Τα μικρά παιδικά δάκτυλα έσφιξαν τον μολυβένιο στρατιώτη εξαφανίζοντάν τον μέσα στις αυλακιές της απαλής παλάμης. Η τιμωρία από τον αυστηρό δάσκαλο με το μικρό μουστάκι και την φαλάκρα, φάνταζε ανυπέρβλητο εμπόδιο στην παιδική ψυχή. Σφίγγοντας όμως τον μολυβένιο στρατιώτη θαρρούσε πως έπαιρνε δύναμη κι η παιδική ψυχούλα αντλούσε το κουράγιο που χρειαζόταν για να πάρει μια ανάσα ανάμεσα στα δάκρυα και τα αναφιλητά.
Ο μολυβένιος στρατιώτης ήταν εκεί και στις γιορτές των μεγάλων. Όταν μαζευόντουσαν σπίτι και γιόρταζαν ξέγνοιαστα οι γονείς με συγγενείς και φίλους, ήταν και πάλι αμίλητη μα πιστή συντροφιά ενάντια στις βαρετές συζητήσεις των μεγάλων που νόμιζαν πάντα πως αποτελούσαν ένα τσούρμο σοφών.
Ο μολυβένιος στρατιώτης ήταν και πάλι εκεί για να του κρατάει παρέα τα μοναχικά βράδια στο δωμάτιο, μετά την συσκότιση που επέβαλαν ο μπαμπάς και η μαμά για να κοιμηθεί επιτέλους, όπως του έλεγαν. Ήταν εκεί, κάτω από τα σκεπάσματα ενώ ο μικρός φακός με το ξεψυχισμένο κίτρινο φως, φώτιζε δειλά το πεδίο της μάχης που δεν ήταν άλλο από το ζεστό του στρώμα, πασχίζοντας με κόπο να καταλάβει το λόφο του μαξιλαριού.
Τα χρόνια πέρασαν κι ο μολυβένιος στρατιώτης αποσύρθηκε ξεχασμένος σε μια αραχνιασμένη γωνιά της σοφίτας, μέσα σε ένα παλιό ξύλινο κουτί. Έμενε μόνος στο κρύο σκοτάδι τη λήθης και της αγνωμοσύνης. Ξεχασμένος , όπως ακριβώς ξεχνάμε συχνά αυτόν που μας στήριξε ξεπουλώντας τον αδιάφορα την επομένη, φτηνά και βιαστικά.
Το καινούργιο i-pod, to άκρως εξελιγμένο με Wi-Fi tablet και το κινητό τελευταίας γενιάς ήταν πια οι μοναδικοί φίλοι. Και μάλιστα όχι απλοί φίλοι...Ήταν στην ουσία οι αφανείς αφέντες που όριζαν τον χρόνο, τον τρόπο επικοινωνίας και την προσωπικότητα ακόμη του κατόχου. Του κάθε κατόχου! Ο ξεχασμένος μολυβένιος στρατιώτης παρέμενε σιωπηλός μάρτυρας της αγνωμοσύνης και της αχαριστίας σαν ένα βρωμισμένο μνημείο των παιδικών χρόνων που περίμενε την σειρά του όχι για την απόσυρση – αυτό άλλωστε είχε γίνει- αλλά για το οριστικό ξεπάστρεμα που δεν ήταν άλλο από το πέταγμα του στα σκουπίδια ή την ανακύκλωση, στην καλύτερη περίπτωση.
Η αναδρομή στα παιδικά χρόνια ξαναζωντάνεψε τις μνήμες από τους παιδικούς φόβους και εφιάλτες. Μαζί τους όμως αναβιώσαν και οι ευτυχισμένες στιγμές, η ξεγνοιασιά και οι λησμονημένες μυρουδιές του βασιλικού και του αγιοκλήματος στην παλιά κοινή, φτωχική αυλή. Είναι οδυνηρό όταν διαπιστώνουμε πόσο εύκολα οι άνθρωποι ξεχνάνε. Πόσο εύκολα διαγράφουν το παρελθόν για ένα συμφεροντολογικό εφήμερο παρόν ή και ακόμη περισσότερο για ένα αβέβαιο μέλλον. Ένα δάκρυ παραμόνευε στην άκρη των ματιών..
Ο δίσκος από βινύλιο άρχιζε να γυρίζει αργά και η παλιά βελόνα παρότι φαινόταν να γρατζουνάει και να ταλαιπωρεί τον μαύρο ελαστικό δίσκο, ανέδυε μαγικά θαρρείς την μελωδία από τα παλιά. Όλοι οι «εκπρόσωποι» της απατηλής ευδαιμονίας κείτονταν στοιβαγμένοι στην γωνία. Κινητά, καλώδια, φορτιστές και κάθε λογής ηλεκτρονικά μαραφέτια, έχασκαν ψυχρά σαν απρόσωπα εργαλεία. όπως άλλωστε ήταν.
Ο μολυβένιος στρατιώτης αφέθηκε να ξαποστάσει πάνω στο κέντρο του δίσκου των 33 στροφών, στροβιλιζόμενος αργά, ακολουθώντας σαν παντοτινός πιστός φρουρός τις επιταγές του φίλου του. Ίσως η αγνότητα των παιδικών χρόνων να είναι για πάντα ένα δυσδιάκριτο τοπίο στην ομίχλη της λήθης του Χρόνου. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως χρειάζεται κανείς την απρόσωπη και ιδιοτελή συντροφιά του κάθε νεοφερμένου ή ακόμη χειρότερα τον μεταμορφωμένο παλιό φίλο που επιλέγει τον εύκολο δρόμο της αδιαφορίας και της αχαριστίας! Θα πρέπει όλοι αυτοί να στοιβαχτούν στην γωνία!
Το δάκρυ τελικά κύλησε ζεστό αλλά συνάμα ανέδειξε την ανακούφιση της λύτρωσης!
Είχα ξανά τον μολυβένιο στρατιώτη μου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου