Απόσπασμα του νέου βιβλίου της Σοφίας Κραββαρίτη με τίτλο "Ο Κήπος με τα Τριαντάφυλλα"...κυκλοφορεί στις 17/9 από τις Εκδόσεις Άλλωστε

Έχοντας μπει για τα καλά στην τελική ευθεία, μετράμε πλέον αντίστροφα. Η Σόνια βρίσκεται στον κήπο της, ανάμεσα στ' αγαπημένα της τριαντάφυλλα και περιμένει με μεγάλη ανυπομονησία την δική σας επίσκεψη.
Καιρός λοιπόν να σας τον παρουσιάσω κι εγώ μέσα από την δική μου ματιά. Ακολουθεί ένα απόσπασμα από την εισαγωγή μου στο βιβλίο για να πάρετε μια ιδέα του τι θα συναντήσετε...

#Είναι 01.41 το βράδυ, κι εγώ έχω κολλήσει στην οθόνη του υπολογιστή, περιμένοντας να κατεβάσει κάτι το κεφάλι μου να γράψω γι’ αυτό το βιβλίο. Πρώτη φορά δυσκολεύομαι τόσο σε εισαγωγικό σημείωμα. Κανονικά θα έπρεπε να τα παρατήσω, αλλά η λέξη “κανονικά” το αναιρεί από μόνη της. Όπως και να ’χει, δεν έχω και πολλά πράγματα να πω για τη Σόνια, την ηρωίδα του βιβλίου μου. Δε χρειάζονται συστάσεις, είναι εντελώς περιττές. Τη Σόνια απλά την ανακαλύπτεις. Και φυσικά το πιο περιττό απ’ όλα, είναι να γράψω πως το έργο είναι μυθοπλασία και οποιαδήποτε ομοιότητα με πρόσωπα ή καταστάσεις, είναι καθαρά συμπτωματική. Αλίμονο αν υπήρχε έστω και η υποψία ένα τέτοιο πρόσωπο να ήταν αληθινό. Τώρα όσον αφορά τα συναισθήματα που μπορεί να σας προκαλέσει, ίσως να την αγαπήσετε, ίσως να την μισήσετε (ακόμα και μένα). Το μόνο σίγουρο είναι πως δε θα σας αφήσει αδιάφορους [...]

Αρχική θεωρία μου ως προς το μήνυμα που θα μπορούσε να περάσει αυτό το βιβλίο ήταν πως δημιουργήθηκε για να χαρίσει γέλιο σε μια εποχή που το έχουμε ανάγκη. Ολοκληρώνοντας όμως τη συγγραφή του, με προβλημάτισε. Όλοι ξέρουμε πόσο χρειαζόμαστε την αγάπη στη ζωή μας. Πόσοι από εμάς όμως γνωρίζουμε πού μπορεί να μας φτάσει η έλλειψή της; Και φυσικά το αιώνιο ερώτημα. Γιατί είναι τόσο δύσκολη και δυσεύρετη; Ή μήπως έτσι νομίζουμε; Ελπίζω να μην έχετε αυταπάτες πως θα βρείτε μέσα στο βιβλίο τις απαντήσεις. Άλλωστε κάτι πρέπει να με απασχολεί για το υπόλοιπο της ζωής μου. Υπάρχει και κάτι άλλο, όμως, και αυτό είναι η ζωή που έδωσα στα αντικείμενα. Στην αρχή το έκανα χάριν αστεϊσμού, αλλά στη συνέχεια, πέρα από ζωή, τους έδωσα και ψυχή. Γιατί; Είχα πάντα ένα ιδιαίτερο δέσιμο μαζί τους (το είχα πει και στο γιατρό στην κλινική) και τα αγαπούσα λίγο περισσότερο απ’ το κανονικό. Υπάρχουν, όμως, κανόνες στην αγάπη; Πιστεύω ακράδαντα πως όχι, δεν ευσταθεί κάτι τέτοιο. Η ζωή ανήκει σε οτιδήποτε αγαπάς. Ίσως και να υπάρχει κάτι που εμείς δεν βλέπουμε, δεν αντιλαμβανόμαστε. Άτοπο; Μπορεί. Όλοι, όμως, έχουν το δικαίωμα να ονειρεύονται ή να φαντάζονται το διαφορετικό. Αυτό το διαφορετικό, λοιπόν, θέλησα να φέρω στο προσκήνιο. Πιθανόν να σας διασκεδάσει, αλλά και να σας προβληματίσει. Και τα δυο ευπρόσδεκτα [...]

Αυτός είναι, λοιπόν, ο δικός μου “Κήπος με τα Τριαντάφυλλα”. Ιδιαίτερος, ιδιόρρυθμος, απρόβλεπτος, παρορμητικός, κυκλοθυμικός. Σαν την ηρωίδα του (όχι, δεν είπα κάτι για τη συγγραφέα του).

Μην ξεχαστείτε... 17/09 κοντά σας....