"Ίχνη της Καρδιάς" από τον Χρήστο Κεσκίνη

Η κόρη και ο Θάνατος

Ήταν όμορφη σαν νύμφη πέρα από αστέρι μακρινό…

Βλέμμα χαμένο δάκρυα γεμάτο σαν βροχερό δειλινό.

Πόνος κι ελπίδα, χαμένη στα βάθη του μυαλού…

Χαμένος εκείνος, ο κύριος του άλλου της μισού.

Φλέρταρε με τον Θάνατο σε έναν χορό σχεδόν ερωτικό…

Τον κοίταζε στα μάτια, γελούσε με ένα γέλιο υστερικό.

Την έκλεισε στην αγκαλιά του ψιθυρίζοντας λόγια τρυφερά…

Δεν θα πάθαινε κακό. Δεν θα μαράζωνε από τα γηρατειά.

 Την αγαπούσε και ας μην χτυπούσε στα στήθη του καρδιά…

Κι ας μην ένοιωσε ποτέ του τι θα πει αληθινή χαρά.

Κόρη και Θάνατος, Αγάπη και φωτιά…

Με σκελετωμένα χέρια της χαϊδεύει τα μαλλιά

Η δική του Βασίλισσα, του Χάρου η ηδονή…

Στέμμα της η Ελπίδα, σαπίζει με εμμονή…

Σε κάθε τους φιλί, φεύγει η ζωή της απ’ τα στήθη…

Μα ποτέ της δε θα ξεχαστεί, δε θα χαθεί στη λήθη!