"Μνημόσυνο αγάπης" από τον Γιώργο Σδούγκο (5ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής - Ποίηση)

Μνημόσυνο Αγάπης

Να που κοντεύει ο καιρός του φθινοπώρου ο αγέρας

Τα δέντρα προς την γη λυγίζει, τα φύλλα αποσπά και τα στριφογυρίζει

Το μονοπάτι με χαλί κιτρινισμένο στρώνει της διαδρομής,

Που μιας γυναίκας η γλυκιά μορφή, διαβαίνοντας, την κάνει να θροΐζει

Και  που στο τέλος οδηγεί στο έσχατο οδυνηρό της πέρας.

Λυσσομανά εκεί απόκοσμος ωκεανός, υδάτινα βουνά σηκώνει

Και στις γκριζόλευκες κορφές χαρτογραφεί ανθρώπων πεπρωμένα.

Κυματοθραύστης σκοτεινός, τις λιθωμένες σάρκες του τρομακτικά απλώνει

Και μες σε αυτά,.. σκυφτή φιγούρα γυναικός την ακροθαλασσιά ζυγώνει…

Μετράει τα κύματα να δει ζωγραφιστά της μοίρας της τα δεδομένα.

Εκεί το πρώτο κύμα κουβαλάει κενή ματαιοδοξία,

Μα… οι βράχοι της ανθρώπινης αδιαφορίας την τσακίζουν.

Στον δεύτερο κυματισμό κακός εγωισμός  περήφανα κυλάει

Και να!.. ανάμεσα στις πέτρες της ζωής μύρια κομμάτια του αφρίζουν.

Το τρίτο κύμα στη σειρά την έπαρση κι αλαζονεία φέρνει

Αλλά, όσου να φτάσει στην ακτή τα σκάφη την λιανίζουν

Εκείνα με τα λευκά πανιά φτιαγμένα από ανθρωπιά, απλότητα και θέρμη.

Υποκρισία και το ψέμα που γλιστράει στο τέταρτο της κύμα

Εκεί που φτάνει ξεψυχάει σε συμπαγείς ογκόλιθους αλήθειας.

Λικνίζεται η προστυχιά πάνω στο πέμπτο κύμα, όμως κρίμα…

Πλησιάζοντας την παγωμένη γη γίνεται ατμός και ανέλπιδη κραυγή βοήθειας.

Και τότε ξάφνου με λυγμούς η κοπελιά

Το πρόσωπό της κρύβει στα παγωμένα χέρια

Σταμάτησε το μέτρημα των τρομερών κυμάτων

Μαζεύτηκε κουβάρι στην πέτρινη σπηλιά

Σα να την βρήκε κεραυνός, και την ματώνει καίρια

Ζωής, που φέρνει ο ωκεανός, το νόημα των πραγμάτων

Τα δάκρυά της κύλισαν και στάζουν στην αλμύρα

Της θάλασσας, που άγρια την είχε φοβερίσει

Μα τώρα που της έδειξε πως μόνη της την έφτιαξε κακότυχη την μοίρα

Ξεθύμωσε, γαλήνεψε και σαν λιμνούλα γραφική έχει ηρεμήσει…

Αργά ορθώνει το κορμί η άτυχη γυναίκα…

Είναι βαρύ φορτίο οι χρησμοί, της θάλασσας πικρά μαντάτα

Θρυμμάτισαν μια εποχή στα ψέματα χτισμένη

Με κούφια υποδομή στην αυταρέσκεια πνιγμένη.

Και ήρθε άλλη εποχή, Χειμώνας της Ζωής μας,

Δυσκόλευε την επιστροφή, με τόσο κρύο και ομίχλη

Και, ω Χριστέ μου…κάπου εκεί στη διαδρομή

Η σκιά του αγοριού που έχει αντρωθεί, απόμακρη να δείχνει…

Περίμενε ! σπαράζει η φωνή και ψάχνοντας τα ίχνη

Ακολουθεί  τη σκιά που αμυδρά φεγγίζει

Ορμά μπροστά, η αναπνοή αχνίζει, τα χέρια της απλώνει και βογγά…

Μα δεν μπορεί, το είδωλο έχει χαθεί, το σώμα της λυγίζει, κραυγή…

Οι κυνηγοί στο μονοπάτι τους τη βρήκαν την αυγή

Με σάβανο λευκό από χιόνι στολισμένη.