(Ακόμα μία ισοβαθμία στην 4η θέση αυτή τη φορά. Το πρώτο από τα δύο ποιήματα είναι το "Ζωγραφίζοντας τον ήλιο" από τη Μαρία Τσέτσιλα. Με νότες αισιοδοξίας αρχικά αλλά τόσο "παγωμένη" κατάληξη)
Ζωγραφίζοντας τον ήλιο
Και μην φοβάσαι
Κάποια στιγμή το φεγγάρι θα υποδεχθεί τον ήλιο
Όλα θα λάμπουν και θα έχουν νόημα
Και μην φοβάσαι
Τα σκληρά και αδίστακτα λόγια τους θα σταματήσουν
Και στη θέση τους θα μπουν λόγια αγάπης
Που έχεις τόση πολλή ανάγκη να ακούσεις αδελφέ μου
Κι αν όχι
Αν δεν αλλάξουν θα πάψεις να τα ακούς
Θα πάψουν να μιλούν
Κι αν ακόμη φοβάσαι θα είμαι δίπλα σου
Αν αργήσει να αλλάξει ο κόσμος και φοβάσαι
Θα είμαι δίπλα σου
Με ένα κεράκι να φωτίζω το σκοτάδι
Κι αν οι ακτίνες του ήλιου δεν φτάσουν ως το παραθύρι μας
Μην φοβάσαι
Θα ζωγραφίσουμε εμείς τις ηλιαχτίδες στους τοίχους του δωματίου
Θα ράψουμε τα στόματα τους
Αδελφέ μου, γιατί δεν μου μιλάς; Γιατί δεν με ακούς;
Γιατί δεν αντιδράς ; Γιατί είσαι τόσο απόμακρος;
Γιατί είσαι τόσο κρύος ;
Τι σου έκαναν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου