"Η ματαιότητα" από την Ανδριάνα Κατσιγιάννη (5ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής - Πεζογραφία)

Η ματαιότητα

 Τα έχω όλα. Δεν έχω τίποτα.

 Νιώθω μόνη. Όχι μοναχική, μόνη. Περπατάω στην πόλη και όλα γύρω μου χάνονται, παύουν να υπάρχουν κι ενώ τα βήματα μου γίνονται πιο γρήγορα, η ζωή φαίνεται να κυλάει όλο και πιο αργά. Σμήνη πουλιών πετούν πάνω από το κεφάλι μου, οι άνθρωποι σταματούν και χαιρετιούνται στο δρόμο και εγώ συνεχίζω να περιφέρομαι άσκοπα από δω και από κει, σα φύλλο  παγιδευμένο σε ρεύμα αέρα. Τι κι αν είμαι καταδικασμένη σ’αυτό για πάντα; Να μη νιώθω, κρύα, ένα με το χιόνι να παγώνω την έκφρασή μου σε χαμόγελα, να πετρώνω την καρδιά μου και με σφιγμένα τα δόντια να ξεφεύγω απ’την αλήθεια. Η ιδέα της μοναξιάς δε με τρομάζει. Είναι η καθημερινότητά μου, η ίδια καθημερινότητα στην οποία φαντάζω χαρούμενη, αλλά είμαι πραγματικά κούφια και μαραζώνω.

 Πολλά βράδια δεν μπορώ να κοιμηθώ, βράδια σαν κι αυτό, όταν ο ουρανός είναι γεμάτος αστέρια και το φεγγάρι λάμπει περήφανο. Σκέφτομαι πως δε φταίω εγώ που πονάω, που τρώω τα σωθικά μου γιατί δε μοιράζομαι το βάρος, γιατί και τα πιο λαμπρά άστρα, ενώ είναι χρόνια νεκρά, ακτινοβολώντας ακόμα διεκδικούν τη θέση τους και φαίνονται μέρος του όλου. Κάπως έτσι καμουφλάρομαι, χάνομαι ,μέχρι να παραπατήσω, να χάσω το σκαλί και τότε, όταν  όλοι γυρίσουν  να δουν, βρίσκομαι ξαφνικά εκτός τόπου, δεν ανήκω, δεν ακολουθώ. Πάντα μου έλεγαν να είμαι σαν τους άλλους: πιο φυσιολογική, πιο όμορφη, πιο έξυπνη, πιο ψηλή, πιο λεπτή. Όμως μια μονάχα φορά τόλμησα να αναρωτηθώ γιατί οι άλλοι να μην είναι σαν εμένα, και η απάντηση ήρθε μόνη της: ήμουν διαφορετική.

   Το διαφορετικό δεν είναι καλοδεχούμενο στην κοινωνία μας, είναι στίγμα, σημάδι απαξιωτικό. Λίγοι τα κατάφεραν και έζησαν ξέγνοιαστοι, χωρίς να ενδιαφέρονται για τα επικριτικά βλέμματα των άλλων και τα δάχτυλα που κατευθύνονταν προς το μέρος τους. Γατί δεν υπάρχει κάτι πιο δύσκολο από το να αντιμετωπίζεις μόνος σου τους πολλούς, τους δυνατούς και τους ίδιους. Και όταν η μάζα βαρεθεί πλέον το κυνηγητό και ζητήσει την εκτέλεσή σου, τότε δεν είναι που φοβάσαι αλλά που συμφωνείς . Λες ναι σε όλα και σκυμμένος αποχαιρετάς όσους αγαπάς. Συνεχίζεις να υπάρχεις, μα το σώμα σου δεν έχει κεφάλι αφού μπήκες στο καλούπι του αγάλματος. Γίνεσαι άνθρωπος μαρμάρινος, χωρίς αίμα στις φλέβες  και άκαμπτος, έτοιμος να σπάσεις τους άλλους ή τον εαυτό σου. Αυτό θα πει θάνατος και καταστροφή.

 Κάποτε σκεφτόμουν  τα πράγματα που είχα ακούσει να λένε για μενα και έκλαιγα κάθε φορά  έως  ότου τα δάκρυα να κυλήσουν από το μαξιλάρι μου. Τώρα πια συνήθισα την καθημερινότητα και δέχομαι-όπως με έπεισαν εξάλλου-κάθε άποψη και προσβολή, κάθε κακία με το πέτρινο χαμόγελο, χωρίς να αγανακτώ φανερά και να θυμώνω. Κάποιες στιγμές όμως, ο παλιός μου εαυτός αναβιώνει μέσα μου και τότε είναι που λυπάμαι για εκείνο που ήμουν και εκείνο που γίνομαι. Καταλαβαίνω για λίγα δευτερόλεπτα μόλις πως όλα είναι λάθος  και πως το αύριο φαντάζει ακόμα πιο επικίνδυνο και αιχμηρό από το τώρα. Και τελικά μου γίνεται ξεκάθαρο πως είμαι καταδικασμένη. Όχι όμως στη μοναξιά, ούτε στη διαφορετικότητα , αλλά στη συνείδηση της ύπαρξής τους  και στη δική μου ματαιότητα.

Ξέρω πως τα έχω όλα. Ξέρω πως δεν έχω τίποτα.