"Συνάντηση με μια μούσα" από τον Γιώργο Γιάγκου (5ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής - Πεζογραφία)

Συνάντηση με μια μούσα

Μία από τις ιδιαίτερα ξεχωριστές απολαύσεις που μας επιτρέπει το μυαλό, θαρρώ πως είναι η δυνατότητα να ταξιδέψεις σε κόσμους που μόνο εσύ γνωρίζεις την ύπαρξή τους και το μοναδικό άτομο που οριοθετεί τους κανόνες του κόσμου που επισκέπτεσαι είσαι εσύ και η φαντασία σου. Αν έχεις αυτή την ικανότητα και μια φαντασία λίγο μεγαλύτερη από το συνηθισμένο, τότε σίγουρα μπορείς να διηγηθείς απίστευτα ταξίδια σε φίλους και γνωστούς αλλά και στα άτομα που έχουν την διάθεση να σε διαβάσουν. Και αν είστε ακόμη μαζί μου τότε σας έχω ένα ταξίδι που κανείς άλλος δεν θα έχει το ενδιαφέρον να σας διηγηθεί, όμως είμαι πεπεισμένος ότι θα σας διατηρήσει αμείωτο το ενδιαφέρον.

Μμμ!! Ψάχνω να δω από που να το αρχίσω. Βασικά σε όσους αρέσει το γράψιμο γνωρίζουν προφανώς για το μπλοκ του συγγραφέα. Εκεί που όλα χάνονται και σβήνουν και εσύ μένεις είτε με το στυλό στο χέρι είτε με τα δάκτυλα στα πλήκτρα με αποτέλεσμα και στις δύο περιπτώσεις το λευκό. Είτε σε χαρτί είτε σε οθόνη. Στα παλιά τα χρόνια λοιπόν, μεγάλοι δημιουργοί μιλούσαν για τις επισκέψεις που δεχόντουσαν από τις Μούσες -αφού πρώτα τις καλούσαν- και αυτό ήταν κάτι που ζήλεψα και επιχείρησα να κάνω κι εγώ. Επικαλέστηκα την Μούσα που υποτίθεται αγναντεύει και ενδιαφέρεται για την καλλιτεχνική μου ανάπτυξη. Δυστυχώς όμως δεν πήρα κάποια απάντηση. Και έτσι έβαλα μπρος την μηχανή μου. Το μυαλό εννοώ φυσικά, το οποίο όπως είχα πει μπορεί να σε πάρει παντού. Έτσι και εγώ ξεκίνησα ένα δύσβατο αλλά σίγουρα σπουδαίο ταξίδι για να πάω να συναντήσω τις Μούσες στο σπίτι τους. Και όχι δεν θα σπαταλήσω χρόνο για να σας πω πως έφτασα και ξεπέρασα τα εμπόδια για να μπω στον Όλυμπο· απλά να ξέρετε ότι ακόμη και με τους κανόνες του μυαλού πάλεψα με χίλια μύρια κύματα και τέρατα για να τα καταφέρω, που και πάλι ίσως εγώ να τα δημιούργησα για να ξανακάνω πιο ενδιαφέρον το ταξίδι μου. Αλλά πίσω στο θέμα μας. Όταν έφτασα στον Όλυμπο πλησίασα προς τις ανατολικές παρυφές του βουνού, στην περιοχή της Πιερίας. Όσα θυμόμουν από την Ελληνική Μυθολογία εκεί βρισκόντουσαν, αναλλοίωτα, και τελικά έφτασα στην περιοχή που λεγόταν Ελικώνας.

Εκεί σε ένα κυκλικό κόμβο είδα κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ μου. Τις Μούσες να κάθονται με απλά άτομα σαν και εμένα, οι οποίοι έπαιρναν μαθήματα από τους καλύτερους δασκάλους που διέθετε το μυαλό μας. Ο χώρος επίσης ήταν πανέμορφος. Μικροί καταρράκτες, στους οποίους σχηματιζόταν ουράνιο τόξο, ζώα μικρά και χαριτωμένα, παιχνιδιάρικα και γεμάτα ζωή, μικρές νεράιδες οι οποίες κυκλοφορούσαν σε όλη την περιοχή και έπαιζαν ανέμελες χωρίς καμιά έγνοια και υποχρέωση στον κόσμο. Καταπράσινο, με ψηλά και χαμηλά δέντρα, λουλούδια όλων των χρωμάτων που δημιουργούσαν μια απίστευτη οπτική πανδαισία χρωμάτων, τόσο σουρεαλιστική όσο μια ζωγραφιά του Νταλί,  ρυάκια, λίμνες και διάφορες πηγές που σε έκαναν να νιώθεις ξαφνικά την φύση να αναπνέει μέσα από τα πνευμόνια σου. Πότε μου δεν περίμενα να δω τόση μαγεία μαζεμένη μαζί με την τέχνη. Ξεκίνησα να περπατώ από δίπλα τους σιγά σιγά και να θαυμάζω αυτό που έβλεπα.

