Φθινοπωρινό Χαμόγελο Θλίψης
Με
τις πρώτες στάλες της βροχής
φτάνουν
με ηδυπάθεια μουσκεμένα και τα λόγια σου.
Μέσα
από την υγρασία της ανάσας σου που θολώνει το γαλάζιο
ορίζοντα
και πάνω από τις βρεγμένες στέγες της πόλης που
τρεμουλιάζουν
στην αγκαλιά του φθινοπώρου.
Μαζί
με τις στάλες και τα δικά σου λόγια
στάλα
στάλα, με αμέριστη αγάπη να μου ψιθυρίζουν
κι
ύστερα να σβήνουν τα ίχνη τους στο χορό του ανέμου.
‘’Εάν
φιλήσεις σαν άσπιλος το δάκρυ στο μάγουλο της αγάπης
δεν
θα ξανά διψάσεις ποτέ πια αγάπη μου.
Εάν
ξεγυμνώσεις άφοβα την παρθενιά της αγάπης
δεν
θα ξανά κρυώσεις ποτέ πια αγάπη μου.
Ζωγράφισέ
μου στα μάτια σου
του
φθινοπωρινού χαμόγελου τη θλίψη
κι
εγώ σιγανά θα σ’ αγαπώ στη σιωπή,
φωναχτά
στις ρυτίδες του χρόνου.
Κι
εσύ θα φτάνεις σα να’ σουν πάντα το φως μου
καθώς
θα αργεί το τέλος του κόσμου
σε
δύο κορμιά που γίνονται ένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου