"Ραντεβού στον Πύργο του Άιφελ" (4ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από την Μαρία Καφφέ

Μη μας ξεχάσεις, ε..με σκουντήσε η Ελλη περιπαικτικά. “Θέλω να λαβαίνω μια κάρτα καθε τρείς μέρες”πρόσθεσε. Μην την ακούς. Κοίτα να βρεις κανένα κούκλο Γάλλο και άσε μας εμάς. Και προσοχή . Μακριά απο ξενάρωτους!Έχεις μια φυσική τάση προς την ξενερωσιά! Μπήκε σφήνα η Ολυμπια. Βάλαμε τα γέλια και οι τρεις. Αν χασω το αεροπλανο εσεις θα φταιτε!ειπα, βαζοντας τελος στο δακρυβρεχτο αποχαιρετισμο. Σε μια 'ωρα πετούσα για Παρισι. Η βαλιτσα μου και ενα τιγκαρισμενο σακβουαγιαζ ειχαν, ηδη , παρει το δρομο για το αεροπλανο. Θα μου λειψετε,γυρισα στους γόνεις μου,που ηταν διπλα μου για να με αποχαιρετησουν. Το θερινο τμημα εξασκησης της γλώσσας στη Γαλλια ήταν ιδεα της μητερας μου.Δεν ξέρω , αν μου το προτεινε για να τελειοποιησω τα Γαλλικα μου η για να “ανοιξει το ματι και το μυαλο μου”οπως συνηθιζε να λεει. Οπως και να 'χει παντως δυο μηνες στη Γαλλια με περιμενε σκληρη δουλεια. Οχι , δε θα π'ηγαινα ουτε για τουρισμο, ουτε για αναψυχη, ουτε φυσικα για να γνωρισω τον Αλεν Ντελον τζουνιορ και μαζι του τον ερωτα. Αλλωστε, δεν εχω χρόνο για τετοια.προεχει το μέλλον μου, οι στοχοι μου, οι σπουδες μου. Δεν ειναι τυχαιο οτι αντιθετα με τις περισσοτερες συμμαθητριες μου, δεν ειχα ποτε ως τότε σχεση με καποιο άγορι. Φλερτ πολλά, σχέση καμια. Δε θα χάνω το χρόνο μου με επιπολαιοτητες. Ασε, που τα περισσοτερα αγόρια διαθέτουν στόκο, αντι για φαια ουσια!καλύτερα μονη-παρα....ελπιζω να καταλαβα'ινετε το σκεπτικ'ο μου.

ΕΝΑ ΧΑΡΤΗ ΤΟΥ ΠΑΡΙΣΙΟΥ, ΠΑΡΑΚΑΛΩ!

Στη φοιτητικη εστία, τα παντα ηταν λουσμενα στο φως και μοσχοβολουσαν καθαριοτητα.Στο πανεπιστημιο έβλεπες μόνο νέοθς ανθρώπους. Νιωθω εκστασιασμένη. Απο το δωματιο μου, βλ'επω ενα μικρο δασακι και η βιβλιοθηκη ειναι ανοιχτη απο τις 7 το πρωι ως τις 12 το βράδυ.” Μακαρι να εισασταν και εσεις εδω. Το Σαββατο θα παω στο Παρισι “ έγραψα στην 'Ελλη και την 'Ολυμπια την πρώτη μερα. Μου έλειπαν, ηδη. Πως θα αντεχα δυο μ'ηνες χωρις κολλητες; Τα παιδιά στην ταξη μου ήταν μια χαρά, αλλά δεν ήξερα αν θα έβρισκα τον τρόπο να επικοινωνήσω μαζί τους. Η Γιοσίκο για παραδειγμα ηταν απο την Ιαπώνια, ο Φαθ απο την Αιγυπτο, η Τζέσι απο την Αγγλια και ο Πιέτρο απο την κεντρική Ιταλια. Μας χωριζαν τοσσα πολλά! Μας ενωνε η διαθεση να μαθουμε οσο το δυνατον περισσοτερα...Οχι, οτι ειχα και πολυ χρονο να αφιερωσω σε συναναστροφες! Μετα το μάθημα, κάθε απογευμα , πήγαινα στη βιβλιοθήκη μ'ενα μπουκαλι νερο και χωνόμουνα σε βιβλία σπανια, φωτογραφικα λευκώματα και τομους εγκυκλοπαιδείων. Εκει , μεταξυ εκδόσεων για το γαλλικο σινεμα και κομιξ (ναι εντοπισα και Αστεριξ σ΄'ένα ραφι)γνωρισα τον Φιλιπ, φοιτητή του τμήματος συγκριτικής λογοτεχνίας στο πανεπιστήμιο. Δεσποινις, σας επεσε αυτό... “ήταν η πρώτη ατάκα που μου είπε, δειχνοντας μου εναν μαύρο κουμπί. Κοιταξα αμήχανα τα κουμπια του πουκαμισου μου, για να δω απο που την ειχε σκαπουλάρει. Δεν ελειπε κανένα. “δεν ειναι δικο μου” απάντησα βιαστικά και προχώρησα. “μερικές φορές πρεπει κανεις να μην εμπιστεύεται την κρίση της πρώτης ματιάς. Τα πραγματα αποκαλύπτονται μόνο μετα απο εξονυχιστικη εξέταση” συνέχισε έκεινος να με ενοχλεί. Η επιμονή του με εξόργισε. Και τι σόι βαθυστ'οχαστη ανάλυση ηταν αυτή! Τόσο μπλα-μπλα για ενα κουμπί; “Δεν ειναι δικο μου σας είπα “ Υψωσα τον τόνο της φων'ης μου , αναγκάζοντας καποια κεφαλια να γυρισουν προς το μέρος μας. “Και αυτο εδω τι ειναι;”με ρώτησε δειχνοντάς μου τη μανσέτα του πουκαμίσου μου, απ'όπου έλειπε το δε΄υτερο κουμπί. Ζήτησα συγνώμη , ανταλλάξαμε ονόματα και χαμογέλασα αμήχανα, παίρνοντας το κουμπί. Θα χρειαστεί κατι παραπανώ απο συγνώμη....Κερνάω καφέ και κρουασάν στο Παρίσι” ε'ιπε. “Θ α το σκεφτώ” απάντησα και απομακρύνθηκα. Σιγα, να μην ενέδιδα στο φλερτ του πρώτου τυχόντα Γάλλου. Την επόμενη μέρα πήγα στη βιβλιοθήκη και ζητησα εναν αναλυτικο χαρτη του Παρισιου απο τον βιβλιοθηκάριο. Ο Φίλιπ δεν εμφανίστηκε. Καλύτερα! Ουτε την επόμενη μέρα ήρθε. Την τρίτη τον είδα να κουνάει δυο εισητηρια μπροστα στο προσωπό μου. Δυο σιδηροδρομικά εισητηρια για Παρίσι με επιστροφη. Άφησε το ένα δίπλα στην τσάντα μου. ”Είναι δικο σου.Αν δεν εχείς κανονίσει τιποτα για Σαββατο πρωι , θα βρεθούμε στο Βαγόνι του τρένου” είπε και εξαφανίστηκε. Τι εκκέντρικος τύπος ! Τι παλιοεγωιστής! Μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, αν πίστευε , οτι θα πήγαινα...”

       ΑΚΟΜΑ ΠΙΟ ΨΗΛΑ;

