Έπιασε Φλεβάρης μαμά!
Φεβρουάριος 2018
Πέρασαν 18 μήνες χωρίς εσένα. Και να που και πάλι σου γράφω. Το πως αντέχω καθόλου μην ρωτάς. Αν κι εκεί από ψηλά όλα τα πιάνεις τώρα πια. Ναι ήρθε ο Φεβρουάριος κι εγώ πρέπει να πάω στο εδώ που το σώμα σου λιώνει. Στην τελευταία σου κατοικία όπως την λένε ή αλλιώς στο μνήμα σου. Πόσο με ενοχλεί και με πονάει αυτό. Είναι σαν να μου ξεσκίζεται το δέρμα από την καρδιά και η ίδια μου η σάρκα από τα σωθικά μου. Κι όμως πρέπει να πάω για να σου φέρω καινούργιο καντήλι.
Το καντήλι θα σιγοκαίει έτσι για να σου κάνει ατμόσφαιρα, καθώς έχεις παραδοθεί σε άλλους ουρανούς. Και η δική μου η ψυχή θα φλέγεται από την ζωή που της χάρισες εσύ. Μάνα, μαμά, δική μου Ελένη εσύ! Κι όμως θα πάω. Θα δω την φωτογραφία σου μαζί με τον μπαμπά. Θα κάνω την ψύχραιμη κι ότι είμαι εντάξει. Θα κλάψω όπως κλαίω και τώρα που σου γράφω. Άκου κάτι. Προχθές κλαδέψαμε τις τριανταφυλλιές στον κήπο. Κράτησα ένα χειμωνιάτικο τριαντάφυλλο για να το φέρω σε σένα. Και θα στο φέρω. Όμως δεν θα κάνω τσιγάρο εκεί. Όταν φύγω θα πάω σε μιαν άκρη να κοιτάω τον ουρανό και να σε νιώσω πως δεν πονάς, πως πετάς και χαμογελάς. Τότε θα κάνω ένα τσιγάρο μαζί σου και θα πιω μια μπίρα όπως τότε. Και στα ακουστικά μου θα παίζει το τραγούδι που μου έμαθες κάποτε εσύ μαμά. . "Yesterday. .all my troubles seemed so far away. Now it looks like is here to stay.." Εντάξει μαμά θα μου περάσει κι αυτό και θα συνεχίσω. Ξέρω ότι με προσέχεις ακόμα. Δυό φιλιά σου στέλνω κι ένα σε αγαπώ πολύ με ένα ολόλευκο θαλασσινό πουλί.
Μαίρη Τσίλη
Πέρασαν 18 μήνες χωρίς εσένα. Και να που και πάλι σου γράφω. Το πως αντέχω καθόλου μην ρωτάς. Αν κι εκεί από ψηλά όλα τα πιάνεις τώρα πια. Ναι ήρθε ο Φεβρουάριος κι εγώ πρέπει να πάω στο εδώ που το σώμα σου λιώνει. Στην τελευταία σου κατοικία όπως την λένε ή αλλιώς στο μνήμα σου. Πόσο με ενοχλεί και με πονάει αυτό. Είναι σαν να μου ξεσκίζεται το δέρμα από την καρδιά και η ίδια μου η σάρκα από τα σωθικά μου. Κι όμως πρέπει να πάω για να σου φέρω καινούργιο καντήλι.
Το καντήλι θα σιγοκαίει έτσι για να σου κάνει ατμόσφαιρα, καθώς έχεις παραδοθεί σε άλλους ουρανούς. Και η δική μου η ψυχή θα φλέγεται από την ζωή που της χάρισες εσύ. Μάνα, μαμά, δική μου Ελένη εσύ! Κι όμως θα πάω. Θα δω την φωτογραφία σου μαζί με τον μπαμπά. Θα κάνω την ψύχραιμη κι ότι είμαι εντάξει. Θα κλάψω όπως κλαίω και τώρα που σου γράφω. Άκου κάτι. Προχθές κλαδέψαμε τις τριανταφυλλιές στον κήπο. Κράτησα ένα χειμωνιάτικο τριαντάφυλλο για να το φέρω σε σένα. Και θα στο φέρω. Όμως δεν θα κάνω τσιγάρο εκεί. Όταν φύγω θα πάω σε μιαν άκρη να κοιτάω τον ουρανό και να σε νιώσω πως δεν πονάς, πως πετάς και χαμογελάς. Τότε θα κάνω ένα τσιγάρο μαζί σου και θα πιω μια μπίρα όπως τότε. Και στα ακουστικά μου θα παίζει το τραγούδι που μου έμαθες κάποτε εσύ μαμά. . "Yesterday. .all my troubles seemed so far away. Now it looks like is here to stay.." Εντάξει μαμά θα μου περάσει κι αυτό και θα συνεχίσω. Ξέρω ότι με προσέχεις ακόμα. Δυό φιλιά σου στέλνω κι ένα σε αγαπώ πολύ με ένα ολόλευκο θαλασσινό πουλί.
Μαίρη Τσίλη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου