Σ’ ευχαριστώ ήλιε ζωοδότη
που χαρίζεις
το απαστράπτον μεγαλείο σου
στις μαραμένες όψεις
των απόμαχων του μεσημεριού
που χαϊδεύεις
με τ’ ακροδάχτυλα
καθώς περιδιαβαίνεις
τα παράθυρα
όπου αντανακλώνται
οι ακροστιχίδες των κοριτσιών
με τα ξέπλεκα μαλλιά
και τα ανοιχτόχρωμα όνειρα
την αποκατάσταση
της μέρας.
Σ’ ευχαριστώ
που ταξιδεύεις ασταμάτητα
μέσα στο χρόνο
που ίπτασαι
πάνω από πόλεις
με περίβλεπτους θόλους
που μοιράζεσαι τις διαβάσεις
στις φυλλωσιές της ζωής
με τις χορωδίες των πουλιών
και τους αλλεπάλληλους
οργασμούς της Άνοιξης.
Σ’ ευχαριστώ
που τρέπεις το σκοτάδι
σε άτακτη φυγή
που αναδύεσαι φιλάρεσκα
με παλλόμενους ιριδισμούς
από υδάτινους καθρέφτες
που συνοδεύεις
τα παιχνίδια των παιδιών
στην ξανθή άμμο.
Σ’ ευχαριστώ
που αποθέτεις την αγάπη σου
στο πρωτοξύπνημα
των λουλουδιών
που ζεσταίνεις
δίχως να καις
που δίνεις
δίχως να ζητάς
που ανατέλλεις
που φωτίζεις
που υπάρχεις.
Χρήστος Θ. Παπαγεωργίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου