο τραπεζάκι μπροστά μου έχουν τυλιχτεί από την κουρτίνα της ανοιχτής μπαλκονόπορτας δίπλα μου. Μάλλον φύσηξε αεράκι πριν λίγο και δεν το κατάλαβα γιατί κοιμόμουν. Τώρα δεν κουνιέται φύλλο. Έχω ιδρώσει και ξέμεινα με δυό μισόρουχα καλοκαιρινά νοτισμένα και κολλημένα επάνω μου. Κοιτάω τον εαυτό μου και χαμογελώ ειρωνικά. Σκέφτομαι πως αν είχα κάποιον να με νοιάζεται θα με είχε μαζέψει από τον καναπέ και θα με είχε πάει στο κρεβάτι μου. 

"Σκέψεων Μυστικά" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Σκόρπισα τον εαυτό μου σε κομμάτια γύρω σου, για να μη νιώθεις ούτε στιγμή μονάχος. 
Στάθηκα γυμνή μπροστά σου μ' ένα αίσθημα πρωτόγνωρο. 
Γυμνή απέναντί σου, σ' ένα ερωτικό κάλεσμα αέναο. 

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

"Το Γράμμα" από την Κασσιανή Σικελιανού

Έπρεπε να καταλάβω ότι δεν ενδιαφέρεσαι πραγματικά. Μάλλον ήθελες μόνο να νιώσεις λίγο καλά και να ξεφύγεις από τη ρουτίνα σου. Δεν εξηγείται αλλιώς πώς αντέδρασες έτσι σε ένα τόσο ρομαντικό γράμμα, που κάθισα και στο έγραψα με όλη τη θέλησή μου. Σου έκανα ένα χατίρι που αποτελεί αντικείμενο κοροϊδίας σε αυτόν τον κόσμο κι εσύ, το απέρριψες, το πέταξες στα σκουπίδια σα να μην είχε αξία. Δεν έχει υλική αξία, σύμφωνοι, έχει όμως συναισθηματική αξία. Μάλλον αυτό επεδίωκες τελικά. Να με δεις να χαλαρώνω τις άμυνές μου, να βγαίνω λίγο έξω από τα σύνορά μου, ίσως και να αποδομηθώ και μετά, να με αφήσεις σε μια παγωμάρα. Αλλά δεν φταις εσύ, εγώ φταίω που δεν ήμουν διεκδικητική για όλα όσα θέλω, γιατί κατά βάθος πιστεύω ότι δεν τα αξίζω.

            Και μάθε τώρα τί ήθελα. Ήθελα μια φυσιολογική σχέση, όπως όλοι οι άνθρωποι της ηλικίας μας, γιατί αυτό αξίζω. Να νιώθω όμορφα, να βγαίνω, να διασκεδάζω, να ερωτεύομαι, να σε φλερτάρω και να με φλερτάρεις, να σε αγκαλιάζω, να σε φιλάω, να σε νοιάζομαι, να σε φροντίζω. Να ξέρεις ότι ένας άνθρωπος που χαρακτηρίζεται από ευαισθησία και ωριμότητα, κάνει κάποια όνειρα και τρέφει ελπίδες μόλις βλέπει τέτοιες συναισθηματικές εκδηλώσεις και υποσχέσεις από έναν άλλον άνθρωπο στον οποίο επενδύει συναισθηματικά κι αν δεν ευοδωθούν όλα αυτά, στεναχωριέται, θυμώνει ή και εξοργίζεται αυτο-κατηγορείται, νομίζει ότι είναι προβληματική, ενώ δεν είναι. Αλλά για εσένα όλα αυτά είναι τα ψιλά γράμματα του συμβολαίου. Επειδή δεν το είχες βιώσει, νομίζεις ότι δεν υπάρχει.