Το φαινόμενο του Ισπανικού Κινηματογράφου, Paulo Oriol - Ψηφίστε την αγαπημένη σας ταινία

Oriol Paulo

O 44χρονος Oriol Paulo είναι ένας ιδιαίτερα ταλαντούχος σκηνοθέτης και σεναριογράφος. Αυτό που τον χαρακτηρίζει στις ταινίες του είναι το μυστήριο και οι ατμοσφαιρικές σκηνές που συνδυάζονται τέλεια με τα πρωτότυπα σενάρια που συνήθως οδηγούν σε ανατρεπτικά φινάλε. Τα τελευταία χρόνια μας έχει παρουσιάσει 4 πολύ καλές ταινίες με μεγάλη επιτυχία παγκοσμίως αλλά και στην Ελλάδα. Μάλιστα με την άνοδο του Netflix όλο και περισσότεροι θεατές απέκτησαν εύκολη και φτηνή πρόσβαση στις ταινίες του, τις οποίες το Netflix έχει σε πρώτο πλάνο.

Η πρώτη από τις 4 ταινίες ήταν "Το Σώμα" (El Cuerpo) που κυκλοφόρησε το 2012 και αφορά την αναζήτηση του σώματος μιας γυναίκας που χάθηκε από το νεκροτομείο. Το γεγονός αυτό δημιουργεί υποψίες ότι η γυναίκα δεν πέθανε από καρδιακή ανακοπή, όπως αρχικά θεωρήθηκε.

Το 2016 ακολούθησαν 2 ταινίες. Ίσως η μεγαλύτερή του επιτυχία είναι η ταινία με τίτλο "Αόρατος Επισκέπτης" (Contratiempo) (διαβάστε την κριτική μας εδώ!!) που μας παρουσιάζει τις προσπάθειες ενός πλούσιου επιχειρηματία να δομήσει μια πιστευτή υπερασπιστική γραμμή αφού κατηγορείται για τη δολοφονία της ερωμένης του. Την ίδια χρονιά έγραψε το σενάριο για την ταινία "Απαγωγή" (Secuestro) στην οποία μία γνωστή δικηγόρος προσπαθεί να βρει τρόπο να τιμωρηθεί ο φερόμενος ως απαγωγέας του γιου της ο οποίος αποφυλακίζεται λόγω έλλειψης στοιχείων. Η τελευταία ταινία που προκάλεσε θόρυβο είναι "Η Οφθαλμαπάτη" (Durante la tormenta) στην οποία ο Oriol χρησιμοποιεί έντονα το στοιχείο του φανταστικού (εδώ η κριτική μας!!).

Durante la tormenta (2018, ελληνιστί «Οφθαλμαπάτη» και αγγλιστί «Mirage»)

Βαθμολογία 3,8 / 5

Κοίτα να δεις που το Netflix αλλά κυρίως ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος Oriol Paulo με έχουν κάνει λάτρη του ισπανικού κινηματογράφου...! Βέβαια για να λέμε όλη την αλήθεια, πάντα η Ισπανία μας πρόσφερε μικρά διαμαντάκια της 7^ης τέχνης κυρίως στην κατηγορία «θρίλερ μυστηρίου».  Απλά ο Paulo το έχει εξελίξει τρομερά, ειδικά στο κομμάτι του σεναρίου. Σενάρια που από τη φύση τους θα μπορούσαν να είναι πολύπλοκα και δυσνόητα για το κοινό, ο Paulo τα παρουσιάζει μαεστρικά και τελικά προσιτά.

Η «Οφθαλμαπάτη» εντάσσει και το στοιχείο του φανταστικού μέσα στον γενικό χαμό. Το 1989 κατά τη διάρκεια μιας ηλεκτρικής καταιγίδας, ο μικρός Νίκο γίνεται μάρτυρας μιας δολοφονίας και στην προσπάθειά του να ξεφύγει, σκοτώνεται. 25 χρόνια μετά, κατά τη διάρκειας μιας ίδιας καταιγίδας, η Βέρα ανοίγει μια πύλη στο παρελθόν, συνδέεται με τον Νίκο μέσω μίας παλιάς τηλεόρασης και βιντεοκάμερας και προσπαθεί να τον σώσει. Στην προσπάθειά της όμως αλλάζει τον ρου της ιστορίας και χάνει το παιδί της. Δύο παράλληλες ιστορίες εξελίσσονται μπροστά στα μάτια του θεατή. Η μία είναι η προσπάθεια του Νίκο να αποκαλύψει τη δολοφονία και η άλλη, η προσπάθεια της Βέρας να βρει τρόπο να επαναφέρει στην σημερινή πραγματικότητα το παιδί της.

"Ανατριχίλες...σε οθόνη και χαρτί" από τον Ιωάννη Μπαχά

“Splatterzine” (1992): Μια φωτοβολίδα δίνει το στίγμα του “Τρόμου” στον ωκεανό του θεάματος

Παρουσίαση Περιοδικού

Γιάννης Μπαχάς

          

Στη μακρινή και εξόχως δημιουργική δεκαετία του '90, οι θιασώτες της λογοτεχνίας και του κινηματογράφου Τρόμου, δεν ντρέπονταν να αναζητήσουν το δικό τους περιοδικό στα περίπτερα, το “Splatterzine”.  “Σπλάττερ” είναι σύμφωνα με το Λεξικό της Αγγλικής “Collins”, “ο ήχος που κάνει ένα υγρό που πέφτει και πιτσιλάει” και στην περίπτωση μας, ο ήχος που κάνει το αίμα όταν πέφτει στο πάτωμα. Και “Zine” είναι το δεύτερο συνθετικό της λέξης “magazine”, δηλαδή κάτι σαν περιοδικό. Έτσι, την Άνοιξη του 1992 κυκλοφορεί το πρώτο τεύχος του πολυαίμακτου περιοδικού το οποίο τιμάται 400 δραχμές (άλλη φορά θα εξηγήσω τι είναι η “δραχμή”). Για την έκδοση του “ευθύνεται” το “Ultra Splatter Club” και μας ενημερώνει πως ασχολείται “με οτιδήποτε κινείται γύρω από το χώρο του splatter, αλλά και γενικά με ο,τιδήποτε κινείται (εκτός εάν είναι πτώματα, οπότε πάλι μας ενδιαφέρουν!)”. Οι συντάκτες του φιλοδοξούν “να κάνουμε ανήσυχες τις νύχτες σας και ενδιαφέρουσες τις μέρες σας”. Και καθώς η αναζήτηση του Τρόμου στις Τέχνες είναι θύμα αέναης δυσφήμησης, θεωρούν απαραίτητο στην πρώτη κιόλας σελίδα να δημοσιεύσουν ένα μανιφέστο “Περί Φαλλοκρατισμού”, το οποίο διακηρύσσει με σαφή τρόπο: “Υπάρχουν αρκετές κοπέλες (αλλά και αγόρια) που πιστεύουν ότι το σπλάττερ είναι προϊόν φαλλοκρατισμού και σεξισμού” και σχολιάζοντας πλήθος ταινιών όπως η “Παρασκευή και 13”, ο “Εφιάλτης στο δρόμο με τις λεύκες”, το “Evil Dead”, η “Χήρα του Δράκουλα” και άλλες, πως: “Ούτε φαλλοκράτες είμαστε, ούτε σεξιστές”.

