Όταν οι Ποιητές Ονειρεύονται (Κωνσταντίνα Σταθακοπούλου)

Όπως σας είχαμε υποσχεθεί, το blog μας ανανεώνεται και εμπλουτίζεται. Μία στήλη που θέλαμε εδώ και καιρό να εντάξουμε είναι αυτή της ποίησης με τίτλο "Όταν οι ποιητές ονειρεύονται". Κάθε Κυριακή, θα αναρτούμε ποιήματα (ξένα και ελληνικά) που μας κάνουν εντύπωση, που μας αγγίζουν, που έχουν κάτι να πουν. Γιατί το ποίημα έχει αξία όταν μιλάει στην ψυχή μας...Για αρχή φιλοξενούμε δύο ποιήματα της εξαιρετικής Κωνσταντίνας Σταθακοπούλου...Καλή Αρχή!

Χάρτινο ήταν το φθινόπωρο.

Χάρτινο ήταν το φθινόπωρο.

Απ’ αυτά που τα σχηματίζεις μέσα σου με μολυβένιες πεθυμιές.
Απ' αυτά που τους δίνεις ασχημάτιστα φιλιά,
που τα κεντάς με καφετιές αποχρώσεις της απουσίας στην πρύμνη
και τα ξαμολάς πάνω στα νεκρά φύλλα να πλεύσουν.

Πνίγηκε
Πέθανε πριν ακόμη γεννηθεί.
Ίσως το φόρτωσα πολύ οδοιπορία.
Ίσως πέτρωσαν οι ψιχάλες στα κατάρτια του.

Μαβιούς κατιφέδες ξεβράζει τώρα η νύχτα.
Σαν ναυαγά χαμόγελα στα χείλη απέλπιδων μεταναστών.
Σαν λέξεις σε αλλόγλωσσα στόματα που χαρίζονται απελπισμένα,
σπάταλα που δωρίζονται σε μια διαβρωμένη ικεσία.

Ονειρεύτηκα μιαν άνοιξη
κι έστησα βωμό λατρευτικό σ’ απατηλό φθινόπωρο.
Όλα λάθος πια…

Μη με ρωτάς αν σ’ αγάπησα…Τώρα θρηνώ.
...το μπάρκο μου εβούλιαξε...

Katia Chausheva Photography

Καταδίκη

Ιδρωμένοι, φυγάδες έρωτες δρασκελούν το κατώφλι
της νύχτας μου.
Με τις άκρες των δακτύλων προσπαθώ να φυλακίσω τον υγρό τους λαιμό.
Μου ξεγλιστρούν.
Το κορμί ανίσχυρο να διαχειριστεί την εισβολή τους, λιώνει,
καυτό μολύβι γίνεται.
Σαν αυτό που πληγώνει τους άγραφους στίχους
καθώς κυλάει στις ηττημένες πλευρές του νου.

Μάτια γλαυκά, μάτια θολωμένα απ’ το λίγο του κόσμου,
ρίχνονται στο κατόπι τους.
Λαχανιασμένες οι ανάσες ταχύνουν το διάβα τους ανάμεσα στις τοξικές πεθυμιές.

Πνίγομαι.
Κραυγάζω.
Αναπνέω κάτι λάθρο.
Παραδίνομαι στην κυριαρχία των φτηνών σεντονιών.
Κάπου, ανάμεσα στις πτυχές τους
αντικρίζω τη μορφή σου να πατάει τη σκανδάλη.

Το ‘ξερα πως κι απόψε θα 'ρθεις να με δικάσεις πάλι.

 

Katia Chausheva Photography