"Αποξένωση" (4ος Διαγωνισμός Ελεύθερης Γραφής)

Από τον Ιωάννη Χειμωνάκο

σου μιλάω και κοιτάς αφηρημένα,

ατενίζεις το κενό,

ίσως λέω πάλι,λόγια τετρημένα

ίσως δεν υπάρχει τίποτα κοινό

ίσως πέρασαν γοργά τα χρόνια,

τι να πείς και τι να πώ,

τα μαλλιά ασπρίσανε σαν χιόνια

κι’ από ένα,χωριστά,γίναμε δυό

τα βλαστάρια μας το δρόμο τους τραβήξαν,

από ‘δώ και από ‘κεί,

μαύρη πέτρα πίσω ρίξαν

για να πάνε παρακεί

ένας γέρος,μια γριούλα στη γωνιά,

από μόνος του χαμένος ο καθένας

στων ετών την παγωνιά,

σκέφτονται σαν φύγει ο ένας

τι θα κάνουν τα παιδιά

και κυλάει η ζωή μας άδεια,

προχωρά ολοταχώς,

κάποτε φιλιά και χάδια,

τώρα περπατάω μοναχός

μέσ’ τη σκέψη μου χαμένος,

ίσως και πελαγωμένος,

σε κοιτάω ερωτευμένος

γιατί καίς ακόμα μέσα μου σαν φώς