"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Θα μπορούσε να ήταν και αγάπη

Δεν θέλω να μιλάμε τώρα πια εμείς. Ούτε μια λέξη. Κάποιες φορές οι λέξεις κάνουν θόρυβο και ενοχλούν όπως η βροχή που ενώ σου αρέσει γουστάρεις εκείνη την στιγμή να ακούσεις μουσική. Ούτε και η σιωπή σου με αφορά. Ότι ήταν να μάθω για σένα το έμαθα. Μια γεύση μόνο απέμεινε και μια φιγούρα ξέμεινε έτσι σαν την τελευταία γουλιά από κρασί που μένει στο ποτήρι και κανείς δεν θέλει να την πιει. Ξέφυγες κι απέφυγες. Μεγάλη η ένταση και μικρή η διάρκεια. 

"Της Νύχτας Μυστικά" από τη Σμαραγδή Μητροπούλου

Νυχτερινό

Τις νύχτες, όταν τα κύματα χτυπούν πάνω στα βράχια κι ο αέρας διαπερνά τα ξύλινα πατζούρια, ματώνω μέσα μου κι ας λέω ότι τα έχω βρει με τη μοναξιά μου. Το φως της πανσέληνου σχηματίζει σκιές στον τοίχο κι εγώ τις καλωσορίζω -μέσα στην απέραντη σιωπή που με τυλίγει- σαν πρόσωπα αγαπημένα που είχα να τα δω καιρό. Απλώνω τα χέρια μου και χαϊδεύω την κόκκινη κουβέρτα που αμέτρητες φορές είχε τυλίξει τα γυμνά κορμιά μας. Έχασες το δρόμο ολότελα, καλέ μου. 

Lacuna Coil, Cellar Darling, Sinheresy @ Piraeus Academy, 19/11/2017

 Αν αναρωτιέστε τί κάνει μια συναυλία, εξαιρετική τότε έπρεπε να βρεθείτε στο Piraeus Academy, την Κυριακή 19 Νοεμβρίου. Δυνατό headlining από Lacuna Coil (από όλες τις απόψεις...ενέργεια, μουσική, όρεξη), support bands που έχουν κάτι να μας πουν και δεν είναι εκεί απλά για να γεμίσουν τις ώρες αναμονής και ένα τρελαμένο κοινό που σταδιακά ζεσταινόταν για να φτάσει στην κορύφωση την κατάλληλη στιγμή.

Οι πόρτες άνοιξαν νωρίς οπότε γύρω στις 8 που καταφτάσαμε στο χώρο της συναυλίας ήδη υπήρχε κόσμος παραταγμένος είτε στα κάγκελα μπροστά, είτε στον πάγκο με το merchandise των συγκροτημάτων είτε γύρω από τα μπαρ. Η πρώτη ευχάριστη έκπληξη προέκυψε όταν αγοράζοντας ένα t-shirt του συγκροτήματος, απέκτησα ένα free pass για μια σύντομη γνωριμία με το συγκρότημα μετά το τέλος της συναυλίας. 50 όλοι κι όλοι οι τυχεροί οπότε η βραδιά ξεκίνησε με τον καλύτερο τρόπο.

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

Παρουσίαση του βιβλίου "Ήχοι στη σιωπή" της Σμαραγδής Μητροπούλου

Πρόσκληση 

"Καιρός να δώσεις πνοή σ’ εκείνες τις λέξεις, που επίμονα χορεύουν μέσα σου(...)Σαν τραγουδούν οι ήχοι στη σιωπή..."
Ένα βιβλίο που "στήθηκε" στο αρχοντονήσι της Άνδρου. Στα στενά της Χώρας, στα παλιά αρχοντικά, στο παλιό λιμάνι... μ' ένα μολύβι κι ένα μπλοκ στο χέρι και με μια φωτογραφική μηχανή, αποτύπωνα κι έγραφα, έγραφα κι αποτύπωνα... "για να πάρουν οι λέξεις πνοή και για να τραγουδήσουν οι ήχοι στη σιωπή".
Στις 2 Δεκεμβρίου οι άνεμοι του Αιγαίου μας οδηγούν στην Αθήνα... ώρα 7 το απόγευμα, μ' ένα πλατύ χαμόγελο και μία μεγάλη αγκαλιά, θα σας περιμένω, στην οδό Χέυδεν 3, στο χώρο εκδηλώσεων των εκδόσεων Όστρια, να γίνουμε μαζί συνταξιδιώτες και συνοδοιπόροι! Με την παρουσία της Μαίρης Τσίλη, του Νικήτα Σούλου και του BOOKIΑ , που θα καλύψει και θα μεταδώσει την εκδήλωση, η βραδιά θα είναι απλά μαγική!

"Firemagination" από τον Κωνσταντίνο Ντεκουμέ

Στην Πύλη του Θανάτου

Καθώς πέφτω από τον γκρεμό προς το ποτάμι που κυλάει ορμητικό και παγωμένο πολλά μέτρα πιο κάτω από εμένα βλέπω το χιόνι να βάφεται κόκκινο από το αίμα μου. Ο πούστης ο Οζυμάντιας με κάρφωσε πολύ δυνατά με το στιλέτο και το αίμα μου χύνεται ζεστό. Μπορώ και βλέπω τις σταγόνες να βάφουν κόκκινο το χέρι μου, όπως ακριβώς και την μπλούζα μου μαζί με ορισμένα πετρώματα και ξηρά χορτάρια τα οποία προεξέχουν από τα βράχια του γκρεμού.

Πού στο διάολο βρίσκομαι ;; Βασικά ποιος νοιάζεται για αυτό ;;; Όσο πιο κοντά έρχομαι στο να συγκρουστώ με το νερό τόσο πιο πολύ φοβάμαι ότι η πτώση αυτήν θα είναι ικανή για να με σκοτώσει. Άμα δεν έχω πεθάνει εννοείται από την έλλειψη του αίματος μου πρώτα. Σφίγγω τα δόντια καθώς προσπαθώ να βρω από κάπου να κρατηθώ στα πετρώματα, κάποιο κλαδί, κάποια ρίζα, κάτι !! Τζίφος. Το μόνο το οποίο καταφέρνω είναι να κοπώ λίγο στο δέρμα δημιουργώντας μου μερικές μικρές πληγές στα χέρια . Πονάω και φοβάμαι. Δεν γίνεται, δεν θέλω να πεθάνω έτσι !!!! Όχι ακόμα ! Οι σκέψεις μου τρέχουν σε όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα, τον πατέρα μου, την κολλητή μου, το αγόρι μου, τους φίλους μου. Στην οικογένεια μου, αλλά η πιο βασική σκέψη που αυτήν την στιγμή κυριαρχεί στο μυαλό μου είναι η εξής : Η σύγκρουση του δέρματος μου με το νερό άμα δεν με σκοτώσει πόσο πολύ παίζει να τσούζει ;;;

Συνέντευξη με τη Σμαραγδή Μητροπούλου

(H Σμαραγδή Μητροπούλου είναι μία νέα συνεργάτιδα του blog μας και φυσικά η Σοφία Κραββαρίτη δεν έχασε την ευκαιρία για μία πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη εν όψει και της κυκλοφορίας του νέου της βιβλίου "Ήχοι στη σιωπή". Απολαύστε την...)

 

Καλησπέρα, Σμαραγδή.  Είναι μεγάλη μας χαρά και τιμή να σ' έχουμε κοντά μας εν όψει της κυκλοφορίας του νέου σου βιβλίου "Ήχοι στη σιωπή", για το οποίο έχουμε να πούμε αρκετά πράγματα.

Απάντηση: Καλησπέρα, η χαρά και η τιμή είναι δική μου.

Ξεκινώντας απ’ τον τίτλο, θα επιθυμούσα να μάθω τι σ' έκανε να  επιλέξεις τον συγκεκριμένο κι επίσης τι πρόκειται να συναντήσουμε μέσα στο βιβλίο. Αυτό που αποπνέει, είναι ερωτισμός, θλίψη, μυστήριο ίσως... Έχεις τυλίξει τις ιστορίες σου με κάτι από αυτά τα στοιχεία, έτσι για να κάνουμε κι ένα μικρό “σπόιλερ”;

Απάντηση: Πάντα μου αρέσει να διαλέγω τίτλους  που βάζουν τον αναγνώστη σε μία διαδικασία να “ψαχτεί” λίγο… να αναρωτηθεί και-γιατί όχι;-να προσπαθήσει  να μαντέψει.   Οι ιστορίες στο βιβλίο «Ήχοι στη σιωπή» έχουν η καθεμιά το δικό της ύφος, με αρκετή δόση νοσταλγίας, αγάπης για τη ζωή… μ’ ένα πέπλο θλίψης να τυλίγει κάποιες απ’ αυτές… με ερωτισμό (άλλοτε υπαρκτό κι άλλοτε λανθάνοντα)… και με “κάτι” αδιόρατο και μυστήριο να πλανιέται στον αέρα.  Με άλλα λόγια αφορούν “σκέψεις που δεν εξωτερικεύτηκαν… όνειρα που σ’ ένα κουτί ξύλινο έμειναν κλειδωμένα και ξεχάστηκαν… λόγια που χαράχτηκαν στο χαρτί... Αναμνήσεις… Σε κάθε γωνιά της γης… ατενίζοντας τη θάλασσα ή τα φώτα της πόλης.  Γιατί… σαν τραγουδούν οι ήχοι στη σιωπή, έχουν τόσα μα τόσα να πουν… να θυμίσουν”.

 Ένα χαρακτηριστικό της γραφής σου, είναι το "πάντρεμα" του ρεαλιστικού ερωτικού με το στοιχείο του μεταφυσικού. Ένας συνδυασμός όμορφος μεν, επικίνδυνος δε να ξεφύγεις, οδηγώντας τον αναγνώστη σε ένα από τα δύο άκρα. Κι όμως καταφέρνεις με μαεστρία να κρατάς τις ισορροπίες, κάνοντάς το να φαίνεται αληθινό. Τι είναι αυτό που σε οδηγεί να τοποθετείς στις περισσότερες ιστορίες σου το μεταφυσικό και μάλιστα με τόση αληθοφάνεια;

Απάντηση:  Μου αρέσει να δημιουργείται η αίσθηση  ότι υπάρχει “κάτι” ή “κάποιος” πέρα  και πάνω από εμάς… που μπορεί να μας καθοδηγεί… να μας δίνει δύναμη… να μας θυμίζει πράγματα… να μας προκαλεί έντονα συναισθήματα.

"Ίχνη της Καρδιάς" από τον Χρήστο Κεσκίνη

Δε μου λείπει το κορμί σου, μου λείπει η μορφή σου... 
Δε χρειάζομαι το φιλί σου, χρειάζομαι το χαμόγελο σου... 
Δε σε φέρνω στο μυαλό μου, γιατί ποτέ δεν έφυγες... 

"Σκιές του Μυαλού" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Το πορτάκι στο ξεχαρβαλωμένο ρολόι του παλιού σπιτιού, άνοιξε με έναν ανατριχιαστικό ήχο και ο θλιβερός κούκος έκανε την εμφάνισή του. Ένα ασθενές, σχεδόν ξεψυχισμένο "κούκου" ήταν η απελπισμένη του προσπάθεια να σημάνει μεσάνυχτα και αμέσως μετά να κρεμαστεί άψυχα από το σκουριασμένο του ελατήριο. Ήταν ένα ακόμα βράδυ μέσα στο σπίτι του τρόμου, που και τα αντικείμενα πέθαιναν βασανιστικά και ας μην είχαν ζωή. Απλά πέθαιναν. Γιατί το σπίτι αυτό ήξερε να σκοτώνει.
Κάπου πιο μακριά από το ρολόι σ' ένα άλλο δωμάτιο, υπήρχε μια καταπακτή που οδηγούσε στο υπόγειο. Ή μήπως στον κάτω κόσμο; Κάθε βράδυ όμως, αυτή την ίδια ώρα που ο κούκος ξεψυχούσε, οδηγούσε στο πάνω μέρος του σπιτιού. Ίσως και στον πάνω κόσμο.
Ένα αδύναμο φως που έστελνε κοροϊδευτικά το φεγγάρι κρυμμένο πίσω από ένα σύννεφο, προσπαθούσε να ξεγελάσει την σκοτεινιά που κυριαρχούσε στο δωμάτιο.

"Αποτυπώματα Ψυχής" από τη Μαίρη Τσίλη

Για όσο κρατάει ένας χορός

Με έψαχνες όταν με την πένα σου έγραφες προσπαθώντας να ρίξεις φως στα σκοτάδια σου. Που να ήξερες πως όσο εσύ με έψαχνες εγώ κρυβόμουν από σένα και από όποιον δεν ήταν σαν εμένα. Γιατί εγώ μωρό μου δεν ξέρω πως να γράφω. Μόνο να χορεύω ξέρω. Ζητάω την καρδιά μου σε χορό κι έρχεται πάντα! Όπως κι αν είναι, όπως κι αν νιώθει. Τσακισμένη ή τρελαμένη. Ήσυχη ή έτσι αμήχανα ευτυχισμένη για όσο κρατήσει. Και τότε ότι θέλω την κάνω εγώ. Την μαθαίνω τα βήματα, την αγκαλιάζω ή σε μια φιγούρα επάνω την πετάω στον αέρα. Και της ψιθυρίζω πως ακόμα κι αν πέσουμε, ακόμα κι αν μας βλέπει ο κόσμος δεν πειράζει. Φτάνει καρδιά μου, που εμείς θα είμαστε μαζί! Εσύ έπαψες να με ψάχνεις κι άρχισες να με ανακαλύπτεις σιγά σιγά.

"Της Νύχτας Μυστικά" από τη Σμαραγδή Μητροπούλου

Ώρα Σιωπής

Εδώ και ώρα το φως έχει δώσει τη θέση του στο σκοτάδι. Το φως του φεγγαριού ασθενικό, ίσα που διαπερνάει τα πυκνά σύννεφα. Κι εγώ, μόνη, κοιτάζω το λευκό μάρμαρο που κρύβει στην αγκαλιά του εσένα που υπήρξες έρωτας και τύραννός μου μαζί.

Με αργές κινήσεις ξετυλίγω απ’ το λαιμό μου το μαύρο εκείνο φουλάρι με τα κόκκινα τριαντάφυλλα και με αργές κινήσεις αρχίζω να το κόβω σε λωρίδες.

Ένα για σένα… ένα για μένα… ένα για μας!

Καημενούλα μου τι κακό  σε βρήκε!  ψεύτικα τα λόγια της παρηγοριάς και δεν τα θέλω.

Χριστουγεννιάτικος Διαγωνισμός Γραφής

Έρχονται Χριστούγεννα και τα Koalakia, το γιορτάζουν με νέο διαγωνισμό! Στείλτε μας μια χριστουγεννιάτικη ιστορία, διεκδικήστε την πρώτη θέση και ξεκινήστε εσείς τη νέα χρονιά στο μπλογκ μας!

 Όροι συμμετοχής: 
- Να είστε άνω των 18 
- Η ιστορία να έχει θέμα τα Χριστούγεννα 
- Να κυμαίνεται ανάμεσα στις 200 - 500 λέξεις 
- Στον διαγωνισμό δεν μπορούν να πάρουν μέρος συνεργάτες του μπλογκ 

 Τελευταία μέρα συμμετοχών ορίζεται η 20η Δεκεμβρίου. Τις συμμετοχές σας τις στέλνετε στο Mail του blog, koalakia2012@gmail.com ή με μήνυμα στη σελίδα μας στο Facebook. Τρεις αγαπημένες συγγραφείς θ' αποτελέσουν την κριτική επιτροπή του διαγωνισμού και αυτή τη φορά. Σας τις παρουσιάζουμε αλφαβητικά με μεγάλη χαρά: 

"Σκέψεων Μυστικά" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Εγώ λοιπόν, απλά ζούσα την στιγμή... 
Μόνο αυτό. 
Τα μαύρα σου φεγγάρια δεν τα ζήτησα. 
Τον βυθό που με παρέσυρες, δεν θέλησα να εξερευνήσω. 
Απλά ζούσα την στιγμή.
 Μόνο αυτό. 

"Ζώντας με το τηλεκοντρόλ στο χέρι" από τη Μαρία Καφφέ

Αγαπημένη Μαρία Καφφέ για σήμερα με ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο που προοριζόταν για τον Διαγωνισμό Γραφής αλλά λόγω της συμμετοχής και βράβευσής του σε άλλον διαγωνισμό αποσύρθηκε. Παρόλα αυτά, δεν θα μπορούσαμε να το αφήσουμε να περάσει ανεκμετάλλευτο οπότε σας το παρουσιάζουμε σήμερα, μαζί με ένα μίνι βιογραφικό της συγγραφέως.

    Πόσες ώρες μπορείτε να βλέπετε τηλεόραση συνεχόμενα; Μία, δύο, πέντε; Το προσωπικό μου ρεκόρ είναι 17 ολόκληρες ώρες! Μέχρι πριν από μερικούς μήνες η τηλεόραση ήταν για μένα όλη μου η ζωή! Ίσως γιατί η υπόλοιπη ζωή μου είχε καταρρεύσει....

     Στο γυμναστήριο που πηγαίνω,στην αίθουσα με τα βάρη,υπάρχουν οκτώ οθόνες τηλεόρασης,για να μπορείς να χαζεύεις όση ώρα γυμνάζεσαι.Όταν αφαιρούμαι πάνω στο ποδήλατο και το βλέμμα μου κολλάει ασυναίσθητα σε κάποια από τις οθόνες,τινάζομαι!Τραβάω απότομα τη ματιά μου,τρομοκρατημένη.Δε θέλω να ξανακολλήσω...Νιώθω σα να βγήκα μόλις από πρόγραμμα αποτοξίνωσης...Τρέμω στην ιδέα ότι μπορεί να ξανακυλήσω.Θυμάμαι τους οχτώ μήνες της ζωής μου που πέρασα “βγάζοντας ρίζες” πάνω στον καναπέ του σπιτιού μας και αναρωτιέμαι,πώς μπόρεσα να το κάνω αυτό στον εαυτό μου.Πως μπόρεσα να παραμελήσω όλους τους φίλους μου;Να εγκαταλείψω την προσπάθεια μου στο σχολείο;Να παρατήσω το σώμα και το μυαλό μου;Ν α επιτρέψω σε ηλίθιες σειρές να κανονίζουν τη ζωή μου και να ελέγχουν το 24ωρό μου; Εξαρτημένη,αυτό ήμουν και έπρεπε να χάσω τα πάντα,για να το καταλάβω και να αντιδράσω.

ΜΟΝΗ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

"Firemagination" από τον Κωνσταντίνο Ντεκουμέ (Μέρος 2ο)

Εφόσον το επισημαίνω αυτό για πολλοστή φορά στον πατέρα μου αποφασίζω να πάω και να κάνω ένα μπάνιο. Νιώθω βρώμικη και η μυρωδιά του ιδρώτα στο κορμί και τα μαλλιά μου μόνο βοηθάει περισσότερο στο να καταλάβω ότι έχω δίκιο. Πηγαίνω στο μπάνιο μας εφόσον παίρνω πρώτα δύο πετσέτες και μια αλλαξιά ρούχα. Γδύνομαι, το ζεστό νερό πέφτει πάνω μου, το μυαλό μου τρέχει, κλείνω τα μάτια μου και αφήνω την φαντασία μου να τρέξει όσο πιο μακριά μπορεί..

Συνήθως όταν αφήνω την φαντασία μου να τρέχει έτσι βλέπω εικόνες απο ταινίες ή σειρές ή βλέπω τον εαυτό μου σε δάση ή στην θάλασσα . Εφόσον βάλω σαμπουάν, κρεμοσαμπουάν και όλα αυτά τα συναφή που χρησιμοποιούμε για το μπάνιο και καθαριστώ μια και καλή ντύνομαι και βγαίνω στο μπαλκόνι. Μένουμε στην ύπαιθρο και ο πατέρας μου παίρνει συχνά το αμάξι του για να πάει στο βιβλιοπωλείο. Εφόσον κρεμάω τις πετσέτες μου για να στεγνώσουν αποφασίζω να πάω στο δωμάτιο μου για να στεγνώσω το μαλλί μου.

Είμαι ξυπόλητη, φοράω μια μπλούζα που μου έκανε δώρο η θεία μου, η « Μητέρα» Γκόθελ της Ραπουνζέλ, που γράφει σε μαύρο φόντο με άσπρα γράμματα « The Bird of Hermes is my name, eating my wings to make me tame !» την οποία λατρεύω και έχω ξεκινήσει να διαβάζω όπου μπορώ για αυτό, ένα σουτιέν άσπρο με δαντέλα, κάλτσες μαύρες, ένα παντελόνι μπλε μακρύ τζην και τα μαλλιά μου είναι λυτά. Είχα ακούσει παλαιότερα για το πουλί του Ερμή, σε ένα anime , γιαπωνέζικο κινούμενο σχέδιο, το Helsing , βασισμένο  πάνω στον θρύλο του Δράκουλα και του αιώνιου εχθρού του Βαν Χέλσινγκ,  αλλά με αναφορές σε διάσημα τάγματα όπως τους Ναϊτες, τους Ιησουίτες και διάφορα σημαντικά κειμήλια, όπως την Λόγχη του Πεπρωμένου. Επίσης σε αυτό υπήρχαν αναφορές στην γοτθική λογοτεχνία , όπως στους λυκανθρώπους και τους βρικόλακες, στον ιστορικό Βλάντ Τέπες, τον τρίτο, τον Παλουκωτή, αρκετά κοντά στην ιστορική πραγματικότητα θα έλεγα, και φυσικά οι εχθροί του κινουμένου αυτού σχεδίου που έπρεπε να καταστραφούν με κάθε κόστος ήταν οι Ναζί και οι Κου Κλούξ Κλάν. Ενδιαφέρον για όποιον ψήνεται να το δει, πολύ ματωμένο όμως και βίαιο. Αυτό μου κίνησε την περιέργεια να κάτσω και να ψάξω όσα περισσότερα μπορούσα γύρω από αυτό και όπως ανακάλυψα έχει αλχημιστικές ρίζες !!! Υπάρχει και ένα ποίημα γύρω από αυτό το οποίο όμως κάθε φορά ξεχνάω και δεν μπορώ να θυμηθώ τους στίχους..

Euroleague 2017-2018, The road so far…(and poll)

Και πόσο είναι αυτό το far; 8 αγωνιστικές εκ των οποίων οι 4 συγκεντρωμένες σε 2 διαβολοβδομάδες, όπως συνηθίζουμε από πέρυσι να τις ονομάζουμε με 2 παιχνίδια συνήθως υψηλής έντασης μέσα σε δύο 24ωρα....

James Feldein στα κόκκινα

Είναι σαφώς νωρίς για ακριβή συμπεράσματα (αν μπορούν να βγουν βέβαια τέτοια...ο Ολυμπιακός έχει αποδείξει πως δεν μπορούν) αλλά μια πρώτη εικόνα υπάρχει για τις ομάδες. Ως γενικό σχόλιο μπορούμε να πούμε ότι κάτι η κούραση από το δύσκολο καλοκαίρι, κάτι οι σοβαροί τραυματισμοί παικτών τους που αντιμετωπίζουν κάποιες ομάδες, κάτι που είναι ακόμα αρχή και είμαστε σε φάση σεταρίσματος, η φετινή Euroleague φαίνεται ακόμα πιο αμφίρροπη. 6-2 ο πρώτος, 2-6 ο τελευταίος, μόνο μία έδρα απόρθυτη μέχρι τώρα, του Παναθηναϊκού, ήττες σοκ, μεγαλειώδεις νίκες συνθέτουν ένα ρευστό σκηνικό. Παρόλα αυτά υπάρχουν κάποιες ομάδες που ξεχωρίζουν και στις 2 πλευρές του βαθμολογικού πίνακα. Πιθανότατα η χειρότερη ομάδα της φετινής διοργάνωσης να είναι ο Ερυθρός Αστέρας που στηρίζεται σχεδόν αποκλειστικά στην έδρα του και στον αξιόλογο Rochestie (αλλά και στο αστείρευτο αλλά αδούλευτο ακόμα ταλέντο των σέρβων του). Από κοντά πιθανώς να καταλήξουν στις τελευταίες θέσεις ομάδες όπως η Unicaja Malaga με εξαιρετικό προπονητή και καλές μονάδες που θα κάνουν ζημιές και η κλασική πλέον AX Armani με πλούσιο αλλά αδούλευτο ακόμα ρόστερ (Goudelock, Micov, Kalnietis).

"Ίχνη της Καρδιάς" από τον Χρήστο Κεσκίνη

"Πώς είσαι;"

Προσπαθείς να αναπνεύσεις και ένας κόμπος κάνει την ανάσα σου μαρτύριο. Σκοτάδι… Απουσία ζωής… Απελπισία… Κούραση… Έρεβος… Θλίψη… Καμιά ελπίδα… Κουράστηκες να κολυμπάς ώρες σε άγνωστα νερά. Άραγε για πού; Προσπαθείς να ξεφύγεις. Άραγε από ποιον; Λες και αν ποτέ φτάσεις όλα θα γίνουν καλύτερα! Όμως, το δικό σου άστρο έχει γίνει ευχές ανούσιες και κενές.

"Σκιές του Μυαλού" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Το δέντρο του θανάτου

"Είμαι το καταραμένο δέντρο! Η πύλη του θανάτου! Κανείς δεν πέρασε από μένα ζωντανός. Όλοι έφτασαν ως εδώ. Κανένας δεν πήγε πιο πέρα. Κανείς δεν θα πάει πιο πέρα. Οι ρίζες μου είναι τα οστά όσων κατάπια. Πολλά βράδια ακούω τις κραυγές τους, όμως δεν βρίσκομαι εδώ για να δείξω έλεος. Μόνο για να σκοτώσω. Σε αυτό το σπίτι δε θα πλησιάσει ποτέ κανείς. Το σκοτάδι δε θα φύγει ποτέ. Δε θα το επιτρέψω. Είμαι το δέντρο της κολάσεως! Είμαι ο μεγάλος τιμωρός! Είμαι ο δήμιος των ενόχων και όχι μόνο. Είμαι ο δικαστής και ο εκτελεστής. Είμαι ο μεγάλος Μάγος! Είμαι ο θάνατος! Είμαι ο αιώνιος φύλακας! Είμαι αυτός που όρισε το μέρος απάτητο. Είμαι η εκδίκηση! Συναίνεσαν όλοι στο έγκλημα και πλήρωσαν όλοι. Δεν έπρεπε να γίνει αυτό. Από εδώ άκουγα τις κραυγές της. Ήταν τόσο μικρή! Κανείς δε μίλησε. Όλοι το απέκρυψαν. Κι όμως όλοι ήξεραν. Ήταν τόσο λεπτό το κορμάκι της και τόσο αθώα τα ματάκια της! Έτρεχε σε μένα κάθε φορά. Το τραγούδι της πρασίνιζε τα φύλλα μου που μάτωναν κάθε νύχτα από τις φωνές της. Η κούνια της από το κλαδί μου κρεμόταν και την ταξίδευε ψηλά στους μαγικούς της κήπους και στους όμορφους κόσμους της. Ταξίδευα κι εγώ μαζί της. Ταξίδευα με τη φωνούλα της, αγκάλιαζα την σκέψη της, προστάτευα την καρδιά της να μην πέσουν κάτω τα σπασμένα της κομμάτια. Ήμουν ο δικός της κόσμος, το οξυγόνο της στην εντατική του σπιτιού της. Ένα βράδυ δεν ήθελε να φύγει. Έτρεμε κρυμμένη στο φύλλωμά μου. 

Η μοναδική συναυλία των Kamelot και Sunburst στο Gagarin 205 (10/11/2017)

Λίγες ημέρες μετά τη συναυλία των αγαπημένων Kamelot με support τους εξαιρετικούς για τα ελληνικά (και όχι μόνο) δεδομένα Sunburst από την μεταλομάνα Λάρισα αποφάσισα να γράψω τις εντυπώσεις μου. Και θα ξεκινήσω λίγο ανάποδα...από το συμπέρασμα που βγήκε και είναι ότι οι Kamelot μάλλον πρέπει να μετάνοιωσαν που είχαν να έρθουν σχεδόν μία δεκαετία στην Ελλάδα γιατί η υποδοχή που τους επιφύλαξαν οι φαν τους στο κατάμεστο Gagarin ήταν αποθεωτική. 

Sunburst

Από νωρίς ο κόσμος είχε γεμίσει σχεδόν το Gagarin. Έτσι όταν βγήκαν στη σκηνή οι Sunburst λίγο πριν τις 9, μπροστά τους αντίκρυσαν ένα πολυπληθές, ανυπόμονο αλλά και φτιαγμένο ήδη κοινό για το show που θα ακολουθούσε. Και οι Sunburst το απογείωσαν. Εξαιρετικοί μουσικοί (ξεχώριζε σαφώς ο κιθαρίστας Gus Drax) και τρομερά φωνητικά από τον Βασίλη Γεωργίου...εκτέλεσαν εντελώς επαγγελματικά και με τρομερή ενέργεια το setlist τους που αποτελούταν κυρίως από τραγούδια του περσινού τους δίσκου με τίτλο «Fragments of Creation» που δεν έχει να ζηλέψει σε τίποτα από αντίστοιχους ξένων συγκροτημάτων. Απόδειξη όλων αυτών ήταν ότι η συμμετοχή του κοινού μόνο τυπική δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.  Φωνές, χειροκροτήματα, τραγούδι (από τους ήδη αρκετούς φανς του συγκροτήματος) και μια ευχάριστη έκπληξη για τους υπόλοιπους (όπως και του λόγου μου που τους γνώριζα για πρώτη φορά). 

"Αποτυπώματα Ψυχής" από την Μαίρη Τσίλη

Έρωτας Αυτόχειρας

Λένε πως στον έρωτα και στον πόλεμο τα πάντα επιτρέπονται. Ίσως. Όμως ο έρωτας έχει περισσότερους πληγωμένους και μυριάδες θύματα. Έλα κάτσε μαζί μου και θα σε κεράσω κι ένα ποτό βαρύ διπλό. Δεν αντέχω να τα πιω και να τα πω μόνη μου πάλι απόψε. Έλα κάτσε μαζί μου κι ας μην θες να πιεις. Μην φοβάσαι είμαστε ασφαλείς εδώ. Του έρωτα οι σφαίρες δεν θα μας βρουν. Εσύ απλά δώσε μου την φωτιά σου. Έτσι για να ανάψω το τσιγάρο μου και για να κάψω ότι μέσα μου ακόμα με καίει. Άκου λοιπόν μια κι έξω : Ποτέ κανένα σώμα δεν πόνεσε για το δικό σου σώμα όσο το δικό μου. Και ναι ποτέ κανένα σώμα δεν με έφτασε στον παράδεισο όσο το δικό σου.

"Της Νύχτας Μυστικά" από τη Σμαραγδή Μητροπούλου

Ημερολόγιο μιας ανάμνησης

5  Σεπτεμβρίου

Ο απογευματινός μου περίπατος κατέληγε πάντα στην ίδια περιοχή με το στενό μονοπάτι που οδηγούσε σε μία μικρή παραλία, γεμάτη λευκά βότσαλα.  Το τοπίο είχε αλλάξει. Τα νερά της θάλασσας είχαν ελαφρά σκουρύνει. Φθινόπωρο.

10  Σεπτεμβρίου

Έβλεπα ένα γυναικείο, ημίγυμνο σώμα να ξεπροβάλει κατά διαστήματα μέσα από το νερό. Οι κινήσεις της ήταν ρυθμικές, σχεδόν χορευτικές.  Μάλλον ονειρευόμουν.  Ή μήπως όχι;  Μια οπτασία με σάρκα και οστά… ω θεοί!!

20 Οκτωβρίου

Παντού η εικόνα της, παντού. Βασανιστικές οι νύχτες…

"Σκέψεων Μυστικά" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Μελανά σημεία στην άδεια μου ζωή τα φιλιά που απίθωσες στο σώμα μου. 
Μαύρο σάβανο τα λόγια σου στης καρδιάς μου τον τάφο. 
Και κάθε που με άγγιζες, ένα καρφί ακόμα στον σταυρό του μαρτυρίου της απελπισμένης μου αγάπης.

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

"Firemagination" από τον Κωνσταντίνο Ντεκουμέ

Γνωριμία και Ερωτήματα

Καλησπέρα σας !! Με ονομάζουν Αλίνα Ντράγκονιντ και ελπίζω να με υποδεχτείτε με εγκαρδιότητα στην παρέα σας. Είναι μεγάλη μου τιμή που βρίσκομαι εδώ αυτήν την στιγμή μαζί σας, καθώς είμαι καινούργια εδώ και έχω τόσα πολλά γεγονότα της ζωής μου να σας αφηγηθώ, μερικά ωραία, μερικά άσχημα, αστεία, τρομακτικά, περιπετειώδη, λυπητερά.

Επειδή δεν ήξερα ποια ιστορία να αφηγηθώ πρώτα αποφάσισα να αρχίσω με αυτήν. Είμαι 25 χρονών τώρα και αυτό που θα σας διηγηθώ συνέβη πριν 8 χρόνια, όταν ήμουν 17. Όμως, ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Στην αρχή ήταν το Σκοτάδι.

Αιώνιο, αθάνατο, ατελείωτο, μοναχικό, βαθύ. Και ο Θεός του Σκοταδιού, το πρώτο ζωντανό πλάσμα λεγόταν Τένεμπρα Νόξ. Μια εποχή το Σκότος ένιωθε μοναξιά, ξερίζωσε από το ίδιο του το στήθος, το Φως.  Έφτιαξε λοιπόν τον πρώτο Αρχάγγελο του Φωτός, τον Ταλιεσίν Λούξ. 

Και ο Ταλιεσίν τα έκανε όλα πουτάνα δημιουργώντας ένα μικρό άστρο εδώ, έναν γαλαξία εκεί, έναν πλανήτη εκεί. Στον Τένεμπρα άρεσε το σκοτάδι και η απέραντη ησυχία αλλά αποφάσισε να δώσει αυτήν την χαρά της δημιουργίας στον Ταλιεσίν. Αυτός με την σειρά του τα έκανε όλα μπουρδέλο. Άρχισε να δημιουργεί πλανήτες, ήλιους, θάλασσες, ποτάμια, άστρα, φεγγάρια. Αν το πάρουμε όπως είναι γραμμένο στην Παλαιά Διαθήκη, στο βιβλίο της Γενέσεως ο Ταλιεσίν έφτιαξε τον ήλιο, το φεγγάρι, τα άστρα και τους πλανήτες. Έπειτα δημιούργησε τις θάλασσες και κάλυψε πολλούς πλανήτες με νερό, έπειτα έφτιαξε τα βότανα, τα δέντρα,την ξηρά και τα ψάρια και τα πουλιά. Ένιωθε όμως και αυτός μοναξιά.

Οπότε ζήτησε περισσότερο φως από το ίδιο το Σκοτάδι. Και το Σκοτάδι επειδή ήθελε να εξουσιάζει περισσότερα όντα του πραγματοποίησε την επιθυμία. Και το Φως δημιούργησε τους άλλους Θεούς και τα υπόλοιπα μαγικά πλάσματα. Τον Δία, τον Ποσειδώνα, τον Άδη, την Αματεράσου, τον Άνουβι, την Ίσις, τον Σετ, τον Όντιν, τον Θωρ και τον Λόκι.  Ο Ταλιεσίν έδωσε ζωή σε όλους αυτούς τους Θεούς και το Φως τους εξουσίαζε επειδή αυτό τους είχε γεννήσει, ακριβώς όπως και το Σκοτάδι. Έφτιαξε όλους τους γνωστούς αλλά και άγνωστους σε εμάς Θεούς, όμως όπως όλοι οι Δημιουργοί που δεν σέβονται τα δημιουργήματα τους σαν άτομα με δική τους βούληση,δική τους ζωή και ψυχή , τους συμπεριφερόταν σαν ένας κοινός μαλάκας.

