"Άνοιξη" της Μαρίας Βυζιργιαννάκη (5ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής - Ποίηση)

Άνοιξη

Από το εύθυμο παράθυρο ξεπηδούν νότες παιδικές.

Στην στροφή της ασφάλτου, μία αμυγδαλιά ξεπροβάλει

από την πικραμένη ηχώ της λατέρνας

Ένα κορίτσι, που η ζωή το έκανε πρόωρα γυναίκα,

απλώνει τη χρωματιστή της μπουγάδα,

που με τον αέρα χορεύει…

Ένα μπαλόνι ξέφυγε από το χέρι του μικρού Παύλου

και ταξιδεύει στους αιθέρες.

Στο σκουριασμένο παγκάκι της ζωηρής πλατείας,

κρατούν συντροφιά οι πρώτες ξανθές ηλιαχτίδες…

Είναι άνοιξη.

Όλα μοιάζουν όμορφα.

Όλα δείχνουν αληθινά.

Η φύση γιορτάζει.

 Άνθρωποι και αντικείμενα γίνονται ένα μαζί της.

Ξεχνούν έγνοιες, προβλήματα, μικροπρέπειες.

Τρέχουν να πλέξουν στεφάνι,

από τα δάκρυα και τα γέλια των άλλων εποχών.

Ξαναγίνονται παιδιά

και ανταποκρίνονται στο παιχνίδι.

Είναι άνοιξη.

Δεν υπάρχει χώρος για σκοτάδι.

Τα πάντα λούζονται με φως.

Και κάθε σκέψη,

αντικαθιστάται από μια ελπίδα

Και κάθε καημός,

αποκαθιστάται από ένα όνειρο.

Γιατί απλά είναι άνοιξη.