"Οι ρίζες της ζωής..." (4ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από τον Δημήτριο Αλεξόπουλο

Χρυσοστόλιστες μπούκλες που ο ήλιος είχε υφάνει,

ματάκια ολογάλανα, απ’ τουρανού τα ’κλεψες, τον καμβά,

σπινθήριζαν με κάθε της ματιά.

Κόρη μου σ’ αγαπώ!

Ένα δειλινό, στον κήπο όπως καθόμουν,

παρέα με ένα τσιγάρο ανάμεσα στα χείλη και μια πένα συντροφιά,

ξέχειλη με πλησίασε από χαρά.

Με κόντεψε λοιπόν, και ρώτησε κείνο που θελε να μάθει…

“Μπαμπά”

“Τι είναι αγάπη μου;”

“Γιατί ζούμε; Γιατί υπάρχουμε; Θέλω να μάθω κάτι σημαντικό να κάνω” ψιθύρισε και στο δεξί μου γόνατο εκάθισε απάνω.

Και τότε εγώ της είπα:

"Έλα πάρε αυτά. Φύτεψε αυτά τα τοσοδούλικα σπόρια, κει στο χώμα, στην μεριά που δεν έχει ούτε ένα λουλούδι ανθίσει,

που δεν υπάρχει μήτ’ ένας μικρός ανθός…”

Πήρε ευθύς αμέσως στη χούφτα της τα σπόρια,

έτρεξε στον κήπο με λαχτάρα να τα φυτέψει όλα μονομιάς.

Κάθε πρωινό, ξυπνούσε, πήγαινε στο μέρος όπου τα ‘χε φυτέψει και παρατηρούσε.

Παρατηρούσε ωσάν να είναι ολάκερος ο κόσμος τούτα τα σπόρια τα μικρά.

Περίμενε μια εβδομάδα, δυο εβδομάδες...

Πέρασε ο μήνας και δε φάνηκε τίποτα το ιδιαίτερο στο χώμα που να την ενθουσιάσει.

Το σκυθρωπό της πρόσωπο αντίκρισα και με παράπονο έκανε να με πλησιάσει…

"Μπαμπά, φύτεψα τα σπόρια, πέρασε ο μήνας, αλλά τίποτε δε συνέβη".

Τότε εγώ της χαμογέλασα και την αγκάλιασα...

30 χρόνια αγότερα…

Θεόρατος ευκάλυπτος κάλυπτε με τη σκιά του τη μισή μας οικία.

Ευωδίαζε όλη η γειτονιά και τα κλαδιά του ήσαν υπέροχα και γεμάτα ζωή, μοναδικά.

Τότε, της εξήγησα...

"Το πιο σημαντικό κόρη μου, δεν είναι αυτό που βλέπεις τώρα και το θαυμάζεις, αλλά αυτό που δημιούργησες εσύ τον πρώτο μήνα...

 Οι ρίζες, τα θεμέλια στη ζωή, θα πρέπει να ξέρεις, είναι το παν!" της είπα, κι εκείνη μου χαμογέλασε με ένα αχνό μειδίαμα στα χείλη.

Μ’ αγκάλιασε όπως τότε. Όπως χρόνια πριν πολλά…

Περπάτησε με βήματα αργά ως τον ευκάλυπτο να πάει.

Πήρε βαθιά εισπνοή και χαϊδεψε τον κορμό του,

μ’ ευγνωμοσύνη έμπλεη διακριτικά το μάτι μου ’κλεισε κλεφτά,

Την κόρη της -την εγγονή μου- έσφιξε στην αγκαλιά

και σπόρια μες στη χούφτα της έβαλε να τα φυτέψει δίπλα εκεί,

ο ευκάλυπτος να ‘χει συντροφιά…

(Από την ποιητική συλλογή "Βίος Βραχύς")