Werewolf: The Beast Among Us (2012 - ελληνιστί «Λυκάνθρωπος: Ο θρύλος»)

Βαθμολογία 2,5 / 5

 

         Τελικά όλα τα μυθικά – κινηματογραφικά τέρατα θέλουν τον Van Helsing τους. Η αναφορά στον συγκεκριμένο ήρωα δεν είναι τυχαία αφού η σχετική ταινία σίγουρα αποτέλεσε τον οδηγό για τον Λυκάνθρωπο (χωρίς πάντως να την πλησιάζει σε ενδιαφέρον)!

      Το στόρυ απλό και κατανοητό. Το σκηνικό ένα χωριό ή μάλλον μια επαρχία 200 χρόνια πριν και ένας λυκάνθρωπος που αφήνει πίσω του πόδια, κεφάλια, χέρια και ότι άλλο μπορεί να αποκολληθεί από ένα ανθρώπινο σώμα. Απαραίτητη η παρουσία κάποιων λυκανθρωποκυνηγών, του super κυνηγού που θα σώσει την πατρίδα στο τέλος, του νεαρού με τα γυμνασμένα μούσκουλα αλλά και της κοπελιάς ώστε να υπάρχει και το αναγκαίο Love story και φυσικά μερικών δευτεραγωνιστών που απλά στοιχηματίζεις σε ποιο λεπτό της ταινίας θα πεθάνουν. Πάντως, για να είμαστε και αντικειμενικοί, προς το τέλος η ιστορία αποκτά μια κάποια πρωτοτυπία οδεύοντας προς το happy ending (δεν είναι spoiler, περιμένατε κάτι άλλο??) όσον αφορά τη φύση του λυκάνθρωπου. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί b-movie της δεκαετίας του ‘80 αν δεν υπήρχε η τεχνολογία των ’00. Αρκετά καλογυρισμένη εν τέλει με ωραία σκηνικά τοπία (πάντα με ιντρίγκαρε η σκοτεινή επαρχία σε οποιαδήποτε μορφή της), καλό ρυθμό χωρίς να κάνει κοιλιά (βοηθάει και η μικρή σχετικά διάρκεια – ούτε 1,5 ώρα). Από την άλλη….αδιάφορο cast με σχετικά άγνωστους ηθοποιούς αν και μερικοί εξ αυτών το παλεύουν κάπως, και τόσο αίμα και ξεκοίλιασμα (στα όρια του splatter χωρίς να υπάρχει προφανής λόγος) που καταντάει υπερβολικό σε μερικά σημεία. 

 

 

         Θα την πρότεινα άνετα στους fan του είδους αλλά και σε όποιον γουστάρει τις έντονες ταινίες δράσης. Έχει να προσφέρει φρεσκάδα στο γένος των λυκανθρώπων και πρωτοτυπεί όσο μπορεί να το κάνει πάνω σε ένα θέμα που έχει χιλιοπαιχτεί. 

 

ΥΓ: Για τους λάτρεις του είδους check this out....

 

Killer Elite (ελληνιστί μην το παιδεύουμε "Killer elite")

Βαθμολογία 3 / 5      

      Δύο λέξεις θα σας πω…Jason Statham. Νομίζω είναι ο άνθρωπος που προσωποποιεί την κριτική ταινίας. Εύκολα μπορεί κάποιος να καταλάβει το γενικό πλαίσιο πάνω στο οποίο κινείται η συγκεκριμένη ταινία, που βασίζεται μάλιστα σε πραγματικά γεγονότα (πλάκα μας κάνετε???).

        Ο Statham παίζει τον κλασικό επαγγελματία δολοφόνο, που μετά από κάθε φόνο ανάβει και ένα κεράκι στη μνήμη του νεκρού (τον τρώνε οι τύψεις), ο οποίος μαζί με τον De Niro (πρέπει να έχει οικονομικές στενότητες αν κρίνουμε από τις επιλογές καριέρας που κάνει τα τελευταία χρόνια) και άλλους δύο του συναφιού αναλάμβαναν σχετικές δουλειές. Έχοντας όμως χαθεί για αρκετά χρόνια αναγκάζονται να επανενωθούν ώστε να γλιτώσουν τον De Niro από τα νύχια ενός σεϊχη, μαχαραγιά ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο είναι ο τύπος, που θέλει να εκδικηθεί το θάνατο των τριών υιών του από πράκτορες της αγγλικής μυστικής υπηρεσίας. Ο Statham αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας την αποστολή με ανταμοιβή την απελευθέρωση του μεντορά του και 6 εκ. δολάρια (τα λεφτά θα τα μοιραστούν οι άλλοι, γιατί εκτός από ευσυνείδητος είναι και υπεράνω χρημάτων). Στην πορεία μπλέκεται και ο Clive Owen (που αποδεικνύει για μια ακόμα φορά πόσο αδιάφορος ηθοποιός είναι) και γίνεται ένα μπάχαλο. Δε νομίζω ότι χρειάζεται να πούμε πολλά για την ταινία. Πολύ ξύλο, πολύ αίμα, πολύ κυνηγητό. Στα highlights η σκηνή όπου πλακώνονται ο Statham, o Owen και ένας κυβερνητικός όπου και οι τρεις ανήκουν σε διαφορετικές μεριές οπότε ο καθένας βαράει όποιον βρει μπροστά του. Α, κάπου ενδιάμεσα εμφανίζεται και η απαραίτητη θηλυκή παρουσία που ενσαρκώνει η Yvonne Strahovski (αξίζει να τη δεις) ώστε να υπάρξει και το κλασικό happy ending.

          Αν είστε τύπος της περιπέτειας και του ξύλου, θα λατρέψετε τον Statham οπότε αυτομάτως και την ταινία. Αρκετά καλή για το είδος της, στηρίζεται στο καλό καστ και στην ασταμάτητη δράση. Θετικό και το γεγονός ότι περιέχει πλάνα από αρκετά μέρη παγκοσμίως άρα στη χειρότερη θα θαυμάσετε τα αξιοθέατα.

Για την Ελλάδα, η ολιγαρχία αποτελεί εμπόδιο στην ανάκαμψη

Το άρθρο που ακολουθεί αφορά την υπόθεση Λαυρεντιάδη που τα τελευταία χρόνια απασχολεί συχνά την ελληνική κοινωνία και αποτελεί ένα καλό παράδειγμα του πως λειτουργούν κάποιοι ισχυροί αλλά και του προστατευτισμού του κράτους απέναντί τους. Έχει τρία σκέλη. Το πρώτο είναι το καθαρά ενημερωτικό που αφορά την σύλληψή του λίγο πριν βγει το 2012. Το δεύτερο σκέλος αφορά το ιστορικό του κ. Λαυρεντιάδη και πως κατάφερε να γίνει ένας από τους ισχυρότερους οικονομικούς παράγοντες του τόπου. Το τρίτο σκέλος αναφέρεται στην ελληνική ελίτ, ή αλλιώς ολιγαρχία, όπως χαρακτηριστικά την κατονομάζει, που ουσιαστικά αποτελεί ένα από τα βασικά εμπόδια που αντιμετωπίζει η Ελλάδα στην προσπάθεια να ανακάμψει από την οικονομική κρίση. Το γεγονός ότι προέρχεται από τον ξένο τύπο βοηθάει να ειπωθούν κάποια ζητήματα χωρίς ταμπού και δίνει μια ιδέα του πώς βλέπουν οι ξένοι τη λειτουργία της ελληνικής πολιτικής και οικονομικής ζωής. Το πρωτότυπο άρθρο προέρχεται από τη διαδικτυακή έκδοση της New York Times.

