"Στάχτες" από τον Κωνσταντίνο Αναγνόπουλο (5ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής - Ποίηση)

Στάχτες


Στάχτη, στάχτη
Στάχτη από μια φωτιά που τάχα δεν άναψε, όμως καίει
Και πως καίει αφού δεν άναψε;
Σταχτώθηκαν τα όνειρά μου και δεν μπορώ να κοιμηθώ
Σταχτίστηκαν τα πνευμόνια μου και δεν μπορώ να αναπνεύσω
Σταχταρίσθηκαν τα μαλλιά μου, είναι άλλωστε φανερό

Στάχτη, στάχτη Και καίει, καίει ότι βρίσκει στο πέρασμα της η φωτιά
Σταχτώνει το μυαλό μου και δεν πολυδουλεύει
Σταχτίζει τα πόδια μου και δεν προχωρούν
Σταχτάρει την καρδιά μου και δεν χτυπά
Σταχτώνω, σταχτίζω, σταχτάρω, υπάρχουν τέτοιες λέξεις;
Σάμπως οι παλιές είχαν το νόημά τους ή σταχταρίσθηκαν απ’ τη φωτιά;

Μάζεψα την στάχτη σιγά σιγά απ’ τη φωτιά που τάχα δεν άναψε, όμως καίει
Και πως καίει αφού δεν άναψε;
Τη μάζεψα για να την πετάξω.
Να την πετάξω, να απαλλαγώ. Κι αν την πετάξω θα ξεσταχταριστώ άραγε;
Μα την έριξα όλη πάνω μου.
Σταχτώθηκα.
Και προσέξτε με, φυλαχτείτε μην μετασταχτωθείτε.

Γιατί είμαι σταχτωμένος, και, ίσως, δεν θέλω να αλλάξω.