Σε όρισα...ευτυχία μου
Δεν όρισα την ευτυχία
μου παρά το μαύρο χρώμα των ματιών σου που μέσα από το σκοτάδι τους φώτιζαν τις
νύχτες μου...Κάθε ξύπνημα στην αγκαλιά σου έδυε κάθε ρυτίδα φόβου στο πρόσωπο
μου και ανέτειλε την ελπίδα που χρόνια είχε φωλιάσει στα απομεινάρια θολών αναμνήσεων, με εκφράσεις ανεμελιάς και πάθους.
Ένα σου ζητώ, άπλωσε
λίγο φως στις μέρες μου...Τώρα πια κι
αυτές έγιναν μουντές, σαν την ψυχή μου,
ένα με τη βροχή, σαν το βρεγμένο από πόνο κορμί μου...και ένα με την
καταιγίδα σαν ολάκερη τη ζωή μου, που σαν αστραπή τρομάζει ο ήχος του επόμενου
λεπτού...της μετέπειτα πορείας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου