"Παλιά Αγαπημένη" (4ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από τον Αντώνιο Μικέλη

Εις τον χειμώνα της ζωής ο ναυτικός σαν φθάνει,

και πέσουνε τα λιγοστά χιόνια στην κεφαλή του,

κι ας ρίξει άγκυρα βαριά σε στεριανό λιμάνι,

κι ας δώσει το διαζύγιο στη «γαλανή» καλή του,

του νου το βλέμμα στη φυγή στα πίσω του κοιτάζει,

και στο βαθύ το παρελθόν με θλίψη προσηλώνει,

σαν να μετάνιωσε πικρά, πορεία σαν αλλάζει,

λαχτάρας χέρι προσπαθεί να πιάσει το τιμόνι.

Παρ’ όλο που τη χώρισε, ακόμα τη θυμάται,

είναι αλήθεια μαγική και πρέπει να το πούμε,

και μια ζωή αναπολεί στον ύπνο που κοιμάται,

-εμείς μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε-.

Στην παγωμένη αγκαλιά για χρόνια τον κρατούσε,

με τον μπουχό του κύματος, τα ύπουλά της χάδια,

ποτέ της δεν τον ρώτησε τι θέλει, αν πονούσε,

στους έρημους ωκεανούς τα παγωμένα βράδια.

Την πρώτη αγάπη του αυτή, τη γαλανή γοργόνα,

που μια ζωή την έβριζε, τώρα την τραγουδάει,

ζητώντας εξιλέωση από τον Ποσειδώνα,

στα περασμένα, τα παλιά, η σκέψη σαν γυρνάει.

Είναι η φλόγα π’ άναψε του πάθους καταιγίδα,

να του προσφέρει τ’ αγαθά ή την καταστροφή του,

τον χάιδευε, τον τρόμαζε, μα του ’δινε ελπίδα,

το τόξο το ουράνιο για την επιστροφή του.

Η πύρα είναι της καρδιάς και της ψυχής η ζέστα,

εις τον χειμώνα της ζωής αυτά τα περασμένα

χωρίς φουρτούνες, παγωνιές, λιμένων μανιφέστα,

στο πούσι τρόμο να θωρείς, κατάρτια τσακισμένα.