"Γυναίκα" της Έλενας Λιάτου

Γυναίκα θνητή, παιχνίδι στα χέρια του χρόνου, που όµως αθάνατη γίνεσαι, θεά νιώθεις κάποιες στιγµές σαν στης ηδονής τη δύνη αφήνεσαι. Γέρνεις το σώµα απαλά να ξαποστάσεις για λίγο απ’ το χείμαρρο που ξέσπασε µέσα σου. Τα χέρια απλωµένα, έτοιµα να αγκαλιάσουν τα ουράνια, ακολουθώντας το απαλό πέταγµα των χρυσών φτερών σου.
Η λεπτή σου µέση λυγισμένη, προσδίδει στο γλυπτό θηλυκότητα και τα µαλλιά σου, χείµµαρος άλλοτε, πάγωσαν στου χρόνου το πέρασµα. Δυό χρυσά φτερά βγάζεις στους ώµους και στα ουράνια ψηλά πετάς, να αγναντέψεις απ’ του ουρανού το απέραντο γαλάζιο, τον κόσµο ετούτο που σε γέννησε. Είναι οι στιγµές εκείνες που η αγάπη ξεχυλίζει απ’ το σώµα και την ψύχη σου και στάζει ευτυχία το είναι σου όλο. Είναι οι στιγµές εκείνες που η ύπαρξη σου παίρνει φως, χρώµα, και φωνή και σου θυµίζει πως σε µία άλλη διάσταση µπορείς να φτάσεις… εκεί που η ψυχή σε πάει…