"Ο μύθος της Μέδουσας" από τη Μαίρη Τσίλη

Ένας μύθος λέει πως μια φορά κι έναν καιρό υπήρχε μια γοργόνα. Το όνομα της Μέδουσα ήταν. Όποιος τολμούσε να την κοιτάξει έμενε για πάντα ακίνητος και αιώνια ερωτευμένος μαζί της ακόμα και αν δεν ήθελε να την ερωτευθεί και να είναι εκεί. Ποια και τι είμαι εγώ; Μην ρωτάς πολλά. Ότι κι αν μου κάνει κέφι από μόνη μου θα το πω. Από μωρό με έλεγαν τσούχτρα. Αυτό κράτα για αρχή. Μια φορά κι έναν Αύγουστο πάγωσε η δική μου η καρδιά. Για λίγο, για πολύ ή για πάντα, αυτό κανένας δεν το ξέρει. Βλέπεις, ήμουν κάποτε ένας ηθελημένος πειρασμός, μια Εύα λαθρεπιβάτης και κλέφτρα ενός παράδεισου κρυφού. Μία η αμαρτία μου και μόνο μία. Μια φορά και κάτι χειμώνες τώρα που προσπαθούν άνοιξη να μυρίσουν, κάνω κύκλους πάνω στο χιόνι γύρω από αυτό που κάποια στιγμή θέλω να πω.

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

Captain Marvel (2019, ελληνιστί «Καπετάνισσα Μάρβελ»)

Βαθμολογία 2,5/ 5

Πλέον οι ταινίες της Marvel βγαίνουν με ρυθμούς επεισοδίων εβδομαδιαίας σειράς (που λέει ο λόγος). Από την τελευταία ταινία, αφιερωμένη σε μια πολύ δυνατή ηρωίδα της Marvel, την ομώνυμη καπετάνισσα, θα περιμέναμε κάτι πιο δυνατό και σίγουρα πιο συμπαγές. Αλλά φευ...!

Η ταινία μας εισάγει ακόμα έναν χαρακτήρα, αυτόν της Captain Marvel (η οσκαρική Brie Larson), η οποία ζει και εκπαιδεύεται με την φυλή των Κρι και αποτελεί βασικό τους όπλο στον πόλεμο με τους εξωγήινους Σκρουλ. Αρχικά, η Marvel δεν θυμάται τίποτα από το παρελθόν της παρά μόνο σκηνές από την προηγούμενη ζωή της που βλέπει στα όνειρά της. Όμως αυτό θα αλλάξει όταν μια μάχη θα την αναγκάσει να προσγειωθεί στη Γη. Εκεί θα βρει τον εαυτό της, θα θυμηθεί το παρελθόν της και θα πάρει και αυτή τη θέση της στο υπερηρωικό σύμπαν της Marvel.

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

"Τόση άνοιξη καημός" από τη Μαίρη Τσίλη

Ανοίγει η μέρα και κλείνει η καρδιά μου. Στις χούφτες της εσένα κρατώ. Κλείνει η νύχτα και ξεκλειδώνει η ψυχή μου. Πόσο σε αγαπώ και πόσο μισώ το εσύ εκεί κι εγώ εδώ. Θέλω να πεθάνουμε χωριστά για να ζήσουμε ξανά μαζί σε μιαν άλλη ζωή. Δαγκώνω τα χείλη μου. Έλα. Με τα χείλη σου το αίμα μου να πάρεις. Μια σταγόνα μέχρι τα σπλάγχνα της ύπαρξης σου να φτάσει για να σε γεννήσω εγώ από έρωτα ξανά. Φύγε. Πάρε τα σωθικά σου και βάλε φωτιά. Θα γλύψω τις στάχτες και θα ζήσω κι εγώ ξανά και θα σπαράζω από μοναξιά και από ένα σωρό γιατί. Χτύπησε με! Θέλω να έχω μια αιτία και μια αφορμή για να λέω ότι πονάω πολύ! Δεν ήταν γραφτό Έρωτα, Αγάπη, Ζωή...

"Ανατριχίλες...σε οθόνη και χαρτί" από τον Ιωάννη Μπαχά

Το παρακάτω μίνι διήγημα έχει θέμα την ένταξη των νεκροζώντανων στους Ολυμπιακούς Αγώνες (ναι, καλά διαβάσατε...έχουν δικαιώματα και αυτοί!!!) και είχε περιορισμό στις 120 λέξεις μιας και προοριζόταν για την ιστοσελίδα "120 Λέξεις". Δύσκολο εγχείρημα αλλά ενδιαφέρον...

Από την καθημερινή προπόνηση των ζόμπι-δρομέων

The Running Dead

Green Book (2018, ελληνιστί «Το Πράσινο Βιβλίο»)

Βαθμολογία 3,5 / 5

Το Χόλιγουντ, μέσα από τα βραβεία OSCAR, μας έχει συνηθίσει να περνάει κοινωνικά μηνύματα, κυρίως αντιρατσιστικής φύσης. Έτσι φέτος, η έντονη παρουσία των αφροαμερικάνων ηθοποιών κορυφώθηκε με την ταινία Green Book, που όντας μία πολύ καλοστημένη ταινία...είδε φως και μπήκε στο πάνθεον των κορυφαίων ταινιών.

Το Πράσινο βιβλίο ήταν ένα βιβλιαράκι που χρησιμοποιούσαν ως οδηγό οι αφροαμερικάνοι που ταξίδευαν στον αφιλόξενο νότο στα μέσα του προηγούμενου αιώνα ώστε να αποφεύγουν τα μέρη που κινδύνευαν. Ο Ντον Σίρλεϊ (Ali Mahershala), κορυφαίος πιανίστας της δεκαετίας του ’60, αποφασίζει σε πείσμα των καιρών, να πραγματοποιήσει περιοδεία στον νότο επισκεπτόμενος κυρίως εκδηλώσεις λευκών, πλούσιων αμερικάνων που το έπαιζαν πολιτισμένοι και αντιρατσιστές αλλά στην ουσία έβλεπαν τον Σίρλεϊ ως ένα νούμερο στο τσίρκο (αν και αναγνώριζαν το απίστευτο ταλέντο του). Αντί για το πράσινο βιβλίο, αποφασίζει να προσλάβει ως οδηγό-συνοδό-φύλακα τον ιταλοαμερικάνο Τόνι Λίπ (Viggo Mortensen) που μέχρι τότε εργαζόταν σε διάφορες δουλειές που απαιτούσαν μούσκουλα και αλητεία. Μεταξύ των δύο ανδρών αναπτύσσεται μία ιδιαίτερη σχέση. Από τη μία ο Σίρλεϊ, κλειστός χαρακτήρας, γεμάτος θυμός και ιδιόρρυθμος και από την άλλη ο Λιπ με μεσογειακό ταπεραμέντο, ευθύτητα και καλοσύνη δημιουργούν ένα δυσλειτουργικό (αρχικά) δίδυμο που συγκρούεται, παλεύει με τα φυσικά ένστικτα των πρωταγωνιστών και τελικά λειτουργεί αρμονικά.

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

"Ανατριχίλες...σε οθόνη και χαρτί" από τον Ιωάννη Μπαχά

"Περηφάνια και Προκατάληψη και Ζόμπι"

Το μυθιστόρημα της Τζέην Ώστιν «Περηφάνια και Προκατάληψη» αν και το έχω από χρόνια στη βιβλιοθήκη μου, ομολογώ πως ποτέ δεν το διάβασα, ούτε καν το ξεφύλλισα, και αυτό το θεωρούσα σημαντική παράλειψη από μέρους μου. Όχι πια, καθώς αφού διάβασα τη διασκευή του έργου με τον τίτλο «Περηφάνια και Προκατάληψη και Ζόμπι» του Γκράχαμ Σμιθ (αππό τις εκδόσεις Πλατύπους Εκδοτική το 2010) δεν μπόρεσα να μην αναλογιστώ ότι χωρίς τα Ζόμπι θα ήταν αφάνταστα ανιαρό και πληκτικό ή έστω όσο ενδιαφέρον είναι ένα ηθογραφικό μυθιστόρημα που απηχεί μια πολύ παλαιότερη εποχή.