Το Σάββατο , ο Θέος ξημ'ερωσε την πιο φανταστική μέρα της ζωής μου. Ετρεξα , αγχωμένη στο σταθμό του τρένου, συνάντησα τον Φ'ιλιπ, χμογελαστό και αναχωρήσαμε για την πόλη του φωτός. Πως ήξερε ότι θα πήγαινα;..”Δεν το ήξερα αλλα 'ελπιζα δέιχνεις καλή παρέα...” μου απάντησε και πιασαμε μια συζήτηση για τις ζωές μας, τα ονειρά μας τις ανυσηχίες μας. Ο Φίλιπ ηταν μόλις 20, αλλα ήξερε πολύ καλα τι ήθελε απο τη ζωή “Ποιότητα, επικοινωνία και γνώση” Ηταν τόσο ώριμος! Είχε άπειρα ενδιαφέροντα και διψούσε να μάθει. Όπως ακριβώς και εγώ. Για καλη μου τύχη , μάλιστα, το Παρίσι ηταν η γενέτειρα του και το ήξερε απέξω και ανακατωτά. “Λοιπον σε χρίζω επίσημο Ξεναγό μου” του είπα, γελώντας ,οσο περπατούσαμε στις όχθες του Σηκουάνα για να πάμε στα καραβάκια που έκαναν ξενάγηση για τους τουρίστες”. “Ο.Κ. Τότε θα γνωρίσεις το δικό μου Παρίσι” είπε και αλλάξαμε κατεύθυνση. Πρώτη σταση, η γέφυρα στην οποια σκοτώθηκε η Νταίανα. “Γραψε κάτι” με προέτρεψε να αφήσω ένα σημείωμα στο μνημείο της, 'οπως 'εκαναν άνθρωποι απόλον τον κόσμο. Το κάνα! Δεύτερη στάση , στη Μονμάρτη για καφέ. ¨Σκέψου , ότι σε αυτή την καρέκλα έχουν καθίσει οι μεγαλύτεροι διανοούμενοι μου είπε, δείχνοντας μου την καρέκλα όπου καθόμουνα. Το Παρίσι του Φίλιπ είχε λαμψη, μεγαλείο , εμπνευση. Κοιτα εκει κάτω στο βάθος”. Στο ψηλότερο σημειο της Αψίδας του Θριαμβου, Ένιωσα την υψοφοβία μου να φουντώνει. Εκεί θα χαθεί ο ήλιος! Με άρπαξε απο το μπράτσο και με τράβηξε.” Πάμε”  “Που;”ρώτησα.  ” Να δούμε το ηλιοβασίλεμα απο το ψηλότερο σημείο του Παρισίου!” Ακόμα πιο ψηλά; δυσανασχέτησα, κουρασμένη απο τα συνεχή περα δώθε της ημέρας. Ούτε που θυμάμαι , πως βρεθήκαμε στην κορυφή του Πύργου του Άιφελ να χαζεύουμε ολο το Παρίσι, ως εκεί που έφτανε το μάτι μας. Μπορεις να φανταστείς καλύτερο μέρος για πρώτο ραντεβού; είπε και συνέχισε “Ολα τα πρώην κορίτσια μου εδώ τα έφερα για το πρώτο μας φιλί”. 'Ενιωσα τα μάγουλά μου να κοκκινίζουν απο θυμό και πείσμα. Για ποια με περνούσε! Ο υπεροπτικός κωλογαλλος θα τα 'βρισκε σκούρα μαζί μου. Έφυγα τρέχοντας, ακούγοντας τον πίσω μου να με φωνάζει να σταματήσω. Χρειάστηκε να σπρώξω κάμποσο κόσμο, για να φτάσω στις σκάλες του σιδερένιου μεγαθύριου. Μετα, άρχισα να κατεβαίνω , λαχανιασμένη δυο-δυο τα σκαλιά, βλεποντας το απόλυτο κενό κατω απο τα πόδια μου. Ο Φίλιπ με έφτασε πολύ σύντομα. Με σταμάτησε με μια απότομη κίνηση. Ήθελα να τον χαστουκίσω.αλλά κρατήθηκα. “Με παρεξήγησες. Δεν εννοούσα, οτι σε έφερα εδω πάνω για να σε φιλήσω.”..Οσο προσπαθούσε να δικαιολογηθεί τοσο επιβάρυνε την θέση του . Δηλαδη τι; Δεν του άρεσα καθόλου σαν κορίτσι;  Η μήπως δε με θεωρούσε αρκετά όμορφη , ώστε να θέλει να με φιλήσει; Πέρασα τα χέρια μου γύρω απο το λαίμο του και πίεσα τα χείλη μου πάνω στα δικά του. Τραβήχτηκε. ΄Ενιωσα απίστευτη ντροπή. Ευτυχώς όχι για πολύ! Ο Φίλιπ με αγκάλιασε σφιχτά, με κοίταξε στα μάτια και μου είπε, βελούδινα “Στον Άιφελ επιτρέπονται μόνο τα γαλλικά φιλιά” . Και μετα, με φίλησε”.

                JE T'AIME ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΣΆΓΑΠΩ

Είμαι πια στην Έλλαδα, Αλλα με τον Φίλιπ δεν τελείωσαμε.Το ξέρω. Τη μέρα που έφευγα, μου χάρισε ενα ζεύγαρι σκουλαρίκια της υπέροχης μητέρας του (η Ζεραλντίν είναι το φοβερότερο άτομο που έχω γνωρίσει ποτέ!).και μου είπε το μόνο που ήθελα να άκουσω. “JE T'AIME”. Δε συζητήσαμε ούτε πότε θα ξαναβρεθούμε, ούτε αν θα συνεχίσουμε. Στην Αθήνα, στο σπίτι μου, με περίμενε μια εκπληξη. Ο φιλιπ είχε στείλει ήδη όλες τις φωτογραφίες που είχαμε βγάλει μαζί, σένα μικρό δεματάκι. Και μια καρτούλα “Ποιος είναι ο καλύτερος μήνας για διακοπές στην Άθηνα; Περιμένω απαντηση....Σάγαπω”.  Η Ολυμπία και η Έλλη με βάζουν συνέχεια να τους αφηγούμαι φάσεις από τη Γαλλία. Λένε οτι είμαι πολύ τυχερή , που έζησα έναν έρωτα στο εξωτερικό. Εγω  λέω οτι είμαι πολυ τυχερή που έζησα έναν έρωτα αληθινο...Αν πιστεύω πια στον έρωτα;Αν μπορούσατε να δείτε την 'εκφραση μου αυτην την στιγμη....θα καταλαβαίνατε......