Ταξίδια του φακού - Δέσποινα Αποστολίδου

Ονομάζομαι Δέσποινα Αποστολίδου και κατάγομαι από το Σιδηρόκαστρο, μια κωμόπολη του νομού Σερρών. Όλη μου τη ζωή υπήρξα ερωτευμένη με την τέχνη, η οποία αποτελούσε πάντα ένα πάθος για μένα. Η ενασχόλησή μου μαζί της, ξεκίνησε από νωρίς, καθώς καταπιανόμουν με οτιδήποτε καλλιτεχνικό.

Από πολύ μικρή ηλικία, αγάπησα τα είδωλα που αντικατατροπτίζονταν σε κάθε επιφάνεια που γενναιόδωρα μου χάριζε μια δεύτερη εικόνα του εαυτού μου, δείχνοντάς μου ποια πραγματικά είμαι. Οι καθρέφτες ήταν πάντα φίλοι μου πιστοί, αφού με αυτούς μιλούσα, σε αυτούς άνοιγα την καρδιά μου, αυτοί μου έμαθαν ν' ανακαλύπτω την αλήθεια, το αυθεντικό.

Ξεκίνησα να βάζω στόχους, γιατί ήξερα πως με αυτό τον τρόπο θα μπορούσα να εξελιχθώ, κυνηγώντας πάντα το καλύτερο. Ασχολούμαι πολλά χρόνια με αρκετά είδη της τέχνης, νιώθοντας πως είναι κάτι έμφυτο, σα να γεννήθηκα με αυτό. Υπήρξα αυτοδίδακτη και πρωτοποριακή σε αρκετά πράγματα. Γνωρίζοντας σιγά σιγά αρκετούς τομείς της και ρουφώντας άπληστα το κάθε τι που βρισκόταν μπροστά μου, έφτασε η ώρα να συστηθώ με τον φωτογραφικό φακό.

Τα ερεθίσματα ξεκίνησαν όταν ήμουν παιδί χάρη στον φωτογράφο θείο. Δεν ξεχνάω ποτέ το άρωμα των χημικών. Ο σκοτεινός θάλαμος που βρισκόταν στο πατρικό μου, θα με συντροφεύει πάντα σαν ανάμνηση γεμίζοντας το μυαλό και την καρδιά μου.

Η μεγάλη επιθυμία μου σαν παιδί, ήταν μια φωτογραφική μηχανή, την οποία κατάφερα ν' αποκτήσω επιτέλους από τον πατέρα μου, θεωρώντας το δώρο ζωής, μιας και πλημμύρισε την ψυχή μου από ευτυχία. Χρόνια μετά, απέκτησα τη δική μου μηχανή, την "κόρη μου" όπως την ονομάζω.

Η φωτογραφία έγινε για μένα σχεδόν καθημερινότητα. Μέσα από αυτήν διάβαζα τους ανθρώπους, τις δικές τους καθημερινές στιγμές. Το μάτι μου τους παρατηρούσε, ο φακός μου τους διαπερνούσε και γινόμουν ολόκληρη μια προσφορά του εαυτού τους, μέσα από το γυαλί της μηχανής μου. Εγώ, το αντικείμενο φωτογράφισης και ο φακός μου. Τρία διαφορετικά πράγματα που γίνονταν ένα, για να δημιουργηθεί το αποτέλεσμα. Επίσης βασικό για μένα σε οποιαδήποτε μορφή τέχνης, θα πρέπει να μπορείς να διαβάζεις το έργο του δημιουργού, να δεις βαθιά στην ψυχή του.

Θα δανειστώ τους στίχους ενός αγαπημένου μου τραγουδιού, το οποίο λέει: "κλείσε τα μάτια σου και θα δεις τον κόσμο της ψυχής σου και τους ανθρώπους γύρω σου". Η φωτογραφία είναι για μένα, ένα μεγάλο πάθος, ο έρωτας της ζωής μου. Ένας έρωτας στον οποίο ανακαλύπτω συνεχώς καινούρια πράγματα.

Η τέχνη της φωτογραφίας θα μπορούσε να στείλει άπειρα μηνύματα αγάπης, αισιοδοξίας, αλληλεγγύης, αλλά και ελπίδας. Φωτογραφίζοντας οτιδήποτε, σημαίνει πως φωτογραφίζουμε τη ζωή, κομμάτια του κόσμου μας και προχωράμε πάντα μπροστά, αφήνοντας κάθε δυσκολία πίσω μας και ξεπερνώντας οποιαδήποτε αντιξοότητα.

Αγαπώ όλα τα είδη φωτογραφίας και μου αρέσει πάντα να πειραματίζομαι και να εξελίσσομαι, όμως δεν κρύβω την αδυναμία μου στο πορτρέτο. Η αιτία που ξεκίνησα τα πορτρέτα, ήταν η φωτογραφία που έκανα δώρο στον δάσκαλό μου, πριν καν με ρωτήσει ποια θεωρώ την καλύτερη φωτογραφία μου και είναι αυτή που βλέπετε παρακάτω.

Αν με ρωτήσετε για τα μελλοντικά μου σχέδια πάνω στη φωτογραφία, θα ήθελα να βρίσκομαι κοντά σε νέους ανθρώπους, δίνοντάς τους μια νέα νότα με όλα όσα πρεσβεύω, στηρίζοντας έτσι τη γενιά που έρχεται. Ιδανικό για μένα, θα ήταν ένα εργαστήρι σε νησί, στο οποίο θα φιλοξενώ ανθρώπους από κάθε μέρος της γης, να μοιραζόμαστε όλοι μαζί ιδέες, όνειρα και την αγάπη για την φωτογραφία...

Επιμέλεια Κειμένου: Σοφία Κραββαρίτη