 

By RACHEL DONADIO and LIZ ALDERMAN

Ένας δυναμικός επιχειρηματίας, ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης, φαινόταν να αποτελεί σύμβολο της νέας, πολλά υποσχόμενης εποχής για την Ελλάδα. Εξέπληξε τους πάντες όταν κατάφερε να μετατρέψει μια μικρή οικογενειακή επιχείρηση που κληρονόμησε στα 18 σε μια αυτοκρατορία που άξιζε εκατομμύρια. Αναζητώντας την αποδοχή της υψηλής κοινωνίας επιδόθηκε σε φιλανθρωπίες και καλλιέργησε δεσμούς με πολιτικά κόμματα.

Αλλά καθώς η ελληνική οικονομία βυθιζόταν τα τελευταία χρόνια, η περιουσία του μειωνόταν και άρχισε να οικειοποιείται χρήματα από την τράπεζα την οποία ήλεγχε, όπως τουλάχιστον υποστηρίζουν οι αρχές. Με τις κατηγορίες να τον βαρύνουν φαίνεται ότι ήρθε η ώρα η μεγάλη άνοδος να ακολουθηθεί από μια απότομη πτώση. Χάρη βέβαια σε ένα νομοσχέδιο που ψηφίστηκε με άκρα μυστικότητα από την ελληνική Βουλή κατάφερνε για κάποιο διάστημα να αποφεύγει τη σύλληψη απλά επιστρέφοντας τα χρηματικά ποσά που καταχράστηκε. 

Πλέον, στα 40 του, επανήλθε στο προσκήνιο όντας ένας από τους 2000 Έλληνες που βρίσκονται στη λίστα Λαγκάρντ με λογαριασμούς στην Ελβετία, στην τράπεζα HSBC και είναι ύποπτος για φοροδιαφυγή. Η συγκεκριμένη λίστα που για πρώτη φορά δόθηκε στις ελληνικές αρχές πριν περίπου 2 έτη, αναμενόταν να φωτίσει κάποιες από τις σκοτεινές πτυχές της υψηλής κοινωνίας της Ελλάδας. 

Παρόλα αυτά, η ύπαρξή της αποκρύφτηκε για αρκετό διάστημα με αποτέλεσμα δύο πρώην υπουργοί οικονομικών αλλά και υπηρεσιακοί παράγοντες του υπουργείου οικονομικών να βρίσκονται υπό διερεύνηση από τις αρχές. Τα οικονομικά προβλήματα της Ελλάδας συχνά αποδίδονται στον υπερτροφικό δημόσιο τομέα με πολλούς αναξιοποίητους δημόσιους υπαλλήλους, ένα συνταξιοδοτικό σύστημα που υπολειτουργεί και μη ανταγωνιστικές βιομηχανίες που δεν μπορούν να αναπτυχθούν λόγω των υπερβολικά αμειβόμενων υπαλλήλων με εξασφαλισμένη τη μονιμότητα δια βίου. Συχνά όμως παραβλέπεται ο σημαντικός ρόλος λίγων πλούσιων οικογενειών, πολιτικών και μέσων μαζικής ενημέρωσης – που συχνά διοικούνται από τους παραπάνω – και δημιουργούν την ελληνική πυραμίδα εξουσίας. 

Σε μια χώρα τσακισμένη από τα μέτρα λιτότητας και το 25% της ανεργίας, οι μέσοι έλληνες αρχίζουν να αντιδρούν ενάντια στην ολιγαρχία που ηγείται μιας κλειστής οικονομίας που αποτελεί τη ρίζα για πολλά από τα προβλήματα της χώρας και λειτουργεί χωρίς κανένα φραγμό και εμπόδιο. Αρκετές δεκάδες ισχυρές οικογένειες ελέγχουν κρίσιμους τομείς συμπεριλαμβανομένου του τραπεζικού, των μεταφορών και του κατασκευαστικού και συχνά στηρίζονται στους πολιτικούς οι οποίοι εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους με την ψήφιση νόμων που ανταποκρίνονται στις ανάγκες τους. 

Το αποτέλεσμα, όπως αναφέρουν οι αναλυτές, είναι η έλλειψη ανταγωνισμού που υπονομεύει την οικονομία επιτρέποντας τη δημιουργία καρτέλ και τον πλουτισμό των λίγων, αποτέλεσμα του καπιταλισμού στη χείριστη μορφή του. Όπως δήλωσε ο Kevin Featherstone, καθηγητής Ευρωπαϊκής Πολιτικής του LSE “Είναι λογικό για αυτούς να δημιουργήσουν στενούς δεσμούς με τους πολιτικούς και τα media, που είναι ιδιαιτέρως επιρρεπή στη διαφθορά”.

Την προηγούμενη εβδομάδα, η Ελλάδα έλαβε το «βραβείο» της πιο διεφθαρμένης χώρας της Ευρώπης από τον οργανισμό Transparency International, πίσω ακόμα και από χώρες του πρώην σοβιετικού μπλόκ όπως η Βουλγαρία, η Ρουμανία και η Σλοβακία. Υπό την πίεση της κρίσης, η Ελλάδα πιέζεται από τη Γερμανία και άλλους δανειστές της να πραγματοποιήσει ουσιώδεις αλλαγές στο οικονομικό της σύστημα με αντάλλαγμα το δάνειο που απαιτείται για την αποφυγή της πτώχευσης.

Παραμένει όμως ερωτηματικό το κατά πόσο οι ηγέτες της ελληνικής κυβέρνησης θα καταφέρουν να πραγματοποιήσουν τη μεταμόρφωση αυτή. Τον προηγούμενο χρόνο, παρά τις πολλές υποσχέσεις για αύξηση της διαφάνειας, η χώρα υπέστη πτώση 14 θέσεων σε σχέση με την προηγούμενη έρευνα διαφθοράς. 

