"Οπτασία" από την Μαρία Βυζιργιανάκη (5ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής - Πεζογραφία)

Οπτασία

Και πάνω στη στροφή του δρόμου, την είδε. Στρέφοντας φευγαλέα το βλέμμα του προς το απέναντι πεζοδρόμιο, φανερώθηκε μπροστά του σαν οπτασία. Μπορούσε να ξεχωρίσει από μακριά την αίσθηση που αφήνει στο χώρο το άρωμα της. Αβέβαιος ακόμα, μα και μαγεμένος απ’ αυτή την αναπάντεχη αποκάλυψη, την ακολούθησε. Μερικά μέτρα πιο κάτω, εκείνη σταμάτησε στην στάση της κεντρικής πλατείας. Δεν φαινόταν να είχε αντιληφθεί την παρουσία του. Η απόσταση που μεσολαβούσε μεταξύ τους δεν ήταν μεγάλη, όμως από την πλευρά, που ο ίδιος βρισκόταν,  η αυξημένη μεσημεριανή κίνηση θα μπορούσε να τον είχε καταστήσει μη ορατό στο οπτικό της πεδίο. Πάντοτε αφηρημένη, σκέφτηκε εκείνος χαμογελώντας. Αυτή η παιδικότητα και η ανεμελιά, που την διέκριναν, ήταν από τα πρώτα στοιχεία που τον είχαν εντυπωσιάσει πάνω της.

Παρατηρώντας την, τώρα, που υποτίθεται ότι είχε κάνει τον απολογισμό του και πίστευε ότι είχε καταλήξει πως η ιστορία τους άνηκε οριστικά στο παρελθόν, ένα αίσθημα αμφιβολίας γεννήθηκε μέσα του. Η γνώριμη μορφή της, ελαφρώς παραλλαγμένη από μερικές αχνές ρυτίδες, στις άκρες των ματιών, του προκαλούσε ανάμεικτα συναισθήματα και παρορμήσεις. Πρώτη του σκέψη, να την πλησιάσει… Βρισκόταν μονάχα λίγα βήματα μακριά της, λίγες αναπνοές πιο πέρα από την πρότερη ευτυχία του. Εκείνη στεκόταν δυναμική και γεμάτη αυτοπεποίθηση μέσα στο αγαπημένο κόκκινο φόρεμά της, με τη μεγάλη μαύρη καρφίτσα στο αριστερό πέτο. Δίσταζε. Πώς να την πλησιάσει, έπειτα από τόσο καιρό;

Χαμένος στις σκέψεις του καθώς ήταν, δεν φαίνεται να είχε δει τον γελωτοποιό, που συγκέντρωνε τα βλέμματα και τα χειροκροτήματα, όσων περιδιάβαιναν την πλατεία και οι οποίοι σταδιακά είχαν σχηματίσει ένα κύκλο γύρω του. Το γεγονός αυτό από μόνο του, δεν θα τον απασχολούσε ιδιαιτέρως, ίσως και να μην το είχε προσέξει καθόλου, αν δεν έβλεπε εκείνη, απ’ το σημείο όπου περίμενε, να συμμερίζεται το κλίμα αυτό, κοιτάζοντας εύθυμα, που και που, προς την κατεύθυνση του κλόουν. Και τότε αποφάσισε.

Με γρήγορες και σχεδόν ασύνειδες κινήσεις, πλησίασε το μέρος, όπου γινόταν η παράσταση, πήρε ένα μπαλόνι, από τα πολλά που κοσμούσαν τις δύο πλευρές της σκηνής, και βρέθηκε, μόλις σε μια στιγμή, απέναντι της. Εκείνη έκπληκτη, τον κοίταξε απευθείας στα μάτια, με τον τρόπο που πάντοτε τον τάραζε. Το κοίταγμα της, όμως, είχε κάτι το διαφορετικό. Έκρυβε μια ψυχρότητα, μια απόσταση. Το μπαλόνι που κρατούσε μετέωρο προς το μέρος της, προσέθετε ακόμα περισσότερη αμηχανία στη στιγμή. Κανένας από τους δύο, δεν τολμούσε να ψελλίσει λέξη. Ο χρόνος ξάφνου σαν να πάγωσε και να ακινητοποιήθηκε.

Και μέσα στην ηχηρή σιωπή, εκείνη πήρε την πρωτοβουλία μιας δράσης, αρκετά εύγλωττης για τον ήρωα. Με αργές και πολύ συνειδητές κινήσεις ξεκούμπωσε την καρφίτσα από το πέτο της, την κράτησε με το δεξί της χέρι και τρύπησε ανάλαφρα το μπαλόνι. Εκείνη τη στιγμή, το λεωφορείο σταμάτησε μπροστά τους. Η κοινή διαδρομή τους είχε πια τελειώσει.