"Ίχνη της Καρδιάς" από τον Χρήστο Κεσκίνη

Μου λείπω...

  

Κάποτε ήμουν ρομαντικός και αγνός. Ήμουν απλός και ήρεμος. Τότε που δεν είχα πολύπλοκα συναισθήματα. Που δεν χρειαζόταν να σκέφτομαι τίποτα γιατί ήξερα ότι η καρδιά μου είχε δίκιο. 
Και αν έκανε λάθος, θα άντεχε. Έτσι πίστευα… 

"Σκιές του Μυαλού" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Κάπου στο μεσαίωνα...

Το μεγαλύτερο πειρατικό καράβι ήταν γεγονός. Σάλπαρε επιβλητικό στα ανοιχτά, αρκετά μακριά από το βασίλειο της Ασαμάν. Οι φρουροί ψηλά στα τείχη το είδαν και κάποιος έτρεξε να ειδοποιήσει τον βασιλιά, ο οποίος δεν θορυβήθηκε.
"Έχετε το νου σας κι αν πλησιάσει το βασίλειο, θ' αμυνθούμε" ήταν η απάντησή του.
Δεν ήξερε κανείς πως ο καπετάνιος και αρχηγός του πληρώματος, ο τρομερός πειρατής Σάμπαθορ που αποτελούσε τον απόλυτο φόβο των θαλασσών, ήταν ο έμπιστος αλχημιστής του βασιλιά της Ασαμάν. Ο ίδιος ο βασιλιάς τον είχε βοηθήσει μυστικά φυσικά, να κατασκευάσει το πλοίο. Ο Σάμπαθορ του είχε τάξει να του φέρει χρυσάφι και οτιδήποτε άλλο συναντούσε στον δρόμο του, κάνοντας έτσι το βασίλειο της Ασαμάν το πλουσιότερο. Στο πλήρωμα δεν ήταν κανείς από το βασίλειο για να μην υπάρξουν υποψίες. Όσο για την απουσία του Σάμπαθορ δεν ήταν η πρώτη φορά που ο αλχημιστής έλειπε σε κάποιο ταξίδι. Αυτός ήταν και ο λόγος που οι γνωριμίες του ήταν πολλές και 'χρήσιμες'. Το καράβι ονομάστηκε "TREMOR" στα λατινικά, ένας τίτλος που ο καθένας θα καταλάβαινε πως του ταίριαζε απόλυτα. Όταν ήταν όλα έτοιμα, πήρε τους κατάλληλους άντρες μαζί και την μοναχοκόρη του Ταλένια και ξεκίνησαν το ταξίδι τους ένα απόγευμα που ο ήλιος είχε βάψει κόκκινη την θάλασσα.
Η Ταλένια αγαπούσε πολύ τον πατέρα της, αλλά είχε στενοχωρηθεί με αυτό το ταξίδι, γιατί ήταν ερωτευμένη μ' έναν στρατιώτη στο βασίλειο. Όταν του είπε ότι φεύγει, της ορκίστηκε πως αμέσως όταν γυρίσει θα ζητήσει το χέρι της από τον πατέρα της. Άλλωστε υπήρχε σοβαρός λόγος, μιας και είχαν υποψίες πως ήταν έγκυος. Αλίμονο αν δεν προλάβαιναν! Θα έπρεπε να το σκάσουν από το βασίλειο, αλλιώς θα τους σκότωναν και τους δύο.

"Αποτυπώματα Ψυχής" από την Μαίρη Τσίλη

Τα ρέστα μου βρε ζωή...

Μέρες Νοέμβρη με μια γεύση πρώιμου χειμώνα. Είναι πρωί και έξω έχει συννεφιά. Πάω στην κουζίνα και φτιάχνω καφέ. Είμαι ξυπόλητη ακόμα. Βάζω μουσική και πετυχαίνω ένα τραγούδι που λέει : I wish you were here. Εύχομαι να ήσουν εδώ. Ακόμα και τα τραγούδια με εκδικούνται σήμερα. Πάω να πιω μια γουλιά καφέ και χύνεται επάνω στο στήθος μου. Νιώθω το κάψιμο και το αγγίζω με το χέρι μου. Δεν με νοιάζει. Ανάβω τσιγάρο και πάω στο παράθυρο. Ναι, έχει συννεφιά σήμερα και θέλω να την μαχαιρώσω και να στάξει ήλιος, αίμα ή βροχή από τα σωθικά του ουρανού. Η μουσική παίζει ακόμα κι εμένα με πνίγει η απουσία σου πιο πολύ από όσο θα μπορούσε να με πνίξει ο χειρότερος εχθρός μου. Θέλω να φύγω τώρα από εδώ. Και φεύγω έτσι όπως είμαι. 

"Της Νύχτας Μυστικά" από τη Σμαραγδή Μητροπούλου

Νυχτερινή Μελωδία

Στεκόταν σαν να’ χε πετρώσει. Το πρόσωπό της ανέκφραστο… το βλέμμα της είχε γίνει ένα με τον ορίζοντα. Μόνο τα μαλλιά της ανέμισαν λίγο από μία τόση δα πνοή ανέμου.

Σκοτείνιαζε.

Σιγά σιγά άρχισε να αναδύεται από τα κύματα ένα φεγγάρι ολοστρόγγυλο. Κι ανέβαινε… όλο ανέβαινε… μέχρι να πάρει τη θέση του στον ουρανό.

Μερικές σταγόνες αίμα εμφανίστηκαν στα δάχτυλά της από τα αγκάθια του λουλουδιού που κρατούσε σφιχτά.

Ένα μαύρο τριαντάφυλλο… απ’ αυτά που τους τελευταίους μήνες καλλιεργούσε στον κήπο της.

Βραδιές του Αυγούστου, στο μυαλό μου τριγυρίζουνε

Τώρα που ψάχνω στο κορμί μου τα φιλιά σου,

σιγομουρμούρισε. 

"Σκέψεων Μυστικά" από τη Σοφία Κραββαρίτη

Ένα κορμί σ' ένα σταθμό που περιμένει... 
Μια καρδιά που έχει ήδη ταξιδέψει... 
Ένας προορισμός που δεν υπάρχει... 
Σβησμένος από της αγάπης τον χάρτη... 
 Ένα τοπίο χαμένο στο γκρίζο του νου...
Τίποτα δεν φαίνεται... 
Ομίχλη παντού... 