        Οι τρεις αδελφές πρωταγωνίστριες του έργου είναι τέλεια εκπαιδευμένες στις «τέχνες του θανάτου» και η ετοιμότητά τους να σκοτώσουν Ζόμπι, τους επιτρέπει να αφοσιωθούν με ζήλο στον σκοπό τους , που είναι ένας καλός γάμος (όπως άλλωστε και στη εποχή μας). Δεν θέλουν όμως να προέλθει αυτός από συνοικέσιο αλλά να είναι καρπός έρωτα. Οι άνθρωποι της εποχής τους βρίσκονται σε πολυετή πόλεμο με τα Ζόμπι, που γνωρίζει εξάρσεις και υφέσεις, και έχουν μάθει να ζουν σε κατάσταση συναγερμού και διαρκούς επιφυλακής. Όμως ο έρωτας, η ζήλεια, η περηφάνια, οι προκαταλήψεις (που σχετίζονται με την κοινωνική τάξη, τον πλούτο ή τη μόρφωση) και κάθε ανθρώπινο συναίσθημα που πηγάζει από τις σχέσεις των δύο φύλων δεν επηρεάζεται σχεδόν καθόλου από τις επιθέσεις των νεκρών.

Αφιερωμένο στις γυναίκες

Γράφει η Σοφία Κραββαρίτη

Γεννήθηκες επειδή κάποιοι το επέλεξαν. Μεγάλωσες δύσκολα. Ίσως σε αναδόχους, ίσως σε κάποιο ορφανοτροφείο, ίσως ούτε εκεί καν. Μπορεί οι δρόμοι να μετρούσαν τα βήματά σου, η νύχτα ν' άκουγε τους χτύπους της καρδιάς σου όταν φοβόσουν και γινόσουν ένα με τις σκιές. Μπορεί να κακοποιήθηκες μέσα στην οικογένειά σου και το δυνατό χέρι του τρόμου να σου έκλεινε σφιχτά το στόμα και να σφράγιζε κάθε σχισμή για να μην καταφέρει να τρυπώσει μέσα η ελπίδα. Ίσως να πεινούσες. Πολύ. Ίσως και να διψούσες για λίγη ανθρωπιά. Δεν την βρήκες, το ξέρω. Μάλλον χρειάστηκε να παλέψεις σκληρά για να ζήσεις, αλλά και ν' αποδείξεις την αξία σου. Σίγουρα παρενοχλήθηκες. Μπορεί και να συνεχίζεται, αλλά σ' έναν μη ιδανικό κόσμο, σου είναι δύσκολο να εναντιωθείς επειδή η επιβίωση είναι σκληρή. Ίσως να μεγαλώνεις μόνη σου παιδιά. Πόσο δύσκολο να είναι άραγε! Ατελείωτες ώρες αγωνίας, χιλιάδες βράδια αϋπνίας. Τα ρούχα σου μάλλον είναι φτωχικά. Η πλούσια καρδιά σου, δε σε ντύνει όμως, ούτε σε ταΐζει. Έχει χρειαστεί να παλέψεις για πολλά πράγματα στη ζωή σου και όχι πάντα πάνω σε ψηλά τακούνια.

O Νίκος Βιτωλιώτης γράφει για τον Φρόυντ

Όλοι μας, λίγο-πολύ, έχουμε ακούσει για τον περίφημο Φρόυντ, εκείνον που μίλησε για το οιδιπόδειο σύμπλεγμα που μας βασανίζει, για τα όνειρα, τη σεξουαλικότητα, την ψυχή και για τόσα άλλα. Ξέρετε, αυτόν που έβαζε τους ασθενείς του ξάπλα σε έναν καναπέ, για να μιλήσουν για την παιδική τους ηλικία και που κατέληγε στο ότι για όλα έφταιγε το ψυχικό τραύμα που προκάλεσε ένα κατά λάθος μπανιστήρι όταν ήμασταν πέντε χρονών, τότε που είδαμε το χαμούρεμα του μπαμπά με τη μαμά… Ωραία, πέρα από την πλάκα, ο τύπος πριν από έναν αιώνα, είπε αρκετά καινούρια πράγματα, και σίγουρα άγγιξε έναν τομέα που έως τότε ήταν απαγορευμένος για τον καθωσπρέπει κόσμο: το σεξ. Ναι, αυτόν τον δαίμονα που καταδυναστεύει το ανθρώπινο –και όχι μόνο- είδος, από καταβολής κόσμου. Ας δούμε λοιπόν, τι άλλα σοβαρά πράγματα μας είπε ο κύριος αυτός, ανεξάρτητα αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε μαζί του, καθώς ο αυστριακός κλινικός ιατρός Ζίγκμουντ Φρόυντ (1856-1939), υπήρξε πρωτοπόρος ερευνητής του ανθρώπινου ψυχισμού και με τις θέσεις του επηρέασε και εξακολουθεί να επηρεάζει ουσιαστικά τη σύγχρονη ψυχολογία και ανέπτυξε μια προσεγγιστική μέθοδο που στόχευε στη θεραπεία ορισμένων ψυχικών διαταραχών, την οποία επέκτεινε σε μια γενική εξήγηση των νευρώσεων και σε θεωρία ψυχικών διεργασιών. Στην τελική της φάση, η φροϋδική θεωρία προσπάθησε να ερμηνεύσει κάθε πολιτισμικό και κοινωνικό φαινόμενο.

