"...Γιατί η παιδεία τρεμοσβήνει!!!" (4ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από την Ιφιγένεια Τσίρα

 Όπως καθόμουν στην αυλή του νοσοκομείου, έβλεπα από τη μια πλευρά ένα ωραίο καταπράσινο και φρεσκοκουρεμένο γρασίδι και παρατεταγμένες σε αλάνθαστη σειρά τις ταφόπλακες. Αυτή η τάξη, η αρμονία και τα ζωντανά χρώματα του ανοιξιάτικου κήπου πραγματικά με χαλάρωναν γι’ αυτό και προτιμούσα να γυρνάω το βλέμμα μου προς τα εκεί και όχι στην άλλη μεριά του δρόμου όπου απειλητικά με αντίκριζαν τα άχαρα, απρόσωπα, βρώμικα και ξεδοντιασμένα κτίρια της πανεπιστημιούπολης μας.

Δύο κόσμοι τόσο διαφορετικοί. Έχουν όμως ένα κοινό στοιχείο. Τους ενώνει ο θάνατος. Γιατί η παιδεία καταντάει νεκρό γράμμα. Γιατί η παιδεία τρεμοσβήνει. Γιατί η παιδεία απαξιώνεται.

Αυτό λοιπόν αξίζει στα παιδιά μας ?

Πως μπορούν τα παιδιά μας να ανθίσουν σε ένα περιβάλλον, όπου τους στερούν το  όνειρο, την ελπίδα ?

Πως μπορούν να αποδώσουν καρπούς όταν η δημιουργικότητα και  η φαντασία στερούνται οξυγόνου, ασφυκτιούν μέσα σε καταλήψεις, βρωμιά, ανοργανωσιά και προχειρότητα?

Πως μπορούν να κάνουν θαύματα και επιτεύγματα ξεχωριστά όταν κυριαρχούν οι στενόμυαλοι και οι κοντόφθαλμοι ?

Και γιατί να μείνουν εδώ και να επιμείνουν ελληνικά? Γιατί ?  γιατί ?

Ας μη κρατάμε εδώ τα παιδιά μας από φόβο να γεράσουμε μόνοι .

Ας μη κρατάμε εδώ τα παιδιά μας καλλιεργώντας ψευδαισθήσεις ότι παραμένοντας στην αφιλόξενη πατρίδα τους θα διορθωθούν τα πράγματα.

Ας μη κρατάμε στάσιμα τα παιδιά μας. Γιατί να περιμένουν τα παιδιά μας ?

Είναι τα νιάτα για να περιμένουν ? όχι ,τα νιάτα πρέπει να ταξιδεύουν και ας μην έχουν πάντα ήρεμες θάλασσες και ούριους ανέμους.

Ας βάλουμε στις αποσκευές τους αναμνήσεις και οικογενειακές  εικόνες, πασπαλισμένες  με το άρωμα της πατρίδας και τις αξίες μας, τις παραδόσεις και τα έθιμα μας και ας έχουν καλό κατευόδιο.  

 Αυτοί οι νέοι που φεύγουν είναι η δική μας ελπίδα, το δικό μας όνειρο να οδηγήσουν πάλι τη μικρή Ελλάδα στο υψηλότερο βάθρο της πολιτισμικής και πολιτιστικής της αναγέννησης .

Ας μην αναρωτιόμαστε γιατί τα παιδιά μας διαπρέπουν στο εξωτερικό. Μα γιατί εκεί το περιβάλλον αναγνωρίζει τις αξίες, τις προωθεί, δίνει ευκαιρίες , επιλογές. Στρώνει ένα ζεστό κουκούλι, μια καλοφροντισμένη κυψέλη για να πολλαπλασιαστούν όμορφα και ήρεμα τα μυαλά και να γεννήσουν δημιουργικές ιδέες και οράματα.

Αυτοί οι νέοι θα ανοίξουν δρόμους και για τις επόμενες γενιές, θα δημιουργήσουν ευκαιρίες, θα γίνουν παράδειγμα φωτεινό, θα στείλουν μηνύματα ελπιδοφόρα, θα φέρουν την άνοιξη.

Αυτοί οι νέοι είναι οι λαμπαδηδρόμοι μας.

Σίγουρα και εδώ θα επιβιώσουν, θα αποκατασταθούν, θα κάνουν οικογένεια.

Ναι, αν αυτό θέλουν τα παιδιά μας. Όχι όμως, γιατί εμείς το θέλουμε για τα παιδιά μας.

Ας μη ξεχνάμε ότι η δική μας απραξία, ανασφάλεια και μικροπρέπεια κληροδότησε στα παιδιά μας αυτό το ανισσόροπο και αγωνιώδες σήμερα και το τόσο αμφίβολο αύριο.

Ας μη βαυκαλιζόμαστε, ο δρόμος είναι πολύ μακρύς και αν δεν θέλουμε να καταριόμαστε το σκοτάδι ας ανάψουμε το φως.