Ένα κουτί...μια ζωή (Μέρος Β')
(συνεχίζεται)
Ο Μπίλυ
και η Λούσι. Δυο αδέλφια. Η παρουσία της Κλάρα τους χώριζε, ενώ θα έπρεπε να
τους ενώνει. Ο Μπίλι εισέπραττε την απέχθεια και την αδιαφορία της… η Λούσι την
αγάπη και το ενδιαφέρον της.
Αντίθετα
με τη μητέρα τους, η Λούσι λάτρευε τον αδελφό της και του το έδειχνε με κάθε
τρόπο: με το χαμόγελό της, με τις αγκαλιές, με τα χάδια και τα πεταχτά φιλιά
που του έδινε. Κι εκείνος γαντζώθηκε πάνω της απελπισμένα, κάνοντάς την κέντρο
της ζωής και της ύπαρξής του.
Κάποια
στιγμή… δεν θυμόταν ακριβώς πότε!... η Λούσι άρχισε να πρωταγωνιστεί τις
μοναχικές του νύχτες στα όνειρα και στις φαντασιώσεις του. Φορές-φορές μια φωνούλα μέσα του τού έλεγε “μη, μη μπαίνεις σε επικίνδυνα μονοπάτια!”…
μα δεν έβρισκε τη δύναμη να τιθασεύσει
αυτά που ένιωθε, ούτε και τολμούσε να τα εξωτερικεύσει.
Του έφτανε να ‘ναι πάντα εκεί γι’ αυτήν και να της γίνεται απαραίτητος. Την
πηγαινοέφερνε στο σχολείο, τη βοηθούσε με τα μαθήματα κι αργότερα τη συνόδευε
σε διάφορα πάρτι.
Η Λούσι,
μπαίνοντας πια στην εφηβεία, άρχισε να αλλάζει απέναντί του. Όσο κι αν τον
αγάπαγε, δεν ήθελε “πανταχού παρόντα”
τον μεγάλο της αδελφό. Λαχταρούσε, όπως
κάθε κορίτσι της ηλικίας της, να βγαίνει, να διασκεδάζει με τις παρέες της και
να φλερτάρει, δίχως να αισθάνεται το υπερπροστατευτικό, μα και καταπιεστικό
συνάμα, βλέμμα του επάνω της.
Ο Μπίλι
έχασε τη γη κάτω απ’ τα πόδια του!
Ειδικά τη μέρα εκείνη που την είδε να φιλιέται παθιασμένα μ’ έναν συμμαθητή της
και…
Η
αγαπημένη του, η δική του Λούσι! Πώς ήταν δυνατόν; Δική του, ήταν, μόνο δική
του.
Έτσι….
(συνεχίζεται)
Copyright, Σμαραγδή Μητροπούλου, 2018
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου