The Company you keep (2012- ελληνιστί… «Συνάντηση παλιών…τρομοκρατών» ή «Το δώρο της σιωπής» όπως το ονόμασαν οι φίλοι μας οι Ιταλοί)

Βαθμολογία 4 / 5 (και μάλλον είμαι και συγκρατημένος)

      Τόσοι βετεράνοι του κινηματογράφου (που να παίζουν και το ρόλο του βετεράνου και όχι ενός 60άρη υπερήρωα) δεν έχουν μαζευτεί ξανά νομίζω. Ακούστε…Robert Redford, Julie Christie, Susan Sarandon, Nick Nolte, Chris Cooper, Brendan Gleeson  και ανάμεσά τους ο ανερχόμενος Shia LaBeouf, η εκφραστικότατη Brit Marling και η εξαιρετική μικρή Jackie Evancho. Και ο λόγος που αναφέρω πρώτα το cast της ταινίας είναι γιατί αποτελεί το δυνατό της σημείο.

       Όχι ότι το σενάριο υπολείπεται βέβαια. Οι παραπάνω βετεράνοι στην πλειοψηφία τους (εκτός από τον Cooper) αποτελούν μέλη μιας επαναστατικής οργάνωσης με την ονομασία Weather Underground που αντιτίθονταν στον πόλεμο του Βιετνάμ. Μετά όμως από μια ληστεία που πραγματοποίησαν κάποια από τα μέλη της (μιλάμε για 30 χρόνια πριν) και είχε ως αποτέλεσμα τη δολοφονία του φρουρού μιας τράπεζας αναγκάστηκαν να αποσυρθούν και να περάσουν μια ζωή κυνηγημένοι με άλλα ονόματα. Όταν ένα από τα μέλη της οργάνωσης αποφασίζει να παραδοθεί στις αρχές ανοίγει ο ασκός του Αιόλου και για τους υπόλοιπους. Ο πρωταγωνιστής Redford, και αφού έχει αποκαλυφθεί η  πραγματική του ταυτότητα από έναν νεαρό δημοσιογράφο, αποφασίζει να αναζητήσει το μοναδικό άτομο που μπορεί να καθαρίσει το όνομά του ώστε να μπορέσει να μεγαλώσει την κόρη του ειρηνικά.

    Πολύ ενδιαφέρουσα πλοκή που ενισχύεται από την απλή αλλά ικανοποιητική σκηνοθεσία του βετεράνου Redford. Η αλήθεια είναι ότι πρέπει να συγκρατήσετε τα αρκετά ονόματα που μπλέκουν στην υπόθεση (τα πραγματικά αλλά και τα ψεύτικα των πρωταγωνιστών) αλλά αυτό δε δημιουργεί ουσιαστικό πρόβλημα αφού τα πράγματα ξεκαθαρίζουν σιγά σιγά. Για τους ηθοποιούς που ενσαρκώνουν τους ρόλους τι να πει κανείς? Η μισή ιστορία του Χόλυγουντ μαζεμένη σε μια ταινία που τους χρησιμοποιεί με αξιοπρέπεια και όχι ως καρικατούρες των νεότερων εαυτών τους (να θυμίσω το παράδειγμα της ταινίας The Expendables?) αλλά και μερικά καλά δείγματα της νεότερης γενιάς ηθοποιών. Ίσως θα μπορούσε να είναι κάπως μικρότερη σε διάρκεια αφού υπάρχουν σκηνές που σέρνονται και διαρκούν περισσότερο απ’ ότι θα έπρεπε αλλά σε καμιά στιγμή δεν αισθάνθηκα να βαριέμαι ή να κουράζομαι. Αξίζει επίσης να γνωρίσει ο θεατής το συγκεκριμένο κίνημα που παρά τα όποια σφάλματα έκαναν τα μέλη του αποτελεί κομμάτι της ιστορίας.

       Περιττό να σας πω ότι την προτείνω ανεπιφύλακτα όχι μόνο στους λάτρεις των πολιτικών θρίλερ αλλά και σε όλους τους σινεφίλ που επιθυμούν να γνωρίσουν μια ιστορική περίοδο φιλτραρισμένη στο σήμερα μέσα από τα μάτια των τότε πρωταγωνιστών. Απλά ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ!

ΓΙΑ ΠΕΡΙΠΑΤΟ ΣΤΗΝ ΑΓΡΙΑ ΒΟΛΟΥ!!

Όσοι είναι από τον Βόλο γνωρίζουν πως η Αγριά είναι ίσως ο πιο σύντομος ανοιξιάτικος και καλοκαιρινός προορισμός….Μια κωμόπολη χτισμένη ακριβώς πάνω στην θάλασσα  προσφέρει τοπία απαράμιλλης ομορφιάς αλλά και διασκέδαση με  τα γραφικά ταβερνάκια και καφέ…

Eμείς απλά πήραμε την φωτογραφική μας μηχανή ανά χείρας και σας προσφέρουμε ένα μικρό κοντινό ταξιδάκι και....

 ελπίζουμε να το απολαύσετε! 

Ακόμα μία εξόρμηση της VAGGY!!!!!

Τι «μυστήριο» κρύβουν τα παιδιά που γεννήθηκαν 1980 – 1989;

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΟ ΜΑΣ ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΓΚΙΝΗΤΙΚΟ ΚΑΙ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΓΕΝΙΑ ΤΩΝ ΣΗΜΕΡΙΝΩΝ 30ΑΡΗΔΩΝ!!!!

Ήμασταν στην τελευταία δεκαετία που προλάβαμε τα ομαδικά παιχνίδια Κρυφτό, Κυνηγητό, Κλέφτες κι Αστυνόμους κ.α. Ακόμα, βλέπαμε Στρουμφάκια, Thundercats, Κabamaru και Candy Candy και όχι Pokemon, Digimon και Yu Gi Oh…
Παίζαμε με Playmobil και LEGO και όταν θέλαμε ποδόσφαιρο υπήρχε ακόμα κάποια αλάνα να μας δεχθεί…
Βλέπαμε εκπαιδευτική τηλεόραση στην ΕΡΤ1 και ποιος θα ξεχάσει τη φρουτοπία και του κουτιού τα παραμύθια!
Επίσης, κάναμε ακόμη παιδικά πάρτυ στα σπίτια μας και δεν τρέχαμε σε παιδότοπους. Δεν γεννηθήκαμε μέσα στην Τεχνολογία, αλλά την ανακαλύψαμε σε μία καλύτερη ηλικία – χωρίς να είναι η μοναδική επιλογή διεξόδου μας από την καθημερινότητα…
Τις πρώτες πορνοταινίες τις βλέπαμε σαν κλέφτες στο Βίντεο του Μπαμπά.
Ακούγαμε τη φωνή του άλλου όταν παίρναμε τηλέφωνο μέχρι που μας έφαγαν τα SMS…
Παίρναμε κουλούρια και λουκουμάδες με ζάχαρη από το κυλικείο και τρώγαμε Κουκουρούκου και Σοκοφρέτες…
Τρώγαμε ακόμη σπιτικό φαγητό… Πρωτοχρονιά και Ανάσταση καθόμασταν με την οικογένεια μας και δεν τρέχαμε 00.01 στο πρώτο κλαμπ να τσακίσουμε Mojito, Space και Cuervo…
Είδαμε τα πρώτα Χρυσά σε Ολυμπιακούς αγώνες με τη Βούλα Πατουλίδου και τον Πύρρο Δήμα… Είδαμε σε πρώτη εκτέλεση απίθανες σειρές … από το Εκμέκ Παγωτό και τους Απαράδεκτους μέχρι τις Τρεις Χάριτες και τους Μεν και Δεν…
Ξέραμε μόνο την Μπαλαρίνα και τον Μύλο στα Λούνα Παρκ και δεν μας έφευγε η ψυχή στα 3G…
Μας έδιναν ένα πεντοχίλιαρο οι γιαγιάδες και οι παππούδες και νιώθαμε ευτυχισμένοι… Δεν ήμασταν μουρτζούφληδες όπως τώρα που αν πάρουμε 20 ευρώ κοιτάζουμε με μισό μάτι…
Ακόμα και το Game Boy δεν μας έκλεινε σπίτι…. το παίρναμε και τρέχαμε έξω να το μοιραστούμε με τους φίλους μας…
Γράφαμε ακόμη ραβασάκια και δεν κάναμε comment σε twitter και Facebook!
Βγαίναμε με τα ποδήλατα στο δρόμο και δεν κινδυνεύαμε τόσο…
Θυμάστε τους Ευχούλιδες;
Ποιος θα ξεχάσει το Χάρρυ Κλυν σόου και τους Δέκα Μικρούς Μήτσους, το Κόντρα Πλακέ, τον Τροχό της Τύχης, Μέγκα Μπάγκα, ‘Αλλα Κόλπα (Ά ρε Βλάσση)…
Τα σόου της Ρούλας Κορομηλά και το Ciao Ant1….
Τους Ghostbusters- Karate Kid – ET – Home Alone – Γκούνις – Σεξογήινη (Ποιός δεν είχε κολλήσει με την Κίμ Μπάσιτζερ;), Carousel και Disney club στο Mega…
Τα αγαπημένα μας παιχνίδια ήταν Μήλα – Σχοινάκι – Μακριά γαϊδούρα
Προλάβαμε όλη την εξέλιξη του Χτυποκάρδια στο Μπέβερλυ Χιλς και το Baywatch, καθώς και τον Ιππότη της Ασφάλτου…
Τραγουδήσαμε «Το νού σου κύριε οδηγέ» και χορέψαμε λαμπάντα…
Πηγαίναμε στα «Ηλεκτρονικά» και παίζαμε Super Mario, Sonic, Mortal Compact, Streetfighter, Bubble Bubble, Tetris, Arkanoid, Top Gun και στα πλοία τρέχαμε να βρούμε που τα έχουν κρυμμένα…
Οι γονείς μας δεν ανησυχούσαν αν θα γυρίσουμε σώοι όπως τώρα… Ματώναμε τα γόνατα μας και συνεχίζαμε το παιχνίδι…
Θυμάστε τα καραμελάκια που όταν τα έβαζες στο στόμα ανατινάσσονταν; Και τη μόδα με τις τσίχλες Shock, το σπανάκι του Ποπάυ και τα τσιγάρα του Αστερίξ;
Παίζαμε Μπουκάλα και Θάρρος ή Αλήθεια, πατούσαμε τα κουτάκια από τα αναψυκτικά και περπατούσαμε σαν να ήταν τακούνια!
Κάναμε απίστευτες πλάκες με τις μπουγελόφατσες και τα μπουγέλα γενικά στα σχολεία…
Ντυνόμασταν Νίτζα, Καουμπόυ και Ρομπέν των Δασών τις Απόκριες και όχι Πίκατσου και Μπομπ Σφουγγαράκης…
Ψάχναμε για αυτοκόλλητα και τάπες στα γαριδάκια…
Είχαμε τα κλασσικά walkman με τα ακουστικά με το σφουγγαράκι στο πλάι και με το ζόρι χωρούσαμε στη τσέπη μας δύο κασέτες…
Κάναμε κοπάνες για να παίξουμε ποδόσφαιρο και όχι για να πάμε στα WEB και στα InSpot…
Βλέπαμε το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι, Αυθαίρετους, Ρετιρέ και Μικρομεσαίους…
Συνωστιζόμασταν στα Βίντεο Κλαμπ, για να πάρουμε κασέτες με τον Μουστάκα, τον Τσάκωνα, τον Ταμτάκο και τους νέους τότε Μιχαλόπουλο, Γαρδέλη, Ψάλτη και Στίβ Ντούζο…
Παίζαμε ακόμα με μπίλιες…Παίζαμε με τα ΥΠΕΡΑΤΟΥ καρτελάκια… αυτοκίνητα-πλοία-αεροπλάνα
Παίρναμε τα φακελάκια με τις φάρσες, μελανό μάτι, σκουλήκια στο νερό, τρύπιο δάχτυλο και άλλα πολλά… Είχαμε τις χλαπάτσες…
To πρώτο μας ηλεκτρονικό το Atari και ακολούθησαν NES, Super Nintendo, Mega Drive…
Βλέπαμε Παντρεμένους με παιδιά και τσαντιζόμασταν που η μαμά μας ήθελε να βλέπει Ατίθασα Νιάτα και Τόλμη και Γοητεία…
Πηγαίναμε στα μηχανήματα που έβγαζαν τα μπαλάκια με τα δωράκια και είχαμε αγωνία τι θα πετύχουμε…
Λέγαμε 6 αριθμούς για το νεόφερτο τότε Λόττο στους γονείς, αλλά ποτέ δεν μας κάθισαν…Παίρναμε Ξυστό και αν μας έπεφτε ένα κατοστάρικο, παίρναμε άλλο ένα και το χάναμε και αυτό…
Είδαμε να ξεφυτρώνουν καρτοτηλέφωνα σε όλη την Ελλάδα και κάναμε συλλογή από τηλεκάρτες…
Βάζαμε τα σπορτεξάκια με τα φώτα και είχαμε κολλήσει με τις τσάντες PAXOS…και ξερός…
Βλέπαμε Μάπετ Σόου…
Παίρναμε το μπλοκ με τις χειροτεχνίες και με το ασημόχαρτο και το χρυσόχαρτο φτιάχναμε στολίδια τα Χριστούγεννα…
Βλέπαμε Παιχνίδια χωρίς Σύνορα…
Είδαμε Michael Jordan και μαζεύαμε κάρτες ΝΒΑ…
Το πρώτο μας φιλί δινόταν με ακούμπισμα των χειλιών και όχι κατευθείαν η γλώσσα στον ουρανίσκο…
Μαζεύαμε καπάκια από αναψυκτικά στα ταβερνάκια που πηγαίναμε με τους γονείς.
Πιάναμε τα καλαμάκια και βάζοντάς τα κάτω από τη μασχάλη, κάναμε τεχνητά Αέρια…
Ακούγαμε Στέφανο Κορκολή, Οmega Vibes, Αλέξια και Κωνσταντίνα…
Βρέχαμε χαρτοπετσέτες και τις πετούσαμε σε ακαθόριστες πορείες και όποιον έβρισκε…
Τρώγαμε τυράκια BABYBEL και LA VAS QUI RIT(που το λέγαμε πάντα λαβάς τυρί)…
Διαβάζαμε Αλμανάκο, Κατερίνα, Μανίνα και Σαΐνια…
Βάζαμε κολόνια Μυρτώ…
Λουζόμασταν με Johnson’s όχι πια δάκρυα και βάζαμε τραυμαπλάστ με φιγούρες και ας μην είχαμε πληγή…
Τρώγαμε Καραμπόλα, αλλά ανοίγαμε το δωράκι πριν φάμε το παγωτό…
Παίζαμε τα επιτραπέζια της ΜΒ, όπως ΗΟΤEL, Μάντεψε ποιος, Το στοιχειωμένο σπίτι…
Είδαμε τον Casper και τον Σκαθαροζούμη…
Περάσαμε την επιδρομή από ψείρες και κόνιδες, και όμως είμαστε εδώ….Το φάρμακο που είχαν οι μαμάδες βρωμούσεεε…
Eίδαμε το Αγάπη μου συρρίκνωσα τα παιδιά και λατρέψαμε τα Cheerios από την σκηνή με τον μπαμπά στο πιάτο…
Τρώγαμε μπισκότα Rondo…και ανοίγαμε πρώτα να φάμε τη σοκολάτα ή τη βανίλια και μετά το μπισκότο…
Bλέπαμε τα Ρακούνς και τον Ντένις τον Τρομερό… Παράλληλα με το Για πα Ντα μπα Ντου του Φρεντ από τους Flinstones που τα άκουγε μονίμως από τη Βίλμα…
Βλέπαμε τη σειρά με το ανθρώπινο σώμα και το πως λειτουργεί ο οργανισμός…
Tραγουδούσαμε το Μ’ αρεσει να μη λέω πολλά και το Λιωμένο Παγωτό (που κολλούσε πάντα στο χέρι)…
Το σεξ ήταν ταμπού και κουβέντα στα κρυφά…
Κάθε βράδυ λέγαμε «Καληνύχτα» ένας, ένας και αν δεν τελειώναμε, δεν κοιμόμασταν… Κοιμόμασταν σε φίλους Σαββάτο βράδυ και το κανονίζαμε από την Κυριακή…
Όταν μας επισκεπτόταν κάποιος, δεν τον κοιτούσαμε στα χέρια…
Αγοράζαμε καινούρια τετράδια και κάθε χρόνο ορκιζόμασταν ότι θα τα κρατήσουμε καθαρά. 2 βδομάδες μετά είχαν γεμίσει στιχάκια και μηνύματα με τον διπλανό…
Όταν βλέπαμε προφυλακτικά κοκκινίζαμε… Θεωρούσαμε πορνό τη «Γαλάζια Λίμνη»…
Ερωτευόμασταν και το μάθαινε όλο το τμήμα… Αργήσαμε να μάθουμε το πώς γίνονται τα παιδιά…ενώ τώρααα…
Βλέπαμε το λικέρ στο σύνθετο του σαλονιού και δοκιμάζαμε…
Τις Κυριακές, σηκωνόμασταν απο νωρίς για να προλάβουμε τα «παιδικά»….
Ζωγραφίζαμε ακόμη σε χαρτί και όχι με προγράμματα στα VISTA…
Φτιάχναμε ακόμη παζλ και οι γονείς μας τα έκαναν κορνίζες…
Την πίτσα που την τρώγαμε σπάνια και κάναμε γιορτή κάθε φορά που μαθαίναμε ότι οι γονείς θα μας πάνε σε πιτσαρία…

EVANESCENCE

    Στο δεύτερο αφιέρωμα του blog μας, παρουσιάζουμε ένα άλλο ιδιαίτερα δημοφιλές και πετυχημένο συγκρότημα της συμφωνικής ροκ, τους Evanescence (αν και πολλοί τους κατατάσσουν σε άλλα είδη ροκ, όπως η χριστιανική ή η gothic ροκ).

   

Το συγκρότημα δημιουργήθηκε το 1995 από την τραγουδίστρια Amy Lee και τον κιθαρίστα (πρώην πλέον) Ben Moody στο Little Rock του Αρκάνσας. Γρήγορα απέκτησαν τοπική φήμη αφού τα τραγούδια τους αγαπήθηκαν από τον τοπικό πληθυσμό. Το πρώτο τους άλμπουμ «Fallen» κυκλοφόρησε μόλις το 2003 ακολουθώντας πάντως δύο EP (Evanescence EP ΚΑΙ Whisper / Sound Asleep EP) και ένα demo cd, το Origin (2000) από το οποίο προέρχονται κάποια τραγούδια του «Fallen». Το Fallen ακόμα και σήμερα αποτελεί το πιο επιτυχημένο άλμπουμ του συγκροτήματος με πωλήσεις πάνω από 17 εκ. παγκοσμίως. Ακολούθησε ένα χρόνο αργότερα το DVD/CD «Anywhere but Home» που είναι μια Live ηχογράφηση από το Παρίσι με αρκετό υλικό από τα παρασκήνια και μερικά bonus κομμάτια. Μάλιστα, κάτι που ανακάλυψα αυτές τις ημέρες γράφοντας το αφιέρωμα, στο DVD υπάρχει μια κρυμμένη ηχογράφηση του Bring me to Life. Για να εμφανιστεί πρέπει να τοποθετήσετε τον κέρσορα στο βασικό μενού του DVD στην επιλογή Behind the Scenes και να τον μετακινήσετε δύο φορές προς τα αριστερά. Θα εμφανιστεί το σήμα του συγκροτήματος και από εκεί θα μεταφερθείτε σε μια Live ηχογράφηση του κομματιού στο Las Vegas.

Ακολούθησε μια ταραγμένη τριετία όπου η σύνθεση του συγκροτήματος άλλαξε άρδην με βασικότερη αποχώρηση αυτή του Moody που αντικαταστάθηκε από τον Terry Balsamo των Cold. Το επόμενο άλμπουμ, το πρώτο με τη νέα σύνθεση κυκλοφόρησε το 2006 και ήταν το Open Door και εκτοξεύτηκε στην κορυφή των charts σε αρκετές χώρες μέσα στην πρώτη εβδομάδα κυκλοφορίας (μεταξύ των χωρών και η Ελλάδα). Το άλμπουμ παρότι έλαβε γενικά θετική κριτική δεν πλησίασε τις πωλήσεις του Fallen αφού πούλησε περίπου 5 εκ. αντίτυπα παγκοσμίως. Το τελευταίο μέχρι στιγμής άλμπουμ τους είναι το «Evanescence» που κυκλοφόρησε το 2011 ενώ μέχρι τον Αύγουστο του 2012 είχε πουλήσει λιγότερα από 1 εκ. αντίτυπα παγκοσμίως. Σύμφωνα με την Lee, το τελευταίο τους άλμπουμ έχει επιρροές από την Bjork, τους Depeche Mode, τους Massive Attack και τους Portishead.

     Τέλος, όπως τείνει να καθιερωθεί ακολουθεί ένα (προσωπικό) TOP 7 με τα καλύτερα τραγούδια των Evanescence μέσα από τα 3 άλμπουμ του συγκροτήματος. 

7. Goin  Under (Fallen)

Από τα δυνατότερα κομμάτια τους με εντυπωσιακό video clip...

6. Lost in Paradise (Evanescence)

Γιατί ο παράδεισος μπορεί να μην είναι πάντα όπως φαίνεται...ειδικά αν είσαι μόνος.

5. My heart is broken (Evanescence)

Από τα καλύτερα κομμάτια του τελευταίου δίσκου τους για πονεμένες καρδιές...

 4. Lithium (The Open Door)

Μία μαγική μπαλάντα που αναδεικνύει τη φωνάρα της Amy Lee...

3. Call me when you are sober (The Open Door) 

Πολύ δυνατό κομμάτι με εξαιρετικό video clip

2. My immortal (Fallen)

Μία εξαιρετική μπαλάντα που προκαλεί συγκίνηση...

1. Bring me to Life (Fallen)

Προσωπικό αγαπημένο, ένα από τα πιο επιτυχημένα τους κομμάτια και σίγουρα αυτό που τους έκανε παγκοσμίως γνωστούς..

Dead Man Down (2013 – ελληνιστί «Η Γεύση της Εκδίκησης»)

Βαθμολογία 3,5 / 5 (ίσως και 4 μόνο και μόνο για την πρωταγωνίστρια!)

      

      Το καλύτερο που μπορεί να σου τύχει στον κινηματογράφο, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι να ξεκινάς με τέσσερις επιλογές, να έχεις απορρίψει τις τρεις  για διάφορους λόγους («ααα, δεν μπορώ τους εξωγήινους», «γαμώτο, αύριο ξεκινάει η προβολή», «πολύ αργά παίζει, κάτι σε πιο νωρίς έχουμε?» κτλ) και να επιλέγεις αναγκαστικά την τέταρτη και τελευταία (αλλιώς μπορείς να δεις την Τίνκερμπελ!!) και ως εκ θαύματος, η τέταρτη να αποδεικνύεται μια πολύ επιτυχημένη επιλογή!

       Κάπως έτσι λοιπόν, αποφασίσαμε να παρακολουθήσουμε την πρώτη αμερικάνικη (χολιγουντιανή για την ακρίβεια) προσπάθεια του Niels Arden Oplev (δημιουργού του εξαιρετικού «Το κορίτσι με τα τατουάζ») με πρωταγωνιστές τον Collin Farrel και την Noomi Rapace (στο «Κορίτσι με τα τατουάζ» έπαιζε το κορίτσι με τα τατουάζ). Οι δύο πρωταγωνιστές γνωρίζονται και ενώνουν τις τύχες τους και τις πορείες τους εξαιτίας της δίψας για εκδίκησης που έχουν, ο καθένας για τους δικούς του λόγους. Από τη μια, μια συμμορία (μπλέκονται Λατίνοι, Ούγγροι, Αλβανοί  και καμιά 10αριά ακόμα φυλές του Ισραήλ) και από την άλλη, ένα απόβρασμα της κοινωνίας με πρόβλημα αλκοολισμού. Πώς συνδέονται αυτά? Δε συνδέονται αλλά ο ένας βοηθάει τον άλλο ώστε να επιτύχουν το σκοπό τους. Φυσικά, δε λείπει το love story και η κλιμακούμενη ένταση (ερωτική και συναισθηματική) μεταξύ των πρωταγωνιστών.

     

   Η ταινία προσπαθεί να ξεφύγει από την πεπατημένη του Χόλιγουντ και μέχρι ένα σημείο τα καταφέρνει εξαιρετικά (ειδικά μέχρι τη μέση). Κάπου στην πορεία βέβαια ο σκηνοθέτης παρασύρεται και πατάει σε κλισέ αλλά εν τέλει αφήνει μια ευχάριστη αίσθηση. Το δυνατό σημείο της ταινίας είναι αναμφισβήτητα οι δύο πρωταγωνιστές και κυρίως η Rapace, η οποία καλείται να παίξει μια πρώην ωραία, νυν σημαδεμένη γυναίκα στα πρόθυρα της κατάθλιψης, της κατάρρευσης και της τρέλας που όμως βρίσκει λύτρωση από τον Farrel σε πολλούς τομείς. Εξαιρετική ερμηνεία, εκφραστικές μούτες, άριστη απόδοση του ρόλου που φαίνεται ότι της πάει γάντι (σκοτεινοί ρόλοι με παρελθόν!!). Από κοντά και ο Farrel (έκπληξη για μένα) που ανταποκρίνεται τόσο στο μάτσο κομμάτι της ταινίας (αναμενόμενο) όσο και στο αισθηματικό. Οι υπόλοιποι πρωταγωνιστές και δευτεραγωνιστές συμπληρώνουν ικανοποιητικά το παζλ (πολύ καλή η γοητευτικότατη Isabelle Huppert που υποδύεται την σχεδόν κουφή και ελαφρώς στον κόσμο της, μητέρα της πρωταγωνίστριας που με την ηρεμία της δημιουργεί αντίθεση με την όλη ένταση της ταινίας). Σκηνοθετικά, όπως ανέφερα ήδη ξεκινάει με πιο ευρωπαϊκό και noir στυλ για να καταλήξει σε πιο κλασικά μονοπάτια. Στα αρνητικά, το αρκετά μπλεγμένο σενάριο (μάλλον υπερέβαλε κάπως ο σχετικά άπειρος και κατά πως φαίνεται ενθουσιώδης Wyman) αλλά δεν είναι δύσκολο τελικά να το παρακολουθήσεις. Τέλος, δε λείπουν και οι σκηνές υπερβολής (δεν είναι και James Bond βέβαια)!

      Θα την πρότεινα ανεπιφύλακτα είτε για κινηματογράφο είτε για ιδιωτική προβολή (δεν έχει άλλωστε και τίποτα εντυπωσιακά φοβερές σκηνές ώστε να πρέπει να τη δεις ντε και καλά στη μεγάλη οθόνη). Δεν πρόκειται να βαρεθείτε σε κανένα σημείο  αφού το σασπένς και η αγωνία είναι εμφανή. Μια καλή και ασφαλής επιλογή!!!

Arbitrage (2012 – ελληνιστί «Το Άλλοθι»)

Βαθμολογία 3 / 5

     

   Καιρό παλεύαμε στην παρέα να δούμε αυτήν την ταινία αλλά κάτι οι αντιδράσεις του τύπου «Σιγά μη δω ταινία με τον Richard Gere», κάτι οι προτιμήσεις «Γουστάρω να δω splatter» την έφερναν σε δεύτερη μοίρα. Εν τέλει ήρθε η ώρα της!!!

        Και δεν το μετανιώσαμε τελικά! Η υπόθεση είναι αρκετά ενδιαφέρουσα αφού ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Nicholas Jarecki προσπαθεί να δημιουργήσει μια αστυνομική ταινία με ολίγη από οικονομική κρίση και με κερασάκι στην τούρτα την ανηθικότητα του επιχειρηματικού κόσμου. Το συμπέρασμα? Ότι τα λεφτά μπορούν να αγοράσουν τα πάντα στη σημερινή εποχή. Ο Gere υποδύεται έναν πλούσιο ιδιοκτήτη μιας εταιρίας που είναι στα πρόθυρα να επιτύχει μια πολύ καλή επιχειρηματική συμφωνία πουλώντας τη φαινομενικά (??) επικερδή επιχείρησή του έναντι υψηλού αντιτίμου. Η αλήθεια είναι ότι τα οικονομικά του δεν είναι τόσο ανθηρά. Η κατάσταση γίνεται χειρότερη όταν το όνομά του εμπλέκεται σε μια ανθρωποκτονία και όταν η γυναίκα του (η εξαιρετική και πανέμορφη Susan Sarandon) και η κόρη του (η αξιοπρεπέστατη Brit Marling) αρχίζουν να ψυλλιάζονται ότι κάτι δεν πάει καλά! Εξαιρετικός επίσης και ο ντετέκτιβ της υπόθεσης που ενσαρκώνεται από τον βρετανό Tim Roth (ακόμα έναν ηθοποιός που βρίσκεται στο άρμα του Tarantino).

      

Η ταινία είχε όλα τα στοιχεία για να είναι μία από τις ταινίες της χρονιάς. Ξεκινάει ως κοινωνικό δράμα και καταλήγει σε αστυνομική με το παιχνίδι της εξουσίας και τη δύναμη του χρήματος να είναι εμφανή σε όλα τα σημεία της. Αλλά κάτι λείπει! Πολύ καλό σενάριο που συνδυάζει γεγονότα, καλές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές, μια στιβαρή σκηνοθεσία χωρίς πολλά τρικ που αποδίδει όμως ικανοποιητικά  την ατμόσφαιρα της ταινίας. Τι λείπει τελικά? Κοιτώντας τα πρόσωπα των φίλων μου μετά το τέλος της ταινίας κατάλαβα ότι κανείς δεν ενθουσιάστηκε αλλά κανείς δεν θεωρούσε ότι ήταν χάσιμο χρόνου. Αυτό που έλειπε ήταν η ένταση (ταπεινή μου άποψη) σε περισσότερες σκηνές παρά το γεγονός ότι τα γεγονότα στην ταινία διαδέχονται το ένα το άλλο. Επίσης λείπει η κάθαρση που συνήθως έρχεται με το τέλος μιας χολιγουντιανής ταινίας (δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό στην τελική αλλά εμένα μου άφησε μια πικρή γεύση).

 

Anyway…δε χρειάζεται να ψειρίζουμε τη μαϊμού τόσο πολύ σε τέτοια θέματα. Το συμπέρασμα…δείτε τη και δε θα χάσετε. Ακόμα και όσοι δεν αντέχετε άλλο Richard Gere (πλέον αποτελεί αποτρεπτικό παράγοντα για πολλούς) ξεπεράστε το και απολαύστε την!

ΥΓ. Το άλλο σας το είπα? Παίζει (λέμε τώρα) και η Laetitia Casta, η οποία την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας της μάλλον την έδωσε ως μοντέλο για τη νέα μορφή της Marianne!!

Ο Δρόμος για το Λονδίνο Νo 2

   Την Παρασκευή που μας πέρασε ολοκληρώθηκαν τα 2 πρώτα παιχνίδια της φάσης των playoff της Εuroleague με τον  Ολυμπιακό, την Ρεάλ και την ΤΣΣΚΑ να παίρνουν σοβαρό προβάδισμα έναντι των αντιπάλων τους για το εισιτήριο που οδηγεί στο Final Four του Λονδίνου, ενώ ο Παναθηναϊκός -κόντρα στο προγνωστικά- έκανε το break απέναντι στην Μπαρτσελόνα, θέτοντας σοβαρή υποψηφιότητα για την πρωτεύουσα της Αγγλίας.

   Η ΤΣΣΚΑ Μόσχας επιβεβαίωσε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο για ποιο λόγο είναι το αδιαφιλονίκητο φαβορί στη σειρά απέναντι στην Κάχα Λαμποράλ. Η επιστροφή του KHRYAPA στα playoff έδειξε πόσο σημαντική είναι η παρουσία του στο roster της ομάδας, καθώς ο Ρώσος διεθνής κάνει όλες τις δουλειές μέσα στο παρκέ ανεβάζοντας κατά πολύ το ήδη ανεβασμένο επίπεδο της ρώσικης αρκούδας. Οι Βάσκοι για να αντιδράσουν σε αυτήν τη σειρά αγώνων θα πρέπει να ξεπεράσουν κατά πολύ τα standar τους, πράγμα δύσκολο αν συγκρίνουμε την ποιότητα των δύο ομάδων. Το 3 – 0 φαντάζει πιο πιθανό από το 2 – 1 την ερχόμενη Τετάρτη, καθώς η ομάδα του Μεσίνα όσο περνάει ο καιρός ανεβάζει κατά πολύ τις στροφές για να φτάσει στο Final Four , γεγονός που φάνηκε από το δεύτερο γύρο του top16.

   Η Ρεαλ, έχοντας υπόψη την διαφορετικότητα των αγώνων που περιέχουν τα playoff, έκανε πιο εύκολα απ' ότι αναμενόταν το 2 – 0 απέναντι στην Μακάμπι, παίρνοντας σοβαρό προβάδισμα για το Final Four με τους Ισραηλινούς να απογοητεύουν αυτούς που πίστευαν ότι θα είναι αξιόπιστοι απέναντι στους Μαδριλένους. Η βασίλισσα, με πρώτα βιολιά τον FERNANDEZ στον πρώτο αγώνα και τον LLULL στον δεύτερο και με τον RODRIGUEZ να μοιράζει ιδανικά το παιχνίδι της ομάδας, έκανε τα 2 από τα 3 βήματα για να πάρει το πολυπόθητο εισιτήριο για το Λονδίνο. Η σειρά μεταφέρεται στο NOKIA ARENA με το ενδιαφέρον να επικεντρώνεται στην αντίδραση της ομάδας του λαού, η οποία για να φτάσει στην ισοφάριση των νικών, θα πρέπει να ανεβάσει κατά πολύ την απόδοση της επιθετικά και να περιορίσει τα επιθετικά όπλα της Ρεάλ. Η εξέλιξη της σειράς θα εξαρτηθεί σαφέστατα από την Μακάμπι, από το αν θα είναι ικανή να αντιμετωπίσει την ομάδα που θέλει διακαώς να φτάσει στην τελική ευθεία της Euroleague.

   Ο Παναθηναϊκός κατάφερε να πάει κόντρα σε όλους και σε όλα, σπάζοντας την έδρα μέσα στο PALAU PLAUGRANA και μεταφέροντας την σειρά στην Αθήνα, όπου χρειάζεται δύο νίκες για να πάρει εκείνος το εισιτήριο για το Λονδίνο και να επαναλάβει τον θρίαμβο του 2011 απέναντι στην Μπαρτσελόνα που φαίνεται ότι σε μία σειρά αγώνων δεν έχει την απαιτούμενη ενέργεια όπως την είχε ενδεχομένως στην regular season και στο top16. Οι πράσινοι θα μπορούσαν να είχαν φύγει κιόλας και με το 2 – 0 αν ο Δημήτρης Διαμαντίδης στον πρώτο αγώνα μπορούσε να κάνει ότι έκανε στο δεύτερο. Οι πρωτοβουλίες του αρχηγού των πρασίνων στα τελευταία λεπτά του δευτέρου αγώνα δείχνουν το ρόλο που πρέπει να έχει μέσα στην ομάδα, δηλαδή του απόλυτου ηγέτη. Οι διεισδύσεις του παίρνοντας σημαντικά φάουλ, η assist στον Μπράμο καθώς και το νικητήριο καλάθι που σημείωσε ήταν δείγμα της μεγάλης κλάσης που διαθέτει ο αρχηγός του Παναθηναϊκού. Ο Αργύρης Πεδουλάκης φάνηκε πιο διαβασμένος από τον Τσάβι Πασκουάλ, καθώς περιόρισε τα επιθετικά ατού της Μπαρτσελόνα με μοναδική εξαίρεση την απόδοση του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους που έδωσε ουσιαστικά τη νίκη στους Καταλανούς στον πρώτο αγώνα σε συνδυασμό με τα 5 λεπτά αφλογιστίας που είχε η πράσινη ομάδα στο τέταρτο δεκάλεπτο. Ο Παναθηναϊκός για να τελειώσει τη σειρά στην Αθήνα θα πρέπει να συνεχίσει να έχει την ίδια φιλοσοφία αμυντικά, που και πάλι είναι το κλειδί των αγώνων και να αυξήσει τις επιθετικές του επιλογές παίζοντας έξυπνα και εκμεταλλευόμενος τα πολλά miss match που δημιουργούνται κατά τη διάρκεια του αγώνα. Αυτά τα στοιχεία, σε συνδυασμό με τον έλεγχο των ριμπάουντ, θα τον φέρουν στο 3 – 1 και στο Final Four  του Λονδίνου.

   Τέλος, οι ερυθρόλευκοι αξιοποίησαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την έδρα τους στα 2 πρώτα παιχνίδια στο Σ.Ε.Φ. και επιβεβαίωσαν με τον τρόπο που έπαιξαν το λόγο που τους έφερε στην κορυφή της Ευρώπης, πέρυσι στην Κωνσταντινούπολη. Οι πρωταθλητές Ευρώπης με το 2 – 0 είναι το μεγάλο φαβορί της σειράς που θέλει μόνο μία νίκη για να βρεθεί σε ένα ακόμα Final Four. Η αμυντική προσήλωση, υπερκαλύπτοντας τη σημαντική απουσία του Μάντζαρη και ο γρήγορος ρυθμός στο transition, κυρίως στο δεύτερο αγώνα, αποτελούν την ταυτότητα των ερυθρολεύκων, στοιχεία που διαθέτει και η Εφές με τη διαφορά ότι οι Τούρκοι παρουσίασαν ένα πρόσθετο πρόβλημα που έχει ως ομάδα σε σχέση με τον Ολυμπιακό, αυτό της χημείας. Οι ερυθρόλευκοι και στους 2 αγώνες ακολούθησαν πιστά τα αμυντικά σχέδια του Γιώργου Μπαρτζώκα περιορίζοντας σχεδόν 100% το γρήγορο ρυθμό καθώς και το σουτ στην περιφέρεια που διαθέτουν οι Τούρκοι. Στον πρώτο αγώνα και οι 2 ομάδες έπαιξαν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο αμυντικά, αλλά ο Σπανούλης μοιράζοντας με μαεστρία το παιχνίδι του Ολυμπιακού, σε συνδυασμό με τη μαχητικότητα του Χάινς και τη μεγάλη βραδιά του Πρίντεζη (που σημείωσε προσωπικό ρεκόρ πόντων), έκανε το 1 – 0 . Στο δεύτερο αγώνα τα πράγματα για τους πρωταθλητές έγιναν πιο εύκολα επιβάλλοντας το δικό τους ρυθμό, κυρίως τρέχοντας στο transition και παίζοντας άμυνα, πνίγοντας τα όποια σχέδια είχε ο Μαχμούτι στην επίθεση της Εφές σε συνδυασμό βέβαια με την πολύ καλή απόδοση που είχε ο ηγέτης του Ολυμπιακού καθώς και την αστείρευτη ενέργεια που είχε ο Χάινς που δίνει πολύ σημαντικές λύσεις τόσο στην άμυνα όσο και στην επίθεση των ερυθρολεύκων. Οι πρωταθλητές για να επιβεβαιώσουν την ανωτερότητά τους ως ομάδα απέναντι στους Τούρκους και θέλοντας να πάρουν το εισιτήριο για το Λονδίνο, πρέπει να μην επαναπαυτούν στο 2 – 0 αλλά να παίξουν με το ίδιο ακριβώς πλάνο που έπαιξαν στο Σ.Ε.Φ., με τη διαφορά ότι πρέπει να βρουν περισσότερες επιθετικές λύσεις και να εκμεταλλευτούν τα όποια miss match δημιουργηθούν κατά τη διάρκεια του αγώνα κυρίως στη θέση 3 που θα δημιουργήσει πολλά ρήγματα στην άμυνα των Τούρκων. Η σειρά ίσως τελειώσει στην Κωνσταντινούπολη, αν συνυπολογίσουμε την εικόνα που παρουσιάζουν οι ερυθρόλευκοι στα εκτός έδρας παιχνίδια.

Ο ΜΠΑΣΚΕΤΟΦΙΛΟΣ!!!

   

Company of Heroes (2013 – ελληνιστί «Οι Ήρωες»)

Βαθμολογία 3,5 / 5

      Ακόμα μία πολεμική ταινία (τύπου «Διάσωση του στρατιώτη Ράιαν»)? Ακόμα μια μεταφορά βιντεοπαιχνιδιού στη μεγάλη οθόνη? Ακόμα μια ωδή στους συμμάχους και στο θρίαμβό τους κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο? Σύμφωνοι! Αλλά γιατί αυτό να είναι κακό?

      Η ταινία είναι όλα τα παραπάνω!! Περιγράφει ουσιαστικά μία από τις τελευταίες προσπάθειες του Χίτλερ να κερδίσει τη μάχη για τη χρήση πυρηνικών όπλων, τα οποία όμως είναι ακόμα σε φάση δοκιμών. Οι πρωταγωνιστές ανήκουν σε μια μονάδα πεζικού που αναλαμβάνει μια φαινομενικά εύκολη αποστολή, τη μεταφορά τροφίμων σε ένα κοντινό στρατόπεδο λόγω Χριστουγέννων. Στην πορεία όμως πέφτουν πάνω σε μια γερμανική διμοιρία (ή μεραρχία??? Θα σας γελάσω) σε πλήρη ανάπτυξη και συνεπικουρούμενη από τανκς. Υπάρχουν δύο επιλογές, είτε να επιστρέψουν στην ασφάλεια του στρατοπέδου τους (μετά τη μάχη βέβαια που έχει προηγηθεί) είτε να ολοκληρώσουν μια αποστολή που στόχο έχει να αποτρέψει τον Χίτλερ από την ολοκλήρωση των πυρηνικών δοκιμών. Μαντέψτε τι επέλεξαν να κάνουν!!! Στην πορεία φυσικά μένουν ελάχιστοι από την ομάδα, ενώ κάπου μπλέκονται και ένας Ρώσος με έναν Άγγλο που παίζουν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της υπόθεσης, αλλά και ένας επιστήμονας με την κόρη του που πραγματοποιούν τις πυρηνικές δοκιμές (χωρίς φυσικά να το θέλουν).

      

Η υπόθεση δεν είναι τόσο μπερδεμένη όσο ακούγεται. Δυστυχώς δεν υπάρχει σοβαρή εμβάθυνση αφού οι δημιουργοί επικεντρώνονται στις πολεμικές σκηνές στο μεγαλύτερο κομμάτι της ταινίας (όχι ότι με χάλασε αλλά…για να έχουμε να λέμε)! Αρκετά τα κλισέ και οι επαναλήψεις (πόσοι snipers πρέπει να πεθάνουν με μια σφαίρα στο μάτι???) ενώ υπάρχουν και τα σκηνοθετικά λάθη (για παράδειγμα, φαίνεται σε μια σκηνή ο γιατρός να επιχειρεί ανάνηψη, τεχνική που απ’ ότι διάβασα άρχισε να χρησιμοποιείται τη δεκαετία του ’60). Αρκετά καλή πάντως η σκηνοθεσία, με εντυπωσιακές σκηνές μάχης (βοηθάει και το πολύ μα πολύ χιόνι) αν και οι υπερβολές όσο και οι αστοχίες δε λείπουν (ένα από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνουν οι στρατιώτες είναι ότι το βράδυ δεν καπνίζουν γιατί η κάφτρα τους προδίδει, οπότε ρε φίλε σβήστο το ρημαδιασμένο!!!!). Οι ερμηνείες καλύτερες του αναμενομένου, ειδικά από τον πρωταγωνιστή (Chad Michael Collins) αλλά και τον βετεράνο συνάδερφό του (Tom Sizemore). Ενδιαφέρουσα η προσθήκη του γνωστού Vinnie Jones (αγαπημένο του Guy Ritchie) στο ρόλο του βρετανού στρατιώτη.

        

       

 Οι λάτρεις των πολεμικών ταινιών θα διασκεδάσουν πολύ. Γενικά μια αρκετά καλή ταινία που αναδίδει το άρωμα μιας εκ των δυσκολότερων περιόδων της ανθρωπότητας τον προηγούμενο αιώνα. Αξίζει…μην την προσπεράσετε!!

The Frankenstein Theory (2013 – ελληνιστί «Η Θεωρία του Φρανκενστάιν»)

Βαθμολογία 2 / 5

    

      Ένα είναι το μόνο σίγουρο. Ότι το αριστούργημα της Mary Shelley, συνεχίζει να εμπνέει και να τρομοκρατεί το κοινό (είτε αναγνώστες είτε θεατές). Σε αυτό το πλαίσιο, οι δημιουργοί του «Τελευταίου Εξορκισμού» αποφάσισαν να φέρουν το τέρας στο σήμερα και να του δώσουν μια πιο ρεαλιστική οπτική.

    Η συγκεκριμένη ταινία «κλέβει» λίγο από την τεχνική του Blair Witch Project αφού είναι μονοκάμερο και υποτίθεται ότι γυρίζεται ένα ντοκιμαντέρ για έναν τύπο ο οποίος ισχυρίζεται ότι είναι απόγονος του δημιουργού του Φρανκενστάιν και ότι το τέρας ζει και βασιλεύει κάπου στον Αρκτικό κύκλο. Ευτυχώς για εμένα (δεν το αντέχω το κουνιστό μονοκάμερο!!!) η κάμερα είναι αρκετά σταθερή στις περισσότερες σκηνές και μόνο εκεί που απαιτείται (για χάρη της αγωνίας και του σασπένς), ο σκηνοθέτης υπερβάλει ολίγον τι! Το εν λόγω ντοκιμαντέρ αναλαμβάνει να γυρίσει μια δημοσιογράφος με τους συνεργάτες της (συνολικά 4 άτομα), οι οποίοι ξεκινούν ένα ταξίδι προς αναζήτηση του τέρατος μαζί με τον απόγονο που λέγαμε (χάνει λάδια φυσικά ο τύπος) και έναν οδηγό, ντόπιο Καναδό. Τη συνέχεια μπορείτε να τη φανταστείτε. Μακελειό, αίματα (όχι όσο θα περίμενε κανείς πάντως), αγωνία (λέμε τώρα) και…αυτά!

   Δεν είναι κακή ταινία, το παλεύει να δημιουργήσει μια ατμόσφαιρα, αν και χαλάει με τα πολλά αστεία που κάνουν οι συνεργάτες του πληρώματος (θρίλερ ήθελα να δω, όχι κωμωδία). Επιπλέον, η πραγματική δράση ξεκινάει πολύ αργά (ειδικά για ταινία που δεν είναι ούτε μιάμιση ώρα) και κουράζει αρκετά. Η σκηνοθεσία ακολουθεί τη πεπατημένη των συγκεκριμένων ταινιών, ενώ οι ηθοποιοί χωρίς να δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας, παλεύονται! Ωραία πινελιά επίσης είναι και τα παγωμένα τοπία των βόρειων αραιοκατοικημένων επαρχιών του Καναδά (έχω ένα θέμα με τα χιονισμένα τοπία!!!). Όσο για τους πρωταγωνιστές, Kris Lemche, Timothy V. Murphy και Christine Lakin ενσαρκώνουν τους βασικούς ρόλους (ανιψιός Φράνκι, Καναδός γορίλας και δημοσιογράφος).

