"Τα απομεινάρια μιας ζωντανής ψυχής" (4ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από την Νάντια Βαβάση

Περιπλανήθηκα κι απόψε στα δύσβατα μονοπάτια της μοναξιάς, με ενα ποτήρι κόκκινο κρασί ξεγέλασα την εκούσια απομόνωση μου, χόρεψα στο ρυθμό που είχαν παραδοθεί τα δάκρυα μου και ταξίδεψα  σε μέρη απάτητα, στου εφιαλτικού ονείρου μου την πλάνη.

Εκεί, που ειμαι μοναδικος θεατής, δίχως χειροκρότημα η αποδοκιμασία, μονο σιωπή στο θεατρο της μοναξιάς...

Σκηνές απείρου πόνου διαδραματίζονται, αργά και βασανιστικά...σε κάθε δρομολόγηση συναισθημάτων, ανά ωρα...και ένα σπασμένο εγώ πληγώνει την αυταπάρνηση του εμείς, ματώνοντας κάθε μορφή που θα αγγίξει την είσοδο της ψυχής μου, πριν την  κατακτήσει με αγάπη ως τα μύχια της...

Ξαφνικά...Τα μάτια μου θολώνουν, η σκέψη μου τρέχει, το σωμα μου λυγίζει...και μια κραυγή ξεσπά, τόσο δυνατά που καλύπτει μια αστραπή που μόλις έτριξε συθέμελα γη και καρδιά, σε μια αρμονία φύσης και ζωής....

Σιωπή...

Όχι, δεν πονώ...
Όχι, δεν φοβάμαι...
Όχι, δεν κλαίω...
Όχι, δεν ουρλιάζω...

Όχι, δεν αγαπώ..
Όχι, δεν μισώ...
Όχι, δεν καρτερώ
Όχι, δεν ελπίζω.

Δεν νιώθω ΤΙΠΟΤΑ!

Σέρνω το σώμα μου, ως το διπλό κρεβάτι... πεθαίνοντας ακόμη μία βραδιά...θάβοντας τα απομεινάρια μιας ζωντανής ψυχής...