¨Στου Χρόνου το Βλέμμα" από την Χριστίνα Τσιονάρα (5ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής - Ποίηση)

(Ακόμα ένα ποίημα στην 6η θέση αυτή τη φορά από τη Χριστίνα Τσιονάρα. Σκοτεινό, σε σκούρες αποχρώσεις με δυνατά συναισθήματα. Αυτό είναι το ποίημα "Στου Χρόνου το Βλέμμα" που τράβηξε το ενδιαφέρον των κριτών)

Στου Χρόνου το Βλέμμα

Σε θέμα ενός μαύρου καμβά μεταπλάστηκα σύγκορμη

της θλίψης οι υπάρξεις τριγύρω αχνά να ατενίζονται.

Η απουσία φωτός σκορπισμένη  εσύ, άσπερμη,

οι μπογιές μου με ρέμβη, υγρές να σου εμφανίζονται.

Σε θύμα ενός μαύρου καμβά μεταπλάστηκα δεδομένη

τρεμουλιάζεις μεσ’ τη ματιά, θολώνεις το ψέμα.

Δεν κουμπώνει η θωριά μου στο καλούπι σου δε μπαίνει,

πορφύρας δάκρυ κυλάς, βάφεις όρκους στο βλέμμα

Με βλέπω εκεί,

στις γραμμές της ασφάλτου σαν κηλίδα βενζίνης

ξαπλωμένη απιθώνω της ψυχής μου τον πόνο,

ζευγολάτης που οργώνει τη μορφή σου στο δρόμο

την ποτίζω ν’ ανθίζεις με χυμούς κουνταλίνις.

Φακός στην ομίχλη  οι επιδερμικές σου ορέξεις

μικρός θα σε φρόντιζαν πειθήνιοι υπηρέτες,

στις άσκοπες  ώρες  θα ‘παιζες με μαριονέτες

μα το έργο έχει λήξει, αδειανές  μείναν  οι θέσεις.

Χαμένη εκεί,

φορεμένη η θλίψη σαν καινούρια φαντάζει

στου ζητιάνου την όψη, μα τι να την αποκάμει ;

Μου χαρίζει δύο λόγια ‘’ να του γίνει χαράμι ’’

στο μυχό νουθεσίας ποια ειμαρμένη κραυγάζει ;

Αφιονισμένη στις νότες ενός αναίσχυντου παίχτη

ψίθυροι φύλλων που φτάνουν σταλμένοι

στις γλώσσες της αυγής,

‘’ μαζί σου έχεις να ζεις, έχεις τόσο να σε ζεις ‘’

το εγώ τους πρωτιά κι η αγάπη σε θέση έκτη.

Ριγμένη εκεί,

τις παλάμες κουνά στην παντομίμα η αγάπη

δε σου διαφέρει η σιωπή μου,  μα θαρρώ σε θωρώ

στην αγκαλιά μου σε κοιμίζω πάλι σα μικρό,

μα άγνωρο χέρι μ’ επαναφέρει στο φως με αγάπη.

Δοσμένη εκεί,

στου χρόνου το βλέμμα

τα πάθη παλλόμενες να μοιάζουν σκιές.

Γεννημένη εκεί,

στου χρόνου το βλέμμα

κι εσύ  σ’ ένα τέλμα που θωρακίζει πληγές.