       Δεν θα πρότεινα τη συγκεκριμένη ταινία σε κάποιον, αλλά αν πέσει στα χέρια σας, δείτε τη. Δε χάνετε και τίποτα! Ειδικά αν είστε fan του μύθου του Φρανκενστάιν, αξίζει να την παρακολουθήσετε για την ιστορία.

           

Ο Δρόμος για το Λονδίνο

  

 

Αν και διανύσαμε 7 μήνες διαδρομής στη φετινή Εuroleague, την Πέμπτη ολοκληρώθηκαν τα 2/4 της διοργάνωσης για να φτάσουμε στην τελική ευθεία που θα οδηγήσει μία από τις 8 ομάδες στο ιερό δισκοπότηρο της Ευρώπης.

   Με την ολοκλήρωση του top16 επικράτησαν τα σενάρια, με εξαίρεση το πλασάρισμα του Παναθηναϊκού στην τέταρτη θέση χάνοντας (από την ΤΣΣΚΑ εντός έδρας) την ευκαιρία να δούμε τον ελληνικό εμφύλιο στη φάση των playoff.

  Το πραγματικό μπάσκετ αρχίζει στις 9 Απριλίου και ο κόσμος είναι συντονισμένος με αγωνία για να δει τα φετινά playoff που κρίνονται στις 3 νίκες. Σε περίπτωση πρόκρισης και των 2 ελληνικών ομάδων στο final four του Λονδίνου, δε θα διασταυρωθούν στα ημιτελικά όπως έγινε πέρυσι στην Κωνσταντινούπολη.

Τα 4 ζευγάρια που δημιουργήθηκαν είναι ως εξής :

1.     ΤΣΣΚΑ vs ΚΑΧΑ ΛΑΜΠΟΡΑΛ

 

Οι Ρώσοι είναι το αδιαφιλονίκητο φαβορί της σειράς απέναντι στους Ισπανούς. Το πλεονέκτημα έδρας καθώς και η ποιότητα των παικτών της ρωσικής αρκούδας την βάζει ένα κλικ παραπάνω από τους Βάσκους. Κατά τη διάρκεια του top16 η απόδοση των 2 ομάδων είχε αντίθετη πορεία, με τους Ρώσους να παίρνουν την πρώτη θέση του ομίλου και τους Βάσκους την τέταρτη θέση. Οι πιθανότητες λένε ότι η σειρά των αγώνων θα τελειώσει σε λιγότερο από 5 παιχνίδια.

2.     ΡΕΑΛ vs ΜΑΚΑΜΠΙ ΤΕΛ ΑΒΙΒ 

Ίσως το πιο αμφίρροπο ζευγάρι αυτής της φάσης με την Ρεάλ να έχει το πλεονέκτημα έδρας, αλλά με τους ισραηλινούς να περιμένουν στη γωνία να αρπάξουν από τη βασίλισσα την πολυπόθητη πρόκριση. Οι μαδριλένοι δεν έχουν πείσει με την απόδοση τους ενώ η Μακάμπι συνεχίζει την ανοδική της πορεία παίζοντας το ίδιο γρήγορο και πολλές φορές άναρχο μπάσκετ με τους μαδριλένους, αλλά φαίνονται να είναι πιο προσηλωμένοι στα σχέδια του Ντέιβιντ Μπλαντ. Η σειρά ίσως οδηγηθεί μέχρι τέλους χωρίς να ξέρουμε με βεβαιότητα ποιος θα πάρει το εισιτήριο για το Λονδίνο.  

3.     ΜΠΑΡΤΣΕΛΟΝΑ vs ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ

Η ελληνική ομάδα συναντά την πιο φορμαρισμένη ομάδα της Euroleague αυτήν την περίοδο, με μειονέκτημα έδρας. Συγκρίνοντας τις φετινές ομάδες, οι Καταλανοί είναι το φαβορί της σειράς αλλά με τους πράσινους να θέλουν να επαναλάβουν το θρίαμβο του 2011 που τους οδήγησε στον 6^ο ευρωπαϊκό τίτλο μέσα στην Βαρκελώνη. Η Μπαρτσελόνα του Τσάβι Πασκουάλ παρουσιάζει διαφορετικό μπάσκετ εντός και εκτός Ισπανίας, ενώ ο Παναθηναϊκός με οδηγό την άμυνα του καθώς και τα αθλητικά προσόντα που διαθέτει ως ομάδα πλέον, σε συνδυασμό με τις ορέξεις του Δημήτρη Διαμαντίδη καθώς επίσης και με την απουσία του Μάικλ (ίσως και του Ναβάρο) κάνει την απόσταση να μικραίνει επικίνδυνα για τους Καταλανούς. Η σειρά ίσως οδηγηθεί σε 5^ο παιχνίδι, γεγονός που  θα εξαρτηθεί από το κατά πόσο οι πράσινοι θα περιορίσουν τα επιθετικά ατού των Καταλανών, τα οποία φέτος είναι πολλά.

4.     ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ vs ΕΦΕΣ ΠΙΛΣΕΝ

Οι πρωταθλητές Ευρώπης την Πέμπτη που μας πέρασε έπαιξαν το πιο κρίσιμο παιχνίδι της φετινής περιόδου διότι με τη νίκη με την Κίμκι πήραν την πρόκριση και το πλεονέκτημα έδρας στα playoff. Στη σειρά αυτή θα συναντήσει την Εφές, την οποία αντιμετώπισε στην πρώτη φάση της διοργάνωσης. Το απόλυτο φαβορί είναι η ελληνική ομάδα που φέτος παρουσιάζει σκαμπανεβάσματα -κυρίως αμυντικά- αλλά με όπλα τις μεγάλες νίκες που παρουσίασε στα εκτός έδρας και την εικόνα που παρουσιάζουν οι ερυθρόλευκοι στα μεγάλα παιχνίδια, έρχεται ένα κλικ πιο πάνω από την τούρκικη ομάδα. Η Εφές που βρίσκεται σε περίοδο κάμψης, παρουσιάζει 2 εντελώς διαφορετικά πρόσωπα φέτος: ικανή και για το καλύτερο και για το χειρότερο με τον τρόπο που παίζει μέσα στο παρκέ. Το κλειδί της σειράς θα είναι η άμυνα των ερυθρολεύκων, που πρέπει να υπερκαλύψουν την απουσία του καλύτερου αμυντικού τους (Μάντζαρης) και να περιορίσουν το γρήγορο ρυθμό που θέλουν να επιβάλουν οι Τούρκοι, σε συνδυασμό με τις επιθετικές ορέξεις των Σπανούλη και του Παπανικολάου, με τους Τούρκους να έχουν στο νου τους να γίνουν η πρώτη τούρκικη ομάδα που φτάνει σε final four. Η σειρά ίσως κριθεί στα 4 παιχνίδια αν λάβουμε υπόψη την εικόνα που παρουσιάζουν οι πρωταθλητές στους εκτός έδρας αγώνες.

Ο Μπασκετόφιλος!