Ο κ. Λαυρεντιάδης αντιμετωπίζει ακόμα κατηγορίες που αφορούν δάνεια εκατοντάδων εκατομμυρίων από την Proton Bank σε συγγενείς επιχειρήσεις – μερικές φορές, όπως λένε οι ερευνητές, δίνοντας εντολές σε υπαλλήλους να μεταφέρουν τα χρήματα μέσα σε σακούλες σκουπιδιών. Αλλά με την Ελλάδα να βρίσκεται στα πρόθυρα ολοκλήρωσης μιας κρίσιμης ανακεφαλαιοποίησης του τραπεζικού της συστήματος, η περίπτωση αυτή είναι εμβληματική όσον αφορά τη μάχη που γίνεται μεταξύ των ανίσχυρων θεσμών και νόμων έναντι στα ισχυρά συμφέροντα των πλουσίων.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι το σύστημα έχει αλλάξει ώστε η Ελλάδα να βγει από την κρίση. Ο κ. Featherstone θεωρεί ότι η διατήρηση της συγκεκριμένης κατάστασης θα παρατείνει την καταστροφή. Παρά το γεγονός ότι η περίπτωση του Λαυρεντιάδη δείχνει ότι το σύστημα βρίσκεται τουλάχιστον υπό πίεση, αυτό δεν είναι αρκετό.

Σε μια δίωρη συνέντευξη του ο κ. Λαυρεντιάδης είχε αρνηθεί τις κατηγορίες και υποστήριξε ότι απλά διατηρούσε κάποιους λογαριασμούς στην HSBC της Ελβετίας αλλά με νόμιμα ποσά. Επίσης, απέφυγε να απαντήσει σε ερωτήσεις για τους πολιτικούς δεσμούς με κόμματα και δεν έκανε κανένα σχόλιο για την έρευνα που αφορούσε την τράπεζά του. 

Ευρισκόμενος στο γραφείο του δικηγόρου του, χαλαρός και χαμογελαστός, ο κ. Λαυρεντιάδης ανέφερε ότι του φαίνεται παράξενο να αναφέρεται αυτός στη λίστα Λαγκάρντ ενώ άλλα ισχυρά πρόσωπα λείπουν. Θεωρούσε ότι είναι ο αποδιοπομπαίος τράγος για όλα.

Σε μια συνέντευξή του ο κ. Λαυρεντιάδης αυτοχαρακτηρίστηκε ως ένας παράγοντας εκτός συστήματος και επιχειρηματίας που προσπαθούσε να επιτύχει σε μια χώρα όπου διοικούταν από λίγες ισχυρές οικογένειες που δεν επιθυμούσαν τους νεοεισερχόμενους. 

Όντως, υπό μία έννοια η αυτοκρατορία του κ. Λαυρεντιάδη έπεσε επειδή ανέβηκε πολύ γρήγορα και απέτυχε να δημιουργήσει τις κατάλληλες φιλίες ώστε να την προστατεύσει.

 «Γιατί εγώ, κάποιος καθαρός και όχι κάποιος άλλος με μεγαλύτερα προβλήματα?». Ερωτώμενος για το ποιος είναι υπεύθυνος για την κατάσταση αυτή ανέφερε χαμογελώντας ότι θα μπορούσε να πει δεκάδες ονόματα αλλά δεν είναι το στυλ του. 

Η μοίρα του κ. Λαυρεντιάδη προσδιορίστηκε νωρίς, όταν ανέλαβε τα ηνία της οικογενειακής επιχείρησης «Νεοχημική» το 1990 μετά το θάνατο του πατέρα του. Έξυπνος και γοητευτικός, παρότι υπέφερε από ρευματοειδή αρθρίτιδα, γρήγορα γιγάντωσε την επιχείρηση και εξόρμησε στον ελληνικό επιχειρηματικό κόσμο το 2003, όταν η εταιρία του εισήχθη στο ΧΑΑ. Το 2008, ο όμιλος Carlyle, μία από τις μεγαλύτερες εταιρίες διαχείρισης χαρτοφυλακίων στη Wall Street, πλήρωσε περισσότερα από 970 εκ. δολάρια για ένα μερίδιο στη Νεοχημική.  

Μέσα στα επόμενα τέσσερα χρόνια η αυτοκρατορία του Λαυρεντιάδη περιελάμβανε συμμετοχές σε φαρμακευτικές εταιρίες, τράπεζες, τον Ολυμπιακό Πειραιώς και σε έργα τέχνης. Δοκίμασε επίσης την τύχη του στον έντυπο τύπο και στα ηλεκτρονικά μέσα ενημέρωσης. Αλλά το κλίμα άρχισε να αντιστρέφεται από τη στιγμή που η κρίση χτύπησε την Ελλάδα. Η Carlylr έχασε περισσότερα από 65 εκ. δολάρια από τη Νεοχημική και κατηγόρησε τον Λαυρεντιάδη ότι υπερέβαλλε όσον αφορά την οικονομική υγεία της επιχείρησης. Βίωσε απώλειες ρευστότητας από διάφορες επιχειρηματικές πηγές. 

Τον Δεκέμβριο του 2009, τέσσερις μήνες πριν η Ελλάδα αναζητήσει τη διεθνή βοήθεια, ο Λαυρεντιάδης αγόρασε ένα μεγάλο μερίδιο από την Proton Bank, η οποία είχε αναπτυχθεί πολύ γρήγορα μετά την απόκτηση μιας μικρής τράπεζας το 2005, της Omega Bank. To ΔΣ της Omega περιέλαβε τον κ. Λαυρεντιάδη, τον τότε κουνιάδο του Ευάγγελου Βενιζέλου, του νυν προέδρου του ΠΑ.ΣΟ.Κ και έναν αδερφό του Γεώργιου Παπανδρέου, πρώην Πρωθυπουργού.

Οι δικαστικές αρχές τονίζουν ότι από τη στιγμή που ο Λαυρεντιάδης ανέλαβε την Proton, ξεκίνησε να λεηλατεί την περιουσία της ώστε να σώσει τις παρακμάζουσες επιχειρήσεις του. Μόνο το 2010, περίπου 925 εκ. δολάρια δόθηκαν ως εμπορικά δάνεια (περίπου το 40% των συνολικών δανείων της τράπεζας) σε επιχειρήσεις του κ. Λαυρεντιάδη ή σε θυγατρικές τους χωρίς να γίνεται κανένας πιστωτικός έλεγχος σύμφωνα με τα ευρήματα των ορκωτών λογιστών της Τράπεζας της Ελλάδος.

Το πρόβλημά του έγινε γνωστό στα μέσα του 2011, όταν ο οικονομικός εισαγγελέας τον κατηγόρησε για υπεξαίρεση 65 εκ. δολαρίων, μετά από σχετικές έρευνες.

Αρκετούς μήνες νωρίτερα, όμως, οι νομοθέτες είχαν περάσει ένα νόμο που επέτρεπε στους κατηγορούμενους σχετικών εγκλημάτων να αποφύγουν τη δίωξη αν επέστρεφαν τα λεφτά για τα οποία κατηγορούνταν ότι υπεξαίρεσαν. Η ουσία ήταν να επιταχυνθεί η επίλυση υποθέσεων στα ελληνικά δικαστήρια. Ο κ. Λαυρεντιάδης επέστρεψε αμέσως τα 65 εκ. δολάρια στην Proton και απαλλάχθηκε. 

