"Ίχνη της Καρδιάς" από τον Χρήστο Κεσκίνη

Άσπρο... Το χρώμα που κυριαρχεί στην ζωή μου τα τελευταία χρόνια.  Λένε πως με έφεραν εδώ για το καλό μου . Δεν μπορώ να κάνω κακό στον εαυτό μου σε ένα άδειο δωμάτιο. Έχει ακόμη και μαξιλάρια στους τοίχους! Λες και θα μπορούσα ποτέ να κοιμηθώ όρθιος! Τίποτα δεν υπάρχει γύρω μου. Απλά τέσσερις άσπροι μαλακοί τοίχοι και μία πόρτα, πάντα κλειστή. Ο αέρας μοιάζει να μην ανανεώνεται καν. Νιώθω πως τρελαίνομαι! Δεν μπορώ να ανακαλέσω στη μνήμη μου τον λόγο που με έφεραν εδώ. Κάθε φορά που προσπαθώ, οι σκέψεις μου μαυρίζουν. Λευκό χρώμα και κενό! Αυτή είναι όλη η ζωή που θυμάμαι!

Για ακόμη μία φορά ψάχνω το δωμάτιο σπιθαμή προς σπιθαμή. Ποτέ δεν έχω βρει τίποτα, μα είναι μία συνήθεια που απέκτησα, όταν ακόμη θυμόμουν το γιατί! Κάθε πρωί, μία φωνή μέσα μου μου λέει «Ψάξε...Ψάξε...»

Όταν είδα το σπασμένο καθρεφτάκι, πίστεψα πως ήταν απλά ένα παιχνίδι του μυαλού μου. Παρα λίγο να το προσπεράσω, μα εκεί που το μυαλό μου λάθεψε, η κόψη του χάιδεψε τα δάχτυλά μου. Αίμα έσταξε αμέσως πάνω στον καθρέφτη... Στα πόδια μου... Σταγόνες... Πάνω στο λευκό πάτωμα... Το άρπαξα και πέρασα ξανά και ξανά το γυαλί πάνω από τα χέρια μου γελώντας υστερικά. Επιτέλους χρώμα ξανά στα μάτια μου.

Ένα παράθυρο εμφανίστηκε στην πόρτα σε δευτερόλεπτα. Ένα πρόσωπο κοίταξε έντρομο στο μέρος μου. Ένα πρόσωπο που μου φάνηκε γνώριμο. Ένα πρόσωπο που έμοιαζε με το δικό μου. Κλειδιά ακούστηκαν και η πόρτα άνοιξε βιαστικά. Ένας άντρας στο ύψος μου μπήκε, προσπαθώντας να με σταματήσει. Ούρλιαζε να σταματήσω. Φώναζε κλαίγοντας πως με χρειαζόταν. Πως ήμουν η οικογενειά του.

«Γιατί τρελαίνεσαι κάθε μέρα και περισσότερο;» τον ακουσα να λέει ανάμεσα στα αναφιλητά του.

Άρχισα να θυμάμαι... Εκείνη… και το παιδί που είχα πριν τρελαθώ. ΟΧΙ...ΟΧΙ...ΟΧΙ... Έπρεπε να τον κάνω να σταματήσει. Δεν ήθελα να ξέρω. Έπρεπε να επιστρέψω στο κενό. Γύρισα απότομα και έκοψα τον λαιμό του. Ακόμη περισσότερο χρώμα έβαψε το πάτωμα. Έκλεισα ξανά την πόρτα αφήνοντας τον δίδυμο αδερφό μου να αργοπεθαίνει σε ένα δωμάτιο, που πλέον δεν είναι μονόχρωμο. Θα είναι ομορφότερο από όσο όταν ήταν όλος ο κόσμος μου!

Τι υπέροχα που είναι όλα αυτά τα χρώματα, έξω από εκεί;  Χαϊδεύω το γυαλί στην παλάμη μου. Το φέρνω μπροστά στο πρόσωπό μου. «Σε ευχαριστώ» του ψιθυρίζω κι εκείνος μου χαμογελά…. Όπως τότε… που ήμασταν παιδιά.