Από την μία η Ουρανία να διδάσκει την αγαπημένη της αστρονομία και να μιλά με περίσσιο πάθος. Εκεί μπορούσες να δεις ένα ολόγραμμα του σύμπαντος, που η τεχνολογία θα χρειαστεί χρόνια να μας το προσφέρει, και με δεκάδες άτομα να την περικυκλώνουν μιλούσε και ένιωθε -πιστεύω- το κέντρο του σύμπαντος. Λίγο πιο πέρα κάποιος μπορούσε να δει την Πολύμνια. Η Μούσα της Μιμικής. Δεν έλεγε κάτι. Έπαιζε το γνωστό παιχνίδι της παντομίμας με τους μαθητές της που ήταν ενεργοί και προσπαθούσαν να μαντέψουν τις απαντήσεις στο παιχνίδι της δασκάλας τους. Όταν κάποιος το κατάφερνε ξεκινούσε τις δικές του μιμήσεις και ήταν σαν να ανέβαινε σε άλλο επίπεδο. Αφού προχώρησα είδα την Κλειώ, Μούσα της Ιστορίας. Εδώ οι περισσότεροι ήταν απόλυτα αφοσιωμένοι στις διδαχές της ενώ παράλληλα έφερναν και τις δικές τους απόψεις για τα διάφορα ιστορικά θέματα. Ένα πράγμα μου ερχόταν στο μυαλό. Η ιστορία δεν είναι ποτέ και δεν θα είναι ποτέ αντικειμενική.

Λίγο πιο πέρα οι μαθητές γελούσαν ασταμάτητα. Βλέπετε, η Θάλεια, η Μούσα της Κωμωδίας, ήταν απίστευτη στο να σε διασκεδάζει και να σε διδάσκει παράλληλα. Γι’ αυτό πολλοί ενώ πήγαιναν να δουν κάποια άλλη Μούσα, τελικά αφιέρωσαν λίγο περισσότερο χρόνο στη Θάλεια. Τελικά όλοι διψούν για λίγη χαρά στη ζωή τους. Μετά είδα την Μελπομένη. Μάλλον η Μούσα που έχανε συχνά από την Θάλεια αφού η ασχολία της ήταν η Τραγωδία. Όσοι φυσικά έμεναν κοντά της γνώριζαν μια τέχνη απίστευτη και πλούσια, η οποία μαθαίνει να σε συγκινεί όσο τίποτα άλλο ενώ έχει και μια σπουδαία ερμηνεία για το τι ζούμε σήμερα. Η αλήθεια είναι ότι μπορεί για λίγο η Θάλεια να τους έλκυε αλλά πολύ συχνά οι μαθητές άφηναν την Κωμωδία και πήγαιναν στην Τραγωδία για να βιώσουν κάτι που είναι πιο ρεαλιστικό, πιο αληθινό και πιο εφαρμόσιμο στην πραγματικότητα της ζωής τους. Και λίγο πιο πέρα φυσικά η Ερατώ. Η Μούσα της Ερωτικής Ποίησης. Η Ερατώ είχε την τύχη να διαθέτει την πιο ερωτική φωνή που μπορεί να φανταστεί ο ανθρώπινος νους, γι’ αυτό και πολλές φορές, ακόμη και μετά το τέλος του μαθήματος, οι μαθητές της έμεναν μαγεμένοι να την θαυμάζουν ζητώντας κι άλλο. Ο έρωτας στον γραπτό λόγο είναι κάτι που δεν σταματά να σε γεμίζει και τον αποζητάς συνέχεια. Και όχι δεν μιλάμε για τα τραγουδάκια και τα διάφορα στιχάκια που κυκλοφορούν. Μιλάμε για γραπτό λόγο που σε κάνει να ερωτεύεσαι ξανά και ξανά το άτομο που είσαι ερωτευμένος. Που κάθε φορά που το διαβάζεις, σε κάνει να νιώθεις όλα αυτά τα συναισθήματα να κατακλύζουν το κορμί σου. Αυτό τον λόγο. Με έπιασα και μένα να μαγεύομαι από τα λόγια της. Την φωνή της, ίσως και την ομορφιά της. Αλλά είπα ότι αν δεν κάνω τον κύκλο δεν μπορώ να σταματήσω.

