"To ένα" από την Αριάδνη Δάντε (5ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής - Πεζογραφία)

Το ένα

Σήμερα το πρωί, την ώρα που βαφόμουν στην τουαλέτα, μου γλίστρησε από τα χέρια η πούδρα. Πέφτοντας στο πάτωμα, το καθρεφτάκι της έσπασε στη μέση. Ακριβώς στη μέση, με μια τέλεια κάθετη γραμμή να χωρίζει ακαριαία τον κύκλο σε δύο ημισφαίρια. Μα, το παράδοξο είναι ότι δεν σκορπίστηκαν πουθενά κομματάκια. Υπάρχουν λίγα θραύσματα πάνω του, αλλά δεν αποκολλήθηκαν από το «ένα». Το ένα, που χαράχτηκε στα δύο.

Ύστερα από τις απροσδόκητες αναποδιές των τελευταίων επτά ετών από τη γέννηση του μικρού μου πρίγκιπα, θεώρησα ότι αρχίζει ένας νέος επταετής κύκλος γρουσουζιάς. «Όχι πάλι!», ήταν η πρώτη μου σκέψη. Μετά από ένα νεογέννητο μωρό σε κώμα, που στην ανάκαμψή του τσακίστηκε με αλλεπάλληλα αναπνευστικά επεισόδια, δύο θανατηφόρα τροχαία, μια ακόμη ανθρώπινη απώλεια, δεκάδες μικροτραυματισμούς, τρεις κρίσεις πανικού, έναν ιάσιμο καρκίνο του δέρματος και έναν καρκίνο του στομάχου σε εξέλιξη, θέλω να πιστεύω ότι, το ράγισμα του καθρέφτη ήρθε για να σπάσει τη γρουσουζιά της περασμένης επταετίας κι όχι να δηλώσει την απαρχή μιας νέας.

Άλλωστε, ακόμη κι αν ξεκινήσει μια καινούρια, μπορώ να αλλάξω κάτι; Μπορώ να κατευθύνω εγώ τα νήματα που μου πλέκει η Κλωθώ με τη ρόκα της; Νομίζω πως όση αισιοδοξία και να έχω στους καθαρούς – προς το παρόν – πνεύμονές μου, το μόνο που μπορώ να κάνω, είναι να δέχομαι με ψυχραιμία τα γεγονότα και να συνεχίσω τη ζωή μου. Μάλλον δεν πρέπει να λάβω σοβαρά υπόψη μου το σπάσιμο του μικρού μου καθρέφτη. Πρέπει να το προσπεράσω αδιάφορα. Άντε, ίσως να του αποδώσω λίγη σημασία. Μόνο λίγη όμως. 

Καλά έκανα και το ανασήκωσα, το κοίταξα με μια μουδιασμένη λύπη κι ύστερα το άφησα με στοργή στη θέση του. Είναι κομμάτι μου κι αυτό. Σπασμένο, αλλά κομμάτι μου. Και δεν είναι εντελώς άχρηστο, ούτε είμαι έτοιμη να το πετάξω και να πάω παρακάτω. Θα το κάνω κι αυτό. Όταν τελειώσει η πούδρα του. Ίσως και όχι. Δεν ξέρω ακόμα. Δεν είναι κι εύκολο πράγμα να πετάμε τα κομμάτια μας, ακόμη κι αν είναι σπασμένα, ακόμη κι αν θυμίζουν σκουπίδια. Θέλω να μπορώ να κοιτάζω μέσα του τον εαυτό μου, κι ας μοιάζω διχοτομημένη. Μπορεί κι ο καθρέφτης να έχει δίκιο...