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

Geostorm (2017, ελληνιστί "Παγκόσμιος Κίνδυνος: Geostorm")

Βαθμολογία 3 / 5

Επιτέλους άρχισε να χειμωνιάζει (καλά, υπερβάλω λίγο…μάλλον απλά να δροσίζει) οπότε είναι ευκαιρία για εμάς τους σινεφίλ να ξεκινήσουμε πάλι τις εξορμήσεις στους χειμερινούς κινηματογράφους. Η φετινή σεζόν ξεκίνησε λοιπόν με μια κλασικά, αγαπημένη και εντελώς αμερικάνικη ταινία ολικής καταστροφής.

Βρισκόμαστε μόλις μερικά χρόνια μπροστά στο μέλλον και η Γη για ακόμα μία φορά βρίσκεται στο χείλος της καταστροφής λόγω της τεράστιας περιβαλλοντικής καταστροφής που έχουμε προκαλέσει εμείς, το ανθρώπινο είδος. Μετά από μετεωρίτες, ζόμπι, μολυσματικές ασθένειες και όλες τις υπόλοιπες πληγές του Φαραώ, ήρθε η ώρα το Χόλιγουντ να δώσει τη λύση και σε μια οικολογική καταστροφή, την υπέρτατη καταιγίδα ή καλύτερα τα πιο ακραία καιρικά φαινόμενα που έχουν υπάρξει και απειλούν την ύπαρξη του πλανήτη. Έρημοι παγώνουν, τα χιόνια λιώνουν σε δευτερόλεπτα, γιγάντια τσουνάμι δημιουργούνται από το πουθενά, χαλάζι σε μορφή μικρού μετεωρίτη καταστρέφει ολόκληρες πόλεις και ότι άλλο μπορείτε να φανταστείτε. Οι Αμερικάνοι όμως, με τη βοήθεια βέβαια επιστημόνων από όλο τον πλανήτη έχουν κατασκευάσει ένα προστατευτικό πλέγμα πάνω από τον πλανήτη ώστε να τιθασεύουν αυτά τα φαινόμενα. Τι γίνεται όμως όταν αρχίσουν να υπολειτουργούν κάποιοι από τους δορυφόρους; Ο μόνος που μπορεί να βρει τη λύση είναι ο δημιουργός αυτού του συστήματος, Jake Lawson (Gerald Butler) που είχε εκδιωχθεί κακήν κακώς επειδή δεν ήταν politically correct μάλλον.

"Σκιές του μυαλού" από την Σοφία Κραββαρίτη

(Νέα στήλη στο blog μας...κάθε Παρασκευή η Σοφία Κραββαρίτη θα μας ταξιδεύει ανάμεσα από τις σκιές του μυαλού της με τις μικρές της ιστορίες)

Το παιχνίδι

Μπήκε στο κλαμπ χαμογελαστός και κάθισε σε μια γωνία παρατηρώντας τους θαμώνες που ήταν μέσα. Κουνιόνταν όλοι ρυθμικά απολαμβάνοντας τη μουσική και το ποτό τους και έδειχναν να διασκεδάζουν. Του άρεσε η εικόνα, μιας και ήταν και αυτός χαρούμενος. Στο μυαλό του κυριαρχούσε η μορφή της. Σκεφτόταν το γαλήνιο βλέμμα της όταν τον κοιτούσε. Έβγαλε το κινητό του και το άνοιξε στην συλλογή, όπου είχε αποθηκευμένες τις φωτογραφίες της. Τις χάζευε αναπολώντας τις ώρες που είχαν περάσει μαζί.
"Πρέπει να γιορτάσουμε τον γυρισμό σου μωρό μου" του είχε πει στο τηλέφωνο. "Τρεις μήνες έλειπες. Θα ετοιμάσω κάτι πολύ ιδιαίτερο και ξεχωριστό για όταν έρθεις".
"Δεν θ' αργήσω ούτε λεπτό" της είχε δώσει υπόσχεση πριν κλείσει το τηλέφωνο.
Πράγματι, είχε φτάσει στην ώρα του και το κουδούνι του σπιτιού ηχούσε ανυπόμονα. Η Δήμητρα έπεσε στην αγκαλιά του αμέσως μόλις άνοιξε βιαστικά την πόρτα.
"Μου έλειψες τόσο πολύ! Μα ήταν ανάγκη να κάνεις τόσο μεγάλο ταξίδι;" τον ρώτησε παραπονιάρικα και πνιχτά από τα φιλιά του.

"O ακροβάτης" της Σοφίας Κραββαρίτη

Βάδιζε πάνω στο τεντωμένο σχοινί με βήματα σίγουρα και αποφασιστικά. Το είχε ξανακάνει άλλωστε πολλές φορές. Κάθε φορά που τον έπρωχνε η μοναξιά του, κάθε φορά που το υποδείκνυαν οι μοναχικές του σκέψεις. Κάθε φορά που αδυνατούσε να βρει κάποιον να επικοινωνήσει μαζί του. Ήταν διαφορετικός από τους άλλους, ξεχωριστός θα μπορούσες να πεις. Και μοναχικός τις περισσότερες φορές. Πολύ μοναχικός. Ένα σχοινί ο σχεδόν μόνιμος σύντροφός του, μία ακροβασία ολόκληρη η ζωή του.

Οι φίλοι του λιγοστοί. Όσο για την Άρτεμις, τον είχε εγκαταλείψει εδώ και λίγο καιρό. Δεν μπορούσε να καταλάβει πού έκανε το λάθος. Την αγαπούσε. Την αγαπούσε βαθιά και ουσιαστικά. Την αγαπούσε δίχως όρια. Και κυρίως αληθινά. Έτσι όπως πίστευε πως πρέπει να είναι η πραγματική αγάπη. Δεν της αρκούσε όμως. Ήθελε κι άλλα. Να τον βάλει στον κόσμο της, να την ακολουθεί στον δικό της τρόπο ζωής.

  

                                           * * *