Η επόμενη στη σειρά ήταν η Ευτέρπη. Μούσα της Μουσικής και κυρίως της Τέχνης του Αυλού. Εδώ μπορούσες να δεις μάλλον τους περισσότερους. Βλέπετε η μουσική έχει τόσα και τόσα ταλέντα σε τόσα θέματα και τον τρόπο να συγκινεί τις μάζες. Μάλλον σχετικά λίγοι ήταν εδώ συγκριτικά με τους μουσικούς του κόσμου. Τους άκουγες να παίζουν. Αυτοί που είχαν μεγαλύτερο ταλέντο είχαν την ευκαιρία, αν  κατάλαβα καλά, να συναντήσουν και τον Απόλλωνα! Και φυσικά με την μουσική πάντα συνδυάζεται και ο χορός και γι’ αυτό εκεί κοντά ήταν η Τερψιχόρη, γνωστή για το διττό χάρισμά της, από τη μια το Χορό και απ’ την άλλη τη Λυρική Ποίηση. Το συναίσθημα του να βλέπεις αυτά τα όντα να διδάσκουν σε έστελνε σε άλλα μονοπάτια.

Και έφτασα στο τέλος. Η Καλλιόπη.  Η Μούσα της Επικής Ποίησης, η εμπνεύστρια του Όμηρου, η πιο σεβαστή από όλες. Η θέση της ήταν κενή. Απόρησα. Σε περίμενα, μου λέει. Κάπως τα ‘χασα. Με περίμενε έμενα η Καλλιόπη. Κάθισε, μου λέει, θα σου εξηγήσω. Κάθισα στη μοναδική καρέκλα που υπήρχε και αφιέρωσα όλη μου την προσοχή σε αυτήν. Η ίδια βρήκε την ευκαιρία να εκθειάσει πρώτα τις αδελφές της και μετά να μου πει όταν αποφασίσει να διδάξει κάποιον, πρέπει να είναι ο μόνος της μαθητής. Έτσι έχει την απόλυτη προσοχή της και αυτός πρέπει να δώσει όλο του το είναι για να δημιουργηθεί η σχέση Μούσα-Δημιουργού. Δεν με ρώτησε καν τι μου αρέσει περισσότερο. Σε βλέπω χρόνια μου λέει και περίμενα να δω πότε θα είσαι έτοιμος να έρθεις σε μάθημα μου. Η Καλλιόπη σηκώνεται και ξεκινά το μάθημα. Περνάνε λεπτά, ώρες, μέρες ίσως και εβδομάδες. Είμαι ακόμη εδώ και έχω απορροφήσει τα πάντα. Νιώθω ακούραστος και έτοιμος. Μου δίνει κάποιες τελευταίες λεπτομέρειες. Μου εξηγεί ότι δεν πρέπει να ακολουθήσω τα βήματα των μεγάλων της κατηγορίας μου. Μου επισημάνει ότι για να γίνω εγώ κάποιος. για να αποκτήσει νόημα η εμπειρία που πέρασα, θα πρέπει να δημιουργήσω εγώ δικό μου μονοπάτι που να μην μοιάζει με κανένα άλλο. Μου λέει ότι ο κύκλος μου έκλεισε και ότι τώρα πρέπει να υποδεχθεί νέο μαθητή. Σαν να μην θέλω να τελειώσει. Νιώθω ότι ποτέ στη ζωή μου δεν θα αισθανθώ τόσο υπέροχα όσο σήμερα. Μου χαμογελάει και μου δείχνει τον δρόμο. Ήταν ένα μονοπάτι που ορκίζομαι, δεν υπήρχε από πριν όταν σας περιέγραφα το τοπίο.

 Καθώς το περπατούσα είδα όμως ολόκληρη την ιστορία της ανθρώπινης τέχνης σε ένα διάδρομο. Ζωγράφους, γλύπτες, ποιητές, συγγραφείς, τραγουδιστές, συνθέτες, στιχουργούς, ηθοποιούς, σκηνοθέτες. Και για να είναι όλη η ιστορία της ανθρωπότητας όσον αφορά την τέχνη σε αυτή την διαδρομή σημαίνει ότι και αυτοί σε κάποια φάση είχαν επισκεφθεί αυτό το τόπο. Βρίσκομαι ήδη στο γραφείο μου. Η λευκή οθόνη γέμισε. Ελπίζω να μην σας κούρασα. Ελπίζω πως μια μέρα θα μπορείτε και εσείς να μου πείτε για την επίσκεψη σας στον Ελικώνα, ελπίζω πως μια μέρα θα επιστρέψω και εγώ για να μιλήσω ξανά με τις Μούσες και να πιω το νερό στην Ιπποκρήνη που δίνει έμπνευση σε όποιον μπορεί να πιει απ’ αυτή τη πηγή. Τελικά η συνάντηση με την Μούσα δεν πρέπει να γίνεται στο δικό σου γήπεδο αλλά στο δικό της. Εκεί είναι που γνωρίζεις πραγματικά το τι δικαιούσαι σε αυτή τη ζωή.