Τον Μάρτιο, ο οικονομικός εισαγγελέας τον κατηγόρησε μαζί με 26 ακόμα άτομα για απάτη, υπεξαίρεση, δημιουργία εγκληματικής οργάνωσης, ξέπλυμα χρήματος και εξαπάτηση λόγω δανείων που είχαν εκδοθεί από την Proton Bank. Ta 65 εκ. Δολάρια που αποπλήρωσε θεωρήθηκαν μόνο ένα μικρό μέρος από το σύνολο των 915 εκ. δολαρίων που ο εισαγγελέας υποστήριζε ότι είχαν διοχετευτεί σε εταιρίες συμφερόντων του.  

Σε μια συνέντευξή του επιβεβαίωσε ότι έπρεπε να επιστρέψει τα 65 εκ. δολάρια αλλά αρνήθηκε να σχολιάσει κάτι επιπρόσθετο. Θεώρησε την έκθεση της ΤτΕ  ανυπόστατη και μη αντικειμενική και υποστήριξε ότι δεν έχει κληθεί ακόμα από τον εισαγγελέα για ανάκριση πέρα από τα μαζική δίωξη των 27. Υποστήριξε επίσης ότι έχει εμπιστοσύνη στην ελληνική δικαιοσύνη.

Παρά τις κατηγορίες για απάτη, ο κ. Λαυρεντιάδης συνέχισε να είναι υποστηρικτής αμφισβητούμενων κυβερνητικών δράσεων. Τον Ιούλιο του 2011, ο κ. Βενιζέλος, τότε Υπουργός Οικονομικών, ενέκρινε μια κυβερνητική κατάθεση ύψους 130 εκ. δολαρίων στην Proton Bank για μία και μοναδική ημέρα, ώστε να αποφευχθεί μια καταστροφική κατάρρευση όπως υποστήριξε. Η συγκεκριμένη κίνηση είχε εγκριθεί από την ΤτΕ αλλά ήταν ενάντια στις επιταγές του Ελληνικού Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους. Τα 130 εκ. δολάρια, πλέον των τόκων, επεστράφησαν στην κυβέρνηση, σύμφωνα με τον κ. Βενιζέλο.

 «Ήταν απολύτως απαραίτητο να διατηρηθεί η Proton – και όχι ο κ. Λαυρεντιάδης προσωπικά – σε μια τάξη ώστε να γλιτώσουμε αρκετό δημόσιο χρήμα» προσέθεσε ο κ. Βενιζέλος, που παραιτήθηκε από τη θέση του τον Μάρτιο. Ένα μήνα μετά τη μεταφορά των 130 εκ. δολαρίων, ο κ. Βενιζέλος συνυπέγραψε τον νόμο που έδινε στον εκάστοτε Υπουργό Οικονομικών τη δυνατότητα να σώζει τις τράπεζες με δημόσιο χρήμα, άσχετα με τις προτάσεις άλλων κρατικών ινστιτούτων.

Ο κ. Βενιζέλος είπε ότι ο νόμος ήταν απαραίτητος επειδή η Ελλάδα δεν έχει ένα ξεκάθαρο νομοθετικό πλαίσιο που να επέτρεπε τη διαχείριση των δημοσίων καταθέσεων σε περιόδους κρίσεων. Αλλά οι νομικοί υπεύθυνοι υποστήριξαν ότι ήταν μέρος ενός ευρύτερου σχεδίου στην Ελλάδα όπου αμφισβητούμενες νομοθετικές πράξεις διορθώνοντας αργότερα με νέους νόμους.

Ο κ.Λαυρεντιάδης αρνήθηκε να κάνει κάποιο σχόλιο σχετικά με τους δεσμούς του με τον κ. Βενιζέλο.

Τον Οκτώβριο του 2011, η Proton κρατικοποιήθηκε. «Σοκαρίστηκα», δήλωσε ο κ. Λαυρεντιάδης, προσθέτοντας ότι δεν πίστευε ότι τα οικονομικά της τράπεζας οδηγούσαν σε μια τέτοια κίνηση. Τον Μάρτιο, προσέβαλε την απόφαση του Ανώτερου Δικαστηρίου και αναμένει την απόφαση.

Ερωτώμενος αν η υπόθεση της Proton ήταν η απόδειξη ότι το νομοθετικό σύστημα της χώρας δεν λειτουργούσε σωστά, ο κ. Λαυρεντιάδης χαμογελώντας απάντησε ότι η αγορά είναι μια οργανωμένη αγορά χωρίς οργάνωση. Μπορείτε να το εξηγήσετε όπως εσείς θέλετε.

The Darkest Hour («Μαύρη είναι η νύχτα στα βουνά, μαύρη και στη Μόσχα», ελληνιστί «Η πιο σκοτεινή ώρα»)

Βαθμολογία 3 / 5 (επειδή μου αρέσουν αυτές οι ταινίες)

    Γιατί να πρέπει να χαλάσει το υπέροχο σκηνικό της Μόσχας?? Δηλαδή πόσες αμερικανικές πινελιές (από Starbucks και McDonalds’ μέχρι τα κλασικά αμερικανικά μπαρ) απαιτούνται για να μουτζουρωθεί αυτός ο πίνακας? Anyway, δεν είναι αυτό το θέμα μας!

    Η προσπάθεια που κάνουν οι δημιουργοί να φτιάξουν μια ταινία καταστροφής με συντελειακά (υπάρχει αυτή η λέξη?) στοιχεία είναι αξιοπρόσεκτη. Τα εφέ έχουν τη μερίδα του λέοντος αφού το σενάριο και οι ηθοποιοί δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, όπως αναμενόταν άλλωστε. Λίγα λόγια για το story…Δύο νεαροί αμερικάνοι μεταβαίνουν στη Μόσχα για δουλειές, διαπιστώνουν ότι οι διεθνείς μπίζνες είναι σκληρές αλλά δεν προλαβαίνουν ούτε να μιζεριάσουν αφού τους κυνηγούν τα γεγονότα. Μαζί με δύο αμερικανίδες (για να υπάρχει και το απαραίτητο Love story- άσχετο, πως γίνεται στις ταινίες όταν δύο φίλοι συναντούν δύο άγνωστες κοπέλες να διαλέγουν κατευθείαν από μία και οι προτιμήσεις να συμπίπτουν με αυτές των κοπελιών??) αλλά και με διάφορους Ρώσους που έρχονται και παρέρχονται αναγκάζονται να πολεμήσουν κάτι εξωγήινους που κατεβαίνουν από τον ουρανό σαν πυγολαμπίδες και κατασπαράζουν ότι βρουν στο διάβα τους. Ο λόγος? Απλά, θέλουν τον ορυκτό πλούτο μας. Συνηθισμένα πράγματα! Τα υπόλοιπα λίγο πολύ τα καταλαβαίνετε. Η ταινία δεν επιφυλάσσει εκπλήξεις ως προς το σενάριο. Δυσάρεστη έκπληξη η ανύπαρκτη μουσική επένδυση, που ακόμα και όταν ντύνει τις σκηνές, προτιμάς να κλείσεις τον ήχο. Οι ηθοποιοί? Ο ένας πιο άγνωστος από τον άλλο. Επίσης, το τέλος αφήνει και μια υπόνοια για sequel που προκαλεί έναν τρόμο όπως και να το κάνουμε. 

      Πάντως, οι fans των ταινιών καταστροφής (όπως εγώ) θα δουν τη συγκεκριμένη ταινία ευχάριστα αν και δεν θα μπει στο top 5 των επιλογών τους εν τέλει. Και μια τελευταία ερώτηση – απορία που έχω. Ενώ έχει ερημώσει η Μόσχα και ο πληθυσμός της έχει χάσει μερικά μηδενικά μέσα σε 2 ημέρες, γιατί θα έπρεπε (σύμφωνα με τη λογική των πρωταγωνιστών) η πρεσβεία των Η.Π.Α. να είναι αλώβητη? Φυσικά δεν ήταν….(ουπς, spoiler, sorry!).

District 9 (ελληνιστί – νομίζω απλά - «District 9»)

Βαθμολογία 2,5 / 5 (ίσως και 3 αν αισθάνεστε γενναιόδωροι) 

      Ότι ξέρατε για τις ταινίες με εξωγήινους τύπου Allien, Independence Day κτλ ξεχάστε το. Η συγκεκριμένη ταινία θυμίζει περισσότερο Ε.Τ. αφού προβάλλεται μια κοινωνική πλευρά του θέματος μέσα από την οποία μάλλον αντικατοπτρίζονται τα παγκόσμια προβλήματα της φτώχειας, της αποξένωσης και της γκετοποίησης.

       Και όμως, η ταινία δεν ξεκινάει με αυτές τις προοπτικές. Στο πρώτο μισάωρο πάλευα με την ιδέα να κλείσω το media player, να διαγράψω το αρχείο από τον σκληρό μου δίσκο (και από το υποσυνείδητό μου) και να στείλω επιστολή διαμαρτυρίας στον Neill Blomkamp. Το σκηνικό στο οποίο εκτυλίσσεται το story είναι το Γιοχάνεσμπουργκ όπου έχει «προσαράξει» ένα διαστημόπλοιο που μετέφερε μερικούς χιλιάδες εξωγήινους – γαρίδες. Οι άνθρωποι από αγνά αισθήματα (;) έχουν τοποθετήσει τους εξωγήινους σε μια περιοχή της πόλης, κάτι σας τις φαβέλες της Βραζιλίας όπου κυριαρχεί η φτώχεια, η εκμετάλλευση και οι ταραχές. Ο παγκόσμιος οργανισμός εξωγήινης ζωής (ή κάτι τέτοιο) αποφασίζει να μεταφέρει τους εξωγήινους σε μια καινούργια περιοχή μακριά από την πόλη. Τη διεκπεραίωση του σχεδίου αναλαμβάνει ένας κακόμοιρος τύπος με βύσμα (που να ήξερε ο καημένος) που στην πορεία αρχίζει να βιώνει (στο πετσί του κυριολεκτικά και μεταφορικά) τα πραγματικά σχέδια των ανωτέρων του. Αυτά για την υπόθεση. Οτιδήποτε άλλο θα αποτελέσει μεγάλο spoiler. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι τα φαινόμενα απατούν!!! 

      Μετά το πρώτο βασανιστικό μισό της ταινίας και καθώς η υπόθεση σοβαρεύει και αποκτά τον κοινωνικό χαρακτήρα που ανέφερα παραπάνω σε συνδυασμό με ανεκτά οπτικά εφέ, λίγες δόσεις δράσης αλλά και αδιόρατο χιούμορ (ας είναι καλά ο πρωταγωνιστής Shartlo Copley) αποφασίζω να σκίσω την επιστολή διαμαρτυρίας και να δω με λίγο μεγαλύτερη προσοχή τη συνέχεια της ταινίας. Και τελικά άξιζε τον κόπο. Δεν την λες και πολύ ελαφριά αλλά έχει κάποια θετικά σημεία. Θίγει μερικά κοινωνικά θέματα μέσα από ένα story που δε θα προσέλκυε πολύ κόσμο αν ήταν αλλιώς δοσμένο. Επίσης, η σκηνοθεσία ντοκυμαντερίστικου τύπου είναι ενδιαφέρουσα (αν και κουραστική ορισμένες φορές). Ο πρωταγωνιστής έχει δώσει μια ενδιαφέρουσα οπτική στο ρόλο παίζοντας ένας τυπικό, ολίγον χαζούλη τυπάκο που αναλαμβάνει μια δουλειά που μάλλον κανείς άλλος δε θα ήθελε να κάνει.

      Γενικά θα πρότεινα να την δείτε κάποια στιγμή που θα έχετε όρεξη, υπομονή και επιμονή! Αξίζει τελικά τον κόπο ειδικά αν ξέρεις τι να περιμένεις…

The Hobbit: An unexpected journey (ελληνιστί «Χόμπιτ: Ένα αναπάντεχο ταξίδι)

Βαθμολογία 4,5 / 5

  Η στιγμή που όλοι οι fans του Άρχοντα (συμπεριλαμβανομένης και της αφεντομουτσουνάρας μου) περιμέναμε εδώ και σχεδόν 10 χρόνια έφτασε και για να μην τα πολυλογώ άξιζε η αναμονή!!

    Το «Χόμπιτ» αποτελεί ουσιαστικά το prequel της τριλογίας του «Άρχοντα των Δακτυλιδιών» αφού παράλληλα με το βασικό στόρι, αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο ο Bilbo (Martin Freeman) απέκτησε το δαχτυλίδι.

One Ring to rule them all,
One Ring to find them,

                                 One Ring to bring them all

                                    and in the darkness bind them

 Ο βασικός κορμός βέβαια δεν έχει άμεση σχέση με το παραπάνω γεγονός αφού περιγράφεται η προσπάθεια των νάνων να ανακτήσουν τον θησαυρό και την πόλη τους Erebor από τον δράκο Smaug. Για να επιτύχουν έχουν τη βοήθεια του  Gandalf The Grey (Ian McKellen) και του νεαρού Bilbo ο οποίος χωρίς να το θέλει μπλέκεται σε μια άκρως επικίνδυνη περιπέτεια που τον φέρνει αντιμέτωπο με Orcs, goblins, wargs, μάγους, δράκους και το Gollum (Andy Sherkis). Και μιας και αναφερθήκαμε σε παλιούς γνωστούς, μία από τις πολλές ευχάριστες εκπλήξεις για τους λάτρεις της τριλογίας είναι η σύντομη πάντως εμφάνιση γνωστών ηρώων όπως ο Saruman (Christopher Lee), ο Elrond (Hugo Weaving) και η εκθαμβωτική Galadriel (Cate Blanchett) στο ίδιο πλάνο στο Rivendell και φυσικά ο Frodo (Elijah Wood) και ο γηραιός Bilbo (Ian Holm).