Ο Φρόυντ και οι τόποι της ανθρώπινης ψυχής

"Απλά και Σύντομα" από την Αριάδνη Δάντε

Aquaman (2018, ελληνιστί «Ο άνθρωπος – μπαρμπούνι» - μου ήρθε μια σχετική όρεξη για τηγανητό μπαρμπουνάκι)

Βαθμολογία 2,5 / 5

Άργησα λίγο αλλά τα κατάφερα τελικά και είδα την τελευταία υπερηρωική ταινία του DC Universe (λέγε με και χρυσωρυχείο για τους μετόχους) και πρώτη με τον Aquaman να είναι ο βασικός ήρωας.

Η ταινία έχει δύο σκοπούς...ο πρώτος είναι να μας εισάγει στον κόσμο του Aquaman και να γνωρίσουμε τους κεντρικούς χαρακτήρες που τον απαρτίζουν και ο δεύτερος να μας παρουσιάσει μία άλλη πλευρά της DC…μία λιγότερο σκοτεινή, με περισσότερο χρώμα (υποθαλάσσια άλλωστε) που όμως δεν κάνει εκπτώσεις σε οπτικά εφέ και σκληρές μάχες (το αντίθετο μάλιστα εστιάζει εκεί). Το βασικό στόρυ είναι η προσπάθεια του Aquaman, ο οποίος ζει κυρίως στον εδώ κόσμο, να σταματήσει τον διαβολικό αδερφό του και βασιλιά της μυθικής Ατλαντίδας ο οποίος έχει σκοπό να οδηγήσει τους υποβρύχιους κατοίκους σε πόλεμο με τους ανθρώπους. 

Παρουσίαση βιβλίου "Ιστορίες του Έρωτα και της Φωτιάς" της Σάρας Κατερίνας Παπαδάκη στον Πειραιά

Το blog μας έχει τη χαρά να σας ενημερώσει για την παρουσίαση του νέου βιβλίου της Σάρας Κατερίνας Παπαδάκη με τίτλο "Ιστορίες του Έρωτα και της Φωτιάς" στον Πειραιά και συγκεκριμένα στο Μουσικό Καφενείο (Ελευθερίου Βενιζέλου 85 και Ζέας 60-62) την Κυριακή 17 Μαρτίου και ώρα 13:00. Ότι πρέπει δηλαδή για ένα χαλαρό καφεδάκι και συζήτηση για την λογοτεχνία.

Οι "Ιστορίες του Έρωτα και της Φωτιάς" είναι 33 αφηγήσεις βασισμένες στο πάθος, τη λάβρα, τον έρωτα που μπορεί να βιώσει ένα ζευγάρι. Ιστορίες κατάλληλες για όλους όσους πιστεύουν  στον έρωτα και στη φωτιά του. Κάποιοι αγαπάνε, κάποιοι πονάνε, άλλοι δεν ξεχνούν κι άλλοι απλά προχωρούν. Υπάρχουν κι αυτοί που συγχωρούν, αλλά και αυτοί που πληγώνουν. Όλοι όμως χορεύουν τον ίδιο χορό, τον χορό της αγάπης, με τα καλά και τα κακά της.