"Ειρήνη θέλουν" της Έλενας Λιάτου (5ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής - Ποίηση

Ειρήνη θέλουν

Ειρήνη θέλουν οι λαοί, παντού να κυβερνάει

του πολέμου η μυρωδιά τριγύρω μη σκορπάει.

Να ανθίζουνε τα γράμματα, οι τέχνες να ακμάζουν.

Όχι πόνος κι ερημιά να τους υποβιβάζουν.

Ειρήνη θέλουν τα παιδιά, ειρήνη οι νέοι, οι γέροι,

γιατί μονάχα αγαθά μες τη ζωή θα φέρει.

Άκουσε πως αντηχεί του κανονιού η φωνή!

Μονάχα θλίψη, συμφορά απλώνει στην ψυχή.

Γκρίζo φαίνεται παντού, φόβος, μοναξιά.

Άδικα χάνονται ζωές, ελπίδα καμιά.

Στο χώμα δεν φυτρώνουν πια πολύχρωμα λουλούδια.

Και στον αέρα δεν ηχούν μελωδικά τραγούδια.

Θαρρείς, ο χρόνος πως παγώνει. Στάσιμο έμεινε βαγόνι.

Η κάθε μέρα στη θλίψη βουτηγμένη, άλλοι νικητές και άλλοι νικημένοι.

Βάφονται τα άστρα τις νυχτιές, με μελανά χρώματα

και στάζει θλίψη το φεγγάρι στα  ιερά τα χώματα.

Θυσιάζονται λαοί, με αίμα βάφεται η ζωή.

Κυλούν οι μέρες σκοτεινές, χωρίς γέλια και φωνές.

Πίκρα την ψυχή τους κυνηγά, με μαύρο πέπλο να τυλίξει,

να τους κλέψει τη χαρά, σε ωκεανό βαθύ να ρίξει.

Στα μάτια ζωγραφίζεται ο τρόμος του πολέμου

και καταρράκτες δάκρυα, συνέχεια τρέχουν Θέε μου.

Γεύση γλυκιά η ειρήνη αφήνει, καθώς τη γεύονται οι λαοί.

Γιατί τόσες ζωές κοστίζει; Είναι άραγε τόσο ακριβή;

Στοιχίζει πόνο, κοστίζει δάκρυ, πρέπει να δώσει ψυχή ο λαός,

για να γλιτώσει κάποια μέρα, μακριά να φύγει ο εχθρός.

Μια λύση μόνο φαίνεται ότι θα βοηθήσει,

των κανονιών το λυπηρό τραγούδι αν σταματήσει.

Όλοι οι μεγάλοι αρχηγοί τα χέρια ας δώσουνε.

Να πάψει πια ο σπαραγμός για πάντα να φιλιώσουνε.

Πρόοδος, ανάπτυξη, χαρά κι ευημερία,

να πλημμυρίσουνε τη γη να επέλθει σωτηρία.