       Η ταινία όπως καταλαβαίνετε είναι καλλιτεχνικά άρτια. Σκηνοθεσία, οπτικά εφέ, ποιότητα εικόνας και ήχου, φωτογραφία…για όσκαρ!! Ο Peter Jackson παρά το γεγονός ότι οι φήμες τον ήθελαν να μην πολυψήνεται να αναλάβει την τριλογία του Hobbit δίνει τον καλύτερο εαυτό του και σε συνδυασμό με την τεχνολογία αλλά και τα εκπληκτικά τοπία της πατρίδας του, Νέας Ζηλανδίας, δημιουργεί μαγικές και εντυπωσιακές εικόνες. Σε σχέση με τις ταινίες του Άρχοντα λείπουν οι μακροσκελείς σκηνές μάχης (Deep End, Minas Tirith) αλλά οι σχετικές σκηνές που παρουσιάζονται στο Hobbit είναι εξίσου εντυπωσιακές. Συγκράτησα τη σκηνή όπου η συντροφιά προσπαθεί να ξεφύγει από το άντρο των orcs με τον Jackson να καταφέρνει να συνδυάσει το μακελειό με χορογραφία αφού οι πρωταγωνιστές ουσιαστικά χορεύουν πάνω σε έναν στενό διάδρομο σκοτώνοντας τα Orcs που εμφανίζονται από όλες τις πλευρές!! Όσον αφορά το καστ δεν υπάρχουν πολλά καινούργια να προσθέσουμε. Εντυπωσιακά πανέμορφη η Blanchet, εξαιρετικά σεβάσμιος ο McKellen, σοβαρός και απόμακρος ο Lee, σταρ ο Sherkis ως Gollum (δείτε τις σκηνές από την πρεμιέρα του Hobbit και θα καταλάβετε τι εννοώ). Οι εκπλήξεις πάντως ήρθαν από τους δύο νέους πρωταγωνιστές, τον νεαρό Bilbo με τον Freeman να είναι τρομερά εκφραστικός με τις κινήσεις του σώματός του και πολύ πειστικός ως φιλήσυχο hobbit που κρύβει όμως τεράστια εσωτερική δύναμη και τον αρχηγό των νάνων, Thorin (Richard Armitage) που παρά το μικρό του δέμας (στην ταινία) εμφανίζεται επιβλητικός και ψαρωτικός!

   Επίσης, εξαιρετική η μουσική επένδυση της ταινίας με το τραγούδι Misty Mountains Cold να προκαλεί ρίγη, ειδικά στους μυημένους στην ιστορία και να δένει τέλεια με τη σκηνή που οι νάνοι το τραγουδούν στο σπίτι του Bilbo γύρω από το τζάκι σηματοδοτώντας ουσιαστικά την αρχή της περιπέτειάς τους.
     Στα αρνητικά, η μεγάλη διάρκεια της ταινίας (εμένα δεν με πείραξε αλλά κάποιος ουδέτερος ίσως κουραζόταν) αφού θα μπορούσαν να λείπουν καμιά 20αριά λεπτά με μερικές σκηνές να ξεχειλώνονται (αφήστε τίποτα και για το DVD ντε)!! Επίσης, η καρικατουρίστικη προβολή των νάνων έρχεται σε μεγάλη αντίθεση με τις ικανότητές τους ως πολεμιστές πράγμα που μπορεί να ξενίσει κάποιους. Τέλος, οι λίγες συγκριτικά με άλλες επικές ταινίες, σκηνές όπου το 3D πραγματικά άξιζε τα λεφτά του (μια τέτοια σκηνή είναι η μάχη των πέτρινων γιγάντων όπου παρατήρησα θεατές στον κινηματογράφο να τραβιούνται προς τα πίσω μην τους έρθει καμιά κοτρώνα στο κεφάλι).

    Όπως διαπιστώσατε ήδη είμαι μεγάλος fan των ταινιών αλλά προσπάθησα να είμαι όσο το δυνατόν πιο αντικειμενικός (κομματάκι δύσκολο πάντως). Θα ήθελα να ακούσω σχόλια από κάποιον πιο αποστασιοποιημένο από τον κόσμο του Tolkien! Εγώ όμως την προτείνω ανεπιφύλακτα ως μια πολύ διασκεδαστική, εντυπωσιακή και άρτια καλλιτεχνικά ταινία για μικρούς και μεγάλους!!

ΥΓ: Μερικά ενδιαφέροντα Links για όσους θέλουν να προχωρήσουν βαθύτερα στη Μέση Γη.

•  The official page
• The hobbit Blog
• Making of...
• Misty Mountains Cold (music theme)

Tell Tale (ελληνιστί «Μαρτυριάρα Καρδιά»)

Βαθμολογία 2.5 / 5

 

Δεν ξέρω τι με έπιασε προχτές το απόγευμα, αλλά με κυρίευσε  μία απίστευτη επιθυμία να δω ταινία. Πήγα λοιπόν στο ντιβιντι κλαμπ και διάλεξα το Tell Tale παρόλο που ο ελληνικός τίτλος της μου φάνηκε γελοίος (δεν ξέρω, αλλά το «Μαρτυριάρα Καρδιά» με παραπέμπει αλλού) και παρόλο που διαβάζοντας την υπόθεση χτύπησαν καμπανάκια κινδύνου. Θα μου πείτε τότε γιατί την πήρες; Δεν ξέρω πώς και γιατί, με τράβηξε το εξώφυλλο (όπως καταλάβατε, προχτές το απόγευμα γενικά κυριεύτηκα από κάτι….).

Anyway, για τα καμπανάκια που σας έλεγα, ο Terry Bernard (Josh Lucas) είναι ένας σκληρά εργαζόμενος πατέρας που προσπαθεί να μεγαλώσει (μόνος του) τη μικρή του κόρη, Angela, η οποία πάσχει από μία σπάνια γενετική ασθένεια. Σαν να μην έφτανε αυτό του το βάσανο, ο ίδιος έχει μόλις υποβληθεί σε εγχείρηση - μεταμόσχευση καρδιάς. Και εκεί που βρίσκεται στο στάδιο της ανάρρωσης και όλα βαίνουν καλά, μάλιστα ο έρωτας του χτυπά ξανά την πόρτα, ξάφνου, μία μέρα, η καρδιά του χτυπά τόσο δυνατά που νομίζει ότι μπορούν να την ακούσουν ακόμα και οι γύρω του. Όχι, δε θα την αποβάλλει ο οργανισμός του, αν και ο πρωταγωνιστής το ‘χει μεγάλο άγχος (λογικό!), αλλά η καρδιά σε ρόλο «ο εκδικητής» έχει ξεκινήσει ένα no mercy κυνήγι κακών. Τι; Ναι! Βλέπετε, ο δότης δολοφονήθηκε, και έτσι η καρδιά ψάχνει να βρει τους υπεύθυνους και φυσικά τα καταφέρνει (καρδιά είναι αυτή, δεν είναι αστείο).

 

Οκ, δε με πείραξε το σενάριο του Dave Callaham (το οποίο εξάλλου βασίζεται στο διήγημα “The Tell-Tale Heart” του Edgar Allan Poe). Σε αυτές τις ταινίες, το ξέρεις, πρέπει στην αρχή να κάνεις μια παραδοχή. Να πεις «έστω ότι γίνεται». Το θέμα είναι από εκεί και πέρα, που ενώ έχεις κάνει την παραδοχή, η ταινία μπάζει από παντού. Λαθάκια και άστοχα τρικάκια, προσωπικά δε με έπεισαν. Έχω πολλά ερωτηματικά και αντιρρήσεις, αν και η μεγαλύτερη απορία μου λύθηκε στην τελευταία σκηνή της ταινίας.

Ευτυχώς, ο -κατά πολλούς- ταλαντούχος σκηνοθέτης της ταινίας Michael Guesta (“Six Feet Under”, “Dexter”) δημιουργεί την κατάλληλη ατμόσφαιρα και το cast (Josh Lucas, Lena Headey, Brian Cox) καταβάλλει φιλότιμη προσπάθεια (αν και υπερβολική σε ορισμένα σημεία). Ως αποτέλεσμα, το Tell Tale βλέπεται ευχάριστα, αλλά δεν πρόκειται για καμιά ταινιάρα του είδους…

ΥΓ. Α! Ξέχασα, για τους απανταχού θαυμαστές τους, στους παραγωγούς της ταινίας θα βρείτε και τα ονόματα των Ridley και Tony Scott.

Rum Diary (ελληνιστί «Μεθυσμένο Ημερολόγιο»)

Βαθμολογία: 3.5 / 5

Στο Πόρτο Ρίκο, δεκαετίες πριν, ο δημοσιογράφος και λάτρης του ποτού Πολ Κεμπ, προσλαμβάνεται από μία τοπική εφημερίδα στα όρια της πτώχευσης για να ανατρέψει την κατάσταση. Ανάμεσα σε προτάσεις συμφερόντων και προσωπικές αναζητήσεις, ο Κεμπ (ο Πολ) προσπαθεί να βρει τη δημοσιογραφική του ταυτότητα και το συγγραφικό του ‘εγώ’. Τον εκκεντρικό και εθισμένο σε ουσίες χαρακτήρα, ερμηνεύει -ποιος άλλος- ο Johnny Depp, ο οποίος είναι ομολογουμένως ο πλέον κατάλληλος για τέτοιους ρόλους.

Προσωπικά την ταινία την βρήκα αρκετά καλή αλλά εάν φέρω στο μυαλό μου τους φίλους μου, πιστεύω ότι μόνο 2 στους δέκα θα έκαναν θετικά σχόλια. Η αλήθεια είναι ότι και εγώ περίμενα κάτι περισσότερο από το πολλά υποσχόμενο trailer, ωστόσο συνεχίζω να τη θεωρώ πολύ ενδιαφέρουσα αν και με κούρασε σε αρκετά σημεία.

Στα θετικά στοιχεία της ταινίας πάντως, θα συμπεριλάβω α) τον Johnny Depp, β) το cast γενικότερα, γ) τα φανταστικά τοπία, δ) τον έρωτα του Depp με τη γυναίκα του φίλου του (καλά, δεν είναι και κολλητοί) Amber Heard, ο οποίος προσφέρει νότες ερωτισμού στην ταινία και δ) το άφθονο ρούμι!!!
 

 

Ολοκληρώνοντας, για να το πω απλά, το Μεθυσμένο Ημερολόγιο μου άρεσε, αλλά δεν σας το προτείνω, διότι πιστεύω ότι οι περισσότεροι από εσάς θα με κράξετε άσχημα! Η ταινία απευθύνεται σε λίγους, διαφοροποιείται -κατά πολύ- από την πλειοψηφία των αμερικάνικων φιλμ, οι ρυθμοί της είναι ιδιόρρυθμοι και οι ηθοποιοί της, Johnny Depp, Giovanni Ribisi και Aaron Eckhart, μας παραπέμπουν σε παλαιότερες ταινίες τους, λιγότερο εμπορικές πλην όμως επιτυχίες. Εάν θεωρείτε ότι ανήκετε στο 20%, δείτε την. Αλλά το τονίζω, με δική σας ευθύνη….

Ted (ελληνιστί «Τεντ» φυσικά)

Βαθμολογία  3.5 / 5

Βράδυ Τετάρτης... ώρα για κωμωδία σκέφτομαι…κοιτάζω το εξώφυλλο, βλέπω ένα αρκουδάκι και έναν άνδρα γύρω στα 30 …διθυραμβικές κριτικές και  λεζάντα η πρώτη ταινία του δημιουργού, family guy! Έκλεισε ! απόψε βλέπω Ted και ευτυχώς δεν το μετάνιωσα καθόλου…!!!!

Η επιθυμία του μικρού, John Bennett ήταν να αποκτήσει ένα φίλο…έναν φίλο διαφορετικό από τους άλλους ..το λούτρινο αρκουδάκι  του, ο Τed, ζωντάνεψε και είναι στο πλευρό του από τότε - μια φιλία που θα δοκιμαστεί όταν η Lori, η φίλη του John, θέλει περισσότερα από τη τετράχρονη σχέση τους. Μια όμορφη διαδρομή στη ζωή του John από την παιδική του ηλικία μέχρι τα mid 30s του.. πάντα συντροφιά με τον αρκούδο φίλο του… Ήρωες και σημεία αναφοράς της αμερικανικής εφηβείας είναι βασικοί παράμετροι στην πλοκή της ταινίας….ένα θα πω…κάνει την εμφάνιση του ο FLASH!! Οι σκηνές όμορφα γυρισμένες, οι ατάκες γρήγορες, το cast με τρανταχτά ονόματα, χιούμορ έξυπνο αλλά και  βιτριολικό παρόλο που υπάρχουν αρκετές βωμολοχίες πράγμα όμως που δεν ενοχλεί ! Ο Mark Wahlberg πολύ καλός ως τριαντάρης προσκολλημένος στον κολλητό του φίλο από τη μία και ερωτευμένος με την κοπέλα του από την άλλη, τον ρόλο της οποίας παίζει η πανέμορφη ομολογουμένως  (για το ταλαντούχα δεν μπορώ να καταλήξω ακόμη) Mila Kunis! Τη φωνή του στον Ted χαρίζει ο σκηνοθέτης αλλά και σεναριογράφος της ταινίας Seth MacFarlane...

Μου άρεσε η ταινία…α. ωραίο χιούμορ *θυμηθείτε την σκηνή που ο Ted κοροϊδεύει ένα παχουλό αγόρι που θέλει να τον απαγάγει λέγοντας τον Susan Βoil (γνωστή από το Χ factor )* β. περνά αρκετά μηνύματα για τον άνθρωπο αλλά και τη ζωή γενικότερα..… συμπέρασμα….όταν οι ευχές είναι αληθινές και μέσα από την καρδιά μας….γίνονται πραγματικότητα…..Καλή προβολή παιδιά!!!

Συνεισφορά της φίλης VAG!

Transit (ελληνιστί «Transit» αφού κανείς δεν μπήκε στον κόπο να μεταφράσει τον τίτλο)

Βαθμολογία 2,5 / 5

            Με τη συγκεκριμένη ταινία βίωσα το εξής αντιφατικό. Μαζεμένοι με την παρέα στο σπίτι, όλοι να την παρακολουθούν με ενδιαφέρον (με τα σχόλια πάντως όπως πάντα να περισσεύουν) αλλά στο τέλος να μην αρέσει σε κανέναν. Γίνεται? Και όμως γίνεται!! (ειδικά αν κολλάει και το DVD στο τέλος και σου γίνονται τα νεύρα κρόσσια!!)

            Στην υπόθεση τώρα…Ένας πρώην κατάδικος (για κτηματομεσιτική απάτη - Jim Caviezel) και η τετραμελής οικογένειά του αποφασίζουν να εκδράμουν για κάμπινγκ ώστε να συσφίξουν τις υποτυπώδεις σχέσεις τους (ειδικά ο μεγάλος γιος ούτε να τον φτύσει τον μπαμπά). Παράλληλα, μια άλλου είδους τετράδα με αρχηγό τον James Frain (γνωστό από τη συμμετοχή του σε σειρές κυρίως – Grey’s anatomy, CSI, The Tudors) πραγματοποιεί τη ληστεία της χρονιάς με μπάζα 4 εκ. δολάρια (το 4 πρέπει να ήταν ο τυχερός αριθμός του σεναριογράφου) και για να αποφύγει τα μπλόκα της αστυνομίας φορτώνει στην οικογένεια το σάκο με τα χρήματα. Όπως καταλαβαίνετε, το σχέδιο δε λειτουργεί και πολύ καλά (να ναι καλά η ξανθιά με τα πλούσια προσόντα που το σκέφτεται) και αρχίζει ένα ανελέητο κυνηγητό. Αρκετή ένταση, όχι πολύ δράση (τουλάχιστον όση υπόσχεται το τρέιλερ), κοινότυπο σενάριο με προβλέψιμο (ως ένα σημείο τουλάχιστον) τέλος και μια τεράστια απορία που εκφράστηκε από την παρέα αρκετές φορές κατά τη διάρκεια της ταινίας: Μα πόσο γκαντέμης μπορεί να είναι ο πρωταγωνιστής??? (ή αλλιώς «Μην παίξεις τζόκερ φίλε, πεταμένα λεφτά»). Από το κάστ εκτός από τους δύο βασικούς πρωταγωνιστές, τον πάτερ φαμίλια και τον αρχιμαφιόζο, που τουλάχιστον ήταν αρκετά εκφραστικοί και πειστικοί, οι υπόλοιποι εντελώς αδιάφοροι και αναλώσιμοι αν και αργούν να…αναλωθούν τελικά (κάποιοι εξ αυτών, όχι όλοι)!!

            Γενικά, αδιάφορη ταινία που πάντως δεν σε κοιμίζει. Κλασική ταινία του είδους της με λίγες σεναριακές πρωτοτυπίες (για παράδειγμα το εγκληματικό παρελθόν του μπαμπά που συνεισφέρει σε αρκετά σημεία στην ταινία) και υποφερτή σκηνοθεσία (προσφέρει μερικές ωραίες σκηνές δράσης).

Prometheus (ελληνιστί «Προμηθέας»)

Βαθμολογία 2,5 / 5 (για τους fans των Alien μπορεί και 4 /5)

            Για να ξηγηθώ από την αρχή, δεν είμαι τρελαμένος fan των Allies (τόσο των ταινιών όσο και του είδους γενικότερα) αλλά τις σχετικές ταινίες τις βλέπω ευχάριστα. Ο «Προμηθέας» θεωρητικά αποτελεί το prequel αυτών των ταινιών (κάτι που εγώ τουλάχιστον το διαπίστωσα στο τέλος).

            Ένα ζευγάρι επιστημόνων, οι Noomi Rapace και Logan Marshall-Green, κάποια στιγμή στο μέλλον (209φεύγα) ανακαλύπτουν τοιχογραφίες στο Isle of Skye της Σκωτίας που τους οδηγούν σε έναν διαγαλαξιακό χάρτη σε αναζήτηση των δημιουργών της ανθρωπότητας. Αφού βρίσκουν τον απαραίτητο σπόνσορα (μια εταιρία που επένδυσε σε αυτό το ταξίδι μόλις 1 τρις δολάρια και εκπροσωπείται από την Theron) ξεκινούν για το ταξίδι αναζήτησης με μια ομάδα επιστημόνων. Για να μην τα πολυλογώ, φτάνουν και γίνεται το έλα να δεις με διαφόρων ειδών τερατάκια και εξωγηινάκια. Εξαιρετική σκηνοθεσία (πως θα μπορούσε άλλωστε να είναι διαφορετικά με τον μαιτρ του είδους; Rindley Scott), χιλιοπαρουσιασμένο σενάριο (επίσης δεν αναμένεις κάτι άλλο – κλασική ταινία επιστημονικής φαντασίας είναι), εντελώς αδιάφορο καστ αφού η ταινία επικεντρώνεται στην βασική πρωταγωνίστρια (την επιστήμονα όχι την Σαρλίζ) και οι υπόλοιποι απλά υπάρχουν (ακόμα και η Σαρλίζ). Ενδιαφέρουσα νότα ο Michael Fassbender που υποδύεται ένα ανθρωποειδές χωρίς συναισθήματα αλλά με τεράστιες γνώσεις (απορώ γιατί μαζέψαν τη Σάρα και τη Μάρα της επιστημονικής κοινότητας αφού ο Michael ήταν Αινστάιν και Κιουρί μαζί)!!

            Θα σας πρότεινα να δείτε την ταινία αν σας αρέσουν τα Alien (έστω και λίγο) γιατί η ταινία είναι καλογυρισμένη. Αν πάλι βλέπετε εξωγήινους και ψάχνετε τη σακούλα για να αντιστρέψετε την πορεία του ποπ-κορν που φάγατε, τότε καλύτερα νοικιάστε κάτι άλλο. 

ΥΓ 1: Οι μυημένοι στα Alien αξίζει να ρίξουν μια ματιά στη σελίδα http://screenrant.com/prometheus-alien-connection-benk-176223/ όπου αναλύεται η σύνδεση του "Προμηθέα" με τα Alien εκτενώς (εγώ βαρέθηκα να το διαβάσω όλο πάντως)!!
ΥΓ 2: Αν νοικιάσετε την ταινία μην ξεχάσετε να δείτε και το extra DVD με υλικό από την παραγωγή και τα γυρίσματα. Πραγματικά πολύ καλή δουλειά!